Το 2011 ήταν μια πολύ έντονη και όμορφη χρονιά, γεμάτη εμπειρίες. Αυτή τη χρονιά, κατέληξα σε δυο συμπεράσματα για τους Έλληνες. Για την ακρίβεια, πρόκειται για δυο πράγματα που ήδη ήξερα αλλά μου δόθηκε η ευκαιρία να επιβεβαιώσω πως συνεχίζουν να ισχύουν και σε δύσκολες καταστάσεις.
Το πρώτο συμπέρασμα είναι πως θέλουμε να αλλάξουν όλα στην Ελλάδα, χωρίς να αλλάξει τίποτα.
Δηλαδή, θέλουμε εμείς να συνεχίσουμε να είμαστε όπως ήμασταν, να ψηφίζουμε τα κόμματα που ψηφίζαμε, να παραμένουν όλοι –και εμείς- στις θέσεις που είχαν πριν, να υπάρχουν τα ίδια κόμματα, οι ίδιοι πολιτικοί, η ίδια Δικαιοσύνη, τα ίδια κανάλια, οι ίδιες εφημερίδες, οι ίδιοι εκδότες, οι ίδιοι καναλάρχες αλλά η κατάσταση να αλλάξει.
Βέβαια, αυτό δεν είναι δυνατόν να γίνει. Δεν μπορεί να αλλάξουν όλα, χωρίς να αλλάξει τίποτα.
Μέχρι να αντιληφθούμε αυτή τη μικρή λεπτομέρεια, η κατάσταση θα γίνεται όλο και χειρότερη.
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι πως –παρ’ όλες τις αναλύσεις, την οικονομική κρίση, τα κινήματα, τις διαδηλώσεις, την έκφραση αλληλεγγύης κλπ-, το μεγαλύτερο πρόβλημα του Έλληνα συνεχίζει να είναι το «Γιατί αυτός και όχι εγώ;».
Κακά τα ψέματα, η συντριπτική πλειοψηφία αδιαφορεί και για τη δημοκρατία και για τη δικαιοσύνη και για την αξιοκρατία. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η πάρτη τους. Αδυνατούν να αντιληφθούν πως ζούμε σε μία κοινωνία.
Δεν τους νοιάζει για τους υπόλοιπους• μπορεί να λένε διάφορα για ανθρωπιά και αλληλεγγύη αλλά δεν εννοούν ούτε μια λέξη – μόνο ο εαυτός τους τους νοιάζει.
Οπότε, το θέμα τους είναι γιατί ο άλλος τα έχει καταφέρει καλύτερα από τους ίδιους. Και επειδή δεν τους περνάει από το μυαλό να δουλέψουν σκληρά για να βελτιώσουν τη θέση τους –η κατάσταση, άλλωστε, ευνοεί να υποστηρίξουν πως όλοι οι άλλοι είναι κλέφτες και ανίκανοι-, τα έχουν με όσους φαντάζουν στα μάτια τους να βρίσκονται σε καλύτερη θέση από τους ίδιους.
Συνδυάζοντας αυτά τα δυο συμπεράσματα –και παρακάμπτοντας το τι θα επιθυμούσα εγώ να συμβεί-, καταλήγω σε μια μάλλον ασφαλή πρόβλεψη για τη νέα χρονιά: Το 2012 θα είναι για τους Έλληνες μια χρονιά αλληλεγγύης. Προς τον εαυτό τους.
pitsirikos
Το πρώτο συμπέρασμα είναι πως θέλουμε να αλλάξουν όλα στην Ελλάδα, χωρίς να αλλάξει τίποτα.
Δηλαδή, θέλουμε εμείς να συνεχίσουμε να είμαστε όπως ήμασταν, να ψηφίζουμε τα κόμματα που ψηφίζαμε, να παραμένουν όλοι –και εμείς- στις θέσεις που είχαν πριν, να υπάρχουν τα ίδια κόμματα, οι ίδιοι πολιτικοί, η ίδια Δικαιοσύνη, τα ίδια κανάλια, οι ίδιες εφημερίδες, οι ίδιοι εκδότες, οι ίδιοι καναλάρχες αλλά η κατάσταση να αλλάξει.
Βέβαια, αυτό δεν είναι δυνατόν να γίνει. Δεν μπορεί να αλλάξουν όλα, χωρίς να αλλάξει τίποτα.
Μέχρι να αντιληφθούμε αυτή τη μικρή λεπτομέρεια, η κατάσταση θα γίνεται όλο και χειρότερη.
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι πως –παρ’ όλες τις αναλύσεις, την οικονομική κρίση, τα κινήματα, τις διαδηλώσεις, την έκφραση αλληλεγγύης κλπ-, το μεγαλύτερο πρόβλημα του Έλληνα συνεχίζει να είναι το «Γιατί αυτός και όχι εγώ;».
Κακά τα ψέματα, η συντριπτική πλειοψηφία αδιαφορεί και για τη δημοκρατία και για τη δικαιοσύνη και για την αξιοκρατία. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η πάρτη τους. Αδυνατούν να αντιληφθούν πως ζούμε σε μία κοινωνία.
Δεν τους νοιάζει για τους υπόλοιπους• μπορεί να λένε διάφορα για ανθρωπιά και αλληλεγγύη αλλά δεν εννοούν ούτε μια λέξη – μόνο ο εαυτός τους τους νοιάζει.
Οπότε, το θέμα τους είναι γιατί ο άλλος τα έχει καταφέρει καλύτερα από τους ίδιους. Και επειδή δεν τους περνάει από το μυαλό να δουλέψουν σκληρά για να βελτιώσουν τη θέση τους –η κατάσταση, άλλωστε, ευνοεί να υποστηρίξουν πως όλοι οι άλλοι είναι κλέφτες και ανίκανοι-, τα έχουν με όσους φαντάζουν στα μάτια τους να βρίσκονται σε καλύτερη θέση από τους ίδιους.
Συνδυάζοντας αυτά τα δυο συμπεράσματα –και παρακάμπτοντας το τι θα επιθυμούσα εγώ να συμβεί-, καταλήγω σε μια μάλλον ασφαλή πρόβλεψη για τη νέα χρονιά: Το 2012 θα είναι για τους Έλληνες μια χρονιά αλληλεγγύης. Προς τον εαυτό τους.
pitsirikos