Του Γιώργου Λοβέρδου
Υπάρχουν τα κατά συνθήκη ψεύδη, αυτά που για μερικούς δικαιολογούνται, ίσως για να μην έρθεις σε πολύ δύσκολη θέση ή να μην βάλεις τους άλλους σε δύσκολη θέση.
Πολλές φορές έχουν δικαιολογηθεί και κατά καιρούς θεωρήθηκαν ως δείγμα ευγένειας και πολιτισμού…
Υπάρχουν όμως και τα άλλα… Τα ψεύδη που δεν είναι τίποτε άλλο από παραποίηση της αλήθειας για καθαρά ιδιοτελείς σκοπούς.
Και αυτά έχουν διαβαθμίσεις…
Πάντοτε απέβλεπαν σε προσωπικά οφέλη και σε δύσκολες εποχές γερακιών, σε καθαρά οφέλη που μεταφράζονταν σε εξουσία, δύναμη και χρήμα…
Δεν ξέρω αν η εποχή μας είναι ιδιαίτερη. Συχνά το χρησιμοποιούν ως καραμέλα ανατρέχοντας σε καλύτερες και πιο αγνές εποχές του παρελθόντος είτε τις ζήσαμε, είτε τις διαβάσαμε.
Τείνω να πιστεύω πως ποτέ δεν υπήρχαν τέτοιες εποχές, αλλά μόνον στο μυαλό μας, στην επεξεργασία της πληροφορίας από τον εγκέφαλό μας. Στο βαθμό που μεταφράζαμε το δάσος της πληροφορίας για κάποια εποχή με τον τρόπο που μας συνέφερε ή που μας ξεκούραζε.
Όπως και να ‘χει με την παγκοσμιοποίηση ο κόσμος έγινε μικρότερος, οι πληροφορίες άπειρες, ψεύτικες και αληθινές, τα οφέλη τεράστια.
Οι δυνάμεις ενώθηκαν. Όχι του λαού, αλλά του συμφέροντος των λίγων κατά των πολλών…
Παντρεμένη καλά η εξουσία του χρήματος με εκείνη της «ενημέρωσης», της χειραγώγησης της πληροφορίας και της άποψης, όπου εμπλέκονται και εκατοντάδες εταιρείες διαμόρφωσης και μέτρησης της κοινής γνώμης.
Συχνά ο απλός άνθρωπος, λιγότερο μορφωμένος ή και απαίδευτος κρίνει τον κόσμο από το καθιστικό του σπιτιού του. Με μεγέθη που ξεφεύγουν από το μυαλό του. Δις, τρις και εκατομμύρια κάνουν παρέλαση σαν κάτι ξένο.
Η σύγχρονη επικοινωνία ζητά απλά συνθήματα, καλούς και κακούς. Ανθρώπους με προφίλ θετικό, ίσως και ανθρώπινο με λάθη…
Ο απλός πολίτης κρίνει συχνά με όρους γειτονιάς: λίγο μίσος, λίγη αγάπη, λίγη συμπόνια, λίγη αδυναμία, λίγη ή μεγαλύτερη ευαισθησία.
Αυτά αποδίδει ως χαρίσματα ή ελαττώματα σε εκείνους που βλέπει καθημερινά από την τηλεόραση…
Μόνον που δεν είναι έτσι…
Γιατί απλά αυτοί οι μεγαλόσχημοι που παρελαύνουν από τις οθόνες και από τα Μέσα βλέπουν τον πολίτη σαν μία μονάδα μέσα σε ένα άπειρο σύνολο.
Σαν στρατιώτες ενός στρατού που διατάζουν, που οι απώλειες θα αντικατασταθούν, που οι ζωντανοί θα πάρουν τη θέση των πεθαμένων.
Τα ονόματα δεν παίζουν ρόλο. Κώστας, Νίκος, Ζωή, Μαρία, Μισέλ, Τόμας…
Ονόματα με ταυτότητα με φόρους, με περίθαλψη ή όχι, άνεργοι ή εργαζόμενοι είναι μέρος ενός απρόσωπου συνόλου…
Από εκείνα τα σύνολα που γεννιούνται και πεθαίνουν στη Γη μας.. Πάντα γινόταν!
