Για να είμαστε ειλικρινείς ο Κώστας Καραμανλής υπήρξε για τον διάδοχό του στην ηγεσία του κόμματος ο ιδεώδης προκάτοχος. Αρχηγός της ΝΔ για 12 χρόνια, είναι σίγουρο ότι έχει ισχυρά ερείσματά στο κόμμα και οπωσδήποτε σημαντική επιρροή σε βουλευτές και ψηφοφόρους. Ακόμα και σε ένα κομμάτι του υπόλοιπου λαού- ήταν Πρωθυπουργός του για 5 χρόνια. Έτσι θα μπορούσε κι αυτός να αποτελέσει έναν επιπρόσθετο μπελά για τον Αντώνη Σαμαρά όπως είχε συμβεί για σε όλους ανεξαιρέτως τους αρχηγούς των μεγάλων κομμάτων από τους τέως κάθε αρχηγίας.
Τον Μητσοτάκη τον έβλεπαν στον ύπνο τους τόσο ο Έβερτ όσο και ο ίδιος ο Καραμανλής για να μην πούμε για τον Σημίτη που ο Γιώργος τον διέγραψε, οι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις.
Όμως ο τ.Πρόεδρος της ΝΔ δεν ακούστηκε ούτε μία φορά τα τελευταία 2,5 χρόνια. Προσέφερε αφειδώς τη σιωπή του στην αδιατάρακτη άσκηση της ηγεσίας από τον νέο αρχηγό και ορισμένες κρίσιμες στιγμές, όταν πολλοί περίμεναν από τον αυτονόητο αυτόν πόλο της κομματικής διάταξης να πάρει θέση, έθετε στη διάθεση του διαδόχου του ακόμα και την φυσική του απουσία. Εξαφανιζόταν στο ερημητήριό του, έκανε πολυήμερες οικογενειακές διακοπές και όταν, αραιά, εμφανιζόταν στη Βουλή, καθόταν στα ορεινά και συνομιλούσε με τον Ανατολάκη για να μην παρεξηγηθεί ότι ανακατεύεται με τα πολιτικά. Ήταν ο λόγος που δεν πήρε ποτέ τον λόγο, δεν κατέθεσε ούτε ένα νομοσχέδιο ή πρόταση, δεν έκανε καν μια δήλωση στο περιστύλιο. Οι φήμες έλεγαν ότι συχνά μάζευε πρώην συνεργάτες του στο γραφείο του αλλά κανείς δεν ξέρει αν μιλούσαν για το κόμμα ή για ποδόσφαιρο. Οι εγγαστρίμυθες διαρροές μέσω Αντώναρου δεν υπήρξαν ποτέ διαφωτιστικές. Εν ολίγοις ένας φάρος διακριτικότητας και αυτοσυγκράτησης- θα μπορούσε να πει κανείς ότι σε αυτήν του τη θητεία πέτυχε περισσότερο από ποτέ τον παντοτεινό του στόχο να πολιτεύεται σεμνά και ταπεινά.
Θα μπορούσε βέβαια επίσης να αναρωτηθεί κανείς αν πραγματικά αυτός είναι ο ρόλος των πρώην αρχηγών, πόσω μάλλον Πρωθυπουργών. Οι παλιοί ηγέτες στο κοινοβουλευτικό μας σύστημα είναι και θεσμικά, εκτός από κομματικά, πρόσωπα και οι πολιτικές τους παρεμβάσεις, απαλλαγμένες από στενούς προσωπικούς σχεδιασμούς, συχνά υπήρξαν θαρραλέες, βαρύνουσες και πολύτιμες. Θυμίζω ότι ο Σημίτης μίλησε πρώτος για το ΔΝΤ για όποιον άκουγε, ενώ ο Μητσοτάκης για χρόνια κράταγε σχεδόν μόνος του τα ίσα για το Μακεδονικό. Μήπως, εννοώ, ο ρόλος του σιωπηλού πολιτικού δεν είναι ο προσήκων για έναν άνθρωπο που κυβέρνησε τη χώρα για 5 χρόνια;
Σε κάθε περίπτωση υπήρξε μεγάλη έκπληξη για μένα να δω ξανά το όνομα του κ.Καραμανλή στα ψηφοδέλτια της Ν.Δ. που ανακοινώθηκαν χτές. Είτε η σιωπή του είναι σιωπή με νόημα είτε είναι κενή περιεχομένου, είναι πολυτέλεια να της παρέχεται έδρανο να κατοικήσει. Τα έδρανα δεν προορίζονται για αγάλματα αλλά για βουλευτές και δεν είναι δυνατόν και στη νέα σύνοδο να πληρώνουμε τριακόσους και να έχουμε 299.
