Δεν χρειάζεται άλλο ένα άρθρο για το ίδιο θέμα και όλοι νομίζω καταλαβαίνουμε τι εννοώ. Βασικά δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα άλλο για οτιδήποτε. Πρέπει πλέον να κάνουμε κάτι. Όχι μόνο στο συγκεκριμένο θέμα, αλλά και γενικότερα. Πρέπει να αλλάξουμε στάση ζωής.
Από τότε που μπήκε το διαδίκτυο στη ζωή μας, έχουμε την τάση να λέμε, να λέμε, να λέμε, να σχολιάζουμε τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια και…να μένουμε εκεί.
Δεν κάνουμε τίποτα. Μόνο εκφέρουμε άποψη και η ενασχόλησή μας με κάθε γεγονός τελειώνει εκεί. Λες και αυτή η άποψή μας αποτελεί και τη λύση στο πρόβλημα.
Δεν ξέρω αν χαλάω τα όνειρα κάποιων, αλλά ένα post στο Facebook ή ένα tweet στο Twitter δεν λύνει το πρόβλημα. Ένα like ή ένα re-tweet δεν είναι πανάκεια. Μία υπογραφή σε ένα petition που έκανε κάποιος δεν θα φέρει την αλλαγή. Ναι, θα ακουστεί η άποψη, θα κυκλοφορήσει μια πρόταση αλλά πέρα από αυτό δεν θα γίνει απολύτως τίποτα. ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ. Μην νομίζετε ότι υπογράφοντας εναντίον του φασισμού (χρησιμοποιώ το πιο πρόσφατο παράδειγμα χωρίς να επεκταθώ) θα τον καταστρέψετε. Ο φασισμός και αυτοί που τον υποστηρίζουν μας έχουν γραμμένους Ακόμα και αν αναγκαστούν να κρυφτούν για λίγο, θα δουλεύουν παρασκηνιακά, χωρίς να ακούγονται. Αν θέλετε να κάνετε κάτι, σκεφτείτε ας πούμε τι θα ψηφίσετε στις επόμενες εκλογές. Καλύτερα μην ψηφίσετε καθόλου αν δεν θέλετε ή δεν ξέρετε.
Χρειαζόμαστε πλέον πράξεις. Έχουμε γίνει μαλθακοί, νομίζουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο μέσα από το feed του Facebook, κάνοντας like και διαγράφοντας φίλους. Κάποιοι βολεύονται με αυτό. Από τα πιο απλά πράγματα μέχρι τα μεγάλα. Από τα κραξίματα που ρίχνουμε και θεωρούμε ότι του «δίνουμε και καταλαβαίνει» μέχρι άλλα, πιο σημαντικά, τα οποία είδαμε και πολύ πρόσφατα. Καταδικάζουμε το ένα, καταδικάζουμε το άλλο…και; ΚΑΙ;
Πλέον, το φαινόμενο αυτό υφίσταται και ακαδημαϊκά και έχει και δική του ορολογία. Είναι ο λεγόμενος slacktivism. Για να μην σας το κάνω πολύ επιστημονικό, παραθέτω από την Wikipedia:
The word is usually considered a pejorative term that describes «feel-good» measures, in support of an issue or social cause, that have little or no practical effect other than to make the person doing it take satisfaction from the feeling they have contributed. The acts tend to require minimal personal effort from the slacktivist. The underlying assumption being promoted by the term is that these low cost efforts substitute for more substantive actions rather than supplementing them, although this assumption has not been borne out by research. Slacktivist activities include signing Internet petitions, joining a community organization without contributing to the organization’s efforts, copying and pasting of social network statuses or messages or altering one’s personal data or avatar on social network services.
Δεν χρειάζεται φυσικά να καταφύγουμε σε ξένους ορισμούς για να δούμε το φαινόμενο. Μια βόλτα στις ελληνικές παροιμίες μας λύνει τα χέρια: Με τα λόγια χτίζει ανώγεια και κατώγεια, μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη λες, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια και άλλα πολλά.
Ας σταματήσουμε πλέον να θεωρούμε ότι λέγοντας κάτι λύνουμε και το πρόβλημα ή δίνουμε καίριο χτύπημα στις τάξεις του εχθρού. Ας βγούμε πλέον από αυτήν την ψευδαίσθηση. Κανείς δεν νοιάζεται για το τι λέμε σε ένα κοινωνικό δίκτυο ή σε ένα άρθρο. Θα νοιαστεί όμως αν μας δει μπροστά του, να κάνουμε πράξη αυτά που λέμε. Θα νοιαστεί αν δει ότι είμαστε ενεργοί και παρόντες.
