Παρακολουθώ τον δημόσιο διάλογο για το μεταναστευτικό και το κέντρο της Αθήνας και μου δημιουργείται η εντύπωση πως, αν εξαφανιστούν οι μετανάστες, η Αθήνα θα γίνει ένας επίγειος παράδεισος. Όπως ήταν παλιά, δηλαδή. Τότε που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα.
Αφού παρατηρήσω πως οι πιο ισχυρές και απόλυτες απόψεις για το κέντρο της Αθήνας ακούγονται από ανθρώπους που μένουν στα βόρεια προάστια, έχω να κάνω και μια ακόμα παρατήρηση. Δεν ήταν όλα καλά στη χώρα μας πριν έρθουν οι μετανάστες. Ακούς ανθρώπους να μιλούν για την προ μεταναστών εποχή και νομίζεις πως -πριν έρθουν οι μετανάστες- οι Αθηναίοι άφηναν τις πόρτες των σπιτιών τους ανοιχτές και έπαιζαν κρυφτό και αμπάριζα στην Πατησίων, ενώ οι λατερνατζήδες χαριεντίζονταν με ευγενικές γυφτοπούλες, και οι νοικοκυρές έραιναν τους περαστικούς με ροδοπέταλα και τριαντάφυλλα από τα μπαλκόνια.
Ωραίες είναι αυτές οι εικόνες αλλά είναι εικόνες της δεκαετίας του ’50. Για την ακρίβεια, είναι εικόνες από τις ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες της δεκαετίες του ’50. Και βέβαια, δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, αφού στη δεκαετία του ’50 εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες ήταν εξόριστοι, κυνηγημένοι ή εξαθλιωμένοι – αυτά δεν τα έδειχναν ποτέ στις βλακώδεις αυτές ταινίες που ο πλούσιος αγαπούσε τη φτωχιά και την παντρευόταν, αφού πρώτα χόρευαν ένα τουίστ ή το μάμπο το μπραζιλέιρο.
Όσοι νοσταλγούν την προ μεταναστών εποχή κάνουν ένα μεγάλο λάθος. Αν φύγουν οι μετανάστες, δεν θα γίνουν οι ίδιοι πιο νέοι. Γιατί έχω την υποψία πως αυτό που πραγματικά αναπολούν όσοι αναφέρονται στην Αθήνα -πριν αρχίσουν να έρχονται οι μετανάστες- είναι τα νιάτα τους. Όπως οι παλαιότεροι που αναπολούν την Αθήνα της Κατοχής με τα πτώματα στους δρόμους επειδή ήταν 15 χρονών.
Αν το 1981 ήσουν 30 χρονών, σήμερα είσαι 60 – να τα εκατοστήσεις. Θέλω να σε διαβεβαιώσω πως, αν αύριο το πρωί δεν υπάρχει ούτε ένας μετανάστης στην Αθήνα, εσύ δεν πρόκειται να πας το βραδάκι για ποτό στην Αυτοκίνηση δίπλα στην παρέα του Τζίγγερ, και πως ο Πιέρο και ο Νικόλα Λαβάκα δεν παίζουν πια μουσική σε κανένα μαγαζί. Μπορεί μάλιστα και να ‘χουν συγχωρεθεί. Αιωνία τους η μνήμη.
Η προ μεταναστών εποχή είναι επίσης η εποχή προ ιδιωτικής τηλεόρασης, προ «ζούμε όλοι χρεωμένοι με πιστωτικές κάρτες», προ διαδικτύου, προ ευρώ, προ Ολυμπιακών Αγώνων, προ, προ, προ, προ…
Καταλαβαίνω τις ανάγκες μεγάλου μέρους της κοινωνίας να αποδώσει τις ευθύνες για όλα τα δεινά της χώρας στους μετανάστες – η αυτοκριτική δεν ήταν ποτέ το δυνατό σημείο του Έλληνα-, αλλά αυτό δεν οδηγεί πουθενά. Αν φύγουν οι μετανάστες, δεν θα φύγουν και οι ρυτίδες σου.