Οι πολίτες δεν έχουν ανάγκες, δεν αισθάνονται πόνο, δεν πληγώνονται.
Δεν υπάρχουν παρά μόνον ως ονόματα σε ένα ψυχρό κατάλογο σε κάποιο Δήμο…
Έχουν δικαίωμα ψήφου και μόνον τότε αποκτούν αξία…
Η αξία τους είναι κάτι σαν μιας αγέλης που οδηγείται στο νερό ή στο λιβάδι για βοσκή. Οι ποιμένες τους οδηγούν.
Αν μερικά ζώα ξεφύγουν, τότε συχνά κάποιο αρπακτικό θα τα φάει ή απλά, αν δεν αποτελούν κίνδυνο, αφήνονται στην ελεύθερη φύση…
Όσο δεν ενοχλούν…
Ορδές αστυνόμων της ενημέρωσης, της οικονομίας, της δημόσιας τάξης είναι έτοιμες να προδώσουν και την οικογένειά τους για να συμμετάσχουν στη βοσκή του ποιμνίου…
Σε περιόδους δύσκολες τα πονηρά ζώα κάνουν και άλλες υποχωρήσεις για να επιζήσουν…
Τα βλέπουμε καθημερινά να κάνουν παρέλαση με ψέματα, με αλληλομαχαιρώματα, παραποιώντας λογική, επικαλούμενοι ηθικές αρχές που δεν πιστεύουν.
Παίζουν το ρόλο του ενός από εμάς…
Όταν σβήσουν τα φώτα, βυθιζόμαστε στο σκοτάδι…
Δεν υπάρχουμε παρά μόνον ως κοπάδι…
Γ.Λ.
Υ.Γ. Αφορμή για το άρθρο αυτό ήταν μία δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου κ. Κεδίκογλου του νεώτερου ότι τα νέα μέτρα θα ανακοινωθούν τον Αύγουστο…
Μόλις χθες έλεγαν πως τα δύο «κεντρώα» κόμματα αρνούνται τα νέα μέτρα…
to pontiki.gr
Υπάρχουν τα κατά συνθήκη ψεύδη, αυτά που για μερικούς δικαιολογούνται, ίσως για να μην έρθεις σε πολύ δύσκολη θέση ή να μην βάλεις τους άλλους σε δύσκολη θέση.
Πολλές φορές έχουν δικαιολογηθεί και κατά καιρούς θεωρήθηκαν ως δείγμα ευγένειας και πολιτισμού…
Υπάρχουν όμως και τα άλλα… Τα ψεύδη που δεν είναι τίποτε άλλο από παραποίηση της αλήθειας για καθαρά ιδιοτελείς σκοπούς.
Και αυτά έχουν διαβαθμίσεις…
Πάντοτε απέβλεπαν σε προσωπικά οφέλη και σε δύσκολες εποχές γερακιών, σε καθαρά οφέλη που μεταφράζονταν σε εξουσία, δύναμη και χρήμα…
Δεν ξέρω αν η εποχή μας είναι ιδιαίτερη. Συχνά το χρησιμοποιούν ως καραμέλα ανατρέχοντας σε καλύτερες και πιο αγνές εποχές του παρελθόντος είτε τις ζήσαμε, είτε τις διαβάσαμε.
Τείνω να πιστεύω πως ποτέ δεν υπήρχαν τέτοιες εποχές, αλλά μόνον στο μυαλό μας, στην επεξεργασία της πληροφορίας από τον εγκέφαλό μας. Στο βαθμό που μεταφράζαμε το δάσος της πληροφορίας για κάποια εποχή με τον τρόπο που μας συνέφερε ή που μας ξεκούραζε.
Όπως και να ‘χει με την παγκοσμιοποίηση ο κόσμος έγινε μικρότερος, οι πληροφορίες άπειρες, ψεύτικες και αληθινές, τα οφέλη τεράστια.
Οι δυνάμεις ενώθηκαν. Όχι του λαού, αλλά του συμφέροντος των λίγων κατά των πολλών…
Παντρεμένη καλά η εξουσία του χρήματος με εκείνη της «ενημέρωσης», της χειραγώγησης της πληροφορίας και της άποψης, όπου εμπλέκονται και εκατοντάδες εταιρείες διαμόρφωσης και μέτρησης της κοινής γνώμης.
