Είναι ο βασιλιάς γυμνός; Αν πιστέψουμε δύο προχθεσινά ταυτόχρονα δημοσιεύματα στο Spiegel και στη Monde έχουμε την απάντηση ότι είναι σίγουρα ημίγυμνος: Η Γερμανία έχει αυτοανακηρυχθεί σε υπόδειγμα χρηστής δημοσιονομικής διαχείρισης, αλλά οι αναλυτές εντός και εκτός συνόρων το αμφισβητούν με ποσοστά και αριθμούς, για να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι στην καλύτερη των περιπτώσεων το πρότυπο δεν είναι στην πραγματικότητα παρά ένας μέσος όρος της Ευρωζώνης.
Ετσι ο αυτοθαυμασμός στον οποίο επιδίδονται οι Μέρκελ-Σόιμπλε, αλλά και η εμπιστοσύνη των επενδυτών και των Οίκων Αξιολόγησης, προβάλλουν να έχουν κυρίως πολιτικά κίνητρα σαν αναγνώριση, δηλαδή, του ηγετικού ρόλου της χώρας στην Ευρωζώνη με τις υψηλές προσδοκίες που αντιστοιχούν και οι οποίες δυστυχώς εξακολουθούν να μην επιβεβαιώνονται στην εν εξελίξει κρίση.
Οι παραπάνω διαπιστώσεις είναι βαρύνουσες με δεδομένη τη σταθερή διολίσθηση της Γερμανίας προς τη μηδενική ανάπτυξη τους πρώτους μήνες του 2012 και την αρνητική ανάπτυξη μέσα στην προσεχή χρονιά ως άμεση παρενέργεια της ύφεσης στην πλειονότητα των εταίρων του Βερολίνου στην Ευρωζώνη, μια κατάσταση πραγμάτων που οφείλεται κατά κύριο λόγο, αν όχι αποκλειστικά, στη γερμανική σκληρή συνταγή δημοσιονομικής εξυγίανσης που επεβλήθη στις προβληματικές χώρες και αναμένεται σήμερα να υιοθετηθεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ως αντίβαρο για να συναινέσει η κυβέρνηση Μέρκελ στην έκδοση ευρω-ομολόγου.
Με δύο λόγια, όσο και αν αυτό ακούγεται απίστευτο, σε ένα χρόνο από σήμερα η Γερμανία είναι πολύ πιθανόν να υφίσταται την πίεση των αγορών απειλούμενη με αυξημένο κόστος δανεισμού και με κάθε επιπλέον δημοσιονομική περιστολή να απειλεί με χειρότερο εγκλωβισμό στην ύφεση.
Μια μακράς διαρκείας ύφεση δεν είναι όμως η μόνη απειλή για το Βερολίνο, καθώς είναι ήδη παρούσα η σκιά της πολιτικής απομόνωσης στην Ευρωζώνη και την Ε.Ε:
Η επερχόμενη υποβάθμιση της Γαλλίας αλλά και οι δημοσιονομικές της ισορροπίες που δεν αντέχουν την πίεση του πλαισίου δημοσιονομικής πειθαρχίας που απαιτεί το Βερολίνο ως αντίτιμο της Οικονομικής Διακυβέρνησης και της Πολιτικής Ένωσης, υποχρεώνουν αν όχι τον απερχόμενο Σαρκοζί, σίγουρα τον πιθανότατο διάδοχο του Ολάντ σε διαφοροποίηση από τους Μέρκελ-Σόιμπλε.
Οι εκτός Ευρωζώνης χώρες-μέλη της Ε.Ε. - Βρετανία, Σουηδία, Δανία, Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία- φοβούνται και δικαίως την περιθωριοποίησή τους με τη μετατροπή της Ευρωζώνης σε σκληρό πυρήνα συνοχής.
Οι πλεονασματικές χώρες με αξιολόγηση ΑΑΑ, Αυστρία και Λουξεμβούργο, κάθε άλλο βέβαιο είναι ότι ταυτίζουν τα συμφέροντά τους με τις επιλογές του Βερολίνου. Το μικρό Λουξεμβούργο γνωρίζει ότι έχει ρόλο δίπλα σε μια διμερή γαλλογερμανική ηγετική ομάδα, ενώ σε μια γερμανική Ευρωζώνη είναι μια μη υπολογίσιμη οντότητα.
Η Αυστρία, από τη μεριά της, δεν έχει τις παραγωγικές επιδόσεις της Γερμανίας και είναι εκτεθειμένη με τις επενδύσεις στον τραπεζικό τομέα της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Χθες η Βιέννη απαγόρευσε, στη σκιά της κατάρρευσης της Ουγγαρίας, στις αυστριακές τράπεζες να δανειοδοτούν τις θυγατρικές τους στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, φοβούμενη προφανώς απώλεια της βαθμολογίας ΑΑΑ.
Τι μένει λοιπόν ως σταθερός σύμμαχος για το Βερολίνο; Η Ολλανδία και η Φινλανδία, που και αυτές θα κλυδωνισθούν και θα δυσανασχετήσουν αν εισπράξουν με υπαίτιο την Γερμανία γενικευμένη και μακράς διαρκείας ύφεση στην Ευρωζώνη.
