Πολλά πράγματα εξηγούνται και τα καταλαβαίνει κανείς εύκολα. Απολύτως κατανοητή και συνεπής είναι η στάση της ελληνικής Αριστεράς, η οποία ξέρει μόνο το ΝΙΕΤ σε όλα. Στελέχη της ονειρεύονται ότι θα πάρουν τη ρεβάνς για παλαιότερες ήττες τους ή ότι ακόμη η Ελλάδα θα αποδειχθεί πρωτοπόρο παράδειγμα κατάρρευσης του καπιταλιστικού συστήματος.
«Λογική», επίσης, είναι η άποψη των ακραιφνών λαϊκιστών που πιστεύουν στην «Ελλαδίτσα» μας, και δεν τους πειράζει η δραχμή ή η ιδέα μιας Ελλάδας απομονωμένης και χωρίς ισχυρούς συμμάχους. Εξίσου λογικό βρίσκω το μάρκετινγκ κάποιων όψιμων...
...λαϊκιστών, οι οποίοι το κάνουν με τη γνωστή αντίληψη πως «όταν έχεις μαγαζί στο Μοναστηράκι, τσαρούχια θα πουλάς». Και, τέλος, απολύτως εξηγήσιμος είναι ο συστηματικός και πολύ έξυπνος τρόπος με τον οποίο μας σπρώχνουν στη δραχμή όσοι (α) κινδυνεύουν να πάνε φυλακή γιατί το παράκαναν, ακόμη και για τα ελληνικά δεδομένα, (β) είναι χρεοκοπημένοι και θέλουν να κρύψουν τη χρεοκοπία τους σε μια γενικότερη καταστροφή ή να βρουν λεφτά μέσα σε μια αλβανοποιημένη Ελλάδα της δραχμής και (γ) έχουν τα πολλά λεφτά έξω, από τις κομπίνες δεκαετιών και θέλουν να μας αγοράσουν μπιρ παρά.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι η συμπεριφορά υπεύθυνων πολιτικών και κομμάτων που υποτίθεται ότι πιστεύουν στο ευρώ, θέλουν τις μεταρρυθμίσεις στον τόπο και θέλουν να αποφύγουν την καταστροφή.
Ας πάρουμε πρώτα απ’ όλα τον κ. Παπανδρέου. Καθυστερεί τις διαδικασίες εκλογής νέου ηγέτη του ΠΑΣΟΚ, γιατί κάποιοι τον έπεισαν ότι στο 15% που λέει ακόμη ότι ψηφίζει ΠΑΣΟΚ, έρχεται... πρώτος. Εχει μπλοκάρει, έτσι, τις πολιτικές εξελίξεις και υπονομεύει αυτό που, υποτίθεται, τον ενδιαφέρει: να αποφευχθεί η καταστροφή και να πετύχει ο κ. Παπαδήμος. Ταυτόχρονα έχει φορτώσει τη χώρα και τον κ. Παπαδήμο με μια ντουζίνα «κολλητών», οι οποίοι δεν έχουν κανέναν ρόλο και καμία χρησιμότητα σε ένα κυβερνητικό σχήμα εκτάκτου ανάγκης. Ισως ο κ. Παπανδρέου πιστεύει ότι ο κ. Σαμαράς θα αποδειχθεί «ανεύθυνος» τις επόμενες εβδομάδες και ότι ο κ. Παπαδήμος θα αποτύχει, οπότε ίσως τότε τον νοσταλγήσουμε. Κάποιος πρέπει να του πει την αλήθεια και να τον πείσει ότι το πείσμα και το κόλλημα με την καρέκλα κατατρώει ό,τι απομεινάρι ελπίδας για την υστεροφημία του...
parapolitiki
«Λογική», επίσης, είναι η άποψη των ακραιφνών λαϊκιστών που πιστεύουν στην «Ελλαδίτσα» μας, και δεν τους πειράζει η δραχμή ή η ιδέα μιας Ελλάδας απομονωμένης και χωρίς ισχυρούς συμμάχους. Εξίσου λογικό βρίσκω το μάρκετινγκ κάποιων όψιμων...
...λαϊκιστών, οι οποίοι το κάνουν με τη γνωστή αντίληψη πως «όταν έχεις μαγαζί στο Μοναστηράκι, τσαρούχια θα πουλάς». Και, τέλος, απολύτως εξηγήσιμος είναι ο συστηματικός και πολύ έξυπνος τρόπος με τον οποίο μας σπρώχνουν στη δραχμή όσοι (α) κινδυνεύουν να πάνε φυλακή γιατί το παράκαναν, ακόμη και για τα ελληνικά δεδομένα, (β) είναι χρεοκοπημένοι και θέλουν να κρύψουν τη χρεοκοπία τους σε μια γενικότερη καταστροφή ή να βρουν λεφτά μέσα σε μια αλβανοποιημένη Ελλάδα της δραχμής και (γ) έχουν τα πολλά λεφτά έξω, από τις κομπίνες δεκαετιών και θέλουν να μας αγοράσουν μπιρ παρά.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι η συμπεριφορά υπεύθυνων πολιτικών και κομμάτων που υποτίθεται ότι πιστεύουν στο ευρώ, θέλουν τις μεταρρυθμίσεις στον τόπο και θέλουν να αποφύγουν την καταστροφή.
Ας πάρουμε πρώτα απ’ όλα τον κ. Παπανδρέου. Καθυστερεί τις διαδικασίες εκλογής νέου ηγέτη του ΠΑΣΟΚ, γιατί κάποιοι τον έπεισαν ότι στο 15% που λέει ακόμη ότι ψηφίζει ΠΑΣΟΚ, έρχεται... πρώτος. Εχει μπλοκάρει, έτσι, τις πολιτικές εξελίξεις και υπονομεύει αυτό που, υποτίθεται, τον ενδιαφέρει: να αποφευχθεί η καταστροφή και να πετύχει ο κ. Παπαδήμος. Ταυτόχρονα έχει φορτώσει τη χώρα και τον κ. Παπαδήμο με μια ντουζίνα «κολλητών», οι οποίοι δεν έχουν κανέναν ρόλο και καμία χρησιμότητα σε ένα κυβερνητικό σχήμα εκτάκτου ανάγκης. Ισως ο κ. Παπανδρέου πιστεύει ότι ο κ. Σαμαράς θα αποδειχθεί «ανεύθυνος» τις επόμενες εβδομάδες και ότι ο κ. Παπαδήμος θα αποτύχει, οπότε ίσως τότε τον νοσταλγήσουμε. Κάποιος πρέπει να του πει την αλήθεια και να τον πείσει ότι το πείσμα και το κόλλημα με την καρέκλα κατατρώει ό,τι απομεινάρι ελπίδας για την υστεροφημία του...
parapolitiki