H «χρυσή χρονιά» των ρεκόρ στον ελληνικό τουρισμό, πέρασε στην ιστορία και ήρθε η ώρα να πληρωθεί ο λογαριασμός.
Ήρθε η ώρα να πληρωθεί η επικοινωνιακή φούσκα των 17 εκατομμυρίων αφίξεων και της εσκεμμένης αποσιώπησης των υπολοίπων παραμέτρων που συνθέτουν την πραγματική εικόνα της σαιζόν που αφήσαμε πίσω μας.
Της Ρένας Παυλάκη - Διακίδη
Η grafida σήμερα δικαιούται να μιλά, αφού από την αρχή είχε κρατήσει αποστάσεις από τον ορυμαγδό των βαρύγδουπων δηλώσεων και των «μεθυσμένων» από ευτυχία πρωτοσέλιδων τίτλων, για το τουριστικό θαύμα.
Από ανοησία ή από σκοπιμότητα, όλοι μαζί έριχναν νερό στο μύλο της Όλγας Κεφαλογιάννη, του Ανδρέα Ανδρεάδη και όλων γενικώς των παρατρεχάμενων του χώρου, που έσπασαν όντως ρεκόρ. Ρεκόρ στις δηλώσεις και στις φωτογραφήσεις.
Μέσα σε τέτοια ευδαιμονία, κακώς οι ξενοδοχοϋπάλληλοι ζητούν αύξηση μόνο 13%. Στη θέση τους εγώ θα ζητούσα διπλασιασμό των αποδοχών μου! Αύξηση 50%! Και ποιος θα κατηγορήσει σήμερα το Σωματείο των ξενοδοχοϋπαλλήλων ότι έχει «υπερβολικές» απαιτήσεις, μπροστά στους υπερφίαλους πανηγυρισμούς για τη «χρυσή σαιζόν».
Ωστόσο, η πραγματικότητα δεν είναι αυτή. Η πορεία του τουρισμού, καλή ή κακή, δεν κρίνεται μόνο από τις όντως αυξημένες αφίξεις. Ο ξενοδοχειακός κλάδος δέχθηκε αφόρητες πιέσεις παρά τα «ρεκόρ». Συμβόλαια της ντροπής που συνιστούν κατάφορη προσβολή του τουριστικού προϊόντος της Ρόδου (πρέπει να τα δεις για να το πιστέψεις), μηδενική ρευστότητα από τις τράπεζες που τορπιλίζουν τον αγώνα επιβίωσης πολλών μονάδων, ενώ πολλές εξ’ αυτών, είτε πέρασαν είτε θα περάσουν αναπόφευκτα σε ξένα χέρια. Και μέσα σ’ όλα αυτά και η επισφάλεια για τη νέα σαιζόν που όλα δείχνουν ότι θα κυλήσει και πάλι σε περιβάλλον βαθύτατης οικονομικής ύφεσης.
Με αυτά ως αντεπιχειρήματα, η Ένωση Ξενοδόχων Ρόδου, στην πρόταση των εργαζομένων για αύξηση 13%, αντιπροτείνει μείωση της τάξης του 6% ή 7%. Και οι δύο πλευρές, από την πλευρά τους, έχουν δίκιο. Και οι δύο, διότι κάθε μία έχει να αντιμετωπίσει την δική της αμείλικτη πραγματικότητα.
Μέχρι στιγμής οι προσπάθειες για συμφωνία δεν έχουν αποδώσει, αφού και η πρόσφατη δεύτερη συνάντηση μεταξύ των δύο πλευρών, κατέληξε σε ναυάγιο. Ωστόσο, σε περίπτωση οριστικού ναυαγίου, ο πιο αδύναμος κρίκος σ’ αυτή την αλυσίδα, είναι οι εργαζόμενοι.
Αν δεν εξευρεθεί χρυσή τομή, θα είναι η πρώτη φορά που στη Ρόδο δεν θα υπογραφεί τοπική συλλογική σύμβαση εργασίας, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει σε μια αγορά εργασίας, που χαρακτηρίζεται από την πλήρη κατάργηση βασικών εργασιακών δικαιωμάτων και ελαστικοποίηση των μορφών εργασίας. Στην περίπτωση οριστικού ναυαγίου, η δυνατότητα ξενοδόχων να καταφύγουν σε επιχειρησιακές συμβάσεις, μπορεί κάλλιστα να οδηγήσει σε εξαθλίωση χιλιάδες εργαζόμενους.
