Αποτελεί στ’ αλήθεια πλήγμα για την τόπο η απόφαση της Τράπεζας της Ελλάδος να βάλει λουκέτο στην Συνεταιριστική Τράπεζα Δωδεκανήσου. ‘Έγκλημα από μέρους της Πολιτείας και των νομισματικών αρχών το χαρακτήρισαν οι υπεύθυνοι της Τράπεζας. Και είναι αλήθεια ότι μας ανακουφίζει πάντα η αναζήτηση ευθυνών στο «αθηνοκεντρικό κράτος» ή στην τρόικα. Για τον κακό μας τον καιρό, πάντα φταίει κάποιος άλλος.
Ας προσγειωθούμε στα εγκόσμια. Το σύνδρομο της καταδίωξης δεν αποτελεί πια πειστική απάντηση. Δεν την πιστεύουν ούτε εκείνοι που την επικαλούνται. Διότι στατιστικά να το πάρεις, δεν μπορεί, στις τόσες «στραβές» θα ξεφύγει και καμιά «ίσια». Το ότι ο τόπος μετρά τα τελευταία χρόνια μόνο πλήγματα και απώλειες, αποδεικνύει ότι εδώ δεν μιλάμε πια για τυχαίο γεγονός. Υπάρχουν ευθύνες για όσα χάσαμε και για όσα ελάχιστα απέμειναν για να χαθούν.
Όσοι μιλούν για έγκλημα κατά της Δωδεκανήσου, θα πρέπει να κατανοήσουν ότι εντάσσεται και αυτό στο μεγάλο, στο γενικότερο έγκλημα που συντελείται για τέταρτο χρόνο σε ολόκληρη τη χώρα και έχει ισοπεδώσει κοινωνία και οικονομία. Τώρα, το έγκλημα έφτασε στην πόρτα μας, στην αυλή μας και αιφνιδίως αντιλήφθηκαν κάποιοι, αυτά που λέμε και γράφουμε εδώ και τέσσερα χρόνια. Όσο κι αν ψάξει κανείς – και ο πιο καλοπροαίρετος, μεταξύ των όσων νομοθετημάτων έχουν περάσει από τη Βουλή από το 2010 μέχρι σήμερα, δεν θα βρει ούτε μια ρύθμιση προστασίας της κοινωνίας, της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, της παραγωγικότητας. Απεναντίας, φόβος, τρόμος, απειλές, αποδόμηση, καταστροφή…
Όσοι σήμερα υποκριτικά ολοφύρονται για το πλήγμα που δέχθηκε η Δωδεκάνησος και η οικονομία της και ρίχνουν το ανάθεμα τον Στουρνάρα και τον Προβόπουλο, είναι οι ίδιοι που δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα τον αποκλεισμό των συνεταιριστικών τραπεζών από την διαδικασία της ανακεφαλαιοποίησης των συστημικών τραπεζών.
Οι δε κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι, ψήφισαν και πάλι χειροκροτώντας, όπως κάθε φορά που εκφράζουν εμπράκτως την πίστη και την υποταγή στα κελεύσματα των δανειστών και του αρχηγού του κόμματός τους. Αν ήταν στοιχειωδώς σοβαροί και προνοητικοί, αυτοί που παριστάνουν την πολιτική έκφραση της Δωδεκανήσου, θα έπρεπε τότε να είχαν αντιδράσει.
Ο στόχος πλήρους ελέγχου της οικονομίας από ένα ολιγοπωλιακό τραπεζικό σύστημα που έχει αφυδατώσει από ρευστότητα την πραγματική οικονομία, ήταν ορατός από την πρώτη στιγμή. Δεν χρειαζόταν μεγαλύτερη ποσότητα φαιάς ουσίας για να το αντιληφθεί κανείς. Ο χρόνος για τις συνεταιριστικές τράπεζες είχε αρχίσει από τότε να μετρά αντίστροφα, βάσει συγκεκριμένου σχεδίου. Τι έκαναν για να το αποτρέψουν;
Η αντίδραση, σοβαρή και συντονισμένη, έπρεπε να εκδηλωθεί τότε. Εφόσον αυτό δεν έγινε στο σωστό χρόνο, όλα όσα ακολούθησαν ήταν προδιαγεγραμμένα.
Αλλά τι να περιμένει κανείς από αυτή την αυτάρεσκη, αλαζονική κομπανία του τοπικού πολιτικού κατεστημένου και των κλώνων του. Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, τους βρίσκεις από κάτω. Με την πολιτική τους «παρέμβαση» για το «καλό του τόπου» να εξαντλείται σε χαριεντισμούς με τους εκπροσώπους των δανειστών, επιστολές, ψηφίσματα, χειροκροτήματα και πλατιά χαμόγελα στη Βουλή και φωτογραφίες όπου κρατούν πανευτυχείς την ουρά στο σακάκι του πρωθυπουργού. Ποιος έχει τελικά εγκληματήσει πιο πολύ σε βάρος του τόπου;
Ας το ομολογήσουμε. Αυτός ο τόπος διαθέτει ό,τι πιο βολικό και πρόθυμο θα μπορούσε να ονειρευτεί η εκάστοτε κεντρική εξουσία.
