Μία από τις παλιές καλές και δοκιμασμένες σχολές διαπραγμάτευσης, λέει ότι όταν θες να φθάσεις σε έναν στόχο – π.χ. επίτευξη μίας δυσάρεστης συμφωνίας, λέμε τώρα…- κτίζεις ένα κλίμα που στο βάθος της πορείας διαγράφονται ξεκάθαρα τα χειρότερα σενάρια και τα σημαντικά και όσια που διακυβεύονται. Μετά, αρχίζεις…
…να δείχνεις ότι εσύ προσπαθείς να πετύχεις το καλύτερο, ενάντια σε πιέσεις και αντιθέσεις και ότι αδιαφορείς για το τι συμβαίνει στο μεταξύ ή θα συμβεί στο τέλος γιατί διαδηλώνεις ότι είσαι προσηλωμένος σε αυτό το “καλύτερο”.
Τα δαιμόνια που σπέρνεις, μεταξύ των ενδιαφερόμενων και θιγόμενων, κάνουν τη δουλειά τους και φροντίζεις να τα τροφοδοτείς, με δηλώσεις, διαρροές και άλλα τινά, αναλόγως.
Όσο τελειώνει ο χρόνος και ζορίζουν τα πράγματα, κάθε πλευρά αναπροσαρμόζεται στο τι ζητάει. Κάποιοι εκδηλώνονται περισσότερο υπέρ των κινδύνων και του ρίσκου, κάποιοι μετακινούν διαρκώς τις “κόκκινες γραμμές”, κάποιοι θέτουν άλλες, άλλοι αρχίζουν και αναδιπλώνονται θεωρώντας υπαρκτή την απειλή ότι, τελικά, μπορεί και να τους οδηγείς σε “καταστροφή”.
Έτσι όταν όλα φθάσουν στο “αμήν”, στο χείλος του γκρεμού, αρχίζουν και συμβαίνουν ενδιαφέροντα πράγματα. Οι πιο ακραίοι, διαπιστώνουν ότι χάνουν το παιχνίδι και αρχίζουν να μαζεύονται ενώ ορισμένοι αντιλαμβάνονται ότι έχουν εκτεθεί κιόλας αφού είχαν βγει με βαρύγδουπες δηλώσεις και τσιτάτα.
Αυτοί που αντιδρούσαν σε όσα θα προβλέπει ο στόχος – μία δυσάρεστη και επαχθής συμφωνία – για παράδειγμα, λέμε τώρα…- προσπερνούν πολλά από αυτά που έθιγαν ή ζητούσαν και εστιάζονται στην τελευταία γραμμή άμυνας, δηλαδή, να επιτευχθεί ο στόχος “να τελειώνουμε”. Ειδικά αν στο μεταξύ, έχεις φροντίσει να βγαίνουν, φαινομενικά ασύνδετα ή “εκ παραδρομής” και κάποια στοιχεία που τους σοκάρουν για το τι μπορεί να συμβεί τελικά.
Με την απειλή τρομερών και καταιγιστικών εξελίξεων σε εντελώς αχαρτογράφητα νερά, από τη μία πλευρά και συνέχειας, με εξοντωτικά και σκληρότατα μέτρα, αλλά σε ένα περιβάλλον σχετικής βεβαιότητας και ασφάλειας, από την άλλη πλευρά, ποια επιλογή και “λογική”, υπερισχύει;
Στο τέλος της ημέρας, επομένως (όπως λένε και οι Αγγλοσάξονες) είσαι έτοιμος να κάνεις αυτό που από την αρχή – ανοίγω παρένθεση: μπορεί στην αρχή να τα σχεδίαζες αλλιώς τα πράγματα, αλλά στην πορεία να διαπιστώσεις ότι δεν θα έχεις άλλη επιλογή… κλείνω παρένθεση – σκόπευες:
Αυτοί που απογοήτευσες, γιατί τους είχες βάλει σε άλλη τροχιά με ρήξεις, εξόδους και άλλες ταρζανιές, είναι πολύ πιο μαζεμένοι και ας εξακολουθούν να φωνάζουν. Αυτοί που αντιδρούσαν στα μέτρα που πρότεινες ή σου πρότειναν και στα οποία “αντιστεκόσουν”, σου ζητούν τελικά να προχωρήσεις και ας είναι χειρότερα των προηγούμενων και ας τα λουστούν, στο πλαίσιο του αll time classic, “μη χείρον βέλτιστον”. Δηλαδή προκειμένου να αλλάξει το θεμελιώδες status.
Άσε που, ουσιαστικά και σε σύγκριση με το τι θα υποστούν οι υπόλοιποι, δεν έχεις θίξει και τα «πελατάκια» σου, μεγάλος μέρος των οποίων είναι το βασικό πρόβλημα της όλης κατάστασης...
Το κερασάκι στην τούρτα, είναι ότι την επίτευξη αυτού του στόχου, θα φροντίσεις – και έχεις και πολλές πιθανότητες να το πετύχεις – να το παρουσιάζεις και ως μεγάλη επιτυχία!
Ενδιαφέρον το σενάριο; Σου θυμίζει κάτι; Θα καταλάβουμε τα επόμενα 24ωρα. Γιατί αν δεν ισχύει αυτό και ο αρχικός στόχος είναι ο απευκταίος, για πολλούς και όλο αυτό που συμβαίνει, ένα ενδιάμεσο στάδιο, τότε... "κλάφ'τα Χαράλαμπε"!
Με αγάπη (αδιαπραγμάτευτη)angel
Πηγή: Tourism Lobby
