Σε όλες τις χώρες οι πολίτες συνηθίζουν να λένε το πασίγνωστο πλέον απόφθεγμα του Βενιαμίν Φραγκλίνου ότι «σ' αυτόν τον κόσμο τίποτε δεν είναι σίγουρο, εκτός από τον θάνατο και τους φόρους». Τα τελευταία μνημονιακά χρόνια στην Ελλάδα οι φόροι ήταν πράγματι τόσο δεδομένοι, που πολίτες και επιχειρήσεις δεν είχαν να ελπίζουν σε «ανάσες».
Απλά περίμεναν μοιραία τα μέτρα που επιβλήθηκαν αναγκαστικά στο πλαίσιο του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής.
Ωστόσο, η εντυπωσιακή προσαρμογή που πέτυχε η χώρα, το «νοικοκύρεμα» στα οικονομικά και η στροφή που έκανε το... καράβι, επιτρέπουν πλέον στην κυβέρνηση να άρει αυτή τη βεβαιότητα των συνεχόμενων φόρων. Το πρωτογενές πλεόνασμα δίνει τη δυνατότητα για σημαντικές παρεμβάσεις και άρση των αδικιών που αποδεδειγμένα έγιναν, τόσο σε φυσικά πρόσωπα όσο και στο επιχειρείν στη χώρα μας. Βεβαίως απαιτείται η σύμφωνη γνώμη των δανειστών, όμως, στη φάση που βρίσκεται η οικονομία και η κοινωνία δεν πρέπει να αποκλείονται ακόμη και οι μονομερείς αποφάσεις της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στη... μονολιθική πολιτική που ακολουθεί η τρόικα.
Η μείωση φόρων θα μοιάζει πλέον με όαση στην οικονομική έρημο που προκάλεσε η κρίση των τελευταίων τεσσάρων ετών. Αλλωστε είναι πλέον αποδεδειγμένο ότι τόσο οι πολίτες όσο και οι επιχειρήσεις βρίσκονται σε αδιέξοδο. Οταν οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν φτάσει τα 90 δισ. ευρώ, δηλαδή το μισό ΑΕΠ της χώρας, ασφαλώς δεν μπορεί να επικαλείται κανείς τη συνέχιση μιας αδιέξοδης φορολογικής πολιτικής.
Και αποδεικνύει ότι η αγορά και τα νοικοκυριά χρειάζονται απαραιτήτως οξυγόνο. Οι επιχειρήσεις πρέπει να μειώσουν το λειτουργικό τους κόστος, ώστε να μπορούν να κάνουν επενδύσεις και να διατηρήσουν, αν όχι να αυξήσουν τις θέσεις εργασίας. Με τους φόρους να πνίγουν την επιχειρηματικότητα, ασφαλώς δεν μπορεί να προσδοκά η Ελλάδα να έρθουν ξένοι επενδυτές, όταν μπορούν να επενδύσουν σε κάποια άλλη χώρα με πολύ χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές και επιχειρηματικά κίνητρα.
Ειδικά, όμως, στη ραχοκοκαλιά της οικονομίας, τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, η μείωση της φορολογίας θα αποτελέσει σημαντική ανάσα που τόσο έχουν ανάγκη.
Οσο για τα νοικοκυριά, έγιναν σε πολλές περιπτώσεις φορολογικά λάθη που έπληξαν, και σε πολλές περιπτώσεις εξαφάνισαν, κυρίως τη μεσαία τάξη. Υπήρξαν την τελευταία τετραετία παράλογοι φόροι και αδικίες που όχι μόνο δημιούργησαν χάος, αλλά δεν είχαν και τα αναμενόμενα έσοδα για το κράτος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η αύξηση του Ειδικού Φόρου στο πετρέλαιο που «βούλιαξε» την αγορά και «πάγωσε» χιλιάδες οικογένειες. Ή ακόμη ο φόρος πολυτελείας στα μεγάλου κυβισμού αυτοκίνητα, που οδήγησε σε απόσυρση χιλιάδων πινακίδων και σε κατάρρευση του κλάδου.
Τα λάθη, όμως, γίνονται για να μπορούν να διορθωθούν κιόλας. Η κυβέρνηση, είτε για λόγους δικαιοσύνης, είτε ακόμη και για προεκλογική σκοπιμότητα, οφείλει να σχεδιάσει ένα συνολικό πακέτο ελαφρύνσεων, στοχευμένο και δίκαιο.
