«Το μνημόνιο απέτυχε γιατί εμείς αποτύχαμε και στην μείωση των εξόδων και στην αύξηση των εσόδων από τον περιορισμό της φοροδιαφυγής». Θεόδωρος Πάγκαλος, αντιπρόεδρος, πρώτης και δεύτερης κατοχικής, δοσιλογικής κυβέρνησης, της υποτελούς Ελλάδας, σε χτεσινή συνέντευξη.
Είναι εκπληκτικό, πως τα μέλη του πολιτικού συστήματος, βγάζουν τον εαυτό τους, από το πρόβλημα και μετατρέπονται σε παρατηρητές, αναλυτές, επικριτές, της κατάστασης. Ακόμα και όταν κάνουν αυτοκριτική, χρησιμοποιώντας, ανώδυνες και χαλαρές φράσεις, και κυρίως υποκριτικές, όπως το, «εμείς αποτύχαμε…».
Κάτω από την φράση, «εμείς αποτύχαμε», υπάρχουν ένα εκατομμύριο άνεργοι, άνθρωποι που έχασαν την δουλειά τους, άνθρωποι που θα την χάσουν, υπάρχουν, κλειστά μαγαζιά, διαμαρτυρημένες επιταγές, χρέη, υπάρχουν οικογένειες που δανείζονται και δεν τα βγάζουν πέρα.
Υπάρχει αγωνία, τρόμος, για το σήμερα και το αύριο, υπάρχει γκρίνια, ένταση και τσακωμός, στα σπίτια, υπάρχει ανασφάλεια, υπάρχει μαυρίλα και απαισιοδοξία.
Υπάρχει η μεγαλύτερη μιζέρια, που έχει ζήσει αυτός ο λαός, η οποία συγκρίνεται, με περιόδους πολέμου και εθνικών καταστροφών.
Είναι τεράστια υποκρισία, να βγαίνει ο νούμερο δύο, της αποτυχίας και να δηλώνει, την αποτυχία.
Είναι αισχρό, γιατί πριν τα πει ο ίδιος, τα έλεγαν πάρα πολλοί άλλοι, τα φώναζαν με έντονο τρόπο, προειδοποιούσαν για τα καταστροφικά μέτρα.
Είναι πρόστυχο, γιατί όλους τους άλλους που τα επεσήμαναν, επί δύο χρόνια τους κατακεραύνωνε, με τον χειρότερο τρόπο και με την γνωστή έπαρση, και τον τσαμπουκά του, «είναι μονόδρομος, αυτό που κάνουμε».
Είναι άτιμο, γιατί η διαπίστωση γίνεται, αφού έχει κλείσει ένας κύκλος, και τώρα πια, είναι της μόδας η κριτική στην κατοχική κυβέρνηση Παπανδρέου.
Και τέλος είναι ανήθικο, γιατί ενώ γίνεται μια διαπίστωση, δεν συνοδεύεται, από μια συγνώμη. Όχι ότι θα άλλαζε κάτι, στην καθημερινότητα, αλλά είθισται, το λάθος να συνοδεύεται από συγνώμη.
Αυτό το πολιτικό σύστημα, με αυτούς τους πολιτικούς εκπροσώπους, με αυτή την ποιότητα συμπεριφοράς και λόγων, με αυτή την πολιτική αισθητική, αυτοί οι μικροπρεπείς, οι εγωπαθείς, οι άξεστοι, αγενείς, οι λίγοι, κατέστρεψαν την χώρα και τον λαό της, και αντί να κρυφτούν, για πάντα, στα λαγούμια τους, έχουν το θράσος και συνεχίζουν το δούλεμα, με παρωχημένα και παλαιοκομματικά τερτίπια, τύπου αυτοκριτικής, αυτογνωσίας, και εκ του ασφαλούς διαπιστώσεις.
Αυτοί νομίζουν, ότι κάνοντας αυτονόητες διαπιστώσεις, με συνεντεύξεις και δηλώσεις, απαλλάσσονται από την ευθύνη. Δίνουν δε, την εικόνα, ότι πρέπει να τους δοξάσουμε, επειδή «είχαν την τόλμη και το θάρρος να τα πουν».
Το παραλήρημά τους, εκτός από επικίνδυνους, και αδίστακτους, τους μετατρέπει και σε θλιβερούς. Ποτέ, τόσοι λίγοι, ποσοτικά, τόσο ελάχιστοι ποιοτικά, δεν κατάφεραν τόσο κακό.
