Καρτερός Θανάσης
Τώρα οι στυλοβάτες της εθνικής αθλιότητας που βάφτισαν εθνική σωτηρία δηλώνουν συγκλονισμένοι για την αυτοκτονία του συνταξιούχου. Ο ένας μιλάει για εθνική κατάθλιψη, ο άλλος εκφράζει τη λύπη του, ο τρίτος αναλύει πολιτικά την πορεία της σφαίρας, ο τέταρτος -καλό κουμάσι κι αυτός- αφήνει κίτρινα υπονοούμενα για τον νεκρό. Όλοι νίπτουν τας χείρας, καθένας με τον τρόπο του, καθένας με τη μίζερη πόζα του, καθένας με τη δειλία που εμφανίζει ως γενναιότητα και με τον πολιτικαντισμό που εμφανίζει ως θλίψη.
Κι εμείς τι να ψάξουμε και πού; Τι περιμένουμε; Τον ξέρουμε τον ένοχο κι είναι γνωστή η αιτία. Το ζούμε το καθεστώς που έχει μετατρέψει την αυτοκτονία σε πράξη αξιοπρέπειας. Την ψηλαφούμε καθημερινά την απόγνωση που οδήγησε στο τελευταίο σημείωμα: Δεν μπορώ να βρω άλλο τρόπο αντίδρασης εκτός από ένα αξιοπρεπές τέλος, πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για να επιβιώσω και γίνω βάρος στο παιδί μου... Και τους ανεχόμαστε ακόμα τους υπεύθυνους να υπόσχονται λιμάνια στην έρημο και να μας κουνούν το δάχτυλο.
Αν ήταν ένας τους έστω χτες στο Σύνταγμα! Αν άκουγε τις κατάρες όσων έσπευδαν να αφήσουν λίγα λουλούδια ή ένα σημείωμα εκεί που ακόμα το αίμα ήταν νωπό, ίσως καταλάβαινε πού μας έχουν οδηγήσει με τα Μνημόνια και τον φαρισαϊσμό τους. Σε ποιες σκοτεινές ατραπούς θλίψης, μίσους και οργής παραδέρνουμε, ενώ αυτοί, αμετανόητοι και φρουρούμενοι, αναλύουν τις ορέξεις των αγορών και τη λαιμαργία των μονοδρόμων τους. Ίσως τότε να έβλεπε αυτό που προαναγγέλλει το άδικο αίμα ενός συνταξιούχου.
Αλλά κι εμείς... Να μη συνηθίσουμε τον θάνατο, είναι το σύνθημα που διατρέχει από χτες το Διαδίκτυο. Να μη συνηθίσουμε δηλαδή μια ζωή που αδιαφορεί για τον θάνατο δίπλα της. Να μη συνηθίσουμε τα παιδιά που λιμοκτονούν, τους νέους που αγωνιούν για μια δουλειά, τους δούλους του Μνημονίου, τους τσάτσους της τρόικας, τα λαμόγια που ακόμα βασιλεύουν, τους γέρους που ψάχνουν στα σκουπίδια, αλλά και κείνους που προτιμούν την τελεία μιας σφαίρας.
Να μη συνηθίσουμε τον τρόμο και την αθλιότητα του Ράιχ τους, όπως κι αν τα δικαιολογούν. Δεν μπορώ να βρω άλλο τρόπο αντίδρασης, έγραψε ο αυτόχειρας. Respect, αλλά εμείς πρέπει και να μπορέσουμε και να βρούμε...
Αυγή
Τώρα οι στυλοβάτες της εθνικής αθλιότητας που βάφτισαν εθνική σωτηρία δηλώνουν συγκλονισμένοι για την αυτοκτονία του συνταξιούχου. Ο ένας μιλάει για εθνική κατάθλιψη, ο άλλος εκφράζει τη λύπη του, ο τρίτος αναλύει πολιτικά την πορεία της σφαίρας, ο τέταρτος -καλό κουμάσι κι αυτός- αφήνει κίτρινα υπονοούμενα για τον νεκρό. Όλοι νίπτουν τας χείρας, καθένας με τον τρόπο του, καθένας με τη μίζερη πόζα του, καθένας με τη δειλία που εμφανίζει ως γενναιότητα και με τον πολιτικαντισμό που εμφανίζει ως θλίψη.
Κι εμείς τι να ψάξουμε και πού; Τι περιμένουμε; Τον ξέρουμε τον ένοχο κι είναι γνωστή η αιτία. Το ζούμε το καθεστώς που έχει μετατρέψει την αυτοκτονία σε πράξη αξιοπρέπειας. Την ψηλαφούμε καθημερινά την απόγνωση που οδήγησε στο τελευταίο σημείωμα: Δεν μπορώ να βρω άλλο τρόπο αντίδρασης εκτός από ένα αξιοπρεπές τέλος, πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για να επιβιώσω και γίνω βάρος στο παιδί μου... Και τους ανεχόμαστε ακόμα τους υπεύθυνους να υπόσχονται λιμάνια στην έρημο και να μας κουνούν το δάχτυλο.
Αν ήταν ένας τους έστω χτες στο Σύνταγμα! Αν άκουγε τις κατάρες όσων έσπευδαν να αφήσουν λίγα λουλούδια ή ένα σημείωμα εκεί που ακόμα το αίμα ήταν νωπό, ίσως καταλάβαινε πού μας έχουν οδηγήσει με τα Μνημόνια και τον φαρισαϊσμό τους. Σε ποιες σκοτεινές ατραπούς θλίψης, μίσους και οργής παραδέρνουμε, ενώ αυτοί, αμετανόητοι και φρουρούμενοι, αναλύουν τις ορέξεις των αγορών και τη λαιμαργία των μονοδρόμων τους. Ίσως τότε να έβλεπε αυτό που προαναγγέλλει το άδικο αίμα ενός συνταξιούχου.
Αλλά κι εμείς... Να μη συνηθίσουμε τον θάνατο, είναι το σύνθημα που διατρέχει από χτες το Διαδίκτυο. Να μη συνηθίσουμε δηλαδή μια ζωή που αδιαφορεί για τον θάνατο δίπλα της. Να μη συνηθίσουμε τα παιδιά που λιμοκτονούν, τους νέους που αγωνιούν για μια δουλειά, τους δούλους του Μνημονίου, τους τσάτσους της τρόικας, τα λαμόγια που ακόμα βασιλεύουν, τους γέρους που ψάχνουν στα σκουπίδια, αλλά και κείνους που προτιμούν την τελεία μιας σφαίρας.
Να μη συνηθίσουμε τον τρόμο και την αθλιότητα του Ράιχ τους, όπως κι αν τα δικαιολογούν. Δεν μπορώ να βρω άλλο τρόπο αντίδρασης, έγραψε ο αυτόχειρας. Respect, αλλά εμείς πρέπει και να μπορέσουμε και να βρούμε...
Αυγή