Η ιστορία της χρηματοδότησης των κομμάτων είναι η ιστορία της ελληνικής χρεοκοπίας. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
Όπως οι κυβερνήσεις και το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης που συνδιαμόρφωσαν, τα κόμματα ήταν ικανά μόνο για να λειτουργούν με πλάγιους τρόπους, να προτάσσουν το κομματικό συμφέρον έναντι κάθε άλλου και να συγχωρούν στον εαυτό τους τα πάντα – κυριολεκτικά, τα πάντα – κρυπτόμενα πίσω από το δήθεν εξαγνιστικό επιχείρημα ότι ο (κομματικός) σκοπός αγιάζει τα (επιεικώς αμφιλεγόμενα) μέσα.
Το χθεσινό πανηγύρι δεν νομίζω να εξέπληξε κανέναν. Ο νόμος για την χρηματοδότηση των κομμάτων πέρασε κακήν-κακώς. Τα κόμματα έσκυψαν το κεφάλι κάνοντας πως δεν καταλαβαίνουν τί ψηφίζουν αλλά στην πραγματικότητα γιατί δεν μπορούν να κοιτάξουν κανέναν στα μάτια. Ωστόσο, θα εισπράξουν τα 30 εκατομμύρια, που θα μπορούσαν να βουλώσουν χιλιάδες τρύπες στην Ελλάδα της κρίσης, των ανέργων που πολλαπλασιάζονται, των επιχειρήσεων που κλείνουν και των χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων που πρόκειται να απολυθούν - μετά τις εκλογές.
Ο Γ. Ραγκούσης, που εξελίσσεται σε «τρελό του χωριού», ακούστηκε πιο δυνατά από όλους να διαφωνεί. Όχι γιατί το είπε πρώτος, αλλά επειδή είναι η δεύτερη φορά που βρέθηκε μόνος του, έπειτα από τον ανένδοτο που έδωσε στην υπόθεση της απελευθέρωσης των ταξί, την ώρα που όλοι οι άλλοι υπουργοί προτιμούσαν να μην κακοκαρδίσουν τον Θύμιο Λυμπερόπουλο...
Ορισμένοι βουλευτές των μεγάλων κομμάτων διαχώρισαν την θέση τους, επίσης, καθώς οι ηγεσίες που βλέπουν παραζαλισμένες τα ποσοστά στις δημοσκοπήσεις να κατρακυλούν δεν διανοήθηκαν καν να θέσουν ζήτημα πειθαρχίας, παραμονές εκλογών.
Και άλλοι, από τα νεοσύστατα κόμματα, έσπευσαν να καταδικάσουν και να αποδοκιμάσουν όσους ψήφιζαν την χρηματοδότηση, αλλά ελάχιστα πείθουν αφού μέχρι πρόσφατα λούφαζαν και σιωπούσαν για το καθεστώς των χρηματοδοτήσεων.
Όσα συνέβησαν το τελευταίο 24ωρο είναι εξόχως διδακτικά, αν θυμηθούμε με ποιό τρόπο τα ίδια κόμματα μπούκωσαν το κοινοβούλιο με 92 νυχτερινές τροπολογίες πριν από μία ακριβώς εβδομάδα. Μπροστά στον ορυμαγδό, ο Λ.Παπαδήμος υποχρεώθηκε εκ των πραγμάτων να παρέμβει για να βάλει ένα φρένο. Η αντίδραση των κομμάτων, που λούφαξαν σαν κακομαθημένα παιδιά όταν τα καταχεριζει ο κηδεμόνας τους, απέδειξε με συνοπτικές διαδικασίες ότι πιάστηκαν στα πράσα. Αν δεν ήταν έτσι, αν τα αδικούσε η πρωθυπουργική αντίδραση ή τα ειρωνικά σχόλια, θα είχαν κάτι περισσότερο να πουν. Ενας πολιτικός φορέας με αυτοεκτίμηση θα είχε τουλάχιστον επιχειρήσει να δικαιολογηθεί. Ενα πολιτικό πρόσωπο που διαθέτει αξιοπρέπεια και πιστεύει ότι ενεργεί στο πλαίσιο του καθήκοντός του, θα είχε το θάρρος (και τα επιχειρήματα) να βγει και να φωνάξει. Να εξηγήσει με παρρησία τις θέσεις του, να υπερασπιστεί την ανάγκη να περάσει όχι μία – αλλά χίλιες τροπολογίες, εφόσον θεωρεί ότι παλεύει για τα δίκαια των πολλών. Αντί αυτού, γίναμε όλοι μας αυτόπτες μάρτυρες μίας εκκωφαντικής σιωπής.
