Γράφει ο Αγαπητός Ξάνθης
Όταν το βιβλίο «Η ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ 21ΟΥ ΑΙΩΝΑ» έπεσε στα χέρια μου ένοιωσα μια γνωστική ικανοποίηση διακρίνοντας ότι το Πανεπιστήμιο Αιγαίου διαθέτει αστείρευτες δυνάμεις αγωγής και εκπαιδευτικής ικανότητας.
Το βιβλίο των, καθηγητή Ιωάννη Σεϊμένη και του υποψήφιου διδάκτορα Κωνσταντίνου Σεΐτη δείχνει πρώτα την ανθρώπινη και ζεστή σχέση καθηγητή-φοιτητή.
Αυτή η αμοιβαία επαφή των δύο συγγραφέων αποδεικνύει το άρτιο αποτέλεσμα της διεξαχθείσας έρευνας για την Μεσόγειο, το λίκνο του πολιτισμού, το μέσο της γης, ίσως το σημαντικότερο σημείο αναφοράς του πλανήτη από γεωπολιτικής, οικονομικής και πολιτιστικής πλευράς.
Διαπραγματεύεται τα βασικά δεδομένα και χαρακτηριστικά των Μεσογειακών Χωρών και τις συνοδεύουσες εξελίξεις για τις κρίσιμες δεκαετίες 1990 και 2000 με τις ανάλογες προβλέψεις για την ερχόμενη δεκαετία. Αναλύοντας τις χώρες από οικονομικής, κοινωνικής και περιβαλλοντικής σκοπιάς μέσα στο διεθνές στερέωμα και το σύνολο των διεθνών σχέσεων με τις μεγάλες δυνάμεις και ιδιαίτερα με την Ε.Ε διαφαίνεται ότι το οικονομικό χάσμα διατρέχει τις χώρες της Λεκάνης και η ανασφάλεια απλώνει τα φτερά της.
Το πέπλο της ανεργίας, των οικονομικών δυσκολιών, των πολιτιστικών αντιθέσεων, της γλώσσας και άλλων συνθέτουν ένα μωσαϊκό πολύ δύσκολο για εύκολη επίλυση.
Η «αδύναμη» Ευρώ-Μεσογειακή Συνεργασία η οποία μετεξελίχθηκε σε «Διαδικασία της Βαρκελώνης: Η Ένωση για τη Μεσόγειο» δεν έχει αποδώσει τα αναμενόμενα σύμφωνα με τους αρχικούς στόχους της. Η στήριξη στους τρείς πυλώνες της: τον πολιτικό, τον οικονομικό και τον κοινωνικό-πολιτιστικό διατρέχει πολλές αστάθειες που θέτουν σε αμφισβήτηση την επιτυχία του εγχειρήματος που ξεκίνησε το 1995 με πολλές φιλοδοξίες μεταξύ των χωρών οι οποίες βρέχονται από τα νερά της Μεσόγειου.
Οι προτάσεις που καταγράφονται δείχνουν μια ρεαλιστική προσέγγιση σε μια περιοχή, σταυροδρόμι εξελίξεων. Το σύνολο των πρώτων αποτελεσάντων για την εφαρμογή της ευρωμεσογειακής εταιρικής σχέσης δεν ήταν ικανοποιητικά και σε συνέπεια αυτού πρέπει να γίνουν ακόμα περισσότερα. Ο εκδημοκρατισμός και η εξάλειψη της φτώχειας υπέρ των μεταρρυθμίσεων και των ανθρωπινών δικαιωμάτων μέσα στο πλαίσιο των σύγχρονων προκλήσεων είναι μια από τις αναγκαίες απαντήσεις για τον μέλος των Τ.Μ.Χ
Μια «σταθερή» Μεσόγειος, ευημερούσα θα προκαλούσε και αλυσιδωτές θετικές εφαρμογές και στη χώρα μας. Ο αναβρασμός πάντοτε είναι επικίνδυνος να συμπαρασύρει και τους γείτονες. Είναι μια από τις αρχές των Διεθνών Σχέσεων.
Η Ε.Ε λόγω άμεσων σχέσεων με τις Τ.Μ.Χ είναι υποχρεωμένη να προσεγγίσει την περιοχή αυτή, να κατανοήσει τα προβλήματα της με ευαίσθητες πολιτικές και να συνεισφέρει προς την επίλυση τους.
Η Μεσόγειος πρέπει να γίνει χώρος ειρήνης, συνεργασίας και ασφάλειας. Σε αυτή τη βάση οφείλεται να εδραιωθεί ο πολιτικός διάλογος προερχόμενος από τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου πάνω σε βασικά θέματα (συν)ύπαρξης και (αλληλο)κατανόησης, ώστε να βελτιωθούν οι σχέσεις των λαών της Λεκάνης και η αντίληψη που έχει ο ένας για τον άλλο.
Οι τοποθετήσεις των επωνύμων συνπαρουσιαστών του βιβλίου, του κ. Φώτη Χ’’διάκου, του κ. Γιάννη Παπαδομαρκάκη και του κ. Νίκου Σκούρτου απέδωσαν τη χροιά της αναγκαιότητας έκδοσης του βιβλίου, ως πολύτιμο εργαλείο γνώσης που δεν πρέπει να λείψει από κάθε βιβλιοθήκη περιγράφοντας την «γειτονία» μας με τα προβλήματα της αλλά και προτάσεις και προβλέψεις για σχετική διευθέτηση.