Συχνά ο απλός άνθρωπος, λιγότερο μορφωμένος ή και απαίδευτος κρίνει τον κόσμο από το καθιστικό του σπιτιού του. Με μεγέθη που ξεφεύγουν από το μυαλό του. Δις, τρις και εκατομμύρια κάνουν παρέλαση σαν κάτι ξένο.
Η σύγχρονη επικοινωνία ζητά απλά συνθήματα, καλούς και κακούς. Ανθρώπους με προφίλ θετικό, ίσως και ανθρώπινο με λάθη…
Ο απλός πολίτης κρίνει συχνά με όρους γειτονιάς: λίγο μίσος, λίγη αγάπη, λίγη συμπόνια, λίγη αδυναμία, λίγη ή μεγαλύτερη ευαισθησία.
Αυτά αποδίδει ως χαρίσματα ή ελαττώματα σε εκείνους που βλέπει καθημερινά από την τηλεόραση…
Μόνον που δεν είναι έτσι…
Γιατί απλά αυτοί οι μεγαλόσχημοι που παρελαύνουν από τις οθόνες και από τα Μέσα βλέπουν τον πολίτη σαν μία μονάδα μέσα σε ένα άπειρο σύνολο.
Σαν στρατιώτες ενός στρατού που διατάζουν, που οι απώλειες θα αντικατασταθούν, που οι ζωντανοί θα πάρουν τη θέση των πεθαμένων.
Τα ονόματα δεν παίζουν ρόλο. Κώστας, Νίκος, Ζωή, Μαρία, Μισέλ, Τόμας…
Ονόματα με ταυτότητα με φόρους, με περίθαλψη ή όχι, άνεργοι ή εργαζόμενοι είναι μέρος ενός απρόσωπου συνόλου…
Από εκείνα τα σύνολα που γεννιούνται και πεθαίνουν στη Γη μας.. Πάντα γινόταν!
Οι πολίτες δεν έχουν ανάγκες, δεν αισθάνονται πόνο, δεν πληγώνονται.
Δεν υπάρχουν παρά μόνον ως ονόματα σε ένα ψυχρό κατάλογο σε κάποιο Δήμο…
Έχουν δικαίωμα ψήφου και μόνον τότε αποκτούν αξία…
Η αξία τους είναι κάτι σαν μιας αγέλης που οδηγείται στο νερό ή στο λιβάδι για βοσκή. Οι ποιμένες τους οδηγούν.
Αν μερικά ζώα ξεφύγουν, τότε συχνά κάποιο αρπακτικό θα τα φάει ή απλά, αν δεν αποτελούν κίνδυνο, αφήνονται στην ελεύθερη φύση…
Όσο δεν ενοχλούν…
Ορδές αστυνόμων της ενημέρωσης, της οικονομίας, της δημόσιας τάξης είναι έτοιμες να προδώσουν και την οικογένειά τους για να συμμετάσχουν στη βοσκή του ποιμνίου…
Σε περιόδους δύσκολες τα πονηρά ζώα κάνουν και άλλες υποχωρήσεις για να επιζήσουν…
Τα βλέπουμε καθημερινά να κάνουν παρέλαση με ψέματα, με αλληλομαχαιρώματα, παραποιώντας λογική, επικαλούμενοι ηθικές αρχές που δεν πιστεύουν.
Παίζουν το ρόλο του ενός από εμάς…
Όταν σβήσουν τα φώτα, βυθιζόμαστε στο σκοτάδι…
Δεν υπάρχουμε παρά μόνον ως κοπάδι…
Γ.Λ.
Υ.Γ. Αφορμή για το άρθρο αυτό ήταν μία δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου κ. Κεδίκογλου του νεώτερου ότι τα νέα μέτρα θα ανακοινωθούν τον Αύγουστο…
Μόλις χθες έλεγαν πως τα δύο «κεντρώα» κόμματα αρνούνται τα νέα μέτρα…
to pontiki.gr