Εικόνες που πριν από μερικούς μήνες συναντούσες μόνο σε υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας και είχαν να κάνουν, συνήθως, με μια συγκεκριμένη ομάδα εμφανίζονται όλο και περισσότερο στους δρόμους της πρωτεύουσας.
Σε μια πόλη που έμαθε τα χρόνια του life style να μακιγιάρει τα προβλήματά της, να κρύβει τις ατέλειες ενός κακοσχηματισμένου σώματος και να φοράει λαμπερά (αλλά δανεικά) ρούχα η αλήθεια μοιάζει με νερό που πέφτει ξαφνικά επάνω της και αποκαλύπτει την αλήθεια ξεβάφοντας τη φτιασιδωμένη ομορφιά.
Άνθρωποι κάθε ηλικίας ψάχνουν, πλέον, στα σκουπίδια να βρουν φαγητό και είδη πρώτης ανάγκης για να επιβιώσουν. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας... Ακόμη και οικογενειάρχες που δεν μπορούν πια να συντηρήσουν τη φαμίλια τους. Με ένα (κλεμμένο) καροτσάκι από κάποιο σούπερ μάρκετ τριγυρίζουν τους δρόμους.
Αναζητούν μια ελπίδα για να την στοιβάξουν εκεί που άλλες εποχές στοίβαζαν με απληστία τα αγαθά μιας υπερκαταναλωτικής κοινωνίας. Τώρα μόνο το σήμα μπροστά στο καρότσι τους θυμίζει εκείνη την εποχή. Μπορεί να είναι οι ίδιοι άνθρωποι που στοιβάχθηκαν πριν λίγες μέρες στην πλατεία Συντάγματος για μια σακούλα κρεμμύδια και λίγα δωρεάν ζαρζαβατικά.
Αυτά τα αγαθά που η ελληνική γη παράγει σε αφθονία αλλά οι παραγωγοί δεν μπορούν να τα πουλήσουν. Κι όμως η εικόνα στην πλατεία Συντάγματος έκανε όλους όσοι δεν ήταν εκεί να κοιτάξουν με... οίκτο τους συνανθρώπους τους. Άραγε γιατί;
Λες και δεν ήταν περισσότεροι αυτοί που το σκέφθηκαν αλλά τελικά δεν «τόλμησαν» να πάνε μέχρι εκεί. Ίσως φοβήθηκαν το τηλεοπτικό πλάνο που θα τους έδειχνε στο δελτίο των οκτώ ή τη λεζάντα κάτω από την φωτογραφία που θα δημοσιεύονταν την επόμενη μέρα.
Αντί, όμως, να προκαλεί οίκτο η εικόνα με τους στοιβαγμένους στην ουρά Έλληνες, δεν θα έπρεπε να προκαλεί την αγανάκτησή μας η εικόνα της πλατείας των προηγούμενων ετών; Με τις φιέστες, τα ψηλά δέντρα, το χωριό του Άι Βασίλη και τα σοκολατόσπιτα σε μια χώρα που ήταν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.
Τότε που οι κυβερνώντες, αν και γνώριζαν, προέτρεπαν -με τις πράξεις τους- τον πεινασμένο λαό να φάει παντεσπάνι αντί για ψωμί. Τελικά, ούτε μαζί τα φάγαμε, ούτε καθίσαμε στο ίδιο τραπέζι! Αλλωστε τώρα που οι μισοί Έλληνες δεν έχουν κυριολεκτικά να φάνε αυτοί που τους οδηγήσανε σε αυτό το χάλι θέλουν να κάνουν το φιλανθρωπικό καθήκον τους με τα συσσίτια στα σχολεία.
Χωρίς όμως να στιγματισθούν τα παιδιά. Αλήθεια πως ξεχωρίζουν σε αυτή τη χώρα τους χορτασμένους από τους πεινασμένους μαθητές; Από τα ρούχα; Από το όνομα; Από τις επιδόσεις; Από το βάρος ή μόνο από την λιποθυμία; Απάντηση φυσικά δεν υπάρχει. Πως θα μπορούσε άλλωστε.
