Αν αυτό δεν είναι οξύμωρο, τότε τι είναι; Πρώτα οι βουλευτές μας ψηφίζουν νόμους που κατακρεουργούν τα εισοδήματα των πολιτών και μετά έρχονται με ερωτήσεις και επιστολές προς τους αρμόδιους υπουργούς να ζητήσουν βελτίωση των ληστρικών νόμων που οι ίδιοι ψήφισαν!
Και δεν είναι η πρώτη φορά που συνέβη αυτό κατά το τελευταίο διάστημα, ούτε θα είναι και η τελευταία. Αυτό συμβαίνει πιθανότατα για δύο λόγους.
Ο ένας είναι ότι τώρα αντιλαμβάνονται τι ακριβώς έχουν ψηφίσει και προσπαθούν να περισώσουν ό,τι μπορούν. Μάταια βεβαίως διότι οι μόνες αναθεωρήσεις που γίνονται όσον αφορά τα μέτρα είναι προς την κατεύθυνση των πρόσθετων μέτρων (βλέπε αναθεώρηση Μεσοπρόθεσμου). Όσο για τις υποτιθέμενες «βελτιώσεις», όπως στο χαράτσι επί των λογαριασμών της ΔΕΗ, είναι επί της ουσίας άνευ αντικειμένου και για επικοινωνιακούς και μόνο λόγους.
Ο δεύτερος λόγος των όψιμων ευαισθησιών των βουλευτών μπορεί να είναι και η διαπίστωση ότι πρέπει να περισώσουν ό,τι είναι δυνατόν να σωθεί από τη δική τους υστεροφημία, διότι κάποια στιγμή θα γίνουν εκλογές. Να έχουν κάτι να επιδείξουν, πέραν της μνημονιακής υποταγής τους, όταν έλθει η ώρα της κρίσεως.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, δύο εκ των κυβερνητικών βουλευτών της Δωδεκανήσου, ο κ. Νίκος Ζωίδης και ο κ. Γιώργος Κασσάρας μαζί με άλλους 28 βουλευτές ζητούν την ρύθμιση των δανείων στους δημόσιους υπαλλήλους.
Με σχετική ερώτηση που κατέθεσαν από κοινού στον Υπουργό Οικονομικών Ευάγγελο Βενιζέλο, ζητούν την λήψη άμεσων μέτρων υπέρ των δημοσίων υπαλλήλων οι οποίοι εντάσσονται στο καθεστώς της εργασιακής εφεδρείας ή έχουν συρρικνωθεί τα εισοδήματά τους από την εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου, σε ότι αφορά την αποπληρωμή των υποχρεών τους προς τα πιστωτικά ιδρύματα.
Λίαν αμφίβολο αν η ερώτηση θα έχει κάποια τύχη.
Σε κάθε περίπτωση όμως, έχω μια απορία. Γιατί όλο το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στους δημοσίους υπαλλήλους; Ο τεράστιος αριθμών των ανέργων στη χώρα, μαζί και εκείνοι των οποίων οι αποδοχές μειώθηκαν σημαντικά από τον πρώτο κιόλας καιρό της κρίσης και της ύφεσης, είναι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα. Γι αυτούς καμία φροντίδα, καμία μέριμνα, κανένα ενδιαφέρον από τους βουλευτές για το πώς θα αποπληρώσουν δάνεια και άλλες υποχρεώσεις.
Εν τέλει, όλοι ξορκίζουν το δημόσιο τομέα, αλλά και όλοι παραμένουν δεμένοι πάνω του.
Ρένα Διακίδη - ΠΡΟΟΔΟΣ
Και δεν είναι η πρώτη φορά που συνέβη αυτό κατά το τελευταίο διάστημα, ούτε θα είναι και η τελευταία. Αυτό συμβαίνει πιθανότατα για δύο λόγους.
Ο ένας είναι ότι τώρα αντιλαμβάνονται τι ακριβώς έχουν ψηφίσει και προσπαθούν να περισώσουν ό,τι μπορούν. Μάταια βεβαίως διότι οι μόνες αναθεωρήσεις που γίνονται όσον αφορά τα μέτρα είναι προς την κατεύθυνση των πρόσθετων μέτρων (βλέπε αναθεώρηση Μεσοπρόθεσμου). Όσο για τις υποτιθέμενες «βελτιώσεις», όπως στο χαράτσι επί των λογαριασμών της ΔΕΗ, είναι επί της ουσίας άνευ αντικειμένου και για επικοινωνιακούς και μόνο λόγους.
Ο δεύτερος λόγος των όψιμων ευαισθησιών των βουλευτών μπορεί να είναι και η διαπίστωση ότι πρέπει να περισώσουν ό,τι είναι δυνατόν να σωθεί από τη δική τους υστεροφημία, διότι κάποια στιγμή θα γίνουν εκλογές. Να έχουν κάτι να επιδείξουν, πέραν της μνημονιακής υποταγής τους, όταν έλθει η ώρα της κρίσεως.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, δύο εκ των κυβερνητικών βουλευτών της Δωδεκανήσου, ο κ. Νίκος Ζωίδης και ο κ. Γιώργος Κασσάρας μαζί με άλλους 28 βουλευτές ζητούν την ρύθμιση των δανείων στους δημόσιους υπαλλήλους.
Με σχετική ερώτηση που κατέθεσαν από κοινού στον Υπουργό Οικονομικών Ευάγγελο Βενιζέλο, ζητούν την λήψη άμεσων μέτρων υπέρ των δημοσίων υπαλλήλων οι οποίοι εντάσσονται στο καθεστώς της εργασιακής εφεδρείας ή έχουν συρρικνωθεί τα εισοδήματά τους από την εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου, σε ότι αφορά την αποπληρωμή των υποχρεών τους προς τα πιστωτικά ιδρύματα.
Λίαν αμφίβολο αν η ερώτηση θα έχει κάποια τύχη.
Σε κάθε περίπτωση όμως, έχω μια απορία. Γιατί όλο το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στους δημοσίους υπαλλήλους; Ο τεράστιος αριθμών των ανέργων στη χώρα, μαζί και εκείνοι των οποίων οι αποδοχές μειώθηκαν σημαντικά από τον πρώτο κιόλας καιρό της κρίσης και της ύφεσης, είναι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα. Γι αυτούς καμία φροντίδα, καμία μέριμνα, κανένα ενδιαφέρον από τους βουλευτές για το πώς θα αποπληρώσουν δάνεια και άλλες υποχρεώσεις.
Εν τέλει, όλοι ξορκίζουν το δημόσιο τομέα, αλλά και όλοι παραμένουν δεμένοι πάνω του.
Ρένα Διακίδη - ΠΡΟΟΔΟΣ