Αυτά που αποφασίστηκαν τα ξημερώματα της Πέμπτης στις Βρυξέλλες είναι λίγο-πολύ γνωστά. Και αναμενόμενα. Παρά το κλίμα πανικού, που καλλιεργούσαν τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, έγινε αυτό που γίνεται πάντα στην Ευρώπη: συμβιβασμός. Με γερμανική σφραγίδα ναι (πώς αλλιώς να γίνει, πάντα ο ισχυρότερος δεν βάζει την τελική σφραγίδα;), αλλά συμβιβασμός.
Καλός ή κακός για εμάς; Οποιος πει ότι είναι κακό να σου κόψουν στη μέση το κομμάτι του χρέους σου που έχεις στους ιδιώτες δεν μπορεί παρά να είναι ανόητος. Και είναι όντως για γέλια ορισμένοι, ιδίως της αφασικής Αριστεράς, οι οποίοι, ενώ ζητούσαν να κηρύξουμε ακόμη και μονομερή στάση πληρωμών, τώρα καταστροφολογούν επειδή αποφασίστηκε «κούρεμα» 50%. Χωρίς να μας λένε τι ήθελαν οι ίδιοι: κάτω από 50%, που ήθελαν οι τραπεζίτες, ή 60% ή και 70%, που θα ήθελε η Μέρκελ, ή και το ΔΝΤ, για δικούς του λόγους ο καθένας; Εν πάση περιπτώσει η απόφαση ελήφθη. Αλλά δεν σημαίνει ότι ξεμπερδέψαμε. Το «κούρεμα» είναι καλό ή κακό, ανάλογα με τι τι θα γίνει στη συνέχεια. Αν συνεχιστούν αυτά τα μπρος - πίσω των δυο τελευταίων χρόνων, σε ένα χρόνο στα ίδια θα είμαστε.
Το χειρότερο όλων είναι να συνεχιστεί όλη αυτή η υποκρισία και το εμπόριο πατριωτισμού, που αναδεικνύεται αυτές τις μέρες, με αφορμή τη μόνιμη ή μη «εποπτεία», που θα έχουμε από τους δανειστές μας. Λες και το πρόβλημά μας είναι αν θα μας έρχεται κάθε δυο μήνες ο Τόμσεν και η παρέα του ή αν θα έχουμε κάποιους τεχνοκράτες κάθε μέρα στα υπουργεία.
Πού βρέθηκαν ξαφνικά όλοι αυτοί οι «ανησυχούντες» (νυν υπουργοί, πρώην υπουργοί, βουλευτές, τραπεζίτες, συνδικαλιστές, τηλεαστέρες κ.ά.) για την «εθνική κυριαρχία» και εκτοξεύουν καθημερινά τη μία «κορόνα» μετά την άλλη; Δεν ξέρουν ότι μια χώρα που τρέχει με απλωμένο το χέρι δεν είναι ποτέ κυρίαρχη; Το ξέρουν, αλλά το θέμα «πουλάει». Πού ήταν τόσα χρόνια, όταν τα δάνεια έρχονταν βροχή (σε κόμματα, Βουλή, τράπεζες, σωματεία, επιχειρήσεις κ.ά.); Εδώ ήταν, αλλά τότε δεν ανησυχούσαν. Τα ευρώ έπεφταν και μάλιστα ανεξέλεγκτα.
Τώρα τα πράγματα σφίγγουν. Οι στρόφιγγες κλείνουν σιγά σιγά. Και οι νέοι «εχθροί του έθνους», οι Γερμανοί, θέλουν να ελέγχουν, έστω στοιχειωδώς (γιατί στο ελληνικό μπάχαλο δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μπορούν, ακόμη κι αυτοί, να κάνουν ουσιαστικό έλεγχο) αν και τα νέα δάνεια θα πέφτουν στις ελληνικές μαύρες τρύπες.
