Είμαστε στο καλοκαίρι του 1974, μόλις έχει πέσει η Χούντα, και με τους αγαπημένους μου συντρόφους, Μελίνα, Άκη, Γιώργο και τον ηγέτη μας, Ανδρέα Παπανδρέου, στην μακρινή Στοκχόλμη, ετοιμαζόμαστε να γυρίσουμε Ελλάδα. Η διήγησή μας είχε σταματήσει, σε μια ιστορική συνέλευση στα γραφεία του ΠΑΚ, Στοκχόλμης, ένα καλοκαιριάτικο απόγευμα, που η μοίρα έπαιζε το δικό της παιχνίδι, στον πρώτο όροφο της οδού Μπέλβενχον 43.
Αφού είχα εξασφαλίσει το βάζο, που μου είχε δώσει ο Άκης, μπορούσα να παρακολουθήσω, την ιστορία να γράφεται μπροστά μου. Το λόγο μάλιστα πήρε πρώτος ο ίδιος, ο οποίος με τον χειμαρρώδη λόγο του, ξεσήκωσε την αίθουσα, μιλώντας για τα ιδανικά μας, τις αξίες μας, την πατρίδα που μας έχει ανάγκη, τον λαό που ελπίζει σε εμάς. «Είμαι έτοιμος από καιρό, και βάζω τον εαυτό μου στη διάθεση του προέδρου μας, και της πατρίδας», είπε κλείνοντας τον σύντομο χαιρετισμό του.