Έκλαιγε, μου μίλαγε, έκλαιγε, μου μίλαγε και πάλι απ΄ την αρχή! Πώς να γίνει κουβέντα έτσι και πώς να γίνει συνέντευξη!
Η Μαρία Καμμά, από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, από την Τήλο της οποίας αναλαμβάνει δήμαρχος, δεν είναι η γυναίκα που γνώριζα, η δυναμική, που τους ανεβάζει τους τόνους, τους δίνει και καταλαβαίνουν…
Μέσα σε μια βδομάδα πέρασε μέσα απ΄ τη φωτιά, όπως μου λέει. Χάθηκε ο Τάσος και η απώλεια είναι δυσβάσταχτη για εκείνην που ήταν μέλος της οικογένειάς του-είναι σύζυγος του αδελφού του- ενώ πριν προλάβει να το συνειδητοποιήσει ανέλαβε καθήκοντα στη θέση του, μετά από ομόφωνη απόφαση του δημοτικού συμβουλίου.
Τη μεγαλύτερη φαντασία την έχει η ζωή, αυτή τα γράφει τα πιο τρελά σενάρια. Αν και όσοι ξέρουν λένε πως στη μετά Αλιφέρη εποχή η Μαρία Καμμά, κόρη του επί τρεις τετραετίες δημάρχου Τήλου, αυτό το δρόμο είχε μπροστά της.
Ό,τι ακολουθεί είναι από καρδιάς, για τον άνθρωπο που καθόρισε την τύχη της Τήλου.
Σας ακούω φορτισμένη…
Τρομερά. Έντονα τα συναισθήματα. Δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω, όχι μόνον εγώ, όλοι στο νησί. Ήταν ραγδαία η επιδείνωση της υγείας του τις τελευταίες εβδομάδες, αλλά ήταν δυνατός, το πάλευε από την αρχή και γι αυτό ελπίζαμε.
Πότε τον είδατε τελευταία φορά;
Στο τέλος Ιανουαρίου, όταν ήρθε στη Ρόδο, ως μέσο σταθμό, για να πάει Πειραιά. Ήρθε από το σπίτι μας. Θα πήγαινε για εξετάσεις, δεν μας είπε πολλά, αυτός ήταν ο Τάσος. Δεν φόρτωνε σε κανέναν τα προβλήματά του και εμείς του φορτώναμε όλα τα δικά μας, μια ζωή, μέχρι το τέλος. Δεν ξέραμε τη σοβαρότητα της κατάστασής του. Η βιοψία φανέρωσε τελικά νέα εστία στον υποφάρυγγα. Δεν μας το είπε, να σκεφτείτε εγώ το έμαθα από άλλον. Ξεκινήσαμε να ψάχνουμε Νοσοκομείο στην Αμερική.
Στη Μινεάπολη του είπαν ότι δεν γίνεται τίποτα. Εμείς δεν το δεχτήκαμε. Εμείς περισσότερο, εκείνος δε μίλησε. Από εκεί πήγε στο «Μεμόριαλ», στη Νέα Υόρκη. Εκεί εναποθέσαμε όλες μας τις ελπίδες. Εκεί του είπαν ότι η κατάσταση δεν ήταν αναστρέψιμη. Θέλησε να φύγει αμέσως χωρίς να κάνει τίποτα, καμία θεραπεία. Δύο φορές το επιχείρησε. Την πρώτη ένιωσε αδιαθεσία στο αεροδρόμιο και με ασθενοφόρο διακομίσθηκε ξανά στο Νοσοκομείο.
Τη δεύτερη, σε διάστημα μιας εβδομάδας, δεν μιλούσε πια. Πήρε χαρτί και μολύβι κι έγραφε τι να του κάνουν για να δυναμώσει και να προλάβει να κατέβει στο νησί. Δεν πρόλαβε. Μέσα του ήταν ένα θηρίο που τον κατασπάραζε, ώρα με την ώρα. Πάλεψε άλλη μια εβδομάδα μαζί του.
