...«H βία και η εξουσία είναι οι δυο αδερφές που πρόδωσαν τα
υψηλότερα όνειρα όλων των επαναστάσεων. Οι μόνοι οραματιστές επαναστάτες
που κατάφεραν να σώσουν την αθωότητά τους ήταν ο Χριστός και ο Τσε
Γκεβάρα. Αρνήθηκαν να γίνουν εξουσία και πέθαναν νωρίς».
Υπάρχουν άραγε επαναστάτες σήμερα και ποιοι είναι αυτοί; Αυτοί που αμύνονται στη βία, απάντησε ο συγγραφέας του «Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς» και του «Χαμογέλα, ρε… τι σου ζητάνε» και εξήγησε: «Επανάσταση μεγάλη είναι για μένα το ότι κατάφερα και γλύτωσα, έσωσα την τρυφερότητά μου, το ρομαντισμό μου(…) Τώρα θέλω να παραμείνω ο κάποιος άλλος, ο διαφορετικός, και αυτό σημαίνει μεγάλο αγώνα για να αποκρούσεις την καθημερινή βαρβαρότητα».
Ο Χρόνης Μίσσιος γεννήθηκε το 1930 στην Καβάλα. Οι γονείς του ήταν καπνεργάτες που μετακινήθηκαν στη Θεσσαλονίκη. Στην περίοδο της κατοχής ο Μίσσιος μεταφέρθηκε στα Γιαννιτσά από τον Ερυθρό Σταυρό, αλλά ως έφηβος πέρασε στον Δημοκρατικό Στρατό. Σε ηλικία 17 ετών καταδικάστηκε σε θάνατο και επί εννιά μήνες περίμενε κάθε μέρα την εκτέλεση του. Μέχρι και το 1973 πέρασε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του σε φυλακές όπου και έμαθε να γράφει. Το «Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς» και το «Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε» γνώρισαν μεγάλη απήχηση. Έγραψε επίσης τα: «Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι», «Τα κεραμίδια στάζουν», «Ντομάτα με γεύση μπανάνας»
Υπάρχουν άραγε επαναστάτες σήμερα και ποιοι είναι αυτοί; Αυτοί που αμύνονται στη βία, απάντησε ο συγγραφέας του «Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς» και του «Χαμογέλα, ρε… τι σου ζητάνε» και εξήγησε: «Επανάσταση μεγάλη είναι για μένα το ότι κατάφερα και γλύτωσα, έσωσα την τρυφερότητά μου, το ρομαντισμό μου(…) Τώρα θέλω να παραμείνω ο κάποιος άλλος, ο διαφορετικός, και αυτό σημαίνει μεγάλο αγώνα για να αποκρούσεις την καθημερινή βαρβαρότητα».
Ο Χρόνης Μίσσιος γεννήθηκε το 1930 στην Καβάλα. Οι γονείς του ήταν καπνεργάτες που μετακινήθηκαν στη Θεσσαλονίκη. Στην περίοδο της κατοχής ο Μίσσιος μεταφέρθηκε στα Γιαννιτσά από τον Ερυθρό Σταυρό, αλλά ως έφηβος πέρασε στον Δημοκρατικό Στρατό. Σε ηλικία 17 ετών καταδικάστηκε σε θάνατο και επί εννιά μήνες περίμενε κάθε μέρα την εκτέλεση του. Μέχρι και το 1973 πέρασε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του σε φυλακές όπου και έμαθε να γράφει. Το «Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς» και το «Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε» γνώρισαν μεγάλη απήχηση. Έγραψε επίσης τα: «Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι», «Τα κεραμίδια στάζουν», «Ντομάτα με γεύση μπανάνας»