Το μόνο που απομένει είναι να προσπαθούμε να επιβιώσουμε. Άλλοι μένοντας και περιμένοντας ένα καλύτερο αύριο, άλλοι παίρνοντας το δισάκι τους κι άλλοι το καροτσάκι τους.
thema.gr
Σε μια πόλη που έμαθε τα χρόνια του life style να μακιγιάρει τα προβλήματά της, να κρύβει τις ατέλειες ενός κακοσχηματισμένου σώματος και να φοράει λαμπερά (αλλά δανεικά) ρούχα η αλήθεια μοιάζει με νερό που πέφτει ξαφνικά επάνω της και αποκαλύπτει την αλήθεια ξεβάφοντας τη φτιασιδωμένη ομορφιά.
Άνθρωποι κάθε ηλικίας ψάχνουν, πλέον, στα σκουπίδια να βρουν φαγητό και είδη πρώτης ανάγκης για να επιβιώσουν. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας... Ακόμη και οικογενειάρχες που δεν μπορούν πια να συντηρήσουν τη φαμίλια τους. Με ένα (κλεμμένο) καροτσάκι από κάποιο σούπερ μάρκετ τριγυρίζουν τους δρόμους.
Αναζητούν μια ελπίδα για να την στοιβάξουν εκεί που άλλες εποχές στοίβαζαν με απληστία τα αγαθά μιας υπερκαταναλωτικής κοινωνίας. Τώρα μόνο το σήμα μπροστά στο καρότσι τους θυμίζει εκείνη την εποχή. Μπορεί να είναι οι ίδιοι άνθρωποι που στοιβάχθηκαν πριν λίγες μέρες στην πλατεία Συντάγματος για μια σακούλα κρεμμύδια και λίγα δωρεάν ζαρζαβατικά.
Αυτά τα αγαθά που η ελληνική γη παράγει σε αφθονία αλλά οι παραγωγοί δεν μπορούν να τα πουλήσουν. Κι όμως η εικόνα στην πλατεία Συντάγματος έκανε όλους όσοι δεν ήταν εκεί να κοιτάξουν με... οίκτο τους συνανθρώπους τους. Άραγε γιατί;
Λες και δεν ήταν περισσότεροι αυτοί που το σκέφθηκαν αλλά τελικά δεν «τόλμησαν» να πάνε μέχρι εκεί. Ίσως φοβήθηκαν το τηλεοπτικό πλάνο που θα τους έδειχνε στο δελτίο των οκτώ ή τη λεζάντα κάτω από την φωτογραφία που θα δημοσιεύονταν την επόμενη μέρα.
Αντί, όμως, να προκαλεί οίκτο η εικόνα με τους στοιβαγμένους στην ουρά Έλληνες, δεν θα έπρεπε να προκαλεί την αγανάκτησή μας η εικόνα της πλατείας των προηγούμενων ετών; Με τις φιέστες, τα ψηλά δέντρα, το χωριό του Άι Βασίλη και τα σοκολατόσπιτα σε μια χώρα που ήταν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.
Τότε που οι κυβερνώντες, αν και γνώριζαν, προέτρεπαν -με τις πράξεις τους- τον πεινασμένο λαό να φάει παντεσπάνι αντί για ψωμί. Τελικά, ούτε μαζί τα φάγαμε, ούτε καθίσαμε στο ίδιο τραπέζι! Αλλωστε τώρα που οι μισοί Έλληνες δεν έχουν κυριολεκτικά να φάνε αυτοί που τους οδηγήσανε σε αυτό το χάλι θέλουν να κάνουν το φιλανθρωπικό καθήκον τους με τα συσσίτια στα σχολεία.
Χωρίς όμως να στιγματισθούν τα παιδιά. Αλήθεια πως ξεχωρίζουν σε αυτή τη χώρα τους χορτασμένους από τους πεινασμένους μαθητές; Από τα ρούχα; Από το όνομα; Από τις επιδόσεις; Από το βάρος ή μόνο από την λιποθυμία; Απάντηση φυσικά δεν υπάρχει. Πως θα μπορούσε άλλωστε.
Το μόνο που απομένει είναι να προσπαθούμε να επιβιώσουμε. Άλλοι μένοντας και περιμένοντας ένα καλύτερο αύριο, άλλοι παίρνοντας το δισάκι τους κι άλλοι το καροτσάκι τους.
thema.gr