Κακό είναι αυτό; Για τον Ελληνα πολίτη, που θέλει να μπει μια στοιχειώδης τάξη στο ελληνικό ανίκανο και διεφθαρμένο κράτος, γιατί να είναι; Είναι, όμως, για όσους αυτό το κράτος ήθελαν να έχουν, για να το απομυζούν.
Ο νυν ή ο πρώην υπουργός, για παράδειγμα, ο οποίος κόπτεται σήμερα για την «εθνική κυριαρχία», δεν θέλει να μπει κανένα φρένο. Θα ήθελε να συνεχίσει να ρουσφετολογεί ασύστολα.Να διορίζει (έβρισκε τον τρόπο, παρά το ΑΣΕΠ), να δίνει συντάξεις-«μαϊμού» και συντάξεις στα 45 και στα 50.
Οι συνδικαλιστές γιατί να μη θέλουν να συνεχιστεί το καθεστώς ευνοιοκρατίας που είχαν; Να απεργούν και να πληρώνονται οι πελάτες τους, να παίρνουν πλασματικές υπερωρίες κ.λπ. Γιατί όχι;
Αμ, οι τραπεζίτες! Γιατί να μην ανησυχούν και αυτοί για την «εθνική κυριαρχία», αφού τώρα -με το «κούρεμα»- κινδυνεύουν να χάσουν τις τράπεζές τους; Γιατί δεν ανησυχούσαν μέχρι πρότινος;
Ασε οι επιχειρηματίες. Αυτοί ξεχειλίζουν από «πατριωτισμό». Δεν προλαβαίνουν να βγάζουν έξω τα ευρώ τους. Και, φυσικά, αρνούνται να στηρίξουν τις επιχειρήσεις τους. Κατά τα άλλα, ολοφύρονται για την πατρίδα που χρεοκοπεί. Κάποιοι απ' αυτούς, ιδιαίτερα στα μέσα ενημέρωσης, κατακεραυνώνουν την ανάλγητη κυβέρνηση που ξεζουμίζει το λαό, ενώ οι ίδιοι απολύουν ή έχουν να πληρώσουν τους εργαζομένους τους κάμποσους μήνες!
Αν έχεις να κάνεις με τέτοιους «πατριώτες», χίλιες φορές καλύτερα ένας Ευρωπαίος επιτηρητής, μπας και μπορέσει να συμμαζέψει τίποτα. Αλλά μάλλον κι αυτός θα αποτύχει. Πόσο θα αντέξει μέσα στο ελληνικό μπάχαλο, με πολιτικούς, επιχειρηματίες, συνδικαλιστές, τραπεζίτες, που θέλουν τα δανεικά, αλλά χωρίς να δίνουν λογαριασμό; Πού να πάμε με τέτοιες κουτοπονηριές και ψευτομαγκιές;
Οχι «κούρεμα» της λογικής
Μέρα που είναι σήμερα, ας έχουμε κατά νου μερικά σύγχρονα «όχι», πέρα από ανέξοδους ψευτοηρωισμούς. «Οχι», λοιπόν, στους εμπόρους του «πατριωτισμού», που βλέπουν παντού «προδοσίες» και «ξεπουλήματα», που δημιουργούν νέους «εχθρούς του έθνους». «Οχι» στους παντός είδους «προστάτες» του λαού, σ' όσους αυτοαναγορεύονται εκφραστές του, χωρίς ποτέ να έχουν την ανάλογη εκλογική επιβεβαίωση. «Οχι» στις κωλοτούμπες του ακροδεξιού «πατριωτισμού», που ψηφίζει το Μνημόνιο, αλλά βλέπει «εθνική ταπείνωση» στο «κούρεμα». «Οχι» στους αριστερούς καταστροφολόγους, που επιδιώκουν την πραγματική καταστροφή, για να επιβεβαιωθούν ιδεολογικά και να ζήσουν -τρομάρα τους και αλίμονό μας- το «σοσιαλισμό» που ονειρεύονται. Εν κατακλείδι, «όχι» στο «κούρεμα» της λογικής.
enet.gr