Και κάτι για το τέλος που τα συμπυκνώνει όλα, γιατί πολλά είπα: Η στερνή, η πιο ιερή μορφή θεωρίας είναι η πράξη (Νίκος Καζαντζάκης).
neolaia.gr
Από τότε που μπήκε το διαδίκτυο στη ζωή μας, έχουμε την τάση να λέμε, να λέμε, να λέμε, να σχολιάζουμε τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια και…να μένουμε εκεί.
Δεν κάνουμε τίποτα. Μόνο εκφέρουμε άποψη και η ενασχόλησή μας με κάθε γεγονός τελειώνει εκεί. Λες και αυτή η άποψή μας αποτελεί και τη λύση στο πρόβλημα.
Δεν ξέρω αν χαλάω τα όνειρα κάποιων, αλλά ένα post στο Facebook ή ένα tweet στο Twitter δεν λύνει το πρόβλημα. Ένα like ή ένα re-tweet δεν είναι πανάκεια. Μία υπογραφή σε ένα petition που έκανε κάποιος δεν θα φέρει την αλλαγή. Ναι, θα ακουστεί η άποψη, θα κυκλοφορήσει μια πρόταση αλλά πέρα από αυτό δεν θα γίνει απολύτως τίποτα. ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ. Μην νομίζετε ότι υπογράφοντας εναντίον του φασισμού (χρησιμοποιώ το πιο πρόσφατο παράδειγμα χωρίς να επεκταθώ) θα τον καταστρέψετε. Ο φασισμός και αυτοί που τον υποστηρίζουν μας έχουν γραμμένους Ακόμα και αν αναγκαστούν να κρυφτούν για λίγο, θα δουλεύουν παρασκηνιακά, χωρίς να ακούγονται. Αν θέλετε να κάνετε κάτι, σκεφτείτε ας πούμε τι θα ψηφίσετε στις επόμενες εκλογές. Καλύτερα μην ψηφίσετε καθόλου αν δεν θέλετε ή δεν ξέρετε.
Χρειαζόμαστε πλέον πράξεις. Έχουμε γίνει μαλθακοί, νομίζουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο μέσα από το feed του Facebook, κάνοντας like και διαγράφοντας φίλους. Κάποιοι βολεύονται με αυτό. Από τα πιο απλά πράγματα μέχρι τα μεγάλα. Από τα κραξίματα που ρίχνουμε και θεωρούμε ότι του «δίνουμε και καταλαβαίνει» μέχρι άλλα, πιο σημαντικά, τα οποία είδαμε και πολύ πρόσφατα. Καταδικάζουμε το ένα, καταδικάζουμε το άλλο…και; ΚΑΙ;
Πλέον, το φαινόμενο αυτό υφίσταται και ακαδημαϊκά και έχει και δική του ορολογία. Είναι ο λεγόμενος slacktivism. Για να μην σας το κάνω πολύ επιστημονικό, παραθέτω από την Wikipedia:
The word is usually considered a pejorative term that describes «feel-good» measures, in support of an issue or social cause, that have little or no practical effect other than to make the person doing it take satisfaction from the feeling they have contributed. The acts tend to require minimal personal effort from the slacktivist. The underlying assumption being promoted by the term is that these low cost efforts substitute for more substantive actions rather than supplementing them, although this assumption has not been borne out by research. Slacktivist activities include signing Internet petitions, joining a community organization without contributing to the organization’s efforts, copying and pasting of social network statuses or messages or altering one’s personal data or avatar on social network services.
Δεν χρειάζεται φυσικά να καταφύγουμε σε ξένους ορισμούς για να δούμε το φαινόμενο. Μια βόλτα στις ελληνικές παροιμίες μας λύνει τα χέρια: Με τα λόγια χτίζει ανώγεια και κατώγεια, μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη λες, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια και άλλα πολλά.
Ας σταματήσουμε πλέον να θεωρούμε ότι λέγοντας κάτι λύνουμε και το πρόβλημα ή δίνουμε καίριο χτύπημα στις τάξεις του εχθρού. Ας βγούμε πλέον από αυτήν την ψευδαίσθηση. Κανείς δεν νοιάζεται για το τι λέμε σε ένα κοινωνικό δίκτυο ή σε ένα άρθρο. Θα νοιαστεί όμως αν μας δει μπροστά του, να κάνουμε πράξη αυτά που λέμε. Θα νοιαστεί αν δει ότι είμαστε ενεργοί και παρόντες.
Και κάτι για το τέλος που τα συμπυκνώνει όλα, γιατί πολλά είπα: Η στερνή, η πιο ιερή μορφή θεωρίας είναι η πράξη (Νίκος Καζαντζάκης).
neolaia.gr