Θα υποπέσω στον πειρασμό να συγκριθώ με ένα κινητό τηλέφωνο. Και για να μην θεωρηθεί εγωιστικό, θα βάλω στο κόλπο και ολόκληρη τη γενιά μου!
Τη γενιά μου που θα την ονομάσω «γενιά των πολλών gadgets και των λίγων δικαιωμάτων» και που βρίσκω πως έχει πολλές ομοιότητες με την εξέλιξη των κινητών τηλεφώνων.
Στην αρχή, τα πρώτα κινητά τηλέφωνα που κυκλοφόρησαν, ήταν μεγάλα, κακοφτιαγμένα, άγαρμπα - τη δουλειά, όμως, που τους είχε ανατεθεί την έκαναν μια χαρά. Πατούσες τα μεγάλα κουμπιά και έπαιρνες τηλέφωνο. Απλό; Απλούστατο.
Όμως, αυτό δεν ήταν αρκετό…
μετά περάσαμε στο άκρως αντίθετο. Κάναμε τα τηλέφωνα μικρά, τοσοδούλικα. Όσο πιο μικρό ήταν ένα κινητό, τόσο πιο καλό και πιο ακριβό ήταν. Όμως, ούτε αυτό μας ικανοποίησε. Θέλαμε να έχει κι άλλα αξεσουάρ επάνω… βάλαμε έγχρωμη οθόνη, φωτογραφική μηχανή, κάμερα… μετά ούτε κι αυτό μας χαροποιούσε ιδιαιτέρως και θέλαμε κάτι… παραπάνω! Και βάλαμε. Βάλαμε ίντερνετ, βάλαμε GPS, βάλαμε καφετιέρα, βάλαμε τοστιέρα, βάλαμε μπάρμπεκιου, βάλαμε, βάλαμε, βάλαμε…. Και, φυσικά, καταργήσαμε τα κουμπιά! Όλα είναι πλέον με οθόνη αφής. Και επέστρεψε πάλι το ζήτημα του μεγέθους. Τώρα όσο πιο μεγάλο, τόσο πιο καλό και ακριβό!!!!
Και μπερδεύομαι η κοινή θνητή, γιατί όλο μου τα αλλάζουνε, όλο μου προσθέτουν πράγματα περιττά και ανούσια και πρέπει να τα μαθαίνω για να μπορώ να συμμετέχω στις συζητήσεις των μαθητών μου. Να μην είμαι σαν εξωγήινη, να καταλαβαίνω τι είναι τα USB, τα Bluetooth, τα http, τα httc, τα httb, τα htt@##$%%^ μέσα…
Και αφού μπήκα στη διαδικασία και αποφάσισα να τα μάθω, είπα να μην παραπονεθώ και να πορευτώ με την τεχνολογία αλλά δεν προλαβαίνω… τώρα ήρθαν τα tablets. Και μιας και το κουβαλάει και ο πρωθυπουργός είπα, ε άντε, «ας πάει και το παλιάμπελο ας φορτωθώ κι εγώ ένα τέτοιο»! Τώρα, βέβαια, όπως έδειξε η πολλή πρόσφατη ιστορία, οι επιλογές του τέως πλέον πρωθυπουργού μας, δεν ήταν και οι καλύτερες, οπότε έμεινα κι εγώ με το tablet στο…χέρι και κλαίω τη μοίρα μου μνημονεύοντας τον συχωρεμένο τον Steve Jobs!
Και από την παράκρουση της 3ης γενιάς των κινητών τηλεφώνων, ας περάσω στην 3η γενιά των smart ψηφοφόρων αυτού του κράτους. Τώρα… υπάρχει θέμα κατά πόσο έξυπνοι είμαστε, αλλά θα το πάρω ως δεδομένο!
