Τον Τάσο τον γνώρισα τη δεκαετία του ΄90, μόλις είχε εκλεγεί δήμαρχος. Είχα τότε αναλάβει τη σύνταξη μελέτης για την ανάπτυξη της Τήλου στο πλαίσιο ενός προγράμματος για την ανάπτυξη νησιών «τρίτης ταχύτητας».
Ήταν ίσως η πρώτη συστηματική μελέτη για το νησί. Ξεχασμένη και από το Θεό τότε η Τήλος, με 160 κατοίκους, σχεδόν χωρίς νέους, με ανύπαρκτη επικοινωνία με τον υπόλοιπο κόσμο, τη Ρόδο, τα γύρω νησιά, χωρίς τουριστική υποδομή, φαινόταν καταδικασμένη. Όμως, είχε ένα σημαντικό «συγκριτικό πλεονέκτημα», τον Δήμαρχό της.
Νέος, ανήσυχος, χωρίς αγκυλώσεις και εξαρτήσεις από μικροσυμφέροντα, χωρίς ματαιοδοξία, με ευαισθησία για το περιβάλλον, με σεβασμό στην άποψη του άλλου και στην επιστημονική γνώση, με αποφασιστικότητα και επιμονή. Άνθρωπος με μέτρο αλλά όχι μέτριος. Πράγματα απλά που, όμως, δύσκολα τα συναντά κανείς στους τοπικούς ή τους "εθνικούς" «άρχοντες» της χώρας μας.
Η δημογραφική ανασυγκρότηση, η δημιουργία εκπαιδευτικής υποδομής, η λειτουργία τακτικής σύνδεσης με τη Ρόδο, η ανάδειξη του φυσικού και ανθρωπογενούς περιβάλλοντος, η αποφυγή των λαθών των άλλων τουριστικά αναπτυγμένων νησιών αποτέλεσαν βασικούς άξονες για την ανάπτυξη της Τήλου που, ο Τάσος Αλιφέρης, με γνώση του τόπου και των ανθρώπων, κατάφερε να εφαρμόσει ανατρέποντας και τις πιο αισιόδοξες προοπτικές για το μέλλον του νησιού.
Παρακολουθούσα την πορεία και "συνέπασχα" από τότε μέχρι σήμερα, για είκοσι χρόνια, συμμετέχοντας σε μελέτες για το νησί, συμμετέχοντας στην ίδρυση του φορέα του Πάρκου, αλλά κάνοντας και οικογενειακές διακοπές. Με τηλεμαραθώνιο κατάφερε να χτίσει το κτίριο του Γυμνασίου.
Από το «τίποτα» δημιούργησε δημοτική ακτοπλοϊκή εταιρία και έφερε ταχύπλοο σκάφος που εξυπηρετεί τακτικότατα τους κατοίκους και τους τουρίστες που θέλουν να επισκεφθούν την Τήλο. Αναγκάστηκε να συγκρουστεί με συμφέροντα για να μπορέσει να διατηρήσει το σκάφος και το μοναδικό έργο που προσφέρει στους κατοίκους και στους επισκέπτες, στην οικονομία του νησιού.
Ήταν πρωτοπόρος στη μελέτη, στην κατασκευή και λειτουργία σύγχρονου χώρου υγειονομικής ταφής απορριμμάτων στο νησιωτικό χώρο. Κατάφερε να φέρει πίσω πολλούς τηλιακούς, να τους πείσει να επενδύσουν τις λίγες οικονομίες τους στο νησί τους, να αγαπήσουν ξανά τον τόπο που τους έδιωξε και να κάνουν δική τους υπόθεση την ανάπτυξή του και την ευημερία τους ανατρέποντας τη δημογραφική πορεία του νησιού.
Προχώρησε στην εκπόνηση μελέτης για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος του νησιού και για τη δημιουργία του «Πάρκου Τήλου». Αναγκάστηκε και για αυτά να συγκρουστεί με συμφέροντα, με την πολιτική μιζέρια και με το Τέρας της Γραφειοκρατίας, που κατάφεραν μέχρι σήμερα, δεκαπέντε χρόνια από τότε που ξεκινήσαμε την περιβαλλοντική μελέτη, να «διαβουλεύονται» για το Πάρκο. «Άξιος» ο μισθός τους.
Πολλά άλλα θα μπορούσαν να αναφερθούν για τον Δήμαρχο, τον άνθρωπο, τον γιατρό Τάσο Αλιφέρη. Γιατί ο πολιτικός του βίος αντανακλούσε μια αντίστοιχη στάση ζωής και αντίστροφα.
Το έργο και η δράση του Τάσου ξεφεύγουν από το στενό πλαίσιο της Τήλου. Είναι ένα παράδειγμα που πρέπει να ερευνηθεί επιστημονικά συστηματικά και να αποτελέσει αντικείμενο διδασκαλίας στα Πανεπιστήμια σε θέματα πολιτικής επιστήμης, τοπικής ανάπτυξης.
Αναλογιζόμενος τη σημερινή κατάσταση της χώρας, πιστεύω ότι ο Τάσος Αλιφέρης και το έργο του είναι παράδειγμα που μας δείχνει ότι ο τόπος μας έχει τεράστιες δυνατότητες, ότι σε εμάς τους ίδιους εναπόκειται να κάνουμε τη χώρα μας ανθρώπινη και αξιοβίωτη για εμάς, τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Αρκεί να το πιστέψουμε και να αγωνιστούμε γι’αυτό.
Αν στα παραπάνω υπάρχουν παραλείψεις ή υπερβολές, ας μου το συγχωρέσετε. Το κείμενο αυτό γράφτηκε παρορμητικά. Είναι η πρώτη φορά που αισθάνομαι την ανάγκη να μιλήσω δημόσια για έναν άνθρωπο που χάνουμε.
Φαίδων Παπαθεοδώρου