Δεν έχει ασφαλώς δίκιο ο γνωστός λαϊκιστής Μάρκος Βαμβακάρης όταν τραγουδάει ότι βάζει υποψηφιότητα να γίνει πρωθυπουργός για να τρώει, να πίνει και να τεμπελιάζει. Διότι πρωθυπουργός σημαίνει δουλειά, ευθύνες για το έθνος και τον λαό, αλλά και κινδύνους, όπως επιβεβαιώνουν οι τελευταίες εξελίξεις. Και όλα αυτά φυσικά καταβάλλουν έναν άνθρωπο που δεν είναι χαλκέντερος και με υψηλό IQ, όπως ας πούμε ο Γιώργος Παπανδρέου ή ο Κώστας Καραμανλής.
Δείχνει επίσης κάποιο θράσος και άγνοια των κανόνων από τη μεριά του συνθέτη, όταν λέει ότι βάζει υποψηφιότητα ο ίδιος για πρωθυπουργός. Τι σόι πρωθυπουργός μπορεί να γίνει ένας απλός άνθρωπος του λαού, έστω και αν παίζει καλό μπουζούκι;
Μπορεί να υπάρξει πρωθυπουργός στην Ελλάδα που να μην έχει το όνομα Παπανδρέου ή Καραμανλής; Ή αν δεν έχει το όνομα να έχει τουλάχιστον τη χάρη, να είναι δηλαδή τραπεζίτης, άνθρωπος του ΔΝΤ, έμπιστος των αγορών ή ανεψιός της Μέρκελ;
Σε ένα σημείο όμως ίσως και να έχει δίκιο ο εν λόγω Μάρκος. Όταν περιγράφει το πρωθυπουργικό του όνειρο με το στίχο «να ανεβαίνω στη Βουλή και να τους διατάζω, να τους πατώ το ναργιλέ και να τους μαστουριάζω», ίσως να λέει μια μεγάλη αλήθεια. Ή εν πάση περιπτώσει καταθέτει κι αυτός τη δική του έγκυρη γνώμη για τα κίνητρα των πατέρων του έθνους. Γιατί δεν αποκλείεται η μαστούρα -και συγγνώμη για την κακιά λέξη- να εξηγεί πολλά που δύσκολα εξηγούν η λογική και οι δημοσιολόγοι.
Πώς, ας πούμε, αυτοί που έβριζαν μέχρι χθες τη Ν.Δ. ότι κατέστρεψε τη χώρα τώρα γίνονται σύμμαχοί της για να σώσουν τη χώρα; Πώς οι άλλοι που μέχρι χθες κατέβαζαν καντήλια για την πολιτική του ΠΑΣΟΚ τώρα γίνονται συνεταίροι του; Πώς οι ίδιοι βουλευτές που ψήφισαν για πρωθυπουργό τον Παπανδρέου τώρα ψηφίζουν έναν ουρανοκατέβατο τραπεζίτη; Και πώς τον χειροκροτούν ως σωτήρα με τα δυο χεράκια με τα οποία χτες έπλαθαν κουλουράκια για τον τέως;
Υποψιαζόμαστε ότι κάτι ψυλλιάστηκε από τότε ο Μάρκος, αν και η δική τους μαστούρα είναι εντελώς διαφορετική από τη δική του. Και αν αυτό ισχύει, τότε ας έχουν το νου τους στην προειδοποίηση: τους κυνηγάει ο λαός για τα καλά που κάνουν...
Καρτερός Θανάσης
Δείχνει επίσης κάποιο θράσος και άγνοια των κανόνων από τη μεριά του συνθέτη, όταν λέει ότι βάζει υποψηφιότητα ο ίδιος για πρωθυπουργός. Τι σόι πρωθυπουργός μπορεί να γίνει ένας απλός άνθρωπος του λαού, έστω και αν παίζει καλό μπουζούκι;
Μπορεί να υπάρξει πρωθυπουργός στην Ελλάδα που να μην έχει το όνομα Παπανδρέου ή Καραμανλής; Ή αν δεν έχει το όνομα να έχει τουλάχιστον τη χάρη, να είναι δηλαδή τραπεζίτης, άνθρωπος του ΔΝΤ, έμπιστος των αγορών ή ανεψιός της Μέρκελ;
Σε ένα σημείο όμως ίσως και να έχει δίκιο ο εν λόγω Μάρκος. Όταν περιγράφει το πρωθυπουργικό του όνειρο με το στίχο «να ανεβαίνω στη Βουλή και να τους διατάζω, να τους πατώ το ναργιλέ και να τους μαστουριάζω», ίσως να λέει μια μεγάλη αλήθεια. Ή εν πάση περιπτώσει καταθέτει κι αυτός τη δική του έγκυρη γνώμη για τα κίνητρα των πατέρων του έθνους. Γιατί δεν αποκλείεται η μαστούρα -και συγγνώμη για την κακιά λέξη- να εξηγεί πολλά που δύσκολα εξηγούν η λογική και οι δημοσιολόγοι.
Πώς, ας πούμε, αυτοί που έβριζαν μέχρι χθες τη Ν.Δ. ότι κατέστρεψε τη χώρα τώρα γίνονται σύμμαχοί της για να σώσουν τη χώρα; Πώς οι άλλοι που μέχρι χθες κατέβαζαν καντήλια για την πολιτική του ΠΑΣΟΚ τώρα γίνονται συνεταίροι του; Πώς οι ίδιοι βουλευτές που ψήφισαν για πρωθυπουργό τον Παπανδρέου τώρα ψηφίζουν έναν ουρανοκατέβατο τραπεζίτη; Και πώς τον χειροκροτούν ως σωτήρα με τα δυο χεράκια με τα οποία χτες έπλαθαν κουλουράκια για τον τέως;
Υποψιαζόμαστε ότι κάτι ψυλλιάστηκε από τότε ο Μάρκος, αν και η δική τους μαστούρα είναι εντελώς διαφορετική από τη δική του. Και αν αυτό ισχύει, τότε ας έχουν το νου τους στην προειδοποίηση: τους κυνηγάει ο λαός για τα καλά που κάνουν...
Καρτερός Θανάσης