Πού μάθατε την είδηση του θανάτου του;
Ήμουν στη Ρόδο. Μου περιέγραψαν οι συγγενείς μου ότι ο κόσμος στην Τήλο βγήκε στους δρόμους κλαίγοντας. Η καμπάνα χτυπούσε. Τον θρήνησαν τον Τάσο, και μετά τον περίμεναν. Ήρθαμε σε επαφή με το προξενείο μας στη Νέα Υόρκη, έπρεπε να ξεκινήσει η διαδικασία μεταφοράς του στην Ελλάδα.
Μας βοήθησε η ΠΕΔ και ο Γιώργος Γιαννόπουλος, αδελφικός του φίλος. Τον επέλεξε για φίλο. Πρέπει να τον ευχαριστήσω κι όλους όσοι μας στήριξαν και μας βοήθησαν στο δρόμο για την τελευταία του διαδρομή. Τον Γιαννόπουλο, τον Κουσουρνά, τον Μαχαιρίδη, τους βουλευτές, το Ζωίδη, τον Κρεμαστινό, τον Νικητιάδη, τον Κασσάρα.
Είχατε πολλά τηλέφωνα κι από την Αθήνα κι από το Γιώργο Παπανδρέου, απ΄ όσο γνωρίζω.
Ναι. Μου τηλεφωνούσε συνεχώς κι ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, ήταν πολύ συγκινημένος. Ο Γιώργος Παπανδρέου και η σύζυγός του η Άντα μου τηλεφωνούσαν συχνά. Προς το τέλος ο Γιώργος με πήρε και μου είπε «θέλω να μιλήσω μαζί του»! Του είπα «δεν μιλάει πια». Του έδωσε έναν αριθμό να μιλήσει με τη γυναίκα του, τη Χρύσα, που ήταν δίπλα του και θα τους βοηθούσε στην επικοινωνία τους.
Η κλήση αυτή έγινε. Τι νόημα έχουν πια όλα αυτά. Έχουμε ορφανέψει, ο Τάσος ήταν το στήριγμά μας, ο άνθρωπος που άλλαξε την οικονομική κατάσταση της Τήλου. Που αρνήθηκε σημαντικές θέσεις που του προσφέρθηκαν για να μείνει στο νησί.
Πότε ήρθε στην Τήλο πρώτη φορά; Είναι γνωστά αυτά, αλλά εσείς πως τα ζήσατε;
Ήρθε το 1983 ως γιατρός, εγώ ήμουν μαθήτρια. Δήμαρχος ήταν τότε ο πατέρας μου, για τρεις τετραετίες. Ήμασταν ξεχασμένοι από το Θεό και τους ανθρώπους. Φούρνο δεν είχε το νησί, ούτε ιατρείο, ούτε σχολείο, ούτε φαρμακείο, παλεύαμε μόνοι μας σ΄ αυτή τη βραχονησίδα. Μας είπε από την πρώτη στιγμή ότι είμαστε ευλογημένοι που ζούμε σ΄ αυτό τον τόπο τον οποίο έκανε σκοπό της ζωής του να αλλάξει. Έχασε η Τήλος με το χαμό του, τα Δωδεκάνησα, η Τοπική Αυτοδιοίκηση, όλοι χάσαμε.
Ποια ήταν η πρώτη σκέψη που κάνατε όταν το δημοτικό συμβούλιο Τήλου, του οποίου είσαστε μέλος εδώ και χρόνια, σας ζήτησε να είστε εσείς εκείνη που θα τον διαδεχτεί;
Μια δική του φράση μου ήρθε αμέσως στο μυαλό. Αν μου λέγατε να σας πω πια φράση του θυμάμαι θα σας έλεγα αυτή που έλεγε πάντα «είμαστε καταδικασμένοι να πετύχουμε»! Μ΄ αυτή τη φράση θα πορευτώ. Τον θυμάμαι το 1990 που ήμουν 20 χρονών ν΄ αγωνίζεται για την Τήλο. Ξέρετε, επειδή η Τήλος δεν είχε Λύκειο τότε, έφυγα κι εγώ όπως και όλα τα παιδιά, από το σπίτι μου στην ηλικία των 15 ετών, για να έρθω στη Ρόδο. Όλοι ήμασταν δικά του παιδιά, δημιουργήματά του.
Ερχόταν στη Ρόδο και μας συναντούσε, μας άνοιγε δρόμους του πνευματικούς με τις συζητήσεις του, μας εμψύχωνε, έβαλε το σπόρο της βαθιάς αγάπης για την Τήλο μέσα μας. Σε παρέσυρε ο Αλιφέρης, ήταν από αυτή τη σπάνια κατηγορία των πολιτικών.
