Σε θυμάμαι να κρίνεις τον Παπακωνσταντίνου Υπουργό τότε Οικονομικών με συνεντεύξεις σου δημοσιευμένες στον τύπο. Γιατί δεν τα έλεγες στον αδελφό σου κατευθείαν; Μια πόρτα σας χώριζε. Προς τι ο κόπος; Σε θυμάμαι να δηλώνεις συγγραφέας κι ωστόσο να καθίζεις στα πρώτα καθίσματα της παρουσίασης του βιβλίου σου τα ίδια και ίδια κομματόσκυλα. Προς τι η κουλτούρα; Γιατί δεν έκανες μια συγκέντρωση-παρουσίαση στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ; Σε βρίσκω ξανά τώρα μπροστά μου να βάζεις πλάτη να καθαρίσεις για τον αδελφό σου. Σαν διερμηνέας. Σαν άγγελος προστάτης. Προς τι ; Μιλάς, μιλάς. Σαν ποιος; Σαν τι;
Ποιο ρόλο κέρδισες μόνος σου; Για ποιον πάλεψες αληθινά; Ποια αποτυχία αξιώθηκες; Σε ποιο τοίχο φχαριστήθηκες μια κουτουλιά χωρίς προστατευτικά μαξιλάρια; Σε ποιο κομμάτι της ζωής σου διεκδίκησες την αυτοδυναμία σου, την αυτονομία.
Αχ Νίκο! Διάβασα ακόμα μια φορά δηλώσεις σου. Μέσα από αμνιακό σάκο η φωνή σου. Μπερδεμένος με....
...ομφάλιο λώρο ο λαιμός σου. Λίγο να πας πιο κει, λίγο να πετάξεις, λίγο να σε τραβήξει η καλούμπα, τρέχοντας να γυρίσεις να βγάλεις κεφαλάκι κάτι να πεις. Να προαλειφτείς και συ. Να έχει εφεδρεία η οικογένεια. Μέχρι να σου πουν «Βγαίνεις!» Σε καλεί η πίστα. Τώρα βγαίνεις εσύ. Αχ Νίκο… Ανήλικοι. Ο Γιώργος. Ο Κώστας. Η άλλη. Ο άλλος. Ο παράλλος. Τα παιδάκια τους, τα εγγόνια τους. Οικογένειες, «οικογένειες».
Ανήλικα που θέλησαν να κυβερνήσουν. Έναν ανήλικο λαό που χειροκροτούσε. Έτσι έμαθες, έτσι σε μάθαμε, έτσι σας επιτρέψαμε να καταλάβετε. Να σου ψιθυρίσω κάτι; Άλλαξαν οι καιροί. Άφησε μας ήσυχους να μεγαλώσουμε. Και ειλικρινά στο λέω. Με γονεϊκή μάλιστα έγνοια. Νίκο grow up!
Ποιο ρόλο κέρδισες μόνος σου; Για ποιον πάλεψες αληθινά; Ποια αποτυχία αξιώθηκες; Σε ποιο τοίχο φχαριστήθηκες μια κουτουλιά χωρίς προστατευτικά μαξιλάρια; Σε ποιο κομμάτι της ζωής σου διεκδίκησες την αυτοδυναμία σου, την αυτονομία.
Αχ Νίκο! Διάβασα ακόμα μια φορά δηλώσεις σου. Μέσα από αμνιακό σάκο η φωνή σου. Μπερδεμένος με....
...ομφάλιο λώρο ο λαιμός σου. Λίγο να πας πιο κει, λίγο να πετάξεις, λίγο να σε τραβήξει η καλούμπα, τρέχοντας να γυρίσεις να βγάλεις κεφαλάκι κάτι να πεις. Να προαλειφτείς και συ. Να έχει εφεδρεία η οικογένεια. Μέχρι να σου πουν «Βγαίνεις!» Σε καλεί η πίστα. Τώρα βγαίνεις εσύ. Αχ Νίκο… Ανήλικοι. Ο Γιώργος. Ο Κώστας. Η άλλη. Ο άλλος. Ο παράλλος. Τα παιδάκια τους, τα εγγόνια τους. Οικογένειες, «οικογένειες».
Ανήλικα που θέλησαν να κυβερνήσουν. Έναν ανήλικο λαό που χειροκροτούσε. Έτσι έμαθες, έτσι σε μάθαμε, έτσι σας επιτρέψαμε να καταλάβετε. Να σου ψιθυρίσω κάτι; Άλλαξαν οι καιροί. Άφησε μας ήσυχους να μεγαλώσουμε. Και ειλικρινά στο λέω. Με γονεϊκή μάλιστα έγνοια. Νίκο grow up!
H Ρέα Βιτάλη σφάζει δίχως βαμβάκι τον Νίκο Παπανδρέου εδώ.
parapolitiki