του Ανδρέα Πετρουλάκη
protagon.gr
Τον Μητσοτάκη τον έβλεπαν στον ύπνο τους τόσο ο Έβερτ όσο και ο ίδιος ο Καραμανλής για να μην πούμε για τον Σημίτη που ο Γιώργος τον διέγραψε, οι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις.
Όμως ο τ.Πρόεδρος της ΝΔ δεν ακούστηκε ούτε μία φορά τα τελευταία 2,5 χρόνια. Προσέφερε αφειδώς τη σιωπή του στην αδιατάρακτη άσκηση της ηγεσίας από τον νέο αρχηγό και ορισμένες κρίσιμες στιγμές, όταν πολλοί περίμεναν από τον αυτονόητο αυτόν πόλο της κομματικής διάταξης να πάρει θέση, έθετε στη διάθεση του διαδόχου του ακόμα και την φυσική του απουσία. Εξαφανιζόταν στο ερημητήριό του, έκανε πολυήμερες οικογενειακές διακοπές και όταν, αραιά, εμφανιζόταν στη Βουλή, καθόταν στα ορεινά και συνομιλούσε με τον Ανατολάκη για να μην παρεξηγηθεί ότι ανακατεύεται με τα πολιτικά. Ήταν ο λόγος που δεν πήρε ποτέ τον λόγο, δεν κατέθεσε ούτε ένα νομοσχέδιο ή πρόταση, δεν έκανε καν μια δήλωση στο περιστύλιο. Οι φήμες έλεγαν ότι συχνά μάζευε πρώην συνεργάτες του στο γραφείο του αλλά κανείς δεν ξέρει αν μιλούσαν για το κόμμα ή για ποδόσφαιρο. Οι εγγαστρίμυθες διαρροές μέσω Αντώναρου δεν υπήρξαν ποτέ διαφωτιστικές. Εν ολίγοις ένας φάρος διακριτικότητας και αυτοσυγκράτησης- θα μπορούσε να πει κανείς ότι σε αυτήν του τη θητεία πέτυχε περισσότερο από ποτέ τον παντοτεινό του στόχο να πολιτεύεται σεμνά και ταπεινά.
Θα μπορούσε βέβαια επίσης να αναρωτηθεί κανείς αν πραγματικά αυτός είναι ο ρόλος των πρώην αρχηγών, πόσω μάλλον Πρωθυπουργών. Οι παλιοί ηγέτες στο κοινοβουλευτικό μας σύστημα είναι και θεσμικά, εκτός από κομματικά, πρόσωπα και οι πολιτικές τους παρεμβάσεις, απαλλαγμένες από στενούς προσωπικούς σχεδιασμούς, συχνά υπήρξαν θαρραλέες, βαρύνουσες και πολύτιμες. Θυμίζω ότι ο Σημίτης μίλησε πρώτος για το ΔΝΤ για όποιον άκουγε, ενώ ο Μητσοτάκης για χρόνια κράταγε σχεδόν μόνος του τα ίσα για το Μακεδονικό. Μήπως, εννοώ, ο ρόλος του σιωπηλού πολιτικού δεν είναι ο προσήκων για έναν άνθρωπο που κυβέρνησε τη χώρα για 5 χρόνια;
Σε κάθε περίπτωση υπήρξε μεγάλη έκπληξη για μένα να δω ξανά το όνομα του κ.Καραμανλή στα ψηφοδέλτια της Ν.Δ. που ανακοινώθηκαν χτές. Είτε η σιωπή του είναι σιωπή με νόημα είτε είναι κενή περιεχομένου, είναι πολυτέλεια να της παρέχεται έδρανο να κατοικήσει. Τα έδρανα δεν προορίζονται για αγάλματα αλλά για βουλευτές και δεν είναι δυνατόν και στη νέα σύνοδο να πληρώνουμε τριακόσους και να έχουμε 299.
του Ανδρέα Πετρουλάκη
protagon.gr