Είκοσι δύο ολόκληρα χρόνια πέρασαν από τότε που αποφάσισα να δημιουργήσω μαζί με την οικογένεια μου κάτι, μετά κι από την επιμονή του πατέρα μου σε αυτό το πανέμορφο νησί. Ένα νησί που σε καλούσε να ζήσεις απλά και ουσιαστικά.
Ευκαιρίες πολλές, αφού την εποχή εκείνη με ελάχιστες εξαιρέσεις το νησί δεν παρείχε τίποτα, κι από την άλλη ευκαιρίες δεν τις έλεγες, γιατί για τον ίδιο λόγο υπήρχαν απίστευτες δυσκολίες που τελικά δικαιολογούσαν το γεγονός πως σε όσους έλεγα πως θα επιχειρήσω στην Τήλο οι πιο ευγενικοί με έλεγαν τρελό, ή άλλοι με έλεγαν ... ξέρετε.
Από την πρώτη στιγμή ήταν προφανές πως, εκτός από το όποιο προσωπικό ρίσκο, έπρεπε να δώσω και μια άλλη μάχη, τη "μάχη για το αυτονόητο" απέναντι σε ένα κρατικό (ο Θεός να τον κάνει μηχανισμό), που τις περισσότερες φορές νομοθετούσε χωρίς καν να ξέρει πού βρίσκεται το νησί. Ήμουν όμως τυχερός, γιατί σ' αυτήν την μάχη δεν ήμουν μόνος.
Σε αυτήν την πορεία γνώρισα ανθρώπους καταπληκτικούς, (γνώρισα κι άλλους αλλά δεν έχει σημασία), που πολύ γρήγορα μου έδωσαν να καταλάβω πως η μάχη για το αυτονόητο θα έπρεπε να είναι ομαδική, και δε θα είχε καμιά σημασία να πετύχω εγώ χωρίς το σύνολο της κοινωνίας που θα ζούσα, έτσι κι έγινε ...
Ξεκίνησα να σας γράφω ένα κείμενο στο οποίο θα εξηγούσα πως εδώ και είκοσι δύο χρόνια, από τότε που πάτησα ουσιαστικά το πόδι μου στην Τήλο, νιώθω πως καθημερινά δίνω "μάχη για το αυτονόητο", απέναντι σε ένα κράτος τις περισσότερες φορές άσχετο, όμως στην πορεία συνειδητοποίησα πως αυτό δεν είναι αλήθεια.
Καθημερινά, "μάχες για το αυτονόητο" δίνουμε όλοι σ' όποιο μέρος της Ελλάδας κι αν βρισκόμαστε, όσοι από εμάς, που τουλάχιστον κατατάσσουν τους εαυτούς τους στην κατηγορία των ενεργών πολιτών!
Φυσικά και θα πρέπει να ασχοληθείς με αυτό που πολύ απλά λέμε "τα κοινά", και να νιώθεις υπερήφανος, όταν προσπαθείς να κάνεις τον κόσμο σου καλύτερο από αυτόν που βρήκες, όμως μετά από δεκαπέντε τουλάχιστον χρόνια ως συνοδοιπόρος στην ομάδα του Τάσου καταλήγω στο συμπέρασμα πως αυτά που εμείς θεωρούμε "άθλους" τελικά είναι τα αυτονόητα.
Αυτονόητο είναι να έχεις καράβι σε καθημερινή σύνδεση με την πρωτεύουσα σου.
Αυτονόητο είναι να έχεις σχολείο και δασκάλους σε όλες τις βαθμίδες της υποχρεωτικής εκπαίδευσης στο νησί σου.
Αυτονόητο είναι να έχεις σοβαρούς γιατρούς και ιατρικά συστήματα, όπως της τηλεϊατρικής, αφού δεν μπορείς να έχεις ολοκληρωμένο σύστημα υγείας, όπως ένα νοσοκομείο κοντά σου.
Θα μπορούσα να σας γράψω αμέτρητα "αυτονόητα", όμως είμαι σίγουρος πως καταλαβαίνετε ότι δεν χρειάζεται να συνεχίσω, όπως είμαι βέβαιος πως καταλαβαίνετε ότι δεν έχω σκοπό να μειώσω όλο αυτό το έργο, αλλά να τονίσω πως αυτά σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα θα είχαν λυθεί κυριολεκτικά σε μερικούς μήνες από την όποια κυβέρνηση, δεξιά ή αριστερή.
Ελπίζω μια μέρα να δω το κράτος μου με μια κυβέρνηση που θα θεωρήσει αυτονόητο ότι δεν θα ξοδέψει τον χρόνο της για να ωραιοποιήσει και να καλύψει καταστάσεις, ούτε φυσικά μια αντιπολίτευση που θα ξοδέψει τον δικό της, για να τις δραματοποιήσει με μόνο σκοπό να κυβερνήσει αυτή.
Ελπίζω μια μέρα να δω το κράτος μου με μια κυβέρνηση που απλά θα κάνει την δουλειά της, δηλαδή το "αυτονόητο χωρίς μάχες". Έως τότε όμως ξέρω πως κάποιοι θα πρέπει να κάνουν "άθλους" στην χώρα μας για να καλύψουν το κενό.
Ελπίζω μόνο να μην αργήσει πολύ να έρθει αυτή η μέρα, για να μην χρειαστεί να γράψει κάποιος άσχετος πως η πατρίδα μου μετά από όλον αυτόν το κόπο πήγε απλά, από "ανακοπή λόγω γήρατος".
