Το παιχνίδι γνωστό και στο τέλος πάντα χάνει ο Νότος. Βόρειοι και Νότιοι είναι λοιπόν το ντέρμπι είτε πρόκειται για την Ένωση των ΗΠΑ είτε για την Ένωση της Ε.Ε. Και στον δικό μας, άτυπο ευρωπαϊκό εμφύλιο που συμβαίνει περίπου 200 χρόνια μετά τον αμερικάνικο, εμείς δυστυχώς τυχαίνει μαζί με τους αδελφούς Κυπρίους να είμαστε στην άλλη μεριά. Σε αυτή των ηττημένων.
Στον Νότο. Αλαμπάμα το λέγανε οι Αμερικάνοι του Λίνκολν, Κύπρο το λένε οι Γερμανοί της Μέρκελ. Γιατί τα όσα συνέβησαν αυτές τις ημέρες ήταν η διαπίστωση του θανάτου των εθνών - κρατών έναντι της δύσκολης ομολογουμένως γέννησης μιας ενιαίας Ευρώπης πλήρως υποταγμένης στις βουλές των Γερμανών.
Το κυπριακό δράμα δείχνει πως η κεντρική χάραξη πολιτικών θα γίνεται πλέον μακριά από εμάς, για εμάς. Ο Σόιμπλε, ο Μοσκοβισί (αν και πολύ αδύνατος πλέον αφού η Γαλλία έχει υποταχθεί πλήρως στο Βερολίνο) ή ο Ντάιτζενμπλουμ έχουν μεγάλη βαρύτητα από τον κάθε Αναστασιάδη, Σαρρή, Στουρνάρα ή Πέπε Γκρίλο. Οι επερχόμενες εκλογές στη Γερμανία, θα είναι πιο σημαντικές από τις εκλογές στην πατρίδα μας. Μόνο που εμείς δεν θα ψηφίζουμε. Θα πει εύλογα κανείς "και γιατί δεν τα μουτζώνουμε να φύγουμε από το να εξευτελιζόμαστε εθνικά ημέρα την ημέρα". Μα η απάντηση απλή: διότι πλέον έχουμε πολλά, μα πάρα πολλά να χάσουμε. Διότι γίναμε πολίτες - καταναλωτές. Δεν είμαστε ο "φτωχός πλην τίμιος λαός" του '50 ή του '60. Είδαμε πως είναι η άλλη μεριά του νομίσματος, αυτή της ευημερίας και πλέον δεν ρισκάρουμε.
Οι Κύπριοι λοιπόν έδιναν μια μάχη χαμένη από χέρι. Μια μάχη που πρέσβευε την κυριαρχία μιας συνθήκης που βρίσκεται σε ανάσχεση. Ήξεραν δηλαδή οι αδελφοί Κύπριοι πως το εθνικό υποχωρεί πλέον έναντι του παγκοσμιοποιημένου. Πως μια μικρή χώρα 800 χιλιάδων ψυχών όσο ανεξάρτητη ή υπερήφανη κι αν είναι, θα υπέκυπτε στο τέλος έναντι των ισχυρών. Αυτό που από εδώ και εμπρός χρειάζεται είναι να συνειδητοποιήσουμε το τί έγινε και το να κοιτάξουμε μπροστά. Να καταλάβουμε πως πρέπει άμεσα να μετασχηματίσουμε όχι μόνο τις οικονομίες αλλά και τις νοοτροπίες εκείνες που μας έφεραν εδώ που φθάσαμε. Να καταλάβουν οι Κύπριοι πως το πλυντήριο χάλασε και πως θα πρέπει να βασιστούν σε υγιέστερες μορφές ανάπτυξης όπως ο ποιοτικός τουρισμός, τα τρόφιμα, η ενέργεια. Οι Έλληνες θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως όσοι μας τάζουν εθνική αξιοπρέπεια και ανεξαρτησία με ταυτόχρονη παραμονή στο Ευρώ με μοναδικό επιχείρημα το ότι είμαστε "ωραίοι ως Έλληνες", "ακαταμάχητοι" και "εθνικά αξιοπρεπείς" απλά μας λένε ψέματα. Από την είσοδο μας εξάλλου στην Ε.Ε. το 1980 είχαμε αποφασίσει πως το ευρωπαϊκό θα υπερισχύει του ελληνικού. Δυστυχώς σε αυτήν την στροφή της ιστορίας το ευρωπαϊκό ισούται με το γερμανικό. Αυτό είναι που πρέπει να αλλάξουμε καθώς και να κάνουμε την Ευρώπη πιο δίκαιη, πιο πολιτική και λιγότερη οικονομική. Όμως αυτό είναι μια προσπάθεια την οποία καμία Ελλάδα ή Κύπρος μόνες τους δεν μπορούν να σηκώσουν. Γιατί ξεκάθαρα μετά τα όσα συνέβησαν η χώρα μας και η Κύπρος πιστοποίησαν με τον πιο σκληρό τρόπο πως γεννήθηκαν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Ένα σύμπλεγμα κρατών με αλληλοεξάρτηση στο μέγιστο βαθμό αλλά και με πολλές ανισότητες στο οποίο τώρα ο αγώνας είναι άλλος από αυτόν που νομίζουμε. Ο αγώνας είναι να αποδείξουμε πως έχουμε μια Ευρώπη ΟΛΩΝ των λαών κι όχι μια Ευρώπη μονάχα των Γερμανών.
