Καρτερός Θανάσης
Όσο και να μη δίνει κανείς πια σημασία στην παπαρολογία της κυβέρνησης, δεν μπορεί και να μη θυμάται τη διαφήμιση του νέου φορολογικού νόμου, στο διάστημα που αυτός ήταν στον προθάλαμο της αιθούσης τοκετών. Τι για μεταρρύθμιση έγινε λόγος, τι για αποκατάσταση αδικιών, τι για θεσμική αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, τι για ελάφρυνση από τα ασήκωτα βάρη του Μνημονίου. Ένα απλό και δίκαιο φορολογικό σύστημα, που θα βελτιώσει με το δίκαιο των διατάξεών του και τη φορολογική συνείδηση των Ελλήνων - αυτά ήταν το νόημα των λόγων του ίδιου του πρωθυπουργού.
Και επιτέλους γεννήθηκε το βρέφος - έστω ως σχέδιο νόμου. Και δεν έχει βρεθεί άνθρωπος μέχρι τώρα να ανακαλύψει στο πλήθος των διατάξεών του έστω ένα κόκκο από τα υπεσχημένα. Μια υποψία έστω δικαιοσύνης, την πιο δειλή πρόθεση να ελαφρυνθούν κάπως τα συνήθη υποζύγια, την πλέον ελαφρά ένδειξη ότι η κυβέρνηση θέλει να σώσει τουλάχιστον από την ολοκληρωτική καταστροφή εκατομμύρια οικογένειες που βρίσκονται ήδη στο χείλος του γκρεμού. Ένα κάποιο συμβολισμό, βρε αδελφέ, ότι οι κατέχοντες δεν θα μπορούν πλέον να κρύβονται πίσω από στρυφνές διατάξεις και ότι τα κόλπα που επί δεκαετίες αμνηστεύουν φορολογικά τον πλούτο τελειώνουν.
Τίποτε από αυτά. Το εντελώς αντίθετο μάλιστα. Ένα γιουρούσι εναντίον των οικονομικά αδύνατων - αυτό περιγράφουν οι διατάξεις του νομοσχεδίου. Μια ανάλγητη απόπειρα να συγκεντρωθούν κάποια δισεκατομμύρια παραπάνω από εκείνους στους οποίους έταξαν ελάφρυνση. Μια εντελώς χυδαία και απροσχημάτιστη κοινωνική ληστεία. Μια σκαστή παραβίαση του Συντάγματος, που προβλέπει ότι οι φορολογούμενοι πληρώνουν φόρο βάσει της φοροδοτικής τους ικανότητας. Μια πράξη ακόμα στην ελληνική τραγωδία, η οποία ούτε τέλος φαίνεται να έχει, αλλά ούτε και τους αυτουργούς της να συγκινεί. Και ταυτόχρονα μια πρόχειρη, ασουλούπωτη, ανισόρροπη φάρσα μιας χρήσης: Σκάρωσε άλλον ένα νόμο να τους τα πάρουμε και του χρόνου βλέπουμε.
Σαφείς οι προθέσεις, σαφείς οι σκοποί, σαφή και τα μέσα. Έτσι που το νομοσχέδιο αυτό της προαναγγελθείσας συμφοράς θα μπορούσε να διαβαστεί κι έτσι: Δεκάρα τσακιστή δεν δίνουμε για τις οικογένειες που καταστρέφονται, για την κοινωνία που διαλύεται, για τις ζωές που αφανίζονται. Σ’ αυτή τη χώρα του Σαμαρά, του Βενιζέλου και της ΔΗΜ.ΑΡ. της Κλαίουσας, νόμος είναι το δίκιο του δανειστή. Τελεία και παύλα...
Αυγή
Όσο και να μη δίνει κανείς πια σημασία στην παπαρολογία της κυβέρνησης, δεν μπορεί και να μη θυμάται τη διαφήμιση του νέου φορολογικού νόμου, στο διάστημα που αυτός ήταν στον προθάλαμο της αιθούσης τοκετών. Τι για μεταρρύθμιση έγινε λόγος, τι για αποκατάσταση αδικιών, τι για θεσμική αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, τι για ελάφρυνση από τα ασήκωτα βάρη του Μνημονίου. Ένα απλό και δίκαιο φορολογικό σύστημα, που θα βελτιώσει με το δίκαιο των διατάξεών του και τη φορολογική συνείδηση των Ελλήνων - αυτά ήταν το νόημα των λόγων του ίδιου του πρωθυπουργού.
Και επιτέλους γεννήθηκε το βρέφος - έστω ως σχέδιο νόμου. Και δεν έχει βρεθεί άνθρωπος μέχρι τώρα να ανακαλύψει στο πλήθος των διατάξεών του έστω ένα κόκκο από τα υπεσχημένα. Μια υποψία έστω δικαιοσύνης, την πιο δειλή πρόθεση να ελαφρυνθούν κάπως τα συνήθη υποζύγια, την πλέον ελαφρά ένδειξη ότι η κυβέρνηση θέλει να σώσει τουλάχιστον από την ολοκληρωτική καταστροφή εκατομμύρια οικογένειες που βρίσκονται ήδη στο χείλος του γκρεμού. Ένα κάποιο συμβολισμό, βρε αδελφέ, ότι οι κατέχοντες δεν θα μπορούν πλέον να κρύβονται πίσω από στρυφνές διατάξεις και ότι τα κόλπα που επί δεκαετίες αμνηστεύουν φορολογικά τον πλούτο τελειώνουν.
Τίποτε από αυτά. Το εντελώς αντίθετο μάλιστα. Ένα γιουρούσι εναντίον των οικονομικά αδύνατων - αυτό περιγράφουν οι διατάξεις του νομοσχεδίου. Μια ανάλγητη απόπειρα να συγκεντρωθούν κάποια δισεκατομμύρια παραπάνω από εκείνους στους οποίους έταξαν ελάφρυνση. Μια εντελώς χυδαία και απροσχημάτιστη κοινωνική ληστεία. Μια σκαστή παραβίαση του Συντάγματος, που προβλέπει ότι οι φορολογούμενοι πληρώνουν φόρο βάσει της φοροδοτικής τους ικανότητας. Μια πράξη ακόμα στην ελληνική τραγωδία, η οποία ούτε τέλος φαίνεται να έχει, αλλά ούτε και τους αυτουργούς της να συγκινεί. Και ταυτόχρονα μια πρόχειρη, ασουλούπωτη, ανισόρροπη φάρσα μιας χρήσης: Σκάρωσε άλλον ένα νόμο να τους τα πάρουμε και του χρόνου βλέπουμε.
Σαφείς οι προθέσεις, σαφείς οι σκοποί, σαφή και τα μέσα. Έτσι που το νομοσχέδιο αυτό της προαναγγελθείσας συμφοράς θα μπορούσε να διαβαστεί κι έτσι: Δεκάρα τσακιστή δεν δίνουμε για τις οικογένειες που καταστρέφονται, για την κοινωνία που διαλύεται, για τις ζωές που αφανίζονται. Σ’ αυτή τη χώρα του Σαμαρά, του Βενιζέλου και της ΔΗΜ.ΑΡ. της Κλαίουσας, νόμος είναι το δίκιο του δανειστή. Τελεία και παύλα...
Αυγή