Είναι οι εργαζόμενοι σε ομηρία; Εξαρτάται από ποια οπτική γωνία αντιμετωπίζει κανείς το θέμα. Σε μια στεγνή οικονομική προσέγγιση, ναι, οι εργαζόμενοι είναι σε ομηρία. Είναι αναγκασμένοι να υποκύψουν αν δεν θέλουν να φτάσουν σε επίπεδα απόλυτης ένδειας.
Όμως ο τουρισμός δεν είναι μόνο οικονομία. Είναι πρωτίστως παροχή υπηρεσιών. Και το οικονομικό αποτέλεσμα είναι συνάρτηση της ποιότητας των παρεχομένων υπηρεσιών. Απλήρωτοι ή κακοπληρωμένοι εργαζόμενοι, είναι ο συντομότερος και πιο ασφαλής τρόπος για την κατάρρευση της ποιότητας του τουριστικού προϊόντος.
Είναι και κάτι περισσότερο από όλα τα παραπάνω. Είναι θέμα κοινωνικής και εργασιακής ειρήνης, είναι θέμα αξιοπρέπειας εργοδοσίας και εργαζομένων.
Το θαύμα το ροδιακού τουρισμού στηρίχθηκε διαχρονικά σε αυτές τις αρχές και τα όποια τρωτά παρουσίασε από κάποια χρονική περίοδο και μετά, ήταν απόρροια της διασάλευσης της ισορροπίας ανάμεσα στο οικονομικό όφελος και στον ανθρώπινο παράγοντα.
Αυτές τις παραμέτρους, θεμελιώδεις για την πορεία του τουρισμού της Ρόδου στο μέλλον και για την τοπική κοινωνία συνολικά, θα πρέπει να λάβουν σοβαρά υπ’ όψιν και οι δύο πλευρές στην επόμενη συνάντησή τους και να κάνουν βήματα προσέγγισης. Και οι δύο…
grafida.net
Ήρθε η ώρα να πληρωθεί η επικοινωνιακή φούσκα των 17 εκατομμυρίων αφίξεων και της εσκεμμένης αποσιώπησης των υπολοίπων παραμέτρων που συνθέτουν την πραγματική εικόνα της σαιζόν που αφήσαμε πίσω μας.
Της Ρένας Παυλάκη - Διακίδη
Η grafida σήμερα δικαιούται να μιλά, αφού από την αρχή είχε κρατήσει αποστάσεις από τον ορυμαγδό των βαρύγδουπων δηλώσεων και των «μεθυσμένων» από ευτυχία πρωτοσέλιδων τίτλων, για το τουριστικό θαύμα.
Από ανοησία ή από σκοπιμότητα, όλοι μαζί έριχναν νερό στο μύλο της Όλγας Κεφαλογιάννη, του Ανδρέα Ανδρεάδη και όλων γενικώς των παρατρεχάμενων του χώρου, που έσπασαν όντως ρεκόρ. Ρεκόρ στις δηλώσεις και στις φωτογραφήσεις.
Μέσα σε τέτοια ευδαιμονία, κακώς οι ξενοδοχοϋπάλληλοι ζητούν αύξηση μόνο 13%. Στη θέση τους εγώ θα ζητούσα διπλασιασμό των αποδοχών μου! Αύξηση 50%! Και ποιος θα κατηγορήσει σήμερα το Σωματείο των ξενοδοχοϋπαλλήλων ότι έχει «υπερβολικές» απαιτήσεις, μπροστά στους υπερφίαλους πανηγυρισμούς για τη «χρυσή σαιζόν».