Πηγή: newmoney.gr
Στον Νότο. Αλαμπάμα το λέγανε οι Αμερικάνοι του Λίνκολν, Κύπρο το λένε οι Γερμανοί της Μέρκελ. Γιατί τα όσα συνέβησαν αυτές τις ημέρες ήταν η διαπίστωση του θανάτου των εθνών - κρατών έναντι της δύσκολης ομολογουμένως γέννησης μιας ενιαίας Ευρώπης πλήρως υποταγμένης στις βουλές των Γερμανών.
Το κυπριακό δράμα δείχνει πως η κεντρική χάραξη πολιτικών θα γίνεται πλέον μακριά από εμάς, για εμάς. Ο Σόιμπλε, ο Μοσκοβισί (αν και πολύ αδύνατος πλέον αφού η Γαλλία έχει υποταχθεί πλήρως στο Βερολίνο) ή ο Ντάιτζενμπλουμ έχουν μεγάλη βαρύτητα από τον κάθε Αναστασιάδη, Σαρρή, Στουρνάρα ή Πέπε Γκρίλο. Οι επερχόμενες εκλογές στη Γερμανία, θα είναι πιο σημαντικές από τις εκλογές στην πατρίδα μας. Μόνο που εμείς δεν θα ψηφίζουμε. Θα πει εύλογα κανείς "και γιατί δεν τα μουτζώνουμε να φύγουμε από το να εξευτελιζόμαστε εθνικά ημέρα την ημέρα". Μα η απάντηση απλή: διότι πλέον έχουμε πολλά, μα πάρα πολλά να χάσουμε. Διότι γίναμε πολίτες - καταναλωτές. Δεν είμαστε ο "φτωχός πλην τίμιος λαός" του '50 ή του '60. Είδαμε πως είναι η άλλη μεριά του νομίσματος, αυτή της ευημερίας και πλέον δεν ρισκάρουμε.
Οι Κύπριοι λοιπόν έδιναν μια μάχη χαμένη από χέρι. Μια μάχη που πρέσβευε την κυριαρχία μιας συνθήκης που βρίσκεται σε ανάσχεση. Ήξεραν δηλαδή οι αδελφοί Κύπριοι πως το εθνικό υποχωρεί πλέον έναντι του παγκοσμιοποιημένου. Πως μια μικρή χώρα 800 χιλιάδων ψυχών όσο ανεξάρτητη ή υπερήφανη κι αν είναι, θα υπέκυπτε στο τέλος έναντι των ισχυρών. Αυτό που από εδώ και εμπρός χρειάζεται είναι να συνειδητοποιήσουμε το τί έγινε και το να κοιτάξουμε μπροστά. Να καταλάβουμε πως πρέπει άμεσα να μετασχηματίσουμε όχι μόνο τις οικονομίες αλλά και τις νοοτροπίες εκείνες που μας έφεραν εδώ που φθάσαμε. Να καταλάβουν οι Κύπριοι πως το πλυντήριο χάλασε και πως θα πρέπει να βασιστούν σε υγιέστερες μορφές ανάπτυξης όπως ο ποιοτικός τουρισμός, τα τρόφιμα, η ενέργεια. Οι Έλληνες θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως όσοι μας τάζουν εθνική αξιοπρέπεια και ανεξαρτησία με ταυτόχρονη παραμονή στο Ευρώ με μοναδικό επιχείρημα το ότι είμαστε "ωραίοι ως Έλληνες", "ακαταμάχητοι" και "εθνικά αξιοπρεπείς" απλά μας λένε ψέματα. Από την είσοδο μας εξάλλου στην Ε.Ε. το 1980 είχαμε αποφασίσει πως το ευρωπαϊκό θα υπερισχύει του ελληνικού. Δυστυχώς σε αυτήν την στροφή της ιστορίας το ευρωπαϊκό ισούται με το γερμανικό. Αυτό είναι που πρέπει να αλλάξουμε καθώς και να κάνουμε την Ευρώπη πιο δίκαιη, πιο πολιτική και λιγότερη οικονομική. Όμως αυτό είναι μια προσπάθεια την οποία καμία Ελλάδα ή Κύπρος μόνες τους δεν μπορούν να σηκώσουν. Γιατί ξεκάθαρα μετά τα όσα συνέβησαν η χώρα μας και η Κύπρος πιστοποίησαν με τον πιο σκληρό τρόπο πως γεννήθηκαν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Ένα σύμπλεγμα κρατών με αλληλοεξάρτηση στο μέγιστο βαθμό αλλά και με πολλές ανισότητες στο οποίο τώρα ο αγώνας είναι άλλος από αυτόν που νομίζουμε. Ο αγώνας είναι να αποδείξουμε πως έχουμε μια Ευρώπη ΟΛΩΝ των λαών κι όχι μια Ευρώπη μονάχα των Γερμανών.
Πηγή: newmoney.gr