Πολεμήθηκε όμως, σχεδόν όσο αγαπήθηκε!
Πάνω από 100 μέρες το χρόνο τις περνούσε στα δικαστήρια και στα Ελεγκτικά. Είχε πάρει δύο στεγαστικά δάνεια για να φτιάξει ένα σπίτι στην Τήλο, έριξε μόνο το δάπεδο και τις κολώνες, τα υπόλοιπα «τα έριξε» στο πλοίο της Τήλου. Τώρα πληρώνουμε αυτό το δάνειο. Θυμάμαι που του έλεγα «Βρε Τάσο, αξίζει;». Πολλές φορές τον ρωτούσα αν αξίζει και μου έλεγε «αξίζει»! Ευτυχώς κι ο Φώτης Κωστόπουλος, χωρίς αυτόν δεν ξέρουμε που μπορεί να είχε καταλήξει. Τους χάλαγε τη σούπα.
Του έλεγαν ότι θέλει να κάνει το δήμο «εφοπλιστή»! Δηλαδή, αν ήμασταν Στερεά Ελλάδα δεν θα είχαμε δρόμους; Οι δικοί μας δρόμοι είναι οι θάλασσες και χρειάζονται καράβια. Δεν υπάρχει σημείο στην Τήλο που να μην πηγαίνεις με αυτοκίνητο. Έφτιαξε δρόμους, με χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έκανε την Τήλο τουριστικό προορισμό. Όταν το 1998 μας έλεγε «θα αγοράσουμε καράβι…» λέγαμε «τι λέει;». Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν το καράβι αυτό έμπαινε για πρώτη φορά στο λιμάνι της Τήλου.
Ήταν μεγάλη ώρα για εκείνον. Δεν θα ξεχάσω τους αγώνες που έκανε για να «κλείσει» το κυνήγι στο νησί, τους αγώνες όταν αποξήλωσαν τη ΔΕΗ Τήλου και ήμασταν καλοκαίρι του 1990 με φακούς! Μας λέει τότε «πάμε…» και μας ανέβασε στο βουνό Αμαλί. Κατεβάσαμε τους διακόπτες του ΟΤΕ και των τηλεοράσεων της Ρόδου. Αυτός ήταν ο Τάσος, έφτανε και στα άκρα.
Τι θα προσπαθήσετε να κάνετε εσείς;
Ο Τάσος έγραψε ιστορία και το κενό του δεν θα μπορέσει να το καλύψει κανείς. Θα προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε όσα πέτυχε, να συνεχίσει να είναι το νησί σε τροχιά ανάπτυξης. Και θα παλεύουμε με τον τρόπο που εκείνος μας έμαθε. Δεν επεδίωξα να μπω σ΄ αυτή τη θέση.
Όλη την προηγούμενη εβδομάδα είχα περάσει μέσα από τη φωτιά κι εγώ και η οικογένειά μου και τώρα βρίσκομαι μέσα στο γραφείο του, στα πράγματά του… Δεν αυτοπροτάθηκα, μου το ζήτησε το δημοτικό συμβούλιο, κι ο Γιάννης Μαχαιρίδης μου είπε ότι έχω την υποχρέωση να στηρίξω το έργο του Τάσου. Πήραμε ομόφωνη απόφαση να στήσουμε τον ανδριάντα του, να μας βλέπει, να βλέπει το νησί. Και βέβαια το νησί χρειάζεται επειγόντως δεύτερο γιατρό γιατί ο Τάσος πέρα από δήμαρχος ήτανε και γιατρός της Τήλου. Ήδη καταθέσαμε αίτημα για άμεση προκήρυξη της κενής θέσης.