Ωστόσο, η πραγματικότητα δεν είναι αυτή. Η πορεία του τουρισμού, καλή ή κακή, δεν κρίνεται μόνο από τις όντως αυξημένες αφίξεις. Ο ξενοδοχειακός κλάδος δέχθηκε αφόρητες πιέσεις παρά τα «ρεκόρ». Συμβόλαια της ντροπής που συνιστούν κατάφορη προσβολή του τουριστικού προϊόντος της Ρόδου (πρέπει να τα δεις για να το πιστέψεις), μηδενική ρευστότητα από τις τράπεζες που τορπιλίζουν τον αγώνα επιβίωσης πολλών μονάδων, ενώ πολλές εξ’ αυτών, είτε πέρασαν είτε θα περάσουν αναπόφευκτα σε ξένα χέρια. Και μέσα σ’ όλα αυτά και η επισφάλεια για τη νέα σαιζόν που όλα δείχνουν ότι θα κυλήσει και πάλι σε περιβάλλον βαθύτατης οικονομικής ύφεσης.
Με αυτά ως αντεπιχειρήματα, η Ένωση Ξενοδόχων Ρόδου, στην πρόταση των εργαζομένων για αύξηση 13%, αντιπροτείνει μείωση της τάξης του 6% ή 7%. Και οι δύο πλευρές, από την πλευρά τους, έχουν δίκιο. Και οι δύο, διότι κάθε μία έχει να αντιμετωπίσει την δική της αμείλικτη πραγματικότητα.
Μέχρι στιγμής οι προσπάθειες για συμφωνία δεν έχουν αποδώσει, αφού και η πρόσφατη δεύτερη συνάντηση μεταξύ των δύο πλευρών, κατέληξε σε ναυάγιο. Ωστόσο, σε περίπτωση οριστικού ναυαγίου, ο πιο αδύναμος κρίκος σ’ αυτή την αλυσίδα, είναι οι εργαζόμενοι.
Αν δεν εξευρεθεί χρυσή τομή, θα είναι η πρώτη φορά που στη Ρόδο δεν θα υπογραφεί τοπική συλλογική σύμβαση εργασίας, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει σε μια αγορά εργασίας, που χαρακτηρίζεται από την πλήρη κατάργηση βασικών εργασιακών δικαιωμάτων και ελαστικοποίηση των μορφών εργασίας. Στην περίπτωση οριστικού ναυαγίου, η δυνατότητα ξενοδόχων να καταφύγουν σε επιχειρησιακές συμβάσεις, μπορεί κάλλιστα να οδηγήσει σε εξαθλίωση χιλιάδες εργαζόμενους.
Είναι οι εργαζόμενοι σε ομηρία; Εξαρτάται από ποια οπτική γωνία αντιμετωπίζει κανείς το θέμα. Σε μια στεγνή οικονομική προσέγγιση, ναι, οι εργαζόμενοι είναι σε ομηρία. Είναι αναγκασμένοι να υποκύψουν αν δεν θέλουν να φτάσουν σε επίπεδα απόλυτης ένδειας.
Όμως ο τουρισμός δεν είναι μόνο οικονομία. Είναι πρωτίστως παροχή υπηρεσιών. Και το οικονομικό αποτέλεσμα είναι συνάρτηση της ποιότητας των παρεχομένων υπηρεσιών. Απλήρωτοι ή κακοπληρωμένοι εργαζόμενοι, είναι ο συντομότερος και πιο ασφαλής τρόπος για την κατάρρευση της ποιότητας του τουριστικού προϊόντος.
Είναι και κάτι περισσότερο από όλα τα παραπάνω. Είναι θέμα κοινωνικής και εργασιακής ειρήνης, είναι θέμα αξιοπρέπειας εργοδοσίας και εργαζομένων.
Το θαύμα το ροδιακού τουρισμού στηρίχθηκε διαχρονικά σε αυτές τις αρχές και τα όποια τρωτά παρουσίασε από κάποια χρονική περίοδο και μετά, ήταν απόρροια της διασάλευσης της ισορροπίας ανάμεσα στο οικονομικό όφελος και στον ανθρώπινο παράγοντα.
Αυτές τις παραμέτρους, θεμελιώδεις για την πορεία του τουρισμού της Ρόδου στο μέλλον και για την τοπική κοινωνία συνολικά, θα πρέπει να λάβουν σοβαρά υπ’ όψιν και οι δύο πλευρές στην επόμενη συνάντησή τους και να κάνουν βήματα προσέγγισης. Και οι δύο…
grafida.net