Θυμάμαι τον παππού μου, έναν έξυπνο, σύγχρονο για την εποχή του άνθρωπο, ποιητή και συγγραφέα των προσφυγικών χρόνων από τον Πόντο, να μας μιλάει για τον Γέρο της Δημοκρατίας με θαυμασμό. Για την υπεροχή του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι. Βέβαια, τότε λίγα καταλαβαίναμε ως παιδιά, αλλά πάντα ακούγαμε τις λέξεις Δημοκρατία και Ελευθερία. Έπειτα ήρθε η γενιά του μπαμπά μου, με τον υιό του Γέρου, τον Ανδρέα, όπου έφερε την «Αλλαγή» και τα ζιβάγκο στη μόδα. Απόλυτη ελευθερία λόγου, απόλυτη ελευθερία παντού, συνθήματα τύπου «Τσοβόλα δώστα όλα» και… παρακμή για να φτάσουμε με συνοπτικές διαδικασίες στη δική μου γενιά, τη γενιά του Γιωργάκη και στην απόλυτη εξαθλίωση αυτής της κάποιας ιδεολογίας που ηχεί ακόμα βαθιά μέσα μας. Και με πιάνει μια στενοχώρια, μια μελαγχολία, ένα σφίξιμο στο στομάχι. Και δεν λυπάμαι τον Γιωργάκη αλλά εμένα. Γιατί ο Πασόκος λυπάται περισσότερο για όλα αυτά που έγιναν στην παράταξή του και γιατί αποδείχθηκε, τελικά, πως ο Γιωργάκης δεν ήταν ποτέ οπαδός αυτής. Γιατί ο Πασόκος έμεινε ξεκρέμαστος εντελώς. Που δεν υπάρχει πια ΠΑΣΟΚ, το πάτησε το τρένο!! Που υποψιάζεται πως το ΠΑΣΟΚ που πίστευε, δεν υπήρξε ποτέ…
Που έμεινε χωρίς κόμμα, χωρίς αρχηγό, χωρίς τίποτα, βλέποντας τα ποσοστά του να γίνονται μονοψήφια. Ζω, λοιπόν, το δράμα του άστεγου Πασόκου. Αλλά, είπα, πως πρέπει να το ξεπεράσω κι αυτό γιατί, σε λίγο, θα ζω το δράμα του άστεγου γενικώς!!!!!!!!!!!!!
Αλλά δεν ζει μόνο ο Πασόκος το δράμα του..
Το δικό του δράμα περνάει και ο Νεοδημοκράτης ψηφοφόρος, διότι κι αυτός αισθάνθηκε στο πετσί του την προδοσία και την αγανάκτηση. Κι αυτός προδόθηκε από τον πρωθυπουργό του game boy και του play station… από τον πρωθυπουργό της χασαποταβέρνας. Τώρα, βέβαια, πέρασαν κι αυτοί στην εποχή του συμφοιτητή του τέως, στην εποχή της πάλαι ποτέ «Πολιτικής Άνοιξης», που όπως αποδείχθηκε ήταν γι αυτούς βαρυχειμωνιά. Και δεν τα λέω εγώ, που μέχρι πρότινος στις φλέβες μου κυλούσε πράσινο αίμα, τα λένε οι φίλοι μου οι νεολαίοι, οι Νεοδημοκράτες της επίσης τρίτης γενιάς! Που κι αυτοί είχαν οράματα και πίστευαν πως η δική τους παράταξη μπορούσε να κάνει θαύματα. Αλλά, δυστυχώς, θαύματα κάνει μόνον ο Θεός κι αυτός τελευταία, έχει θέσει υποψηφιότητα Οscar για αδιαφορία και επιπολαιότητα!!!!!