(Στην Καθολίκα)
Ακάλυπτος
Ευκαιρίες πολλές, αφού την εποχή εκείνη με ελάχιστες εξαιρέσεις το νησί δεν παρείχε τίποτα, κι από την άλλη ευκαιρίες δεν τις έλεγες, γιατί για τον ίδιο λόγο υπήρχαν απίστευτες δυσκολίες που τελικά δικαιολογούσαν το γεγονός πως σε όσους έλεγα πως θα επιχειρήσω στην Τήλο οι πιο ευγενικοί με έλεγαν τρελό, ή άλλοι με έλεγαν ... ξέρετε.
Από την πρώτη στιγμή ήταν προφανές πως, εκτός από το όποιο προσωπικό ρίσκο, έπρεπε να δώσω και μια άλλη μάχη, τη "μάχη για το αυτονόητο" απέναντι σε ένα κρατικό (ο Θεός να τον κάνει μηχανισμό), που τις περισσότερες φορές νομοθετούσε χωρίς καν να ξέρει πού βρίσκεται το νησί. Ήμουν όμως τυχερός, γιατί σ' αυτήν την μάχη δεν ήμουν μόνος.
Σε αυτήν την πορεία γνώρισα ανθρώπους καταπληκτικούς, (γνώρισα κι άλλους αλλά δεν έχει σημασία), που πολύ γρήγορα μου έδωσαν να καταλάβω πως η μάχη για το αυτονόητο θα έπρεπε να είναι ομαδική, και δε θα είχε καμιά σημασία να πετύχω εγώ χωρίς το σύνολο της κοινωνίας που θα ζούσα, έτσι κι έγινε ...
Ξεκίνησα να σας γράφω ένα κείμενο στο οποίο θα εξηγούσα πως εδώ και είκοσι δύο χρόνια, από τότε που πάτησα ουσιαστικά το πόδι μου στην Τήλο, νιώθω πως καθημερινά δίνω "μάχη για το αυτονόητο", απέναντι σε ένα κράτος τις περισσότερες φορές άσχετο, όμως στην πορεία συνειδητοποίησα πως αυτό δεν είναι αλήθεια.
Καθημερινά, "μάχες για το αυτονόητο" δίνουμε όλοι σ' όποιο μέρος της Ελλάδας κι αν βρισκόμαστε, όσοι από εμάς, που τουλάχιστον κατατάσσουν τους εαυτούς τους στην κατηγορία των ενεργών πολιτών!
Φυσικά και θα πρέπει να ασχοληθείς με αυτό που πολύ απλά λέμε "τα κοινά", και να νιώθεις υπερήφανος, όταν προσπαθείς να κάνεις τον κόσμο σου καλύτερο από αυτόν που βρήκες, όμως μετά από δεκαπέντε τουλάχιστον χρόνια ως συνοδοιπόρος στην ομάδα του Τάσου καταλήγω στο συμπέρασμα πως αυτά που εμείς θεωρούμε "άθλους" τελικά είναι τα αυτονόητα.
Αυτονόητο είναι να έχεις καράβι σε καθημερινή σύνδεση με την πρωτεύουσα σου.
Αυτονόητο είναι να έχεις σχολείο και δασκάλους σε όλες τις βαθμίδες της υποχρεωτικής εκπαίδευσης στο νησί σου.
Αυτονόητο είναι να έχεις σοβαρούς γιατρούς και ιατρικά συστήματα, όπως της τηλεϊατρικής, αφού δεν μπορείς να έχεις ολοκληρωμένο σύστημα υγείας, όπως ένα νοσοκομείο κοντά σου.
Θα μπορούσα να σας γράψω αμέτρητα "αυτονόητα", όμως είμαι σίγουρος πως καταλαβαίνετε ότι δεν χρειάζεται να συνεχίσω, όπως είμαι βέβαιος πως καταλαβαίνετε ότι δεν έχω σκοπό να μειώσω όλο αυτό το έργο, αλλά να τονίσω πως αυτά σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα θα είχαν λυθεί κυριολεκτικά σε μερικούς μήνες από την όποια κυβέρνηση, δεξιά ή αριστερή.
Ελπίζω μια μέρα να δω το κράτος μου με μια κυβέρνηση που θα θεωρήσει αυτονόητο ότι δεν θα ξοδέψει τον χρόνο της για να ωραιοποιήσει και να καλύψει καταστάσεις, ούτε φυσικά μια αντιπολίτευση που θα ξοδέψει τον δικό της, για να τις δραματοποιήσει με μόνο σκοπό να κυβερνήσει αυτή.
Ελπίζω μια μέρα να δω το κράτος μου με μια κυβέρνηση που απλά θα κάνει την δουλειά της, δηλαδή το "αυτονόητο χωρίς μάχες". Έως τότε όμως ξέρω πως κάποιοι θα πρέπει να κάνουν "άθλους" στην χώρα μας για να καλύψουν το κενό.
Ελπίζω μόνο να μην αργήσει πολύ να έρθει αυτή η μέρα, για να μην χρειαστεί να γράψει κάποιος άσχετος πως η πατρίδα μου μετά από όλον αυτόν το κόπο πήγε απλά, από "ανακοπή λόγω γήρατος".
(Στην Καθολίκα)
Ακάλυπτος