Συγχαρητήρια στους συντελεστές…
Όταν το βιβλίο «Η ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ 21ΟΥ ΑΙΩΝΑ» έπεσε στα χέρια μου ένοιωσα μια γνωστική ικανοποίηση διακρίνοντας ότι το Πανεπιστήμιο Αιγαίου διαθέτει αστείρευτες δυνάμεις αγωγής και εκπαιδευτικής ικανότητας.
Το βιβλίο των, καθηγητή Ιωάννη Σεϊμένη και του υποψήφιου διδάκτορα Κωνσταντίνου Σεΐτη δείχνει πρώτα την ανθρώπινη και ζεστή σχέση καθηγητή-φοιτητή.
Αυτή η αμοιβαία επαφή των δύο συγγραφέων αποδεικνύει το άρτιο αποτέλεσμα της διεξαχθείσας έρευνας για την Μεσόγειο, το λίκνο του πολιτισμού, το μέσο της γης, ίσως το σημαντικότερο σημείο αναφοράς του πλανήτη από γεωπολιτικής, οικονομικής και πολιτιστικής πλευράς.
Διαπραγματεύεται τα βασικά δεδομένα και χαρακτηριστικά των Μεσογειακών Χωρών και τις συνοδεύουσες εξελίξεις για τις κρίσιμες δεκαετίες 1990 και 2000 με τις ανάλογες προβλέψεις για την ερχόμενη δεκαετία. Αναλύοντας τις χώρες από οικονομικής, κοινωνικής και περιβαλλοντικής σκοπιάς μέσα στο διεθνές στερέωμα και το σύνολο των διεθνών σχέσεων με τις μεγάλες δυνάμεις και ιδιαίτερα με την Ε.Ε διαφαίνεται ότι το οικονομικό χάσμα διατρέχει τις χώρες της Λεκάνης και η ανασφάλεια απλώνει τα φτερά της.
Το πέπλο της ανεργίας, των οικονομικών δυσκολιών, των πολιτιστικών αντιθέσεων, της γλώσσας και άλλων συνθέτουν ένα μωσαϊκό πολύ δύσκολο για εύκολη επίλυση.
Η «αδύναμη» Ευρώ-Μεσογειακή Συνεργασία η οποία μετεξελίχθηκε σε «Διαδικασία της Βαρκελώνης: Η Ένωση για τη Μεσόγειο» δεν έχει αποδώσει τα αναμενόμενα σύμφωνα με τους αρχικούς στόχους της. Η στήριξη στους τρείς πυλώνες της: τον πολιτικό, τον οικονομικό και τον κοινωνικό-πολιτιστικό διατρέχει πολλές αστάθειες που θέτουν σε αμφισβήτηση την επιτυχία του εγχειρήματος που ξεκίνησε το 1995 με πολλές φιλοδοξίες μεταξύ των χωρών οι οποίες βρέχονται από τα νερά της Μεσόγειου.
Οι προτάσεις που καταγράφονται δείχνουν μια ρεαλιστική προσέγγιση σε μια περιοχή, σταυροδρόμι εξελίξεων. Το σύνολο των πρώτων αποτελεσάντων για την εφαρμογή της ευρωμεσογειακής εταιρικής σχέσης δεν ήταν ικανοποιητικά και σε συνέπεια αυτού πρέπει να γίνουν ακόμα περισσότερα. Ο εκδημοκρατισμός και η εξάλειψη της φτώχειας υπέρ των μεταρρυθμίσεων και των ανθρωπινών δικαιωμάτων μέσα στο πλαίσιο των σύγχρονων προκλήσεων είναι μια από τις αναγκαίες απαντήσεις για τον μέλος των Τ.Μ.Χ
Μια «σταθερή» Μεσόγειος, ευημερούσα θα προκαλούσε και αλυσιδωτές θετικές εφαρμογές και στη χώρα μας. Ο αναβρασμός πάντοτε είναι επικίνδυνος να συμπαρασύρει και τους γείτονες. Είναι μια από τις αρχές των Διεθνών Σχέσεων.
Η Ε.Ε λόγω άμεσων σχέσεων με τις Τ.Μ.Χ είναι υποχρεωμένη να προσεγγίσει την περιοχή αυτή, να κατανοήσει τα προβλήματα της με ευαίσθητες πολιτικές και να συνεισφέρει προς την επίλυση τους.
Η Μεσόγειος πρέπει να γίνει χώρος ειρήνης, συνεργασίας και ασφάλειας. Σε αυτή τη βάση οφείλεται να εδραιωθεί ο πολιτικός διάλογος προερχόμενος από τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου πάνω σε βασικά θέματα (συν)ύπαρξης και (αλληλο)κατανόησης, ώστε να βελτιωθούν οι σχέσεις των λαών της Λεκάνης και η αντίληψη που έχει ο ένας για τον άλλο.
Οι τοποθετήσεις των επωνύμων συνπαρουσιαστών του βιβλίου, του κ. Φώτη Χ’’διάκου, του κ. Γιάννη Παπαδομαρκάκη και του κ. Νίκου Σκούρτου απέδωσαν τη χροιά της αναγκαιότητας έκδοσης του βιβλίου, ως πολύτιμο εργαλείο γνώσης που δεν πρέπει να λείψει από κάθε βιβλιοθήκη περιγράφοντας την «γειτονία» μας με τα προβλήματα της αλλά και προτάσεις και προβλέψεις για σχετική διευθέτηση.
Συγχαρητήρια στους συντελεστές…