Η οικογένειά του πού βρίσκεται;
Η γυναίκα του η Χρύσα είναι κοντά μας στο νησί και είναι εδώ ακόμα και τα παιδιά του. Δεν ξέρετε ίσως ότι απέκτησε εγγονάκι ο Τάσος στις 23 Ιανουαρίου όταν ξεκίνησε να δίνει τη μεγάλη μάχη. Πρόλαβε όμως και το είδε μια φορά. Συστήθηκαν…
Πηγή : Ροδιακή, Γράφει : Pοδούλα Λουλουδάκη
Η Μαρία Καμμά, από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, από την Τήλο της οποίας αναλαμβάνει δήμαρχος, δεν είναι η γυναίκα που γνώριζα, η δυναμική, που τους ανεβάζει τους τόνους, τους δίνει και καταλαβαίνουν…
Μέσα σε μια βδομάδα πέρασε μέσα απ΄ τη φωτιά, όπως μου λέει. Χάθηκε ο Τάσος και η απώλεια είναι δυσβάσταχτη για εκείνην που ήταν μέλος της οικογένειάς του-είναι σύζυγος του αδελφού του- ενώ πριν προλάβει να το συνειδητοποιήσει ανέλαβε καθήκοντα στη θέση του, μετά από ομόφωνη απόφαση του δημοτικού συμβουλίου.
Τη μεγαλύτερη φαντασία την έχει η ζωή, αυτή τα γράφει τα πιο τρελά σενάρια. Αν και όσοι ξέρουν λένε πως στη μετά Αλιφέρη εποχή η Μαρία Καμμά, κόρη του επί τρεις τετραετίες δημάρχου Τήλου, αυτό το δρόμο είχε μπροστά της.
Ό,τι ακολουθεί είναι από καρδιάς, για τον άνθρωπο που καθόρισε την τύχη της Τήλου.
Σας ακούω φορτισμένη…
Τρομερά. Έντονα τα συναισθήματα. Δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω, όχι μόνον εγώ, όλοι στο νησί. Ήταν ραγδαία η επιδείνωση της υγείας του τις τελευταίες εβδομάδες, αλλά ήταν δυνατός, το πάλευε από την αρχή και γι αυτό ελπίζαμε.
Πότε τον είδατε τελευταία φορά;
Στο τέλος Ιανουαρίου, όταν ήρθε στη Ρόδο, ως μέσο σταθμό, για να πάει Πειραιά. Ήρθε από το σπίτι μας. Θα πήγαινε για εξετάσεις, δεν μας είπε πολλά, αυτός ήταν ο Τάσος. Δεν φόρτωνε σε κανέναν τα προβλήματά του και εμείς του φορτώναμε όλα τα δικά μας, μια ζωή, μέχρι το τέλος. Δεν ξέραμε τη σοβαρότητα της κατάστασής του. Η βιοψία φανέρωσε τελικά νέα εστία στον υποφάρυγγα. Δεν μας το είπε, να σκεφτείτε εγώ το έμαθα από άλλον. Ξεκινήσαμε να ψάχνουμε Νοσοκομείο στην Αμερική.
Στη Μινεάπολη του είπαν ότι δεν γίνεται τίποτα. Εμείς δεν το δεχτήκαμε. Εμείς περισσότερο, εκείνος δε μίλησε. Από εκεί πήγε στο «Μεμόριαλ», στη Νέα Υόρκη. Εκεί εναποθέσαμε όλες μας τις ελπίδες. Εκεί του είπαν ότι η κατάσταση δεν ήταν αναστρέψιμη. Θέλησε να φύγει αμέσως χωρίς να κάνει τίποτα, καμία θεραπεία. Δύο φορές το επιχείρησε. Την πρώτη ένιωσε αδιαθεσία στο αεροδρόμιο και με ασθενοφόρο διακομίσθηκε ξανά στο Νοσοκομείο.
Τη δεύτερη, σε διάστημα μιας εβδομάδας, δεν μιλούσε πια. Πήρε χαρτί και μολύβι κι έγραφε τι να του κάνουν για να δυναμώσει και να προλάβει να κατέβει στο νησί. Δεν πρόλαβε. Μέσα του ήταν ένα θηρίο που τον κατασπάραζε, ώρα με την ώρα. Πάλεψε άλλη μια εβδομάδα μαζί του.
Πού μάθατε την είδηση του θανάτου του;
Ήμουν στη Ρόδο. Μου περιέγραψαν οι συγγενείς μου ότι ο κόσμος στην Τήλο βγήκε στους δρόμους κλαίγοντας. Η καμπάνα χτυπούσε. Τον θρήνησαν τον Τάσο, και μετά τον περίμεναν. Ήρθαμε σε επαφή με το προξενείο μας στη Νέα Υόρκη, έπρεπε να ξεκινήσει η διαδικασία μεταφοράς του στην Ελλάδα.