Και έτσι θα περάσω στην τρίτη γενιά της Αριστεράς! ! Πόσο πολύ μου αρέσει να τους ακούω να αναπτύσσουν θεωρίες, να μιλούν για το δίκιο του εργαζομένου, για το τι θα έκαναν αν και εφόσον έρχονταν στην εξουσία. Τους θαυμάζω πραγματικά, αλλά τελευταία -και μπορεί να φταίει ο ανάδρομος δεν είμαι σίγουρη- με νευριάζουν κι αυτοί. Πότε, επιτέλους, θα λάβουν δράση και θα περάσουν από την θεωρία στην πράξη; Γιατί όλα καλά είναι στα λόγια, αλλά όταν έρθει η ώρα να παραχθεί έργο, τι γίνεται; Δεν κάνουν τίποτα… Και δεν είναι μόνο αυτό, υπάρχουν και πολλές αριστερές, πολλές συνιστώσες.. Ποια να διαλέξω; Την παλιά Αριστερά, την πιο μοντέρνα, τη μηχανόβια ή την ενδιάμεση;;; Όταν δεν μπορούν να ξεδιαλύνουν από μόνοι τους ποια αριστερά είναι πραγματική Αριστερά, εγώ πώς να το κάνω; Είναι και το ντεκαπάζ βλέπετε που δεν μου αφήνει και πολλά περιθώρια εξυπνάδας!!!!!!
Για μαζευτείτε όλοι μαζί να γίνετε μια δύναμη, να έχετε κοινούς στόχους να σας εμπιστευτεί ο λαός!!!!! Και μια που είπα λαός, σκέφτηκα και το ΛΑΟΣ αλλά θα κάνω γιόγκα και θα μου περάσει. Όχι. Δε θα γράψω τίποτα, γιατί απλά για μένα δεν υπάρχει αυτός ο χώρος τέρμα δεξιά. Τώρα, βέβαια, αν είναι να μιλήσουμε για γυμναστικές επιδείξεις, να πω την άποψή μου αλλά αν είναι να μιλήσουμε για κόμματα, όχι.
Έτσι, λοιπόν, έγινε ο ψηφοφόρος της τρίτης γενιάς μπερδεμένος και άστεγος. Γιατί μπορεί να μην ξέρουμε τι θα ψηφίσουμε στις εκλογές, όποτε κι αν γίνουν αυτές, αλλά ένα i phone το διαθέτουμε για να νομίσουμε ότι είμαστε σπουδαίοι. Μπορεί να μην έχουμε σε λίγο να φάμε, αλλά το τάμπλετ από το χέρι μας δεν το αφήνουμε…
Λένα Πετρίδη
aixmi.gr
Τη γενιά μου που θα την ονομάσω «γενιά των πολλών gadgets και των λίγων δικαιωμάτων» και που βρίσκω πως έχει πολλές ομοιότητες με την εξέλιξη των κινητών τηλεφώνων.
Στην αρχή, τα πρώτα κινητά τηλέφωνα που κυκλοφόρησαν, ήταν μεγάλα, κακοφτιαγμένα, άγαρμπα - τη δουλειά, όμως, που τους είχε ανατεθεί την έκαναν μια χαρά. Πατούσες τα μεγάλα κουμπιά και έπαιρνες τηλέφωνο. Απλό; Απλούστατο.
Όμως, αυτό δεν ήταν αρκετό…
μετά περάσαμε στο άκρως αντίθετο. Κάναμε τα τηλέφωνα μικρά, τοσοδούλικα. Όσο πιο μικρό ήταν ένα κινητό, τόσο πιο καλό και πιο ακριβό ήταν. Όμως, ούτε αυτό μας ικανοποίησε. Θέλαμε να έχει κι άλλα αξεσουάρ επάνω… βάλαμε έγχρωμη οθόνη, φωτογραφική μηχανή, κάμερα… μετά ούτε κι αυτό μας χαροποιούσε ιδιαιτέρως και θέλαμε κάτι… παραπάνω! Και βάλαμε. Βάλαμε ίντερνετ, βάλαμε GPS, βάλαμε καφετιέρα, βάλαμε τοστιέρα, βάλαμε μπάρμπεκιου, βάλαμε, βάλαμε, βάλαμε…. Και, φυσικά, καταργήσαμε τα κουμπιά! Όλα είναι πλέον με οθόνη αφής. Και επέστρεψε πάλι το ζήτημα του μεγέθους. Τώρα όσο πιο μεγάλο, τόσο πιο καλό και ακριβό!!!!
