Ορισμένες έννοιες αφορούν κατά κύριο λόγο τη γηραιά ήπειρο. Δεν ακούμε συχνά Βρετανούς ή Αμερικανούς να συζητούν περί... αλληλεγγύης. Η λέξη χρησιμοποιείται κυρίως για τον μη εμπνευσμένο (κατά τους Αγγλοσάξονες) κοινωνικό καπιταλισμό και από τους προφήτες της ευρωπαϊκής ενότητας. Αυτό που έγινε εμφανές τελευταία, όμως, είναι πως η αλληλεγγύη εξαφανίστηκε. Κι αυτό εξηγεί γιατί το ευρώ και η Ευρωπαϊκή Ένωση αντιμετωπίζουν τόσα προβλήματα.
Αυτήν την εβδομάδα αποφασίστηκε ένα ακόμη ημίμετρο. Η συμφωνία για τη στήριξη της Ελλάδας κέρδισε κάποιο χρόνο. Το σημαντικό είναι -ή τουλάχιστον έτσι μας λένε- ότι καυτηριάστηκε η πληγή. Είναι όμως εκτυφλωτικά εμφανές σε όλους ότι το τελευταίο πακέτο στήριξης είναι το δευτερεύον ζήτημα.
Δύο πράγματα χρειάζονται για να αποφύγει η Ελλάδα την οικονομική και κοινωνική κατάρρευση και θα κρίνουν εάν θα παραμείνει ή όχι στην ευρωζώνη: Το πρώτο είναι να υπάρξει ισχυρή πολιτική αποφασιστικότητα για τη ριζική μεταρρύθμιση του κράτους και της οικονομίας. Το δεύτερο είναι η αμοιβαία θέληση μεταξύ των Ευρωπαίων να στηρίξουν και εκείνοι τον μεγάλο λογαριασμό από τις αποτυχίες και τις απάτες των προηγούμενων ελληνικών κυβερνήσεων.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι εάν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο. Οι οιωνοί δεν είναι ενθαρρυντικοί. Πίσω από τους χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιούνται για τη σχέση της Ελλάδας με τους πιστωτές της διαβλέπει κανείς την απόλυτη κατάρρευση της εμπιστοσύνης. Πολλοί Ευρωπαίοι -και δεν αναφέρομαι μόνο στους Γερμανούς- δεν πιστεύουν ότι οι πολιτικοί στην Αθήνα θα τηρήσουν τις υποσχέσεις τους. Πολλοί Έλληνες νομίζουν ότι η δρακόντεια λιτότητα ζητείται για τιμωρία και όχι για στήριξη της οικονομίας. Ο δίκαιος παρατηρητής πιθανότατα θα υποστήριζε ότι και οι δύο πλευρές έχουν δίκιο.
euro2day.gr
FT.com
Αυτήν την εβδομάδα αποφασίστηκε ένα ακόμη ημίμετρο. Η συμφωνία για τη στήριξη της Ελλάδας κέρδισε κάποιο χρόνο. Το σημαντικό είναι -ή τουλάχιστον έτσι μας λένε- ότι καυτηριάστηκε η πληγή. Είναι όμως εκτυφλωτικά εμφανές σε όλους ότι το τελευταίο πακέτο στήριξης είναι το δευτερεύον ζήτημα.
Δύο πράγματα χρειάζονται για να αποφύγει η Ελλάδα την οικονομική και κοινωνική κατάρρευση και θα κρίνουν εάν θα παραμείνει ή όχι στην ευρωζώνη: Το πρώτο είναι να υπάρξει ισχυρή πολιτική αποφασιστικότητα για τη ριζική μεταρρύθμιση του κράτους και της οικονομίας. Το δεύτερο είναι η αμοιβαία θέληση μεταξύ των Ευρωπαίων να στηρίξουν και εκείνοι τον μεγάλο λογαριασμό από τις αποτυχίες και τις απάτες των προηγούμενων ελληνικών κυβερνήσεων.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι εάν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο. Οι οιωνοί δεν είναι ενθαρρυντικοί. Πίσω από τους χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιούνται για τη σχέση της Ελλάδας με τους πιστωτές της διαβλέπει κανείς την απόλυτη κατάρρευση της εμπιστοσύνης. Πολλοί Ευρωπαίοι -και δεν αναφέρομαι μόνο στους Γερμανούς- δεν πιστεύουν ότι οι πολιτικοί στην Αθήνα θα τηρήσουν τις υποσχέσεις τους. Πολλοί Έλληνες νομίζουν ότι η δρακόντεια λιτότητα ζητείται για τιμωρία και όχι για στήριξη της οικονομίας. Ο δίκαιος παρατηρητής πιθανότατα θα υποστήριζε ότι και οι δύο πλευρές έχουν δίκιο.
euro2day.gr
FT.com