Την Παρασκευή το απόγευμα, έπινα καφέ με μια φίλη μου στο Ψυχικό – επί τη ευκαιρία, στα βόρεια προάστια δεν υπάρχει οικονομική κρίση. Εκεί που συζητούσαμε, μου λέει «Τι έχει πάθει ο τάδε; Τι είναι αυτά που γράφει;». Αναφερόταν σε δημόσιο πρόσωπο που εκτιμούσαμε και εσχάτως διακατέχεται από νευρικότητα.
Κατανόησα την απορία της φίλης μου και πρόσθεσα και άλλα ονόματα σε αυτό που ανέφερε. Ονόματα γνωστών ανθρώπων που –τώρα τελευταία- μοιάζουν να έχουν χάσει την μπάλα. Δεν ξέρουν τι λένε και τι γράφουν.
Συμφωνήσαμε πως η χρεοκοπία της χώρας έχει δημιουργήσει ανασφάλεια και στα δημόσια πρόσωπα – κάποιοι απ’ αυτούς θα φοβούνται μήπως χάσουν τη δουλειά τους ή κάποια από τα προνόμιά τους. Οπότε, κάποιοι παρεκτρέπονται, σε μια προσπάθεια να μη χάσουν τα «κεκτημένα».
Οπωσδήποτε, σήμερα στην Ελλάδα συγκρούονται πολλοί διαφορετικοί κόσμοι και –κυρίως- πολλά διαφορετικά συμφέροντα. Είναι λογικό κάποιοι να οδηγούνται στα άκρα. Πρώτοι και καλύτεροι, αυτοί που δουλεύουν για συγκεκριμένα συμφέροντα.
Η συζήτησή μας για το θέμα θα μπορούσε να είχε τελειώσει σε αυτή τη διαπίστωση, αλλά –προσωπικά- θεωρώ πως κάποια δημόσια πρόσωπα έχουν ξεσαλώσει εντελώς -και είναι εξαιρετικά επιθετικά-, και αυτό δεν δικαιολογείται μόνο από την ανασφάλεια για τη δουλειά τους, αφού έχουν χρήματα για να περάσουν δέκα ζωές. Οπότε, είπα στη φίλη μου πως βλέπω σε αυτούς τους ανθρώπους«φόβο και ενοχή».
«Φόβο και ενοχή, γιατί;» με ρώτησε. Δεν είμαι ψυχολόγος αλλά ζω με τους ανθρώπους, μιλάω με όλους, μπαίνω στον κόπο τους και μπορώ να μπω λίγο στο πετσί τους.
Είμαι σίγουρος πως υπάρχουν λίστες με ονόματα πολιτικών και δημοσιογράφων –αλλά και άλλων- που χρηματίζονταν και χρηματίζονται. Μεταξύ μας, όλοι μας είμαστε σίγουροι.
Είναι πολύ πιθανό το επόμενο διάστημα αυτά τα ονόματα να έρθουν στην επιφάνεια. Ίσως, κάποιοι από αυτούς να εκβιάζονται ήδη – ίσως, η νευρικότητα και η επιθετικότητα που τους διακατέχουν να είναι αποτέλεσμα της δύσκολης θέσης στην οποία ήδη βρίσκονται.
Όταν ξέρεις πως μπορεί να σε κρεμάσουν στα μανταλάκια –για κάτι που είσαι ένοχος και παραμένει ακόμα μυστικό-, δεν υπάρχουν πολλές επιλογές για το πώς θα δράσεις.
Μια λύση είναι να βγεις δημόσια και να παραδεχτείς την ενοχή σου – να προλάβεις αυτό που φοβάσαι ότι θα σου συμβεί. Δύσκολο, γιατί πιθανότατα δεν ήσουν μόνος σου στο «κόλπο» και η Μαφία δεν συγχωρεί τέτοιες «γενναίες» πρωτοβουλίες – άσε που έχεις γίνει ήδη εντελώς κάθαρμα και τέτοιες τίμιες συμπεριφορές ούτε που περνάνε από το μυαλό σου. Από την άλλη, ελπίζεις πως το «μυστικό» σου δεν θα αποκαλυφθεί ποτέ.
