Είναι ουτοπικό να μιλάμε με απέχθεια για τον Χίτλερ την στιγμή που
κάποιοι, έχουμε έναν μέσα μας. Σε νανική έκδοση ή πιο ογκώδη και μασίφ.
Ο «ημίαιμος» ή «καθαρόαιμος» Χίτλερ που κουβαλά ο όποιας καταγωγής άνθρωπος, είναι κατά πάσα πιθανότητα άτομο αποτυχημένο. Ειδάλλως δεν έχει ανάγκη να χιτλερίζει. Διακατέχεται από έντονη ανασφάλεια (που δεν ομολογείται ποτέ), σύμπλεγμα κατωτερότητας, έλλειψη πνευματικής καλλιέργειας, ολοκληρωτική έλλειψη αυτοσεβασμού. Πιστεύει πως, αν πείσει τους άλλους να ακολουθήσουν την άποψή του ή τις θέσεις του προς τα πράγματα, αποκτά κύρος, δύναμη, οντότητα, εξουσία. Βλέπει πιο ψηλό τον εαυτό του.
Ως εκ τούτου, οι εξουσιολάγνοι είναι οι πλέον κομπλεξικοί της υφηλίου δεδομένου πως απο μόνο του το λήμμα «εξουσία» έχει αρνητικό πρόσημο.
Ε, λοιπόν. Τέτοιους χιτλεροφορείς έχω συναντήσει πλείστους. Στην δουλειά, στην παρέα, στην γειτονιά. Δηλαδή, παντού τους συναντάς και συ, αν το καλοσκεφτείς. Προσπαθούν με ευτελή κίνητρα, που εξυπηρετούν μόνο τον άρρωστο εγωισμό τους, και με την μέθοδο της πειθούς, να φέρουν τους άλλους στα μέτρα τους. Αν το σκεφτείτε, θα διαπιστώσετε πως και ο Αδόλφος το ίδιο έκανε. Έγραψε μάλιστα και ένα βιβλίο, «Ο Αγών μου», που στηριζόταν αυστηρά στην παράνοιά του, αναδεικνύοντας ένα άρρωστο όραμα για καθαρόαιμη φυλή, όπως λέν οι μελετητές του βιβλίου. Είναι τόσο παρανοϊκό το πλαίσιο της θεωρίας του, όσο παρανοϊκό είναι να λέω πως θα σκοτώσω όλα τα μπασταρδεμένα σκυλιά της υφηλίου, επειδή δεν είναι καθαρόαιμα λαμπραντόρ ή βελγικοί λύκοι. Είναι σαν να σου λέω πως θα κάνω την ζωή ποδήλατο στον κάτοικο της Αθήνας (αν όχι σαπουνάκι λεβάντας ή σε πιο πολιτισμένη έκδοση θα συγκεντρώσω υπογραφές για να τον διώξω), επειδή εκ μητρός και πατρός δεν είναι γηγενής Αθηναίος.
Κάποιοι έχουμε τον Χίτλερ μέσα μας. Συνειδητά ή ασυνείδητα. Περισσότερο κατάπτυστο από εκείνον που ομολογεί πως γουστάρει την χιτλερική ιδεολογία, είναι το να δηλώνεις φιλελεύθερος και δημοκρατικός, που σέβεσαι το αυτεξούσιο και το αυτενεργές, όντας εν τέλει χυδαίος βιαστής της ελευθερίας και του αλληλοσεβασμού. Πικρό μειδίαμα μού βγαίνει, διότι και πάλι με τον καθρέφτη η σχέση σου είναι ιδιοτελής. Βλέπεις ό,τι επιθυμείς να δεις και όχι την πραγματικότητα.
Όποιος, λοιπόν, (ξανα)πεί πως η ιστορία δεν έχει ακόμα κρίνει τον Χίτλερ, ας διορθώσει την εκφορά της θέσης του λέγοντας, πως ο Χίτλερ, με άλλο πρόσωπο, ένδυμα και «μόρφωση», ήταν, είναι και θα είναι πανταχού παρών. Είναι στο πρόσωπο του κάθε κομπλεξικού, νεόπλουτου, που με τραπεζικό δανεισμό ή τα λεφτά του μπαμπά ή και τα δυό μαζί, έχει δημιουργήσει σπίτι, εξοχικό, αυτοκίνητο μέχρι και σκυλί ράτσας έχει αποκτήσει, θεωρώντας πως το φαίνεσθαι του δίνει το δικαίωμα να «γαμεί» άπαντες. Ο Χίτλερ δίπλα σου φτιάχνει ομαδούλες της κακιάς ώρας που θέτει εντός ή εκτός, τους συμφωνούντες-διαφωνούντες με τις «αρχές» της ομάδας. Ο Χίτλερ δίπλα σου πίνει καφεδάκια κουτσομπολεύοντας το τατουάζ της χήνας στο μπράτσο σου κατηγορώντας σε ως τρελλό.
