"Ο κόσμος μας έχει γυρίσει ανάποδα", λέει η καθηγήτρια του Πάντειου Φωτεινή Τσαλίκογλου
Το ποσοστό των φτωχών παιδιών που ζουν στην Ελλάδα είναι ένα από τα υψηλότερα στην Ευρώπη αγγίζοντας, σύµφωνα µάλιστα µε στοιχεία, το 24% του πληθυσµού. Ποσοστό που µεταφράζεται σε 400.000 παιδιά. Το να είσαι παιδί και να µεγαλώνεις σήµερα µοιάζει µε µια επικίνδυνη αποστολή µε άγνωστη έκβαση. Η Φωτεινή
Τσαλίκογλου, συγγραφέας και...
καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, επισημαίνει: "Ο κόσµος µας έχει γυρίσει ανάποδα. Από τη µια στιγµή στην άλλη χάνονται βεβαιότητες µιας ζωής. Απογυµνωµένοι από το όποιο κέλυφος προστασίας, πορευόµαστε µέσα στην ανασφάλεια του σήµερα και τον φόβο της αυριανής ηµέρας. Πώς και τι παιδιά µεγαλώνουν µέσα σε αυτόν τον χαµό; Το « εγώ δεν θα πεινάσω, δεν θα κρυώσω, θα έχω στέγη, τροφή, µόρφωση », το αυτονόητο των δικαιωµάτων ενός παιδιού, παύει να υφίσταται". Και προσθέτει: "Το µεγάλωµα ενός παιδιού, που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν µια συναρπαστική αλληλο-εµπλουτιστική εµπειρία, τινάζεται στον αέρα όταν µία µόνο σκέψη αιχµαλωτίζει το µυαλό σου: « από πού θα βρω λεφτά να πληρώσω όλα όσα έρχονται;». Ενα σκοτεινό και άδικο ερώτηµα που έντεχνα – φευ! – καλλιεργείται σε κυριεύει: « Φταίω », « ∆ΕΝ τα κατάφερα». Κανένας αριθµός δεν µπορεί να εκφράσει την αγωνία του παιδιού που µε τις κεραίες του έχει συλλάβει την περιρρέουσα οικογενειακή απόγνωση και µε τη σειρά του ακόµη κι εκείνο αναρωτιέται « µήπως φταίω, έκανα κάτι κακό που η µαµά πια δεν χαµογελά;». « Μη σε νοιάζει, µαµά » έλεγε ένας πεντάχρονος στη µόλις απολυµένη µητέρα του, « θα σουβρω εγώ δουλειά! ». Ερευνητικά δεδοµένα φανερώνουν την έκταση του κακού. Λόγου χάρη παιδιά ανέργων επισκέπτονται τον γιατρό µε 20%-30% αυξηµένη συχνότητα από ό,τι παιδιά που έχουν τουλάχιστον έναν εργαζόµενο γονιό. Ανεργος, ας το επαναλάβουµε, δεν σηµαίνει µόνο κάποιος που έχει χάσει τη δουλειά του, σηµαίνει και κάποιος που έχει χάσει την αυτοεκτίµηση, την αξιοπρέπεια, το όνοµά του, την ελπίδα του. Ολα όσα απειλούν σήµερα και όσους εργαζοµένους ζουν υπό τη σκιά της απόλυσης...".
www.katoci.com
Το ποσοστό των φτωχών παιδιών που ζουν στην Ελλάδα είναι ένα από τα υψηλότερα στην Ευρώπη αγγίζοντας, σύµφωνα µάλιστα µε στοιχεία, το 24% του πληθυσµού. Ποσοστό που µεταφράζεται σε 400.000 παιδιά. Το να είσαι παιδί και να µεγαλώνεις σήµερα µοιάζει µε µια επικίνδυνη αποστολή µε άγνωστη έκβαση. Η Φωτεινή
Τσαλίκογλου, συγγραφέας και...
καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, επισημαίνει: "Ο κόσµος µας έχει γυρίσει ανάποδα. Από τη µια στιγµή στην άλλη χάνονται βεβαιότητες µιας ζωής. Απογυµνωµένοι από το όποιο κέλυφος προστασίας, πορευόµαστε µέσα στην ανασφάλεια του σήµερα και τον φόβο της αυριανής ηµέρας. Πώς και τι παιδιά µεγαλώνουν µέσα σε αυτόν τον χαµό; Το « εγώ δεν θα πεινάσω, δεν θα κρυώσω, θα έχω στέγη, τροφή, µόρφωση », το αυτονόητο των δικαιωµάτων ενός παιδιού, παύει να υφίσταται". Και προσθέτει: "Το µεγάλωµα ενός παιδιού, που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν µια συναρπαστική αλληλο-εµπλουτιστική εµπειρία, τινάζεται στον αέρα όταν µία µόνο σκέψη αιχµαλωτίζει το µυαλό σου: « από πού θα βρω λεφτά να πληρώσω όλα όσα έρχονται;». Ενα σκοτεινό και άδικο ερώτηµα που έντεχνα – φευ! – καλλιεργείται σε κυριεύει: « Φταίω », « ∆ΕΝ τα κατάφερα». Κανένας αριθµός δεν µπορεί να εκφράσει την αγωνία του παιδιού που µε τις κεραίες του έχει συλλάβει την περιρρέουσα οικογενειακή απόγνωση και µε τη σειρά του ακόµη κι εκείνο αναρωτιέται « µήπως φταίω, έκανα κάτι κακό που η µαµά πια δεν χαµογελά;». « Μη σε νοιάζει, µαµά » έλεγε ένας πεντάχρονος στη µόλις απολυµένη µητέρα του, « θα σουβρω εγώ δουλειά! ». Ερευνητικά δεδοµένα φανερώνουν την έκταση του κακού. Λόγου χάρη παιδιά ανέργων επισκέπτονται τον γιατρό µε 20%-30% αυξηµένη συχνότητα από ό,τι παιδιά που έχουν τουλάχιστον έναν εργαζόµενο γονιό. Ανεργος, ας το επαναλάβουµε, δεν σηµαίνει µόνο κάποιος που έχει χάσει τη δουλειά του, σηµαίνει και κάποιος που έχει χάσει την αυτοεκτίµηση, την αξιοπρέπεια, το όνοµά του, την ελπίδα του. Ολα όσα απειλούν σήµερα και όσους εργαζοµένους ζουν υπό τη σκιά της απόλυσης...".
www.katoci.com