Άλλη λύση είναι να τα παρατήσεις και να αποσυρθείς από το προσκήνιο όσο πιο διακριτικά γίνεται – μπορείς να φύγεις και στο εξωτερικό. Κάποιοι λίγοι το έχουν ήδη κάνει – δεν ξέρω αν τελικά θα τους φανεί χρήσιμο αλλά, οπωσδήποτε, μοιάζει προτιμότερο να αποκαλυφτεί μια παλιά σου «αμαρτία», παρά να σε τσακώσουν ενώ είσαι ακόμα δίπλα στο βάζο με το μέλι. Βέβαια, θα πρέπει να στο επιτρέψει και η Μαφία.
Η τρίτη λύση είναι να συνεχίσεις σαν να μην τρέχει τίποτα. Είναι δύσκολο, βέβαια, αφού ξέρεις πως ο βρόμικος ρόλος σου μπορεί να αποκαλυφτεί ανά πάσα στιγμή.
Και τότε, δυο πράγματα μπορεί να συμβούν: το ένα είναι να «παγώσεις» και να περιμένεις το μοιραίο. Το άλλο είναι να κυριαρχήσει η νευρικότητα, να αποθρασυνθείς εντελώς, να χάσεις τον έλεγχο και να αρχίσεις να συμπεριφέρεσαι σαν το «μυστικό» σου να είναι ήδη γνωστό σε όλους.
Φωνάζεις χωρίς να υπάρχει λόγος. Δεν βάζεις γλώσσα μέσα. Γίνεσαι βασιλικότερος του βασιλέως. Επιτίθεσαι για να προλάβεις την επίθεση που θα σου γίνει. Και καρφώνεσαι μόνος σου – φωνάζεις «είμαι ένοχος».
Αυτό συμβαίνει σε πολλά δημόσια πρόσωπα στην Ελλάδα σήμερα. Το σύστημα θα «κάψει» μερικά παιδιά του, για να πείσει πως τώρα αποδίδεται δικαιοσύνη. Ας πρόσεχαν.
pitsirikos
Κατανόησα την απορία της φίλης μου και πρόσθεσα και άλλα ονόματα σε αυτό που ανέφερε. Ονόματα γνωστών ανθρώπων που –τώρα τελευταία- μοιάζουν να έχουν χάσει την μπάλα. Δεν ξέρουν τι λένε και τι γράφουν.
Συμφωνήσαμε πως η χρεοκοπία της χώρας έχει δημιουργήσει ανασφάλεια και στα δημόσια πρόσωπα – κάποιοι απ’ αυτούς θα φοβούνται μήπως χάσουν τη δουλειά τους ή κάποια από τα προνόμιά τους. Οπότε, κάποιοι παρεκτρέπονται, σε μια προσπάθεια να μη χάσουν τα «κεκτημένα».
Οπωσδήποτε, σήμερα στην Ελλάδα συγκρούονται πολλοί διαφορετικοί κόσμοι και –κυρίως- πολλά διαφορετικά συμφέροντα. Είναι λογικό κάποιοι να οδηγούνται στα άκρα. Πρώτοι και καλύτεροι, αυτοί που δουλεύουν για συγκεκριμένα συμφέροντα.
Η συζήτησή μας για το θέμα θα μπορούσε να είχε τελειώσει σε αυτή τη διαπίστωση, αλλά –προσωπικά- θεωρώ πως κάποια δημόσια πρόσωπα έχουν ξεσαλώσει εντελώς -και είναι εξαιρετικά επιθετικά-, και αυτό δεν δικαιολογείται μόνο από την ανασφάλεια για τη δουλειά τους, αφού έχουν χρήματα για να περάσουν δέκα ζωές. Οπότε, είπα στη φίλη μου πως βλέπω σε αυτούς τους ανθρώπους«φόβο και ενοχή».