Είναι ευκολότερη η μείωση της φοροδιαφυγής παρά η συνέχιση μιας καταστροφικής πολιτικής που «πνίγει» την οικονομία, χωρίς να φέρνει έσοδα στο Δημόσιο.
imerisia
Απλά περίμεναν μοιραία τα μέτρα που επιβλήθηκαν αναγκαστικά στο πλαίσιο του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής.
Ωστόσο, η εντυπωσιακή προσαρμογή που πέτυχε η χώρα, το «νοικοκύρεμα» στα οικονομικά και η στροφή που έκανε το... καράβι, επιτρέπουν πλέον στην κυβέρνηση να άρει αυτή τη βεβαιότητα των συνεχόμενων φόρων. Το πρωτογενές πλεόνασμα δίνει τη δυνατότητα για σημαντικές παρεμβάσεις και άρση των αδικιών που αποδεδειγμένα έγιναν, τόσο σε φυσικά πρόσωπα όσο και στο επιχειρείν στη χώρα μας. Βεβαίως απαιτείται η σύμφωνη γνώμη των δανειστών, όμως, στη φάση που βρίσκεται η οικονομία και η κοινωνία δεν πρέπει να αποκλείονται ακόμη και οι μονομερείς αποφάσεις της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στη... μονολιθική πολιτική που ακολουθεί η τρόικα.
Η μείωση φόρων θα μοιάζει πλέον με όαση στην οικονομική έρημο που προκάλεσε η κρίση των τελευταίων τεσσάρων ετών. Αλλωστε είναι πλέον αποδεδειγμένο ότι τόσο οι πολίτες όσο και οι επιχειρήσεις βρίσκονται σε αδιέξοδο. Οταν οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν φτάσει τα 90 δισ. ευρώ, δηλαδή το μισό ΑΕΠ της χώρας, ασφαλώς δεν μπορεί να επικαλείται κανείς τη συνέχιση μιας αδιέξοδης φορολογικής πολιτικής.
Και αποδεικνύει ότι η αγορά και τα νοικοκυριά χρειάζονται απαραιτήτως οξυγόνο. Οι επιχειρήσεις πρέπει να μειώσουν το λειτουργικό τους κόστος, ώστε να μπορούν να κάνουν επενδύσεις και να διατηρήσουν, αν όχι να αυξήσουν τις θέσεις εργασίας. Με τους φόρους να πνίγουν την επιχειρηματικότητα, ασφαλώς δεν μπορεί να προσδοκά η Ελλάδα να έρθουν ξένοι επενδυτές, όταν μπορούν να επενδύσουν σε κάποια άλλη χώρα με πολύ χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές και επιχειρηματικά κίνητρα.
Ειδικά, όμως, στη ραχοκοκαλιά της οικονομίας, τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, η μείωση της φορολογίας θα αποτελέσει σημαντική ανάσα που τόσο έχουν ανάγκη.
Οσο για τα νοικοκυριά, έγιναν σε πολλές περιπτώσεις φορολογικά λάθη που έπληξαν, και σε πολλές περιπτώσεις εξαφάνισαν, κυρίως τη μεσαία τάξη. Υπήρξαν την τελευταία τετραετία παράλογοι φόροι και αδικίες που όχι μόνο δημιούργησαν χάος, αλλά δεν είχαν και τα αναμενόμενα έσοδα για το κράτος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η αύξηση του Ειδικού Φόρου στο πετρέλαιο που «βούλιαξε» την αγορά και «πάγωσε» χιλιάδες οικογένειες. Ή ακόμη ο φόρος πολυτελείας στα μεγάλου κυβισμού αυτοκίνητα, που οδήγησε σε απόσυρση χιλιάδων πινακίδων και σε κατάρρευση του κλάδου.
Τα λάθη, όμως, γίνονται για να μπορούν να διορθωθούν κιόλας. Η κυβέρνηση, είτε για λόγους δικαιοσύνης, είτε ακόμη και για προεκλογική σκοπιμότητα, οφείλει να σχεδιάσει ένα συνολικό πακέτο ελαφρύνσεων, στοχευμένο και δίκαιο.
Είναι ευκολότερη η μείωση της φοροδιαφυγής παρά η συνέχιση μιας καταστροφικής πολιτικής που «πνίγει» την οικονομία, χωρίς να φέρνει έσοδα στο Δημόσιο.
imerisia