National Frappe Day
The name may be French (from the word "frapper," meaning “to ice”), but history says it's the Greeks who popularized this icy and sweet concoction during a 1957 international fair.
Πού γίνεται αυτό, θα διερωτάστε. Στην Αμερική! Ναι, στις 7 Οκτωβρίου, κάθε χρόνο, οι Αμερικάνοι γιορτάζουν τον Φραπέ. Αυτήν την ημέρα, λοιπόν, δεν θα πέσουμε στην παγίδα να πιούμε το κλασικό, τα τελευταία χρόνια, φρέντο, αλλά θα το ρίξουμε στο ελληνικότατο φραπεδάκι, που έχει καταγωγή από τη φτωχομάνα, συμπρωτεύουσα και ωραία Θεσσαλονίκη.
Ήταν δεκαετία του '50 όταν ο φραπέ(ς) έκανε την εμφάνισή του. Οι περισσότερες πηγές συμφωνούν ότι δημιουργήθηκε από τα χέρια του Δημήτρη Βακόνδιου, τυχαία, το 1957, και από τότε λανσαρίστηκε σε όλη την Ελλάδα, γνώρισε μεγάλη επιτυχία και καταναλώνεται όλο τον χρόνο.
Ναι, γνωρίζουμε πως η λέξη φραπέ (frappe) είναι γαλλική, και σημαίνει χτυπημένο, όπως επίσης γνωρίζουμε, πως αντίστοιχα ροφήματα υπάρχουν στη Γαλλία και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, όπως και στην Αμερική.
Και μπορεί στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, να έχει καταλήξει να χαρακτηρίζεται ως φραπέ, σχεδόν, κάθε παγωμένο ρόφημα, αλλά τουλάχιστον, η Αμερική τον γιορτάζει τον φραπέ, και του έχει αφιερώσει μία ολόκληρη ημέρα, τη σημερινή!
Σε αντίθεση με εμάς που τα τελευταία χρόνια το έχουμε ρίξει στα freddo cappuccino και espresso, ξεχνώντας πως κάποια χρόνια πριν, δροσίζαμε τις ψυχές μας με έναν και μόνο καφέ. Τον φραπέ.
Μέτριο με γάλα, γλυκό ή σκέτο, κάποτε στα τραπέζια των καφενείων υπήρχε μόνο φραπέ(ς), τα φοιτητικά ξενύχτια διαβάσματος με ύλη που δεν έβγαινε ποτέ συνοδεύονταν με φραπέ, το πρωί στη δουλειά πίναμε φραπέ, τα hot news στο στέκι της παρέας λεγόντουσαν με τη συντροφιά ενός φραπέ, το καλοκαίρι στην παραλία πίναμε φραπέ.
Χάθηκε, όμως, ο φραπέ(ς), η φραπεδιά, η... φραπεδούμπα, ή όπως αλλιώς συνηθίζαμε να τον αποκαλούμε. Μαζί του χαθήκαμε και εμείς. Και εν ολίγοις η γενιά του φραπέ μάς τελείωσε.
Ο φραπές είναι ιδέα!
Ο φραπές δεν είναι απλά ένας καφές. Είναι μία ιδέα, νοοτροπία και κουλτούρα του ανθρώπου που τον πίνει. Είναι το σύμβολο της απόλυτης απόλαυσης, η οποία ξεκινάει αργά και τελειώνει αργά. Τότε λέγαμε “πάω για καφέ”, και σήμαινε πως πάω να αράξω, να μιλήσω, να ξεσκάσω, να πω τα νέα μου, να κάτσω να πιω τον καφέ μου.
Ξαφνικά όλο αυτό μετατράπηκε σε κάτι ντεμοντέ και ξεπερασμένο. Άσε δε που έχει κάτι από άλλη δεκαετία, και ενώ το vintage θεωρείται πολύ cool και mainstream, στην περίπτωση του καφέ, οι επιταγές της "μόδας" είναι άλλες.
Και κάπως έτσι, το να πίνεις φραπέ κατέληξε να σε χαρακτηρίζει κλασικό παραδοσιακό Ελληνάρα, το οποίο όπως όλοι καταλαβαίνουμε δεν έχει και την πιο θετική χροιά.
Τι σημαίνει Ελληνάρας με φραπέ στο χέρι; Ήταν τόσο κακό δηλαδή που απολαμβάναμε έναν καφέ; Και για του λόγου το αληθές, αν όντως κάποιος ζει, μένει, κατοικεί και εργάζεται στην Ελλάδα, ποτέ μα ποτέ δεν θα χαρακτήριζε τον εαυτό του έτσι. Ναι, τον καφέ ο καθένας από εμάς τον πίνει για να αράξει, να ηρεμήσει, να μιλήσει. Και αυτό δεν είναι κακό.
Οι μικρές απολαύσεις είναι δικαιώματα ζωής.
Ένας παγωμένος φραπέ(ς) δεν καθιστά κανέναν αργόσχολο και νωχελικό. Ένας παγωμένος φραπέ(ς) μας χρειάζεται για να δροσίσει τις ψυχές μας όπως και τότε. Ήρεμα σε ένα μαγαζί με καλή παρέα και πολλή κουβέντα. Και άμα λάχει για να θυμηθούμε τα παλιά θα παίξουμε και μια παρτίδα τάβλι.
Σήμερα, γιορτάζουμε με τους Αμερικάνους την παλιά, ένοχη πια, αγάπη μας. Παραγγέλνουμε ή φτιάχνουμε φραπέ, και... ας ηχήσουν τα σέικερ!
Στην υγειά μας!
pathfinder.gr