Ο Χίτλερ δίπλα σου αραδιάζει το υβρεολόγιο του αιώνα, γιατί είναι δικαίωμά του να λέει ό,τι γουστάρει, όπου γουστάρει, ανεξάρτητα αν εσένα σε ενοχλεί. Ο Χίτλερ δίπλα σου ξυλοφορτώνει τον αδύναμο: παιδί, ηλικιωμένο, μετανάστη, χαπακωμένο, πρεζόνι, σκυλί, γατί κλπ κλπ, γιατί έτσι του ήρθε και μπορεί. Γιατί η ηλίθια ελληνική ή και παγκόσμια Πολιτεία-Δικαιοσύνη-Εξουσία, του κάνει πλάτες. Τον Χίτλερ δίπλα σου, τον συναντάς ακόμα και μέσα στην κοιτίδα της εκπαίδευσης, στο σχολειό, όταν ο δάσκαλος απλώς βγάζει τον άξεστο εαυτό του, επειδή δεν υπάρχει κανείς να τον αξιολογήσει. Τι μου διατυμπανίζεις, λοιπόν, με στόμφο «κάτω ο Χίτλερ και οι ναζιστές»; Νεό- και παλιό-; Αφού μέσα σου, με εμβατήριο στρατιωτικό, λες αυτάρεσκα και ηδονικά:
«Γειά σου Χίτλερ μου, τσολιά». Τι; Πώς είπες; Δεν το λες;
Καλά... ίσως να παράκουσα... ίσως να το είδα στον ύπνο μου. Θα μου’κατσε βαρύς ο χθεσινοβραδινός μουσακάς φαίνεται... έχει και τόση ζέστη...
Τζίνα Δαβιλά
Ο «ημίαιμος» ή «καθαρόαιμος» Χίτλερ που κουβαλά ο όποιας καταγωγής άνθρωπος, είναι κατά πάσα πιθανότητα άτομο αποτυχημένο. Ειδάλλως δεν έχει ανάγκη να χιτλερίζει. Διακατέχεται από έντονη ανασφάλεια (που δεν ομολογείται ποτέ), σύμπλεγμα κατωτερότητας, έλλειψη πνευματικής καλλιέργειας, ολοκληρωτική έλλειψη αυτοσεβασμού. Πιστεύει πως, αν πείσει τους άλλους να ακολουθήσουν την άποψή του ή τις θέσεις του προς τα πράγματα, αποκτά κύρος, δύναμη, οντότητα, εξουσία. Βλέπει πιο ψηλό τον εαυτό του.
Ως εκ τούτου, οι εξουσιολάγνοι είναι οι πλέον κομπλεξικοί της υφηλίου δεδομένου πως απο μόνο του το λήμμα «εξουσία» έχει αρνητικό πρόσημο.
Ε, λοιπόν. Τέτοιους χιτλεροφορείς έχω συναντήσει πλείστους. Στην δουλειά, στην παρέα, στην γειτονιά. Δηλαδή, παντού τους συναντάς και συ, αν το καλοσκεφτείς. Προσπαθούν με ευτελή κίνητρα, που εξυπηρετούν μόνο τον άρρωστο εγωισμό τους, και με την μέθοδο της πειθούς, να φέρουν τους άλλους στα μέτρα τους. Αν το σκεφτείτε, θα διαπιστώσετε πως και ο Αδόλφος το ίδιο έκανε. Έγραψε μάλιστα και ένα βιβλίο, «Ο Αγών μου», που στηριζόταν αυστηρά στην παράνοιά του, αναδεικνύοντας ένα άρρωστο όραμα για καθαρόαιμη φυλή, όπως λέν οι μελετητές του βιβλίου. Είναι τόσο παρανοϊκό το πλαίσιο της θεωρίας του, όσο παρανοϊκό είναι να λέω πως θα σκοτώσω όλα τα μπασταρδεμένα σκυλιά της υφηλίου, επειδή δεν είναι καθαρόαιμα λαμπραντόρ ή βελγικοί λύκοι. Είναι σαν να σου λέω πως θα κάνω την ζωή ποδήλατο στον κάτοικο της Αθήνας (αν όχι σαπουνάκι λεβάντας ή σε πιο πολιτισμένη έκδοση θα συγκεντρώσω υπογραφές για να τον διώξω), επειδή εκ μητρός και πατρός δεν είναι γηγενής Αθηναίος.