pitsirikos.net
Αφού παρατηρήσω πως οι πιο ισχυρές και απόλυτες απόψεις για το κέντρο της Αθήνας ακούγονται από ανθρώπους που μένουν στα βόρεια προάστια, έχω να κάνω και μια ακόμα παρατήρηση. Δεν ήταν όλα καλά στη χώρα μας πριν έρθουν οι μετανάστες. Ακούς ανθρώπους να μιλούν για την προ μεταναστών εποχή και νομίζεις πως -πριν έρθουν οι μετανάστες- οι Αθηναίοι άφηναν τις πόρτες των σπιτιών τους ανοιχτές και έπαιζαν κρυφτό και αμπάριζα στην Πατησίων, ενώ οι λατερνατζήδες χαριεντίζονταν με ευγενικές γυφτοπούλες, και οι νοικοκυρές έραιναν τους περαστικούς με ροδοπέταλα και τριαντάφυλλα από τα μπαλκόνια.
Ωραίες είναι αυτές οι εικόνες αλλά είναι εικόνες της δεκαετίας του ’50. Για την ακρίβεια, είναι εικόνες από τις ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες της δεκαετίες του ’50. Και βέβαια, δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, αφού στη δεκαετία του ’50 εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες ήταν εξόριστοι, κυνηγημένοι ή εξαθλιωμένοι – αυτά δεν τα έδειχναν ποτέ στις βλακώδεις αυτές ταινίες που ο πλούσιος αγαπούσε τη φτωχιά και την παντρευόταν, αφού πρώτα χόρευαν ένα τουίστ ή το μάμπο το μπραζιλέιρο.
Όσοι νοσταλγούν την προ μεταναστών εποχή κάνουν ένα μεγάλο λάθος. Αν φύγουν οι μετανάστες, δεν θα γίνουν οι ίδιοι πιο νέοι. Γιατί έχω την υποψία πως αυτό που πραγματικά αναπολούν όσοι αναφέρονται στην Αθήνα -πριν αρχίσουν να έρχονται οι μετανάστες- είναι τα νιάτα τους. Όπως οι παλαιότεροι που αναπολούν την Αθήνα της Κατοχής με τα πτώματα στους δρόμους επειδή ήταν 15 χρονών.
Αν το 1981 ήσουν 30 χρονών, σήμερα είσαι 60 – να τα εκατοστήσεις. Θέλω να σε διαβεβαιώσω πως, αν αύριο το πρωί δεν υπάρχει ούτε ένας μετανάστης στην Αθήνα, εσύ δεν πρόκειται να πας το βραδάκι για ποτό στην Αυτοκίνηση δίπλα στην παρέα του Τζίγγερ, και πως ο Πιέρο και ο Νικόλα Λαβάκα δεν παίζουν πια μουσική σε κανένα μαγαζί. Μπορεί μάλιστα και να ‘χουν συγχωρεθεί. Αιωνία τους η μνήμη.
Η προ μεταναστών εποχή είναι επίσης η εποχή προ ιδιωτικής τηλεόρασης, προ «ζούμε όλοι χρεωμένοι με πιστωτικές κάρτες», προ διαδικτύου, προ ευρώ, προ Ολυμπιακών Αγώνων, προ, προ, προ, προ…
Καταλαβαίνω τις ανάγκες μεγάλου μέρους της κοινωνίας να αποδώσει τις ευθύνες για όλα τα δεινά της χώρας στους μετανάστες – η αυτοκριτική δεν ήταν ποτέ το δυνατό σημείο του Έλληνα-, αλλά αυτό δεν οδηγεί πουθενά. Αν φύγουν οι μετανάστες, δεν θα φύγουν και οι ρυτίδες σου.
pitsirikos.net