Καρτερός Θανάσης
Tώρα μαχαιρώνουν αλλοδαπούς στον δρόμο, ή στον ηλεκτρικό μέρα μεσημέρι. Μετατρέποντας την Αθήνα σε πόλη του τρόμου όχι μόνο για τα θύματα και τα υποψήφια θύματα, αλλά για όλους. Και σε πόλη του μίσους που με χρυσαυγίτικη κουκούλα ή ναζιστικό κράνος, και επιτελάρχη τον κάθε Καιάδα και τον κάθε Παναγιώταρο (βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου!) στήνει καρτέρι να σκοτώσει αθώους.
Και στα μεν καθάρματα που πέντε-πέντε και δέκα-δέκα, οπλισμένοι και με τη σιγουριά της ατιμωρησίας, ξεμοναχιάζουν ανθρώπους για να τους σφάξουν επειδή δεν τους αρέσει η φάτσα και η καταγωγή τους, δεν έχει νόημα να πει κανείς τίποτε.
Δεν καταλαβαίνουν καμιά ανθρώπινη γλώσσα αυτοί, ούτε και τα ελληνικά τα οποία με μαχαίρια και λοστάρια υπερασπίζονται. Στην κόλασή τους η συνεννόηση γίνεται με κραυγές μίσος και επιφωνήματα ηδονής μπροστά στο αίμα.
Έχει να πει όμως πολλά σε κείνους που όπλισαν το χέρι τους. Που παρέδωσαν τους δρόμους στις συμμορίες τους. Που φωνασκούν στα μπαλκόνια ότι θα απελευθερώσουν τις πόλεις μας από τους ξένους, δίνοντας έτσι πράσινο φως στις ναζιστικές ομάδες.. απελευθέρωσης. Και που στηρίζουν την προστασία του κάθε πολίτη και του κάθε ανθρώπου σε μια αστυνομία που η μισή χειροκροτεί τα κατορθώματα των δολοφόνων. Και ψηφίζει την είσοδό τους στην ελληνική Βουλή.
Έχει να πει και σε κείνους τους δημοκρατικούς υποτίθεται, που βλέπουν την παράνομη μετανάστευση ως καρκίνωμα και προτιμούν να σιωπούν μπροστά στο οργανωμένο πογκρόμ των τελευταίων ημερών, παρά να πάρουν μια καθαρή θέση, που ίσως να τους κοστίσει ψήφους νοικοκυραίων. Και στους νομοταγείς πολίτες επίσης, οι οποίοι αισθάνονται βέβαιοι για την αθωότητά τους όταν δηλώνουν το πασίγνωστο πια: εγώ δεν είμαι ρατσιστής, αλλά. Κρύβοντας σε κείνο το αλλά το άλλοθι για τις αγριότητες εναντίον των άλλων. Που δεν διστάζουν να δηλώνουν και ρατσιστές και φασίστες.
Έχει να πει τέλος και στην Αριστερά που φιλοδοξεί να κυβερνήσει σε συνθήκες άγριες και επικίνδυνες τον τόπο. Και που θα έπρεπε, όσο κι αν το Μνημόνιο και όσα συνεπάγεται απορροφούν την ενεργητικότητά της, να σταθεί ανάμεσα στους δολοφόνους και τα θύματα. Να καταγγείλει, να διαμαρτυρηθεί, να κινητοποιηθεί με όλες τις δυνάμεις της. Γιατί δεν μπορεί να δεχτεί σε καμιά περίπτωση το αποτρόπαιο ως φυσικό…
Αυγή
Tώρα μαχαιρώνουν αλλοδαπούς στον δρόμο, ή στον ηλεκτρικό μέρα μεσημέρι. Μετατρέποντας την Αθήνα σε πόλη του τρόμου όχι μόνο για τα θύματα και τα υποψήφια θύματα, αλλά για όλους. Και σε πόλη του μίσους που με χρυσαυγίτικη κουκούλα ή ναζιστικό κράνος, και επιτελάρχη τον κάθε Καιάδα και τον κάθε Παναγιώταρο (βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου!) στήνει καρτέρι να σκοτώσει αθώους.
Και στα μεν καθάρματα που πέντε-πέντε και δέκα-δέκα, οπλισμένοι και με τη σιγουριά της ατιμωρησίας, ξεμοναχιάζουν ανθρώπους για να τους σφάξουν επειδή δεν τους αρέσει η φάτσα και η καταγωγή τους, δεν έχει νόημα να πει κανείς τίποτε.
Δεν καταλαβαίνουν καμιά ανθρώπινη γλώσσα αυτοί, ούτε και τα ελληνικά τα οποία με μαχαίρια και λοστάρια υπερασπίζονται. Στην κόλασή τους η συνεννόηση γίνεται με κραυγές μίσος και επιφωνήματα ηδονής μπροστά στο αίμα.
Έχει να πει όμως πολλά σε κείνους που όπλισαν το χέρι τους. Που παρέδωσαν τους δρόμους στις συμμορίες τους. Που φωνασκούν στα μπαλκόνια ότι θα απελευθερώσουν τις πόλεις μας από τους ξένους, δίνοντας έτσι πράσινο φως στις ναζιστικές ομάδες.. απελευθέρωσης. Και που στηρίζουν την προστασία του κάθε πολίτη και του κάθε ανθρώπου σε μια αστυνομία που η μισή χειροκροτεί τα κατορθώματα των δολοφόνων. Και ψηφίζει την είσοδό τους στην ελληνική Βουλή.
Έχει να πει και σε κείνους τους δημοκρατικούς υποτίθεται, που βλέπουν την παράνομη μετανάστευση ως καρκίνωμα και προτιμούν να σιωπούν μπροστά στο οργανωμένο πογκρόμ των τελευταίων ημερών, παρά να πάρουν μια καθαρή θέση, που ίσως να τους κοστίσει ψήφους νοικοκυραίων. Και στους νομοταγείς πολίτες επίσης, οι οποίοι αισθάνονται βέβαιοι για την αθωότητά τους όταν δηλώνουν το πασίγνωστο πια: εγώ δεν είμαι ρατσιστής, αλλά. Κρύβοντας σε κείνο το αλλά το άλλοθι για τις αγριότητες εναντίον των άλλων. Που δεν διστάζουν να δηλώνουν και ρατσιστές και φασίστες.
Έχει να πει τέλος και στην Αριστερά που φιλοδοξεί να κυβερνήσει σε συνθήκες άγριες και επικίνδυνες τον τόπο. Και που θα έπρεπε, όσο κι αν το Μνημόνιο και όσα συνεπάγεται απορροφούν την ενεργητικότητά της, να σταθεί ανάμεσα στους δολοφόνους και τα θύματα. Να καταγγείλει, να διαμαρτυρηθεί, να κινητοποιηθεί με όλες τις δυνάμεις της. Γιατί δεν μπορεί να δεχτεί σε καμιά περίπτωση το αποτρόπαιο ως φυσικό…
Αυγή