Μία εβδομάδα αργότερα, τα ίδια κόμματα και τα ίδια πρόσωπα φρόντισαν να περάσουν την «93η τροπολογία», νομοθετώντας το ακατάσχετο των κομματικών χρηματοδοτήσεων – διαφορετικά οι τράπεζες θα τους έπαιρναν αυτά τα χρήματα, όπως κάνουν σε κάθε ιδιώτη, επαγγελματία ή επιχείρηση, ανεξάρτητα από το πως βρέθηκε σε αυτή την δεινή θέση – με την υπόσχεση ότι «αυτό συμβαίνει για τελευταία φορά και στο εξής τα κόμματα θα νοικοκυρευτούν». Δεν το πιστεύουν ούτε οι ίδιοι. Αυτό που τους εκθέτει ακόμη περισσότερο, όμως, είναι η σύγχιση στην οποία έχουν περιέλθει. Γιατί, λέγε – λέγε, το πίστεψαν ότι αν τα «μαγαζιά» τους πέσουν έξω, θα τεθεί σε κίνδυνο η δημοκρατία! Συγχέουν σκοπίμως την έννοια της δημοκρατίας με τα κόμματα – και μάλιστα με τα συγκεκριμένα κόμματα. Λες και η δημοκρατία δεν υπήρχε πριν από αυτούς και θα εκλείψει χωρίς αυτούς.
Να δείτε, πως το έλεγαν αυτό στην αρχαία Ελλάδα... υπήρχε μία λέξη: Ύβρις.
protagon.gr
Όπως οι κυβερνήσεις και το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης που συνδιαμόρφωσαν, τα κόμματα ήταν ικανά μόνο για να λειτουργούν με πλάγιους τρόπους, να προτάσσουν το κομματικό συμφέρον έναντι κάθε άλλου και να συγχωρούν στον εαυτό τους τα πάντα – κυριολεκτικά, τα πάντα – κρυπτόμενα πίσω από το δήθεν εξαγνιστικό επιχείρημα ότι ο (κομματικός) σκοπός αγιάζει τα (επιεικώς αμφιλεγόμενα) μέσα.
Το χθεσινό πανηγύρι δεν νομίζω να εξέπληξε κανέναν. Ο νόμος για την χρηματοδότηση των κομμάτων πέρασε κακήν-κακώς. Τα κόμματα έσκυψαν το κεφάλι κάνοντας πως δεν καταλαβαίνουν τί ψηφίζουν αλλά στην πραγματικότητα γιατί δεν μπορούν να κοιτάξουν κανέναν στα μάτια. Ωστόσο, θα εισπράξουν τα 30 εκατομμύρια, που θα μπορούσαν να βουλώσουν χιλιάδες τρύπες στην Ελλάδα της κρίσης, των ανέργων που πολλαπλασιάζονται, των επιχειρήσεων που κλείνουν και των χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων που πρόκειται να απολυθούν - μετά τις εκλογές.
Ο Γ. Ραγκούσης, που εξελίσσεται σε «τρελό του χωριού», ακούστηκε πιο δυνατά από όλους να διαφωνεί. Όχι γιατί το είπε πρώτος, αλλά επειδή είναι η δεύτερη φορά που βρέθηκε μόνος του, έπειτα από τον ανένδοτο που έδωσε στην υπόθεση της απελευθέρωσης των ταξί, την ώρα που όλοι οι άλλοι υπουργοί προτιμούσαν να μην κακοκαρδίσουν τον Θύμιο Λυμπερόπουλο...
