Τα βασικά μεγέθη του προϋπολογισμού για το 2015 και οι τελικές εκτιμήσεις για το 2014 δείχνουν ότι η χώρα γίνεται... σοβαρή έπειτα από χρόνια. Τουλάχιστον σε δημοσιονομικό επίπεδο φαίνεται να μπαίνει τάξη στο ταμείο του κράτους και οι θυσίες του ελληνικού λαού να μην πηγαίνουν χαμένες.
Ο ρυθμός ανάπτυξης έπειτα από έξι σκληρά χρόνια ύφεσης είναι ισχυρός, το πρωτογενές πλεόνασμα ήρθε για να μείνει και για πρώτη φορά από τη μεταπολίτευση μπορούμε να μιλάμε για ισοσκελισμένο προϋπολογισμό. Καλύπτουμε τα έξοδά μας με απλά λόγια και δεν είμαστε δέσμιοι δανείων και δανειστών.
Βεβαίως όλα αυτά είναι αποτέλεσμα μιας εξαιρετικά δύσκολης περιόδου, είναι κατ' ουσίαν ένας «αιματηρός» προϋπολογισμός που βασίζεται σε μια σκληρή δημοσιονομική προσαρμογή. Η κοινωνία βρίσκεται στα όρια ανθρωπιστικής κρίσης και οι αδικίες που έχουν καταγραφεί τα τελευταία χρόνια έχουν οδηγήσει σε εξαθλίωση χιλιάδες πολίτες. Το γεγονός και μόνο ότι η Ελλάδα καταγράφει ποσοστά ανεργίας της τάξης του 27% ασφαλώς είναι ένα δείγμα ότι η χώρα περνά ακόμη βαθιά οικονομική κρίση.
Η διαφορά με την προ διετίας κατάσταση είναι ότι η οικονομία έχει μπει σε ενάρετο κύκλο. Δεν ακούγεται από κανέναν η λέξη grexit, δεν υπάρχει ούτε στο πιο αρρωστημένο μυαλό η λέξη χρεοκοπία. Και για πρώτη φορά η χώρα δεν βρίσκεται με το χέρι προτεταμένο για να ικετεύει νέα δάνεια προκειμένου να πληρώσει μισθούς και συντάξεις.
Ολα αυτά είναι αποτέλεσμα των απίστευτων θυσιών του ελληνικού λαού και από το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού συστήματος αποφάσισε να σοβαρευτεί και να αντιληφθεί ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι ο μόνιμος παρίας και το «μαύρο πρόβατο» της Ευρώπης.
Αρκούν, όμως, όλα αυτά; Μπορεί πλέον να πανηγυρίζει η χώρα γιατί δείχνει να βγαίνει από το τούνελ; Μήπως υπάρχουν πολλά που πρέπει να γίνουν προκειμένου να γίνουμε μια «κανονική» χώρα; Διότι κανείς δεν πρέπει να ξεχνά ότι οι αριθμοί μπορεί να ευημερούν, αλλά δεν αποτυπώνουν ποτέ την πραγματικότητα της κοινωνίας.
Ο πρώτος μετά από χρόνια πλεονασματικός και ισοσκελισμένος προϋπολογισμός δεν μπορεί να γίνει φενάκη που θα καλύψει όλα τα προβλήματα και τις παθογένειες. Κυρίως δεν μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο για τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν. Διαρθρωτικές αλλαγές στο κράτος, τη δημόσια διοίκηση, το φορολογικό σύστημα, τις θεσμικές μεταρρυθμίσεις για την προσέλκυση επενδυτών.
Ομως, όλα αυτά προϋποθέτουν και δύο βασικές ανατροπές. Η πρώτη αφορά τους ίδιους τους πολίτες, που πρέπει να αντιληφθούν ότι η κανονικότητα ενός κράτους απαιτεί θυσίες κι από τους ίδιους. Ο ελληνικός λαός πρέπει να απορρίπτει φαινόμενα ρουσφετιών, μίζας, κομματοκρατίας και συναλλαγής. Πρέπει να εκλείψουν φαινόμενα όπως οι «τυφλοί» που βλέπουν και παίρνουν επιδόματα ή οι «νεκροί» συνταξιούχοι που συνεχίζουν και συνταξιοδοτούνται.
Η δεύτερη ανατροπή πρέπει να γίνει στο πολιτικό σύστημα. Τα κόμματα οφείλουν να βρουν την ελάχιστη συνεννόηση που θα οδηγήσει τη χώρα μακριά από την κρίση και θα αποτρέψει ανάλογες καταστάσεις στο μέλλον. Οι πολιτικές σκιαμαχίες για το θεαθήναι, όταν η οικονομία βρίσκεται σε κίνδυνο, είναι δείγμα έλλειψης σεβασμού και προσβάλλει τους Ελληνες που έχουν υποστεί θυσίες.