Κατά συνέπεια, Αν είναι να απορεί κανείς για κάτι, δεν είναι το «έγκλημα» που συνετελέσθη. Είναι που αυτός ο τόπος, έστω και κακοπαθημένος, επιμένει να στέκεται όρθιος…
Ρένα Παυλάκη - Διακίδη
grafida.net
Ας προσγειωθούμε στα εγκόσμια. Το σύνδρομο της καταδίωξης δεν αποτελεί πια πειστική απάντηση. Δεν την πιστεύουν ούτε εκείνοι που την επικαλούνται. Διότι στατιστικά να το πάρεις, δεν μπορεί, στις τόσες «στραβές» θα ξεφύγει και καμιά «ίσια». Το ότι ο τόπος μετρά τα τελευταία χρόνια μόνο πλήγματα και απώλειες, αποδεικνύει ότι εδώ δεν μιλάμε πια για τυχαίο γεγονός. Υπάρχουν ευθύνες για όσα χάσαμε και για όσα ελάχιστα απέμειναν για να χαθούν.
Όσοι μιλούν για έγκλημα κατά της Δωδεκανήσου, θα πρέπει να κατανοήσουν ότι εντάσσεται και αυτό στο μεγάλο, στο γενικότερο έγκλημα που συντελείται για τέταρτο χρόνο σε ολόκληρη τη χώρα και έχει ισοπεδώσει κοινωνία και οικονομία. Τώρα, το έγκλημα έφτασε στην πόρτα μας, στην αυλή μας και αιφνιδίως αντιλήφθηκαν κάποιοι, αυτά που λέμε και γράφουμε εδώ και τέσσερα χρόνια. Όσο κι αν ψάξει κανείς – και ο πιο καλοπροαίρετος, μεταξύ των όσων νομοθετημάτων έχουν περάσει από τη Βουλή από το 2010 μέχρι σήμερα, δεν θα βρει ούτε μια ρύθμιση προστασίας της κοινωνίας, της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, της παραγωγικότητας. Απεναντίας, φόβος, τρόμος, απειλές, αποδόμηση, καταστροφή…
Όσοι σήμερα υποκριτικά ολοφύρονται για το πλήγμα που δέχθηκε η Δωδεκάνησος και η οικονομία της και ρίχνουν το ανάθεμα τον Στουρνάρα και τον Προβόπουλο, είναι οι ίδιοι που δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα τον αποκλεισμό των συνεταιριστικών τραπεζών από την διαδικασία της ανακεφαλαιοποίησης των συστημικών τραπεζών.
Οι δε κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι, ψήφισαν και πάλι χειροκροτώντας, όπως κάθε φορά που εκφράζουν εμπράκτως την πίστη και την υποταγή στα κελεύσματα των δανειστών και του αρχηγού του κόμματός τους. Αν ήταν στοιχειωδώς σοβαροί και προνοητικοί, αυτοί που παριστάνουν την πολιτική έκφραση της Δωδεκανήσου, θα έπρεπε τότε να είχαν αντιδράσει.
Ο στόχος πλήρους ελέγχου της οικονομίας από ένα ολιγοπωλιακό τραπεζικό σύστημα που έχει αφυδατώσει από ρευστότητα την πραγματική οικονομία, ήταν ορατός από την πρώτη στιγμή. Δεν χρειαζόταν μεγαλύτερη ποσότητα φαιάς ουσίας για να το αντιληφθεί κανείς. Ο χρόνος για τις συνεταιριστικές τράπεζες είχε αρχίσει από τότε να μετρά αντίστροφα, βάσει συγκεκριμένου σχεδίου. Τι έκαναν για να το αποτρέψουν;
Η αντίδραση, σοβαρή και συντονισμένη, έπρεπε να εκδηλωθεί τότε. Εφόσον αυτό δεν έγινε στο σωστό χρόνο, όλα όσα ακολούθησαν ήταν προδιαγεγραμμένα.
Αλλά τι να περιμένει κανείς από αυτή την αυτάρεσκη, αλαζονική κομπανία του τοπικού πολιτικού κατεστημένου και των κλώνων του. Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, τους βρίσκεις από κάτω. Με την πολιτική τους «παρέμβαση» για το «καλό του τόπου» να εξαντλείται σε χαριεντισμούς με τους εκπροσώπους των δανειστών, επιστολές, ψηφίσματα, χειροκροτήματα και πλατιά χαμόγελα στη Βουλή και φωτογραφίες όπου κρατούν πανευτυχείς την ουρά στο σακάκι του πρωθυπουργού. Ποιος έχει τελικά εγκληματήσει πιο πολύ σε βάρος του τόπου;
Ας το ομολογήσουμε. Αυτός ο τόπος διαθέτει ό,τι πιο βολικό και πρόθυμο θα μπορούσε να ονειρευτεί η εκάστοτε κεντρική εξουσία.
Κατά συνέπεια, Αν είναι να απορεί κανείς για κάτι, δεν είναι το «έγκλημα» που συνετελέσθη. Είναι που αυτός ο τόπος, έστω και κακοπαθημένος, επιμένει να στέκεται όρθιος…
Ρένα Παυλάκη - Διακίδη
grafida.net