ΥΓ. Είναι εντυπωσιακό, πόσο μικρό κάνει τον άνθρωπο η ενοχή. Ακόμη και τον πιο αδίστακτο.
Θύμιος Κ.
Ελληνοφρένεια
Είναι εκπληκτικό, πως τα μέλη του πολιτικού συστήματος, βγάζουν τον εαυτό τους, από το πρόβλημα και μετατρέπονται σε παρατηρητές, αναλυτές, επικριτές, της κατάστασης. Ακόμα και όταν κάνουν αυτοκριτική, χρησιμοποιώντας, ανώδυνες και χαλαρές φράσεις, και κυρίως υποκριτικές, όπως το, «εμείς αποτύχαμε…».
Κάτω από την φράση, «εμείς αποτύχαμε», υπάρχουν ένα εκατομμύριο άνεργοι, άνθρωποι που έχασαν την δουλειά τους, άνθρωποι που θα την χάσουν, υπάρχουν, κλειστά μαγαζιά, διαμαρτυρημένες επιταγές, χρέη, υπάρχουν οικογένειες που δανείζονται και δεν τα βγάζουν πέρα.
Υπάρχει αγωνία, τρόμος, για το σήμερα και το αύριο, υπάρχει γκρίνια, ένταση και τσακωμός, στα σπίτια, υπάρχει ανασφάλεια, υπάρχει μαυρίλα και απαισιοδοξία.
Υπάρχει η μεγαλύτερη μιζέρια, που έχει ζήσει αυτός ο λαός, η οποία συγκρίνεται, με περιόδους πολέμου και εθνικών καταστροφών.
Είναι τεράστια υποκρισία, να βγαίνει ο νούμερο δύο, της αποτυχίας και να δηλώνει, την αποτυχία.
Είναι αισχρό, γιατί πριν τα πει ο ίδιος, τα έλεγαν πάρα πολλοί άλλοι, τα φώναζαν με έντονο τρόπο, προειδοποιούσαν για τα καταστροφικά μέτρα.
Είναι πρόστυχο, γιατί όλους τους άλλους που τα επεσήμαναν, επί δύο χρόνια τους κατακεραύνωνε, με τον χειρότερο τρόπο και με την γνωστή έπαρση, και τον τσαμπουκά του, «είναι μονόδρομος, αυτό που κάνουμε».
Είναι άτιμο, γιατί η διαπίστωση γίνεται, αφού έχει κλείσει ένας κύκλος, και τώρα πια, είναι της μόδας η κριτική στην κατοχική κυβέρνηση Παπανδρέου.
Και τέλος είναι ανήθικο, γιατί ενώ γίνεται μια διαπίστωση, δεν συνοδεύεται, από μια συγνώμη. Όχι ότι θα άλλαζε κάτι, στην καθημερινότητα, αλλά είθισται, το λάθος να συνοδεύεται από συγνώμη.
Αυτό το πολιτικό σύστημα, με αυτούς τους πολιτικούς εκπροσώπους, με αυτή την ποιότητα συμπεριφοράς και λόγων, με αυτή την πολιτική αισθητική, αυτοί οι μικροπρεπείς, οι εγωπαθείς, οι άξεστοι, αγενείς, οι λίγοι, κατέστρεψαν την χώρα και τον λαό της, και αντί να κρυφτούν, για πάντα, στα λαγούμια τους, έχουν το θράσος και συνεχίζουν το δούλεμα, με παρωχημένα και παλαιοκομματικά τερτίπια, τύπου αυτοκριτικής, αυτογνωσίας, και εκ του ασφαλούς διαπιστώσεις.
Αυτοί νομίζουν, ότι κάνοντας αυτονόητες διαπιστώσεις, με συνεντεύξεις και δηλώσεις, απαλλάσσονται από την ευθύνη. Δίνουν δε, την εικόνα, ότι πρέπει να τους δοξάσουμε, επειδή «είχαν την τόλμη και το θάρρος να τα πουν».
Το παραλήρημά τους, εκτός από επικίνδυνους, και αδίστακτους, τους μετατρέπει και σε θλιβερούς. Ποτέ, τόσοι λίγοι, ποσοτικά, τόσο ελάχιστοι ποιοτικά, δεν κατάφεραν τόσο κακό.
ΥΓ. Είναι εντυπωσιακό, πόσο μικρό κάνει τον άνθρωπο η ενοχή. Ακόμη και τον πιο αδίστακτο.
Θύμιος Κ.
Ελληνοφρένεια