Επόμενος στόχος το Βερολίνο;
Σε ένα χρόνο από σήμερα, η Γερμανία είναι πολύ πιθανόν να υφίσταται την πίεση των αγορών απειλούμενη με αυξημένο κόστος δανεισμού. Μια μακράς διαρκείας ύφεση δεν είναι όμως η μόνη απειλή για το Βερολίνο, καθώς είναι ήδη παρούσα η σκιά της πολιτικής απομόνωσης στην Ευρωζώνη και την Ε.Ε.
imerisia
ILIAS
Ετσι ο αυτοθαυμασμός στον οποίο επιδίδονται οι Μέρκελ-Σόιμπλε, αλλά και η εμπιστοσύνη των επενδυτών και των Οίκων Αξιολόγησης, προβάλλουν να έχουν κυρίως πολιτικά κίνητρα σαν αναγνώριση, δηλαδή, του ηγετικού ρόλου της χώρας στην Ευρωζώνη με τις υψηλές προσδοκίες που αντιστοιχούν και οι οποίες δυστυχώς εξακολουθούν να μην επιβεβαιώνονται στην εν εξελίξει κρίση.
Οι παραπάνω διαπιστώσεις είναι βαρύνουσες με δεδομένη τη σταθερή διολίσθηση της Γερμανίας προς τη μηδενική ανάπτυξη τους πρώτους μήνες του 2012 και την αρνητική ανάπτυξη μέσα στην προσεχή χρονιά ως άμεση παρενέργεια της ύφεσης στην πλειονότητα των εταίρων του Βερολίνου στην Ευρωζώνη, μια κατάσταση πραγμάτων που οφείλεται κατά κύριο λόγο, αν όχι αποκλειστικά, στη γερμανική σκληρή συνταγή δημοσιονομικής εξυγίανσης που επεβλήθη στις προβληματικές χώρες και αναμένεται σήμερα να υιοθετηθεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ως αντίβαρο για να συναινέσει η κυβέρνηση Μέρκελ στην έκδοση ευρω-ομολόγου.
Με δύο λόγια, όσο και αν αυτό ακούγεται απίστευτο, σε ένα χρόνο από σήμερα η Γερμανία είναι πολύ πιθανόν να υφίσταται την πίεση των αγορών απειλούμενη με αυξημένο κόστος δανεισμού και με κάθε επιπλέον δημοσιονομική περιστολή να απειλεί με χειρότερο εγκλωβισμό στην ύφεση.
Μια μακράς διαρκείας ύφεση δεν είναι όμως η μόνη απειλή για το Βερολίνο, καθώς είναι ήδη παρούσα η σκιά της πολιτικής απομόνωσης στην Ευρωζώνη και την Ε.Ε:
Η επερχόμενη υποβάθμιση της Γαλλίας αλλά και οι δημοσιονομικές της ισορροπίες που δεν αντέχουν την πίεση του πλαισίου δημοσιονομικής πειθαρχίας που απαιτεί το Βερολίνο ως αντίτιμο της Οικονομικής Διακυβέρνησης και της Πολιτικής Ένωσης, υποχρεώνουν αν όχι τον απερχόμενο Σαρκοζί, σίγουρα τον πιθανότατο διάδοχο του Ολάντ σε διαφοροποίηση από τους Μέρκελ-Σόιμπλε.
Οι εκτός Ευρωζώνης χώρες-μέλη της Ε.Ε. - Βρετανία, Σουηδία, Δανία, Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία- φοβούνται και δικαίως την περιθωριοποίησή τους με τη μετατροπή της Ευρωζώνης σε σκληρό πυρήνα συνοχής.
Οι πλεονασματικές χώρες με αξιολόγηση ΑΑΑ, Αυστρία και Λουξεμβούργο, κάθε άλλο βέβαιο είναι ότι ταυτίζουν τα συμφέροντά τους με τις επιλογές του Βερολίνου. Το μικρό Λουξεμβούργο γνωρίζει ότι έχει ρόλο δίπλα σε μια διμερή γαλλογερμανική ηγετική ομάδα, ενώ σε μια γερμανική Ευρωζώνη είναι μια μη υπολογίσιμη οντότητα.
Η Αυστρία, από τη μεριά της, δεν έχει τις παραγωγικές επιδόσεις της Γερμανίας και είναι εκτεθειμένη με τις επενδύσεις στον τραπεζικό τομέα της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Χθες η Βιέννη απαγόρευσε, στη σκιά της κατάρρευσης της Ουγγαρίας, στις αυστριακές τράπεζες να δανειοδοτούν τις θυγατρικές τους στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, φοβούμενη προφανώς απώλεια της βαθμολογίας ΑΑΑ.
Τι μένει λοιπόν ως σταθερός σύμμαχος για το Βερολίνο; Η Ολλανδία και η Φινλανδία, που και αυτές θα κλυδωνισθούν και θα δυσανασχετήσουν αν εισπράξουν με υπαίτιο την Γερμανία γενικευμένη και μακράς διαρκείας ύφεση στην Ευρωζώνη.
Επόμενος στόχος το Βερολίνο;
Σε ένα χρόνο από σήμερα, η Γερμανία είναι πολύ πιθανόν να υφίσταται την πίεση των αγορών απειλούμενη με αυξημένο κόστος δανεισμού. Μια μακράς διαρκείας ύφεση δεν είναι όμως η μόνη απειλή για το Βερολίνο, καθώς είναι ήδη παρούσα η σκιά της πολιτικής απομόνωσης στην Ευρωζώνη και την Ε.Ε.
imerisia
ILIAS