Ορισμένοι βουλευτές των μεγάλων κομμάτων διαχώρισαν την θέση τους, επίσης, καθώς οι ηγεσίες που βλέπουν παραζαλισμένες τα ποσοστά στις δημοσκοπήσεις να κατρακυλούν δεν διανοήθηκαν καν να θέσουν ζήτημα πειθαρχίας, παραμονές εκλογών.
Και άλλοι, από τα νεοσύστατα κόμματα, έσπευσαν να καταδικάσουν και να αποδοκιμάσουν όσους ψήφιζαν την χρηματοδότηση, αλλά ελάχιστα πείθουν αφού μέχρι πρόσφατα λούφαζαν και σιωπούσαν για το καθεστώς των χρηματοδοτήσεων.
Όσα συνέβησαν το τελευταίο 24ωρο είναι εξόχως διδακτικά, αν θυμηθούμε με ποιό τρόπο τα ίδια κόμματα μπούκωσαν το κοινοβούλιο με 92 νυχτερινές τροπολογίες πριν από μία ακριβώς εβδομάδα. Μπροστά στον ορυμαγδό, ο Λ.Παπαδήμος υποχρεώθηκε εκ των πραγμάτων να παρέμβει για να βάλει ένα φρένο. Η αντίδραση των κομμάτων, που λούφαξαν σαν κακομαθημένα παιδιά όταν τα καταχεριζει ο κηδεμόνας τους, απέδειξε με συνοπτικές διαδικασίες ότι πιάστηκαν στα πράσα. Αν δεν ήταν έτσι, αν τα αδικούσε η πρωθυπουργική αντίδραση ή τα ειρωνικά σχόλια, θα είχαν κάτι περισσότερο να πουν. Ενας πολιτικός φορέας με αυτοεκτίμηση θα είχε τουλάχιστον επιχειρήσει να δικαιολογηθεί. Ενα πολιτικό πρόσωπο που διαθέτει αξιοπρέπεια και πιστεύει ότι ενεργεί στο πλαίσιο του καθήκοντός του, θα είχε το θάρρος (και τα επιχειρήματα) να βγει και να φωνάξει. Να εξηγήσει με παρρησία τις θέσεις του, να υπερασπιστεί την ανάγκη να περάσει όχι μία – αλλά χίλιες τροπολογίες, εφόσον θεωρεί ότι παλεύει για τα δίκαια των πολλών. Αντί αυτού, γίναμε όλοι μας αυτόπτες μάρτυρες μίας εκκωφαντικής σιωπής.
Μία εβδομάδα αργότερα, τα ίδια κόμματα και τα ίδια πρόσωπα φρόντισαν να περάσουν την «93η τροπολογία», νομοθετώντας το ακατάσχετο των κομματικών χρηματοδοτήσεων – διαφορετικά οι τράπεζες θα τους έπαιρναν αυτά τα χρήματα, όπως κάνουν σε κάθε ιδιώτη, επαγγελματία ή επιχείρηση, ανεξάρτητα από το πως βρέθηκε σε αυτή την δεινή θέση – με την υπόσχεση ότι «αυτό συμβαίνει για τελευταία φορά και στο εξής τα κόμματα θα νοικοκυρευτούν». Δεν το πιστεύουν ούτε οι ίδιοι. Αυτό που τους εκθέτει ακόμη περισσότερο, όμως, είναι η σύγχιση στην οποία έχουν περιέλθει. Γιατί, λέγε – λέγε, το πίστεψαν ότι αν τα «μαγαζιά» τους πέσουν έξω, θα τεθεί σε κίνδυνο η δημοκρατία! Συγχέουν σκοπίμως την έννοια της δημοκρατίας με τα κόμματα – και μάλιστα με τα συγκεκριμένα κόμματα. Λες και η δημοκρατία δεν υπήρχε πριν από αυτούς και θα εκλείψει χωρίς αυτούς.
Να δείτε, πως το έλεγαν αυτό στην αρχαία Ελλάδα... υπήρχε μία λέξη: Ύβρις.
protagon.gr