Μας βοήθησε η ΠΕΔ και ο Γιώργος Γιαννόπουλος, αδελφικός του φίλος. Τον επέλεξε για φίλο. Πρέπει να τον ευχαριστήσω κι όλους όσοι μας στήριξαν και μας βοήθησαν στο δρόμο για την τελευταία του διαδρομή. Τον Γιαννόπουλο, τον Κουσουρνά, τον Μαχαιρίδη, τους βουλευτές, το Ζωίδη, τον Κρεμαστινό, τον Νικητιάδη, τον Κασσάρα.
Είχατε πολλά τηλέφωνα κι από την Αθήνα κι από το Γιώργο Παπανδρέου, απ΄ όσο γνωρίζω.
Ναι. Μου τηλεφωνούσε συνεχώς κι ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, ήταν πολύ συγκινημένος. Ο Γιώργος Παπανδρέου και η σύζυγός του η Άντα μου τηλεφωνούσαν συχνά. Προς το τέλος ο Γιώργος με πήρε και μου είπε «θέλω να μιλήσω μαζί του»! Του είπα «δεν μιλάει πια». Του έδωσε έναν αριθμό να μιλήσει με τη γυναίκα του, τη Χρύσα, που ήταν δίπλα του και θα τους βοηθούσε στην επικοινωνία τους.
Η κλήση αυτή έγινε. Τι νόημα έχουν πια όλα αυτά. Έχουμε ορφανέψει, ο Τάσος ήταν το στήριγμά μας, ο άνθρωπος που άλλαξε την οικονομική κατάσταση της Τήλου. Που αρνήθηκε σημαντικές θέσεις που του προσφέρθηκαν για να μείνει στο νησί.
Πότε ήρθε στην Τήλο πρώτη φορά; Είναι γνωστά αυτά, αλλά εσείς πως τα ζήσατε;
Ήρθε το 1983 ως γιατρός, εγώ ήμουν μαθήτρια. Δήμαρχος ήταν τότε ο πατέρας μου, για τρεις τετραετίες. Ήμασταν ξεχασμένοι από το Θεό και τους ανθρώπους. Φούρνο δεν είχε το νησί, ούτε ιατρείο, ούτε σχολείο, ούτε φαρμακείο, παλεύαμε μόνοι μας σ΄ αυτή τη βραχονησίδα. Μας είπε από την πρώτη στιγμή ότι είμαστε ευλογημένοι που ζούμε σ΄ αυτό τον τόπο τον οποίο έκανε σκοπό της ζωής του να αλλάξει. Έχασε η Τήλος με το χαμό του, τα Δωδεκάνησα, η Τοπική Αυτοδιοίκηση, όλοι χάσαμε.
Ποια ήταν η πρώτη σκέψη που κάνατε όταν το δημοτικό συμβούλιο Τήλου, του οποίου είσαστε μέλος εδώ και χρόνια, σας ζήτησε να είστε εσείς εκείνη που θα τον διαδεχτεί;
Μια δική του φράση μου ήρθε αμέσως στο μυαλό. Αν μου λέγατε να σας πω πια φράση του θυμάμαι θα σας έλεγα αυτή που έλεγε πάντα «είμαστε καταδικασμένοι να πετύχουμε»! Μ΄ αυτή τη φράση θα πορευτώ. Τον θυμάμαι το 1990 που ήμουν 20 χρονών ν΄ αγωνίζεται για την Τήλο. Ξέρετε, επειδή η Τήλος δεν είχε Λύκειο τότε, έφυγα κι εγώ όπως και όλα τα παιδιά, από το σπίτι μου στην ηλικία των 15 ετών, για να έρθω στη Ρόδο. Όλοι ήμασταν δικά του παιδιά, δημιουργήματά του.
Ερχόταν στη Ρόδο και μας συναντούσε, μας άνοιγε δρόμους του πνευματικούς με τις συζητήσεις του, μας εμψύχωνε, έβαλε το σπόρο της βαθιάς αγάπης για την Τήλο μέσα μας. Σε παρέσυρε ο Αλιφέρης, ήταν από αυτή τη σπάνια κατηγορία των πολιτικών.
