Ο Σαμαράς έσωσε, αν τον πιστέψουμε, τον δέκατο τρίτο και τον δέκατο τέταρτο μισθό. Ο Παπανδρέου έσωσε την Ελλάδα. Ο Βενιζέλος μάχεται για να σώσει και την Ελλάδα αλλά και το ΠΑΣΟΚ. Ο Παπαδήμος παλεύει με νύχια και με δόντια για να σώσει όλα αυτά, αλλά και τους προαναφερθέντες, οι οποίοι στηρίζουν την κυβέρνησή του. Και μην ξεχνάμε τον Καρατζαφέρη, ο οποίος δίνει μάχη κραταιά για να σώσει κάτι που κανένας άλλος δεν σκέφτηκε να σώσει: το ελληνικό φρόνημα.
Τούτων δοθέντων, αντιλαμβάνεται κανείς πόσο πρέπει να ανησυχούμε για το τελικό αποτέλεσμα μιας τόσο μαχητικής στάσης από το σύνολο όσων κρατούν τις τύχες μας στα χέρια τους. Διότι -τι κάνει νιάου - νιάου στα κεραμίδια- με τόσους σωτήρες και επίδοξους σωτήρες, οι οποίοι έχουν φυσικά ο καθένας τη δική του άποψη και για τη σωτηρία μας και για μας τους υπό σωτηρία, δύσκολο είναι να διασωθεί οτιδήποτε. Κι ακόμα δυσκολότερο να σωθούν η χώρα και η οικονομία όπως διατυμπανίζουν -αφήστε πια το φρόνημα.
Ίσως και να υπάρχουν ωστόσο Έλληνες που πιστεύουν ότι ακόμα κι έτσι κάτι μπορεί να σωθεί -άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Αλλά είναι πολύ αμφίβολο πια αν υπάρχει έστω κι ένας, εκτός διατεταγμένης υπηρεσίας εννοείται, που να πιστεύει ότι έχει κάποια πιθανότητα σωτηρίας η σοβαρότητα των εκπροσώπων μας. Οι «διαρροές σωτηρίας», οι διαψεύσεις τους, οι φιγούρες περί φρονήματος, η ρητορική της πατρίδας, έχουν εξευτελιστεί και εξευτελίσει πια τους δράστες τους οριστικά και αμετάκλητα.
Ε, δεν είναι και δύσκολο να το πιάσεις το υπονοούμενο. Ο ένας εμφανίζεται ως σωτήρας μπας και σώσει την παρτίδα της αυτοδυναμίας, ο άλλος μπας και σώσει τον εαυτό του, ο τρίτος μπας και σώσει οτιδήποτε αν σώζεται από το ΠΑΣΟΚ και την εικόνα του, και ούτω καθεξής. Μπορεί μπροστά στην τρόικα να είναι φρόνιμοι, αλλά μόλις βγαίνουν από τα δύσκολα γραφεία θυμούνται το φρόνημα. Και τότε δίνουν την πραγματική μάχη, που και την ξέρουν και την καταλαβαίνουν: Τη μάχη της εξουσίας και όσων αυτή συνεπάγεται.
Κατά τα άλλα μας συνιστούν αγόγγυστη αφοσίωση στη σωτηρία της πατρίδας. Εργολάβοι της σωτηρίας δηλαδή, που περιμένουν να αμειφθούν τουλάχιστον για την προσπάθεια. Ε, ας τους ανταμείψουμε κι εμείς όπως πρέπει...
Καρτερός Θανάσης
Αυγή
Τούτων δοθέντων, αντιλαμβάνεται κανείς πόσο πρέπει να ανησυχούμε για το τελικό αποτέλεσμα μιας τόσο μαχητικής στάσης από το σύνολο όσων κρατούν τις τύχες μας στα χέρια τους. Διότι -τι κάνει νιάου - νιάου στα κεραμίδια- με τόσους σωτήρες και επίδοξους σωτήρες, οι οποίοι έχουν φυσικά ο καθένας τη δική του άποψη και για τη σωτηρία μας και για μας τους υπό σωτηρία, δύσκολο είναι να διασωθεί οτιδήποτε. Κι ακόμα δυσκολότερο να σωθούν η χώρα και η οικονομία όπως διατυμπανίζουν -αφήστε πια το φρόνημα.
Ίσως και να υπάρχουν ωστόσο Έλληνες που πιστεύουν ότι ακόμα κι έτσι κάτι μπορεί να σωθεί -άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Αλλά είναι πολύ αμφίβολο πια αν υπάρχει έστω κι ένας, εκτός διατεταγμένης υπηρεσίας εννοείται, που να πιστεύει ότι έχει κάποια πιθανότητα σωτηρίας η σοβαρότητα των εκπροσώπων μας. Οι «διαρροές σωτηρίας», οι διαψεύσεις τους, οι φιγούρες περί φρονήματος, η ρητορική της πατρίδας, έχουν εξευτελιστεί και εξευτελίσει πια τους δράστες τους οριστικά και αμετάκλητα.
Ε, δεν είναι και δύσκολο να το πιάσεις το υπονοούμενο. Ο ένας εμφανίζεται ως σωτήρας μπας και σώσει την παρτίδα της αυτοδυναμίας, ο άλλος μπας και σώσει τον εαυτό του, ο τρίτος μπας και σώσει οτιδήποτε αν σώζεται από το ΠΑΣΟΚ και την εικόνα του, και ούτω καθεξής. Μπορεί μπροστά στην τρόικα να είναι φρόνιμοι, αλλά μόλις βγαίνουν από τα δύσκολα γραφεία θυμούνται το φρόνημα. Και τότε δίνουν την πραγματική μάχη, που και την ξέρουν και την καταλαβαίνουν: Τη μάχη της εξουσίας και όσων αυτή συνεπάγεται.
Κατά τα άλλα μας συνιστούν αγόγγυστη αφοσίωση στη σωτηρία της πατρίδας. Εργολάβοι της σωτηρίας δηλαδή, που περιμένουν να αμειφθούν τουλάχιστον για την προσπάθεια. Ε, ας τους ανταμείψουμε κι εμείς όπως πρέπει...
Καρτερός Θανάσης
Αυγή