Επειδή στην Ελλάδα τα θαύματα κρατάνε πολύ λίγο, το «θαύμα» του προϋπολογισμού δεν πρέπει να το αφήσουμε να πάει χαμένο. Ανήκει σε όλους του Ελληνες.
Βασίλης Σ. Κανέλλης
imerisia
Ο ρυθμός ανάπτυξης έπειτα από έξι σκληρά χρόνια ύφεσης είναι ισχυρός, το πρωτογενές πλεόνασμα ήρθε για να μείνει και για πρώτη φορά από τη μεταπολίτευση μπορούμε να μιλάμε για ισοσκελισμένο προϋπολογισμό. Καλύπτουμε τα έξοδά μας με απλά λόγια και δεν είμαστε δέσμιοι δανείων και δανειστών.
Βεβαίως όλα αυτά είναι αποτέλεσμα μιας εξαιρετικά δύσκολης περιόδου, είναι κατ' ουσίαν ένας «αιματηρός» προϋπολογισμός που βασίζεται σε μια σκληρή δημοσιονομική προσαρμογή. Η κοινωνία βρίσκεται στα όρια ανθρωπιστικής κρίσης και οι αδικίες που έχουν καταγραφεί τα τελευταία χρόνια έχουν οδηγήσει σε εξαθλίωση χιλιάδες πολίτες. Το γεγονός και μόνο ότι η Ελλάδα καταγράφει ποσοστά ανεργίας της τάξης του 27% ασφαλώς είναι ένα δείγμα ότι η χώρα περνά ακόμη βαθιά οικονομική κρίση.
Η διαφορά με την προ διετίας κατάσταση είναι ότι η οικονομία έχει μπει σε ενάρετο κύκλο. Δεν ακούγεται από κανέναν η λέξη grexit, δεν υπάρχει ούτε στο πιο αρρωστημένο μυαλό η λέξη χρεοκοπία. Και για πρώτη φορά η χώρα δεν βρίσκεται με το χέρι προτεταμένο για να ικετεύει νέα δάνεια προκειμένου να πληρώσει μισθούς και συντάξεις.
Ολα αυτά είναι αποτέλεσμα των απίστευτων θυσιών του ελληνικού λαού και από το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού συστήματος αποφάσισε να σοβαρευτεί και να αντιληφθεί ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι ο μόνιμος παρίας και το «μαύρο πρόβατο» της Ευρώπης.
Αρκούν, όμως, όλα αυτά; Μπορεί πλέον να πανηγυρίζει η χώρα γιατί δείχνει να βγαίνει από το τούνελ; Μήπως υπάρχουν πολλά που πρέπει να γίνουν προκειμένου να γίνουμε μια «κανονική» χώρα; Διότι κανείς δεν πρέπει να ξεχνά ότι οι αριθμοί μπορεί να ευημερούν, αλλά δεν αποτυπώνουν ποτέ την πραγματικότητα της κοινωνίας.
Ο πρώτος μετά από χρόνια πλεονασματικός και ισοσκελισμένος προϋπολογισμός δεν μπορεί να γίνει φενάκη που θα καλύψει όλα τα προβλήματα και τις παθογένειες. Κυρίως δεν μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο για τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν. Διαρθρωτικές αλλαγές στο κράτος, τη δημόσια διοίκηση, το φορολογικό σύστημα, τις θεσμικές μεταρρυθμίσεις για την προσέλκυση επενδυτών.
Ομως, όλα αυτά προϋποθέτουν και δύο βασικές ανατροπές. Η πρώτη αφορά τους ίδιους τους πολίτες, που πρέπει να αντιληφθούν ότι η κανονικότητα ενός κράτους απαιτεί θυσίες κι από τους ίδιους. Ο ελληνικός λαός πρέπει να απορρίπτει φαινόμενα ρουσφετιών, μίζας, κομματοκρατίας και συναλλαγής. Πρέπει να εκλείψουν φαινόμενα όπως οι «τυφλοί» που βλέπουν και παίρνουν επιδόματα ή οι «νεκροί» συνταξιούχοι που συνεχίζουν και συνταξιοδοτούνται.
Η δεύτερη ανατροπή πρέπει να γίνει στο πολιτικό σύστημα. Τα κόμματα οφείλουν να βρουν την ελάχιστη συνεννόηση που θα οδηγήσει τη χώρα μακριά από την κρίση και θα αποτρέψει ανάλογες καταστάσεις στο μέλλον. Οι πολιτικές σκιαμαχίες για το θεαθήναι, όταν η οικονομία βρίσκεται σε κίνδυνο, είναι δείγμα έλλειψης σεβασμού και προσβάλλει τους Ελληνες που έχουν υποστεί θυσίες.
Επειδή στην Ελλάδα τα θαύματα κρατάνε πολύ λίγο, το «θαύμα» του προϋπολογισμού δεν πρέπει να το αφήσουμε να πάει χαμένο. Ανήκει σε όλους του Ελληνες.
Βασίλης Σ. Κανέλλης
imerisia