Πολεμήθηκε όμως, σχεδόν όσο αγαπήθηκε!
Πάνω από 100 μέρες το χρόνο τις περνούσε στα δικαστήρια και στα Ελεγκτικά. Είχε πάρει δύο στεγαστικά δάνεια για να φτιάξει ένα σπίτι στην Τήλο, έριξε μόνο το δάπεδο και τις κολώνες, τα υπόλοιπα «τα έριξε» στο πλοίο της Τήλου. Τώρα πληρώνουμε αυτό το δάνειο. Θυμάμαι που του έλεγα «Βρε Τάσο, αξίζει;». Πολλές φορές τον ρωτούσα αν αξίζει και μου έλεγε «αξίζει»! Ευτυχώς κι ο Φώτης Κωστόπουλος, χωρίς αυτόν δεν ξέρουμε που μπορεί να είχε καταλήξει. Τους χάλαγε τη σούπα.
Του έλεγαν ότι θέλει να κάνει το δήμο «εφοπλιστή»! Δηλαδή, αν ήμασταν Στερεά Ελλάδα δεν θα είχαμε δρόμους; Οι δικοί μας δρόμοι είναι οι θάλασσες και χρειάζονται καράβια. Δεν υπάρχει σημείο στην Τήλο που να μην πηγαίνεις με αυτοκίνητο. Έφτιαξε δρόμους, με χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έκανε την Τήλο τουριστικό προορισμό. Όταν το 1998 μας έλεγε «θα αγοράσουμε καράβι…» λέγαμε «τι λέει;». Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν το καράβι αυτό έμπαινε για πρώτη φορά στο λιμάνι της Τήλου.
Ήταν μεγάλη ώρα για εκείνον. Δεν θα ξεχάσω τους αγώνες που έκανε για να «κλείσει» το κυνήγι στο νησί, τους αγώνες όταν αποξήλωσαν τη ΔΕΗ Τήλου και ήμασταν καλοκαίρι του 1990 με φακούς! Μας λέει τότε «πάμε…» και μας ανέβασε στο βουνό Αμαλί. Κατεβάσαμε τους διακόπτες του ΟΤΕ και των τηλεοράσεων της Ρόδου. Αυτός ήταν ο Τάσος, έφτανε και στα άκρα.
Τι θα προσπαθήσετε να κάνετε εσείς;
Ο Τάσος έγραψε ιστορία και το κενό του δεν θα μπορέσει να το καλύψει κανείς. Θα προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε όσα πέτυχε, να συνεχίσει να είναι το νησί σε τροχιά ανάπτυξης. Και θα παλεύουμε με τον τρόπο που εκείνος μας έμαθε. Δεν επεδίωξα να μπω σ΄ αυτή τη θέση.
Όλη την προηγούμενη εβδομάδα είχα περάσει μέσα από τη φωτιά κι εγώ και η οικογένειά μου και τώρα βρίσκομαι μέσα στο γραφείο του, στα πράγματά του… Δεν αυτοπροτάθηκα, μου το ζήτησε το δημοτικό συμβούλιο, κι ο Γιάννης Μαχαιρίδης μου είπε ότι έχω την υποχρέωση να στηρίξω το έργο του Τάσου. Πήραμε ομόφωνη απόφαση να στήσουμε τον ανδριάντα του, να μας βλέπει, να βλέπει το νησί. Και βέβαια το νησί χρειάζεται επειγόντως δεύτερο γιατρό γιατί ο Τάσος πέρα από δήμαρχος ήτανε και γιατρός της Τήλου. Ήδη καταθέσαμε αίτημα για άμεση προκήρυξη της κενής θέσης.
Η οικογένειά του πού βρίσκεται;
Η γυναίκα του η Χρύσα είναι κοντά μας στο νησί και είναι εδώ ακόμα και τα παιδιά του. Δεν ξέρετε ίσως ότι απέκτησε εγγονάκι ο Τάσος στις 23 Ιανουαρίου όταν ξεκίνησε να δίνει τη μεγάλη μάχη. Πρόλαβε όμως και το είδε μια φορά. Συστήθηκαν…
Πηγή : Ροδιακή, Γράφει : Pοδούλα Λουλουδάκη