«Φόβο και ενοχή, γιατί;» με ρώτησε. Δεν είμαι ψυχολόγος αλλά ζω με τους ανθρώπους, μιλάω με όλους, μπαίνω στον κόπο τους και μπορώ να μπω λίγο στο πετσί τους.
Είμαι σίγουρος πως υπάρχουν λίστες με ονόματα πολιτικών και δημοσιογράφων –αλλά και άλλων- που χρηματίζονταν και χρηματίζονται. Μεταξύ μας, όλοι μας είμαστε σίγουροι.
Είναι πολύ πιθανό το επόμενο διάστημα αυτά τα ονόματα να έρθουν στην επιφάνεια. Ίσως, κάποιοι από αυτούς να εκβιάζονται ήδη – ίσως, η νευρικότητα και η επιθετικότητα που τους διακατέχουν να είναι αποτέλεσμα της δύσκολης θέσης στην οποία ήδη βρίσκονται.
Όταν ξέρεις πως μπορεί να σε κρεμάσουν στα μανταλάκια –για κάτι που είσαι ένοχος και παραμένει ακόμα μυστικό-, δεν υπάρχουν πολλές επιλογές για το πώς θα δράσεις.
Μια λύση είναι να βγεις δημόσια και να παραδεχτείς την ενοχή σου – να προλάβεις αυτό που φοβάσαι ότι θα σου συμβεί. Δύσκολο, γιατί πιθανότατα δεν ήσουν μόνος σου στο «κόλπο» και η Μαφία δεν συγχωρεί τέτοιες «γενναίες» πρωτοβουλίες – άσε που έχεις γίνει ήδη εντελώς κάθαρμα και τέτοιες τίμιες συμπεριφορές ούτε που περνάνε από το μυαλό σου. Από την άλλη, ελπίζεις πως το «μυστικό» σου δεν θα αποκαλυφθεί ποτέ.
Άλλη λύση είναι να τα παρατήσεις και να αποσυρθείς από το προσκήνιο όσο πιο διακριτικά γίνεται – μπορείς να φύγεις και στο εξωτερικό. Κάποιοι λίγοι το έχουν ήδη κάνει – δεν ξέρω αν τελικά θα τους φανεί χρήσιμο αλλά, οπωσδήποτε, μοιάζει προτιμότερο να αποκαλυφτεί μια παλιά σου «αμαρτία», παρά να σε τσακώσουν ενώ είσαι ακόμα δίπλα στο βάζο με το μέλι. Βέβαια, θα πρέπει να στο επιτρέψει και η Μαφία.
Η τρίτη λύση είναι να συνεχίσεις σαν να μην τρέχει τίποτα. Είναι δύσκολο, βέβαια, αφού ξέρεις πως ο βρόμικος ρόλος σου μπορεί να αποκαλυφτεί ανά πάσα στιγμή.
Και τότε, δυο πράγματα μπορεί να συμβούν: το ένα είναι να «παγώσεις» και να περιμένεις το μοιραίο. Το άλλο είναι να κυριαρχήσει η νευρικότητα, να αποθρασυνθείς εντελώς, να χάσεις τον έλεγχο και να αρχίσεις να συμπεριφέρεσαι σαν το «μυστικό» σου να είναι ήδη γνωστό σε όλους.
Φωνάζεις χωρίς να υπάρχει λόγος. Δεν βάζεις γλώσσα μέσα. Γίνεσαι βασιλικότερος του βασιλέως. Επιτίθεσαι για να προλάβεις την επίθεση που θα σου γίνει. Και καρφώνεσαι μόνος σου – φωνάζεις «είμαι ένοχος».
Αυτό συμβαίνει σε πολλά δημόσια πρόσωπα στην Ελλάδα σήμερα. Το σύστημα θα «κάψει» μερικά παιδιά του, για να πείσει πως τώρα αποδίδεται δικαιοσύνη. Ας πρόσεχαν.
pitsirikos