Αποτύχαμε στη φτώχεια, την ανεργία και την ανισότητα, ομολόγησε προχθές υψηλόβαθμο στέλεχος του υπουργείου Οικονομικών, αποδεχόμενο την πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας.
Ποιοι ήταν οι δύο στόχοι, όταν το 2010 μπαίναμε στον δρόμο μιας δημοσιονομικής προσαρμογής χωρίς επιστροφή; Η πάταξη της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής. Τι κάναμε, όταν καταλάβαμε πως δεν μπορούμε να πατάξουμε τίποτα; Τους αντικαταστήσαμε με τρεις ακίνητους: Μισθοί, συντάξεις και περιουσία.
Μόνο μιας μέρας πρωτοσέλιδα εφημερίδων, αρκούν να μας βυθίσουν:
•100.000 επιπλέον φορολογούμενοι τον μήνα Οκτώβριο δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στις φορολογικές τους υποχρεώσεις
•20.000 άνθρωποι χωρίς δουλειά αιτήθηκαν 400 θέσεις εργασίας για 580 ευρώ
•στην Αργεντινή, χάος και πλιάτσικο από τους απεγνωσμένους, όταν απέργησαν οι αστυνομικοί.
Σε μιας μέρας πρωτοσέλιδα, μόνο, είδαμε το παρελθόν και το παρόν μας. Και στο βάθος ένα μέλλον, που ο Θεός να δώσει να μην καταλήξουμε εκεί.
Πώς παλεύει η Διοίκηση να το πάει όλο αυτό ένα βήμα παρακάτω; Με κινήσεις πανικού, με δρακόντεια μέτρα. Να πειστεί ο κόσμος, μέσα και έξω ότι, ναι, θα μπορέσουμε να πατάξουμε τη φοροδιαφυγή, θα μαζέψουμε τους αδήλωτους. Πώς; Με έναν βομβαρδισμό κορεσμού από μέτρα που σκοτώνει οφειλέτες, μπας και πετύχει τον φοροφυγά. Που προτού στεγνώσει η μελάνη στα πρώτα, σκάνε τα επόμενα: Εξπρές κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών, δεκαετίες στον πάγο όσων δεν μπορούν να ανταποκριθούν, προσαυξήσεις οφειλών κατά 10% όσων καθυστερήσουν τη δόση τους για δύο μήνες, 20% στον χρόνο, 30% μετά από δύο. Στα πέντε χρόνια μόνο δεν προβλέφθηκε τι κάνουμε – τους καίμε, τους ανασκολοπίζουμε, τι;
Έχουμε ανάγκη φαίνεται να συνεργούμε μέχρι τέλους σε αυτό που, μόλις χθες, ο πορτογάλος πρωθυπουργός Πέδρο Κοέλιο κατήγγειλε στο πορτογαλικό κοινοβούλιο ως υποκρισία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (το οποίο τάσσεται υπέρ της χαλάρωσης της λιτότητας στα λόγια, όχι όμως στις πράξεις), δικαιώνοντας έτσι τον πρώην υπουργό Οικονομικών Βίτορ Γκασπάρ που είχε παραιτηθεί στις αρχές Ιουλίου του 2013.
Αποτύχαμε στη φτώχεια, την ανεργία και την ανισότητα. Πετύχαμε στο πρωτογενές πλεόνασμα. Σε λίγα χρόνια, η Ιστορία θα μπορεί να απαντήσει: Όλο αυτό άξιζε το κόστος, έτσι έπρεπε να γίνει; Εάν, εν τω μεταξύ, δεν έχουμε γίνει Αργεντινή – γιατί τότε θα ξέρουμε να απαντήσουμε και μόνοι μας.
Χάρης Μαθιόπουλος
Ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
Ποιοι ήταν οι δύο στόχοι, όταν το 2010 μπαίναμε στον δρόμο μιας δημοσιονομικής προσαρμογής χωρίς επιστροφή; Η πάταξη της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής. Τι κάναμε, όταν καταλάβαμε πως δεν μπορούμε να πατάξουμε τίποτα; Τους αντικαταστήσαμε με τρεις ακίνητους: Μισθοί, συντάξεις και περιουσία.
Μόνο μιας μέρας πρωτοσέλιδα εφημερίδων, αρκούν να μας βυθίσουν:
•100.000 επιπλέον φορολογούμενοι τον μήνα Οκτώβριο δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στις φορολογικές τους υποχρεώσεις
•20.000 άνθρωποι χωρίς δουλειά αιτήθηκαν 400 θέσεις εργασίας για 580 ευρώ
•στην Αργεντινή, χάος και πλιάτσικο από τους απεγνωσμένους, όταν απέργησαν οι αστυνομικοί.
Σε μιας μέρας πρωτοσέλιδα, μόνο, είδαμε το παρελθόν και το παρόν μας. Και στο βάθος ένα μέλλον, που ο Θεός να δώσει να μην καταλήξουμε εκεί.
Πώς παλεύει η Διοίκηση να το πάει όλο αυτό ένα βήμα παρακάτω; Με κινήσεις πανικού, με δρακόντεια μέτρα. Να πειστεί ο κόσμος, μέσα και έξω ότι, ναι, θα μπορέσουμε να πατάξουμε τη φοροδιαφυγή, θα μαζέψουμε τους αδήλωτους. Πώς; Με έναν βομβαρδισμό κορεσμού από μέτρα που σκοτώνει οφειλέτες, μπας και πετύχει τον φοροφυγά. Που προτού στεγνώσει η μελάνη στα πρώτα, σκάνε τα επόμενα: Εξπρές κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών, δεκαετίες στον πάγο όσων δεν μπορούν να ανταποκριθούν, προσαυξήσεις οφειλών κατά 10% όσων καθυστερήσουν τη δόση τους για δύο μήνες, 20% στον χρόνο, 30% μετά από δύο. Στα πέντε χρόνια μόνο δεν προβλέφθηκε τι κάνουμε – τους καίμε, τους ανασκολοπίζουμε, τι;
Έχουμε ανάγκη φαίνεται να συνεργούμε μέχρι τέλους σε αυτό που, μόλις χθες, ο πορτογάλος πρωθυπουργός Πέδρο Κοέλιο κατήγγειλε στο πορτογαλικό κοινοβούλιο ως υποκρισία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (το οποίο τάσσεται υπέρ της χαλάρωσης της λιτότητας στα λόγια, όχι όμως στις πράξεις), δικαιώνοντας έτσι τον πρώην υπουργό Οικονομικών Βίτορ Γκασπάρ που είχε παραιτηθεί στις αρχές Ιουλίου του 2013.
Αποτύχαμε στη φτώχεια, την ανεργία και την ανισότητα. Πετύχαμε στο πρωτογενές πλεόνασμα. Σε λίγα χρόνια, η Ιστορία θα μπορεί να απαντήσει: Όλο αυτό άξιζε το κόστος, έτσι έπρεπε να γίνει; Εάν, εν τω μεταξύ, δεν έχουμε γίνει Αργεντινή – γιατί τότε θα ξέρουμε να απαντήσουμε και μόνοι μας.
Χάρης Μαθιόπουλος
Ένα άρθρο των πρωταγωνιστών