Θανάσης Καρτερός
Το ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να είναι ΠΑΣΟΚ. Αμετανόητο, αδιόρθωτο και πάντα σπάταλο σε ωραία λόγια προορισμένα να κρύψουν τις άσχημες πράξεις. Αυτό το συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα αν παρακολουθήσει κανείς στοιχειωδώς τον διάλογο -ο Θεός του σοσιαλισμού να τον κάνει διάλογο- που έχει ξεκινήσει εν όψει της διαδοχής και τα πυρά που ανταλλάσσουν οι διάφορες ομάδες, άλλοτε ηχηρά, όπως η επίθεση Παπουτσή στις οικονομικές αρχές, δηλαδή στον Βενιζέλο, κι άλλοτε με σιγαστήρα, όπως οι κλάψες του Ραγκούση.
Οι τύποι πασχίζουν να αλλάξουν την εικόνα τους και τις αλγεινές εντυπώσεις για την καταστροφική πολιτική τους και το μόνο που καταφέρνουν είναι να τα ενισχύουν και τα δύο. Γιατί καλές είναι οι καινούργιες λέξεις και οι στιλπνές φράσεις, η μπουρδολογία μιας αυτοκριτικής του είδους «έχουμε όλοι τις ευθύνες μας και πρέπει να τις αναλάβουμε», αλλά η πρακτική τους τόσα χρόνια δεν αφήνει περιθώρια για να ψήσουν ακόμα και τον πιο χαζό. Πολύ περισσότερο που, καταφεύγοντας στις γνωστές και φθαρμένες φόρμες ενός αθεράπευτου λαϊκισμού και μιας ανυπόφορης γενικολογίας, επιβεβαιώνουν ότι μιλάνε αλλιώς για να κάνουν τα ίδια.
Ο ένας μιλάει για ανόρθωση, ο άλλος για επαναθεμελίωση, ο τρίτος για ρήξη με τις σκοτεινές πλευρές της μεταπολίτευσης και τους επιζώντες πολιτικά εκπροσώπους τους -καθένας δηλαδή στον δικό του κόσμο των λέξεων. Κανένας δεν τολμάει να διαπράξει μια αυτοκριτική της προκοπής, να ασχοληθεί με τις ιδέες και τις πρακτικές που έχουν διαβρώσει αυτό το κάποτε μεγάλο κόμμα, να μας φωτίσει κι εμάς πώς και γιατί έφτασαν να εκλέξουν πανηγυρικά αρχηγό έναν πολιτικό κανόε καγιάκ, να τον σπρώξουν στην πρωθυπουργία και να ψηφίζουν τυφλά, και χωρίς καν να τους διαβάσουν, όλους τους σατανικούς στίχους του, με τους οποίους φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Κι έφτασαν εκεί που έφτασαν.
Πώς κακοποίησαν τις ιδέες της κοινωνικής δικαιοσύνης, του σοσιαλισμού, της εθνικής ανεξαρτησίας; Πώς κατάντησαν την Ελλάδα που ανήκει στους Έλληνες Ελλάδα της μειωμένης κυριαρχίας; Πώς κατρακύλησαν από την «υπερήφανη εξωτερική πολιτική» στις ψοφοδεείς υποκλίσεις; Για ποια πολιτική ρητορεύουν όταν μαγειρεύουν στη φωτιά των τοκογλύφων τη χώρα τους; Θα βρεθεί κανείς να απαντήσει; Ή απλώς θα πλουτίσουν και πάλι μέσα στη μανία και τη λαγνεία της εξουσίας το λεξιλόγιο της σοσιαλιστικής μπαρούφας;
Αυγή
Το ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να είναι ΠΑΣΟΚ. Αμετανόητο, αδιόρθωτο και πάντα σπάταλο σε ωραία λόγια προορισμένα να κρύψουν τις άσχημες πράξεις. Αυτό το συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα αν παρακολουθήσει κανείς στοιχειωδώς τον διάλογο -ο Θεός του σοσιαλισμού να τον κάνει διάλογο- που έχει ξεκινήσει εν όψει της διαδοχής και τα πυρά που ανταλλάσσουν οι διάφορες ομάδες, άλλοτε ηχηρά, όπως η επίθεση Παπουτσή στις οικονομικές αρχές, δηλαδή στον Βενιζέλο, κι άλλοτε με σιγαστήρα, όπως οι κλάψες του Ραγκούση.
Οι τύποι πασχίζουν να αλλάξουν την εικόνα τους και τις αλγεινές εντυπώσεις για την καταστροφική πολιτική τους και το μόνο που καταφέρνουν είναι να τα ενισχύουν και τα δύο. Γιατί καλές είναι οι καινούργιες λέξεις και οι στιλπνές φράσεις, η μπουρδολογία μιας αυτοκριτικής του είδους «έχουμε όλοι τις ευθύνες μας και πρέπει να τις αναλάβουμε», αλλά η πρακτική τους τόσα χρόνια δεν αφήνει περιθώρια για να ψήσουν ακόμα και τον πιο χαζό. Πολύ περισσότερο που, καταφεύγοντας στις γνωστές και φθαρμένες φόρμες ενός αθεράπευτου λαϊκισμού και μιας ανυπόφορης γενικολογίας, επιβεβαιώνουν ότι μιλάνε αλλιώς για να κάνουν τα ίδια.
Ο ένας μιλάει για ανόρθωση, ο άλλος για επαναθεμελίωση, ο τρίτος για ρήξη με τις σκοτεινές πλευρές της μεταπολίτευσης και τους επιζώντες πολιτικά εκπροσώπους τους -καθένας δηλαδή στον δικό του κόσμο των λέξεων. Κανένας δεν τολμάει να διαπράξει μια αυτοκριτική της προκοπής, να ασχοληθεί με τις ιδέες και τις πρακτικές που έχουν διαβρώσει αυτό το κάποτε μεγάλο κόμμα, να μας φωτίσει κι εμάς πώς και γιατί έφτασαν να εκλέξουν πανηγυρικά αρχηγό έναν πολιτικό κανόε καγιάκ, να τον σπρώξουν στην πρωθυπουργία και να ψηφίζουν τυφλά, και χωρίς καν να τους διαβάσουν, όλους τους σατανικούς στίχους του, με τους οποίους φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Κι έφτασαν εκεί που έφτασαν.
Πώς κακοποίησαν τις ιδέες της κοινωνικής δικαιοσύνης, του σοσιαλισμού, της εθνικής ανεξαρτησίας; Πώς κατάντησαν την Ελλάδα που ανήκει στους Έλληνες Ελλάδα της μειωμένης κυριαρχίας; Πώς κατρακύλησαν από την «υπερήφανη εξωτερική πολιτική» στις ψοφοδεείς υποκλίσεις; Για ποια πολιτική ρητορεύουν όταν μαγειρεύουν στη φωτιά των τοκογλύφων τη χώρα τους; Θα βρεθεί κανείς να απαντήσει; Ή απλώς θα πλουτίσουν και πάλι μέσα στη μανία και τη λαγνεία της εξουσίας το λεξιλόγιο της σοσιαλιστικής μπαρούφας;
Αυγή