Και μπερδεύομαι η κοινή θνητή, γιατί όλο μου τα αλλάζουνε, όλο μου προσθέτουν πράγματα περιττά και ανούσια και πρέπει να τα μαθαίνω για να μπορώ να συμμετέχω στις συζητήσεις των μαθητών μου. Να μην είμαι σαν εξωγήινη, να καταλαβαίνω τι είναι τα USB, τα Bluetooth, τα http, τα httc, τα httb, τα htt@##$%%^ μέσα…
Και αφού μπήκα στη διαδικασία και αποφάσισα να τα μάθω, είπα να μην παραπονεθώ και να πορευτώ με την τεχνολογία αλλά δεν προλαβαίνω… τώρα ήρθαν τα tablets. Και μιας και το κουβαλάει και ο πρωθυπουργός είπα, ε άντε, «ας πάει και το παλιάμπελο ας φορτωθώ κι εγώ ένα τέτοιο»! Τώρα, βέβαια, όπως έδειξε η πολλή πρόσφατη ιστορία, οι επιλογές του τέως πλέον πρωθυπουργού μας, δεν ήταν και οι καλύτερες, οπότε έμεινα κι εγώ με το tablet στο…χέρι και κλαίω τη μοίρα μου μνημονεύοντας τον συχωρεμένο τον Steve Jobs!
Και από την παράκρουση της 3ης γενιάς των κινητών τηλεφώνων, ας περάσω στην 3η γενιά των smart ψηφοφόρων αυτού του κράτους. Τώρα… υπάρχει θέμα κατά πόσο έξυπνοι είμαστε, αλλά θα το πάρω ως δεδομένο!
Θυμάμαι τον παππού μου, έναν έξυπνο, σύγχρονο για την εποχή του άνθρωπο, ποιητή και συγγραφέα των προσφυγικών χρόνων από τον Πόντο, να μας μιλάει για τον Γέρο της Δημοκρατίας με θαυμασμό. Για την υπεροχή του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι. Βέβαια, τότε λίγα καταλαβαίναμε ως παιδιά, αλλά πάντα ακούγαμε τις λέξεις Δημοκρατία και Ελευθερία. Έπειτα ήρθε η γενιά του μπαμπά μου, με τον υιό του Γέρου, τον Ανδρέα, όπου έφερε την «Αλλαγή» και τα ζιβάγκο στη μόδα. Απόλυτη ελευθερία λόγου, απόλυτη ελευθερία παντού, συνθήματα τύπου «Τσοβόλα δώστα όλα» και… παρακμή για να φτάσουμε με συνοπτικές διαδικασίες στη δική μου γενιά, τη γενιά του Γιωργάκη και στην απόλυτη εξαθλίωση αυτής της κάποιας ιδεολογίας που ηχεί ακόμα βαθιά μέσα μας. Και με πιάνει μια στενοχώρια, μια μελαγχολία, ένα σφίξιμο στο στομάχι. Και δεν λυπάμαι τον Γιωργάκη αλλά εμένα. Γιατί ο Πασόκος λυπάται περισσότερο για όλα αυτά που έγιναν στην παράταξή του και γιατί αποδείχθηκε, τελικά, πως ο Γιωργάκης δεν ήταν ποτέ οπαδός αυτής. Γιατί ο Πασόκος έμεινε ξεκρέμαστος εντελώς. Που δεν υπάρχει πια ΠΑΣΟΚ, το πάτησε το τρένο!! Που υποψιάζεται πως το ΠΑΣΟΚ που πίστευε, δεν υπήρξε ποτέ…
Που έμεινε χωρίς κόμμα, χωρίς αρχηγό, χωρίς τίποτα, βλέποντας τα ποσοστά του να γίνονται μονοψήφια. Ζω, λοιπόν, το δράμα του άστεγου Πασόκου. Αλλά, είπα, πως πρέπει να το ξεπεράσω κι αυτό γιατί, σε λίγο, θα ζω το δράμα του άστεγου γενικώς!!!!!!!!!!!!!