Κάποιοι έχουμε τον Χίτλερ μέσα μας. Συνειδητά ή ασυνείδητα. Περισσότερο κατάπτυστο από εκείνον που ομολογεί πως γουστάρει την χιτλερική ιδεολογία, είναι το να δηλώνεις φιλελεύθερος και δημοκρατικός, που σέβεσαι το αυτεξούσιο και το αυτενεργές, όντας εν τέλει χυδαίος βιαστής της ελευθερίας και του αλληλοσεβασμού. Πικρό μειδίαμα μού βγαίνει, διότι και πάλι με τον καθρέφτη η σχέση σου είναι ιδιοτελής. Βλέπεις ό,τι επιθυμείς να δεις και όχι την πραγματικότητα.
Όποιος, λοιπόν, (ξανα)πεί πως η ιστορία δεν έχει ακόμα κρίνει τον Χίτλερ, ας διορθώσει την εκφορά της θέσης του λέγοντας, πως ο Χίτλερ, με άλλο πρόσωπο, ένδυμα και «μόρφωση», ήταν, είναι και θα είναι πανταχού παρών. Είναι στο πρόσωπο του κάθε κομπλεξικού, νεόπλουτου, που με τραπεζικό δανεισμό ή τα λεφτά του μπαμπά ή και τα δυό μαζί, έχει δημιουργήσει σπίτι, εξοχικό, αυτοκίνητο μέχρι και σκυλί ράτσας έχει αποκτήσει, θεωρώντας πως το φαίνεσθαι του δίνει το δικαίωμα να «γαμεί» άπαντες. Ο Χίτλερ δίπλα σου φτιάχνει ομαδούλες της κακιάς ώρας που θέτει εντός ή εκτός, τους συμφωνούντες-διαφωνούντες με τις «αρχές» της ομάδας. Ο Χίτλερ δίπλα σου πίνει καφεδάκια κουτσομπολεύοντας το τατουάζ της χήνας στο μπράτσο σου κατηγορώντας σε ως τρελλό.
Ο Χίτλερ δίπλα σου αραδιάζει το υβρεολόγιο του αιώνα, γιατί είναι δικαίωμά του να λέει ό,τι γουστάρει, όπου γουστάρει, ανεξάρτητα αν εσένα σε ενοχλεί. Ο Χίτλερ δίπλα σου ξυλοφορτώνει τον αδύναμο: παιδί, ηλικιωμένο, μετανάστη, χαπακωμένο, πρεζόνι, σκυλί, γατί κλπ κλπ, γιατί έτσι του ήρθε και μπορεί. Γιατί η ηλίθια ελληνική ή και παγκόσμια Πολιτεία-Δικαιοσύνη-Εξουσία, του κάνει πλάτες. Τον Χίτλερ δίπλα σου, τον συναντάς ακόμα και μέσα στην κοιτίδα της εκπαίδευσης, στο σχολειό, όταν ο δάσκαλος απλώς βγάζει τον άξεστο εαυτό του, επειδή δεν υπάρχει κανείς να τον αξιολογήσει. Τι μου διατυμπανίζεις, λοιπόν, με στόμφο «κάτω ο Χίτλερ και οι ναζιστές»; Νεό- και παλιό-; Αφού μέσα σου, με εμβατήριο στρατιωτικό, λες αυτάρεσκα και ηδονικά:
«Γειά σου Χίτλερ μου, τσολιά». Τι; Πώς είπες; Δεν το λες;
Καλά... ίσως να παράκουσα... ίσως να το είδα στον ύπνο μου. Θα μου’κατσε βαρύς ο χθεσινοβραδινός μουσακάς φαίνεται... έχει και τόση ζέστη...
Τζίνα Δαβιλά