Και η ζωή είναι εντάξει, αν πιστέψουμε την έκτακτη εκπομπή-μαραθώνιο που οργάνωσε η ΕΡΤ για τα παιδιά που δίνουν τη μάχη τους μαζί με το ΚΕΘΕΑ. Και είναι εντάξει όχι γιατί είναι εντάξει -τίποτε δεν είναι εντάξει έτσι που μας έχουν καταντήσει. Αλλά γιατί όλα παίρνουν κάποιο χρώμα, όλα γίνονται καλύτερα και κυρίως όλα γεννούν ελπίδες για το καλύτερο όταν η αλληλεγγύη δηλώνεται και εκδηλώνεται έμπρακτα.
Αν σε κάτι διέφερε αυτή η εκπομπή της περασμένης Κυριακής από άλλες διαφημισμένες εκδηλώσεις φιλανθρωπίας, από τα σόου της Μαριάννας Βαρδινογιάννη και τους επιδεικτικούς μαραθώνιους με τους οποίους μας έχουν μπουχτίσει, είναι ότι πρωταγωνιστές της ήταν οι ίδιοι οι... πρωταγωνιστές. Εκείνες κι εκείνοι που στις φυλακές, στις κοινότητες, στον κλοιό μιας κοινωνίας που τους σπρώχνει στην εξάρτηση παλεύουν να νικήσουν τους δαίμονές τους, να ξεφύγουν από το χωρίς ανάγκες σώμα και να επανέλθουν σε μια φυσιολογική ζωή.
Αυτά τα παιδιά αξίζουν τον κόπο και στην εκπομπή αξίζει ένα μπράβο που μας το έδειξε και μας το απέδειξε επικεντρώνοντας την προσοχή της στα δικά τους πρόσωπα, στις δικές τους πρωτοβουλίες και στις δικές τους λέξεις. Και αξίζει επίσης τον κόπο να θυμώσει κανείς, να γίνει έξαλλος, να πάρει τους δρόμους, γιατί έχουμε καταντήσει με τα μνημόνια και τους επιτηρητές, με το καθεστώς του αμοραλισμού και της κτηνώδους άγνοιας των αναγκών της κοινωνίας, να κόβουμε τα λεφτά από φορείς και δράσεις που στέκονται πλάι σ’ αυτό τον κόσμο της λευκής σιωπής. Έναν κόσμο που πασχίζει να μιλήσει και να ακουστεί.
Ο Αρβανίτης και η Κατσίμη και η ΕΡΤ τους έδωσαν αυτή την ευκαιρία -να μιλήσουν. Ενώ σε μας έδωσαν την ευκαιρία να ακούσουμε. Κι αυτό σε μια εποχή που η εξουσία ακούει μόνο τον εαυτό της και τον ήχο του χρήματος στα ταμεία των τοκογλύφων έχει σημασία. Να ακούμε ο ένας τον άλλο, να ανακαλύψουμε την αλληλεγγύη, να δούμε στο πρόσωπο του διπλανού μας ένα σύντροφο, να δώσουμε το παρών σε πρωτοβουλίες κάθε είδους με τον άνθρωπο στο επίκεντρο -ακόμα κι αν δείχνουν να ξεφεύγουν από τις ντούρες αριστερές μας νόρμες- είναι εκ των ων ουκ άνευ. Στο κάτω-κάτω και το ΕΑΜ από τα συσσίτια ξεκίνησε...
Καρτερός Θανάσης
avgi.gr
Αν σε κάτι διέφερε αυτή η εκπομπή της περασμένης Κυριακής από άλλες διαφημισμένες εκδηλώσεις φιλανθρωπίας, από τα σόου της Μαριάννας Βαρδινογιάννη και τους επιδεικτικούς μαραθώνιους με τους οποίους μας έχουν μπουχτίσει, είναι ότι πρωταγωνιστές της ήταν οι ίδιοι οι... πρωταγωνιστές. Εκείνες κι εκείνοι που στις φυλακές, στις κοινότητες, στον κλοιό μιας κοινωνίας που τους σπρώχνει στην εξάρτηση παλεύουν να νικήσουν τους δαίμονές τους, να ξεφύγουν από το χωρίς ανάγκες σώμα και να επανέλθουν σε μια φυσιολογική ζωή.
Αυτά τα παιδιά αξίζουν τον κόπο και στην εκπομπή αξίζει ένα μπράβο που μας το έδειξε και μας το απέδειξε επικεντρώνοντας την προσοχή της στα δικά τους πρόσωπα, στις δικές τους πρωτοβουλίες και στις δικές τους λέξεις. Και αξίζει επίσης τον κόπο να θυμώσει κανείς, να γίνει έξαλλος, να πάρει τους δρόμους, γιατί έχουμε καταντήσει με τα μνημόνια και τους επιτηρητές, με το καθεστώς του αμοραλισμού και της κτηνώδους άγνοιας των αναγκών της κοινωνίας, να κόβουμε τα λεφτά από φορείς και δράσεις που στέκονται πλάι σ’ αυτό τον κόσμο της λευκής σιωπής. Έναν κόσμο που πασχίζει να μιλήσει και να ακουστεί.
Ο Αρβανίτης και η Κατσίμη και η ΕΡΤ τους έδωσαν αυτή την ευκαιρία -να μιλήσουν. Ενώ σε μας έδωσαν την ευκαιρία να ακούσουμε. Κι αυτό σε μια εποχή που η εξουσία ακούει μόνο τον εαυτό της και τον ήχο του χρήματος στα ταμεία των τοκογλύφων έχει σημασία. Να ακούμε ο ένας τον άλλο, να ανακαλύψουμε την αλληλεγγύη, να δούμε στο πρόσωπο του διπλανού μας ένα σύντροφο, να δώσουμε το παρών σε πρωτοβουλίες κάθε είδους με τον άνθρωπο στο επίκεντρο -ακόμα κι αν δείχνουν να ξεφεύγουν από τις ντούρες αριστερές μας νόρμες- είναι εκ των ων ουκ άνευ. Στο κάτω-κάτω και το ΕΑΜ από τα συσσίτια ξεκίνησε...
Καρτερός Θανάσης
avgi.gr