Αλλά δεν ζει μόνο ο Πασόκος το δράμα του..
Το δικό του δράμα περνάει και ο Νεοδημοκράτης ψηφοφόρος, διότι κι αυτός αισθάνθηκε στο πετσί του την προδοσία και την αγανάκτηση. Κι αυτός προδόθηκε από τον πρωθυπουργό του game boy και του play station… από τον πρωθυπουργό της χασαποταβέρνας. Τώρα, βέβαια, πέρασαν κι αυτοί στην εποχή του συμφοιτητή του τέως, στην εποχή της πάλαι ποτέ «Πολιτικής Άνοιξης», που όπως αποδείχθηκε ήταν γι αυτούς βαρυχειμωνιά. Και δεν τα λέω εγώ, που μέχρι πρότινος στις φλέβες μου κυλούσε πράσινο αίμα, τα λένε οι φίλοι μου οι νεολαίοι, οι Νεοδημοκράτες της επίσης τρίτης γενιάς! Που κι αυτοί είχαν οράματα και πίστευαν πως η δική τους παράταξη μπορούσε να κάνει θαύματα. Αλλά, δυστυχώς, θαύματα κάνει μόνον ο Θεός κι αυτός τελευταία, έχει θέσει υποψηφιότητα Οscar για αδιαφορία και επιπολαιότητα!!!!!
Και έτσι θα περάσω στην τρίτη γενιά της Αριστεράς! ! Πόσο πολύ μου αρέσει να τους ακούω να αναπτύσσουν θεωρίες, να μιλούν για το δίκιο του εργαζομένου, για το τι θα έκαναν αν και εφόσον έρχονταν στην εξουσία. Τους θαυμάζω πραγματικά, αλλά τελευταία -και μπορεί να φταίει ο ανάδρομος δεν είμαι σίγουρη- με νευριάζουν κι αυτοί. Πότε, επιτέλους, θα λάβουν δράση και θα περάσουν από την θεωρία στην πράξη; Γιατί όλα καλά είναι στα λόγια, αλλά όταν έρθει η ώρα να παραχθεί έργο, τι γίνεται; Δεν κάνουν τίποτα… Και δεν είναι μόνο αυτό, υπάρχουν και πολλές αριστερές, πολλές συνιστώσες.. Ποια να διαλέξω; Την παλιά Αριστερά, την πιο μοντέρνα, τη μηχανόβια ή την ενδιάμεση;;; Όταν δεν μπορούν να ξεδιαλύνουν από μόνοι τους ποια αριστερά είναι πραγματική Αριστερά, εγώ πώς να το κάνω; Είναι και το ντεκαπάζ βλέπετε που δεν μου αφήνει και πολλά περιθώρια εξυπνάδας!!!!!!
Για μαζευτείτε όλοι μαζί να γίνετε μια δύναμη, να έχετε κοινούς στόχους να σας εμπιστευτεί ο λαός!!!!! Και μια που είπα λαός, σκέφτηκα και το ΛΑΟΣ αλλά θα κάνω γιόγκα και θα μου περάσει. Όχι. Δε θα γράψω τίποτα, γιατί απλά για μένα δεν υπάρχει αυτός ο χώρος τέρμα δεξιά. Τώρα, βέβαια, αν είναι να μιλήσουμε για γυμναστικές επιδείξεις, να πω την άποψή μου αλλά αν είναι να μιλήσουμε για κόμματα, όχι.
Έτσι, λοιπόν, έγινε ο ψηφοφόρος της τρίτης γενιάς μπερδεμένος και άστεγος. Γιατί μπορεί να μην ξέρουμε τι θα ψηφίσουμε στις εκλογές, όποτε κι αν γίνουν αυτές, αλλά ένα i phone το διαθέτουμε για να νομίσουμε ότι είμαστε σπουδαίοι. Μπορεί να μην έχουμε σε λίγο να φάμε, αλλά το τάμπλετ από το χέρι μας δεν το αφήνουμε…
Λένα Πετρίδη
aixmi.gr