Γράφει ο Τάσος Αλιφέρης
Σε δημοσίευμα της 18ης Σεπτεμβρίου 2010 διαβάσαμε:
“Προσωρινά κρατούμενοι κρίθηκαν χθες μετά την απολογία τους με ομόφωνη απόφαση Ανακριτή και Εισαγγελέα οι τρεις κατηγορούμενοι για μεταφορά από το εξωτερικό στην Ελλάδα υπηκόων τρίτων χωρών που δεν είχαν δικαίωμα εισόδου από δύο ή περισσότερα άτομα που ενεργούσαν από κοινού μεταφορά μεταναστών...
από την οποία μπορούσε να προκύψει κίνδυνος σε άνθρωπο κατά συρροή και για παράνομη είσοδο και έξοδο από τη χώρα που συνελήφθησαν από άνδρες του Λιμενικού την Τετάρτη στην Τήλο διότι μετέφεραν με σαπιοκάραβο 123 λαθρομετανάστες με σκάφος που προσάραξε στην παραλία του Αγίου Σέργη.
Ελεύθεροι με τον περιοριστικό όρο της καταβολής χρηματικής εγγύησης ύψους 5.000 ευρώ κρίθηκαν οι δύο κατηγορούμενοι για διευκόλυνση εξόδου από το Ελληνικό έδαφος υπηκόου τρίτης χώρας χωρίς να υποβληθεί σε έλεγχο που προβλέπει το άρθρο 5 του νόμου 3586/2005 από δύο ή περισσότερους δράστες από κοινού, ο οποίοι επέβαιναν σε ταχύπλοο και επιχείρησαν να φυγαδεύσουν τους ανωτέρω τρεις διακινητές όταν πληροφορήθηκαν ότι το σαπιοκάραβο τους είχε προσαράξει στην Τήλο.”
Με ατομική μου ευθύνη και γνωρίζοντας τις κυρώσεις (3), που προβλέπονται από τις διατάξεις της παρ. 6 του άρθρου 22 του Ν. 1599/1986, δηλώνω και εγώ ότι οι δύο αντιστάθηκαν όταν οι λιμενικοί τους ζήτησαν να ακολουθήσουν το σκάφος μας με κυβερνήτη εμένα και δύο Τηλιακούς και τους αναγκάσαμε, με κίνδυνο τη ζωή μας, να υπακούσουν.
Πρόκειται για τα “χοντρά ψάρια” που ήρθαν να απεγκλωβίσουν την “αθερίνα”, τους μικρούς της παρέας του εμπορίου της ζωής και της ελπίδας χιλιάδων ανθρώπων.
Ξαναδιαβάσαμε:
“Απαγορεύτηκε η έξοδος από την χώρα στον πρώην Δήμαρχο Ρόδου Γιώργο Γιαννόπουλο, ως εμπλεκόμενο στην υπόθεση διαχείρισης και κατανομής του ΔΗ.ΦΟ.ΔΩ. στους δήμους της περιοχής, του επιβλήθηκε ως εγγύηση το ποσό των euro 20.000 και υποχρεώνεται να δίνει την φυσική του παρουσία κάθε 1η και 15η του μηνός στο Τμήμα Ασφαλείας Ρόδου.”
Διαμαρτυρήθηκα με επώνυμο δημοσίευμα κατά του ΚΑΡΤΕΛ της πολιτικής και σε μία αποστροφή ανέφερα:
“Η απελπισία όμως μπορεί να προκύψει αν ο πυλώνας ισορροπίας και ελπίδας της κοινωνίας, που είναι η Δικαιοσύνη, εμπλακεί τεχνηέντως σ΄ αυτή τη διαδικασία. Αν αυτό παγιωθεί τότε η απάντηση και οι δυνατότητες ανατροπής ελαχιστοποιούνται.”
και ήρθε η απάντηση από την Εισαγγελία:
"Οι εισαγγελείς που υπηρετούν στην εισαγγελία Πρωτοδικών Ρόδου, κατά την άσκηση των καθηκόντων τους ενεργούν κατά την πεποίθηση τους ακολουθούν την φωνή της συνείδησης τους και εφαρμόζουν τις διατάξεις των άρθρων του Ποινικού Κώδικα, της Ποινικής Δικαιοσύνης καθώς και των ειδικών Ποινικών νόμων. Ενώπιον του Νόμου όλοι είναι ίσοι. Κάθε κατηγορούμενος κρίνεται όχι από τα δημόσια αξιώματα που κατείχε η κατέχει, όχι από την κοινωνική θέση που κατέχει, αλλά μόνο από τα πραγματικά γεγονότα των πράξεων που κατηγορείται από την αξία των άλλων αποδείξεων και από την βαρύτητα του εγκλήματος για το οποίο κατηγορείται".
Κ.κ. Εισαγγελείς, χωρίς περιστροφές,
Οι δουλέμποροι, ως εκμεταλλευτές ανθρώπινων ψυχών και ελπίδων και πρόξενοι του πιο απάνθρωπου και ειδεχθούς σύγχρονου εγκλήματος της παγκόσμιας αταξίας πραγμάτων, δεν ήταν απλώς ύποπτοι φυγής και επανάληψης της εγκληματικής πράξης, αλλά στη συνείδηση του λαού, στο όνομα του οποίου εκδίδονται όλες οι αποφάσεις, επαγγελματίες υποτροπής.
Όλοι με συμβουλεύουν να μη μιλήσω...
Διαφωνώ, η μέγιστη απόδοση τιμής στον ακρογωνιαίο λίθο του Δημοκρατικού πολιτεύματος στην δικαιοσύνη είναι να μην τη φοβάσαι γιατί ακόμα και στην υπερβολή έχει την αίσθηση δικαίου και δεν εκδικείται.
Αν αυτή η συνθήκη θεωρηθεί αμφίβολης πρακτικής εφαρμογής τότε χάνεται κάθε ελπίδα.
Αλλά ακόμα και τότε δήλωσα αποφασισμένος για όλα και το εννοώ. Λυπάμαι που χρησιμοποιώ πρώτο ενικό πρόσωπο αλλά έμαθα καλά πια και το συνήθισα στη μοναξιά κάποιων αποφάσεων.
Δεν είναι λοιπόν όλοι ίσοι; Οι καθ' ομολογίαν ένοχοι και ύποπτοι φυγής και επανάληψης του αδικήματος αφήνονται ελεύθεροι χωρίς να υποχρεούνται να παρουσιάζονται κάθε 15νθημερο στο αστυνομικό τμήμα, ενώ ο Γιαννόπουλος πρέπει.
Η κατάσταση αυτή θέλει άμεση θεραπεία και διορθωτική παρέμβαση γιατί πλέον δεν αφορά τον Γιαννόπουλο, τους δικαστές, τους εισαγγελείς και κάποιους φίλους αλλά το καθήκον μας να ζήσουμε ως άνθρωποι και γι' αυτό έχουμε ανάγκη τη ζωογόνο δύναμη του νοητού ήλιου της δικαιοσύνης.
Τάσος Αλιφέρης
tilos.gr