Λοιπόν, παιδιά, νομίζω πως ήρθε η ώρα να γράψουμε και κάτι για
την υπόθεση “Sea Star”, τα πιο πολλά βέβαια είναι γνωστά, όμως καλό είναι να τα
έχουμε και σε μια κόλλα χαρτί, έστω και ηλεκτρονική, γιατί τα λόγια είναι λόγια,
που έλεγαν και οι παλιοί, και τα παίρνει
ο αέρας…
Ελπίζω να μην σας κουράσω πολύ, αν γυρίσω λίγο την ιστορία στην αρχή.
Ελπίζω να μην σας κουράσω πολύ, αν γυρίσω λίγο την ιστορία στην αρχή.
Γιατί έπρεπε να πάρουμε δικό μας καράβι;
Εντάξει, η απάντηση είναι εύκολη, όμως να σας θυμίσω πως στα
μέσα της δεκαετίας του ’90 είχαμε το «ΚΑΛΥΜΝΟΣ» με δύο δρομολόγια την εβδομάδα
και τον… Αγούδημο όταν το θυμόταν... Η απόσταση των 40 μιλίων από τη Ρόδο διαρκούσε πάνω από 4 ώρες και ποτέ δε γινόταν απευθείας, πάντα μέσω Σύμης, μια που κανένας
σοβαρός ή όχι πλοιοκτήτης δεν ενδιαφέρονταν για ένα νησί με 300 κάτοικους
και 100-150 τουρίστες το καλοκαίρι.
Για τους ίδιους λόγους το καράβι έπρεπε να είναι και γρήγορο,
γιατί έπρεπε να εξασφαλιστεί η γρήγορη και απευθείας σύνδεση με τη Ρόδο,
καταρχάς για τον κάτοικο της Τήλου. Είμαι σίγουρος ότι θυμάστε πως για μια απλή
βεβαίωση χρειαζόμασταν 2-3 ημέρες ταξίδι,
και μετά για τους τουρίστες, θα ήταν αδύνατον να πετύχουμε με μια
απόσταση 4+ ωρών από τη Ρόδο.
Γιατί ταχύπλοο και όχι συμβατικό να μεταφέρουμε εμπορεύματα;
Την εποχή εκείνη το να αγοράζαμε ένα συμβατικό πλοίο θα ήταν
σίγουρα ένα βήμα μπροστά, μάλιστα αυτό το βήμα το έκαναν μερικά χρόνια πριν,
πιο οργανωμένες κοινωνίες από την δική μας, οι Συμιακοί, οι Καλύμνιοι κ.λ.π.,
όμως εμείς που ήμασταν δεκαετίες πίσω από αυτούς δεν χρειαζόμασταν ένα απλό
βήμα, αλλά ένα μεγάλο άλμα, και το κάναμε!
Και τι καταφέραμε όλα αυτά τα χρόνια με το “Sea Star” που δεν θα τα καταφέρναμε με ένα
άλλο πλοίο συμβατικό;
Αχ, δεν μπορώ βαριέμαι με αυτές τις ερωτήσεις, λοιπόν,
καταρχάς με το “Sea Star” καταφέραμε να ανοίξουμε επιτέλους τον δρόμο προς τη Ρόδο.
Καταφέραμε να πηγαίνουμε στη Ρόδο για βόλτα το πρωί και να επιστρέφουμε το
απόγευμα, είμαι σίγουρος πως μπορείτε να καταλάβετε πόσο σημαντικό είναι αυτό
που ζούμε όλα αυτά τα χρόνια, να μπορείς να βλέπεις το γιατρό σου χωρίς να
κινδυνεύει η ζωή σου από την καθυστέρηση και χωρίς να ξοδεύεις μια περιουσία σε
διαμονή και έξοδα.
Καταφέραμε να κάνουμε τις δουλειές μας στη Ρόδο εύκολα και
γρήγορα, καταφέραμε να έρχονται οι Τηλιακοί της Ρόδου με την ίδια ευκολία που
πάμε εμείς, καταφέραμε να πενταπλασιάσουμε τους τουρίστες μας αφού καταφέραμε να τους μεταφέρουμε από τις χώρες όλης της Ευρώπης
αλλά και της υπόλοιπης Ελλάδας την ίδια ημέρα. Αυτό σημαίνει πως κάναμε την
Τήλο μοναδικό προορισμό και όχι «τσόντα» κάποιου μεγαλύτερου νησιού και αυτό
ήταν και είναι βασική προϋπόθεση για την επιτυχία, να μπορεί ο τουρίστας να
πηγαίνει στον προορισμό του την ίδια ημέρα.
Καταφέραμε, καταφέραμε… είμαι σίγουρος πως πολλοί από εσάς
έχετε να προσθέσετε και ένα άλλο «καταφέραμε» που εμένα μου διαφεύγει αυτή τη
στιγμή.
Όπως είμαι σίγουρος επίσης πως όλος αυτός ο πρώτος
πληθυντικός του «καταφέραμε», φαντάζει πολύ θρασύς χωρίς μια αναφορά στον
πρωτεργάτη όλου αυτού του «άλματος» προς τα εμπρός, τον Τάσο Αλιφέρη. Όμως μη νομίζετε πως δεν μπήκα στον πειρασμό να το αντικαταστήσω με το «κατάφερε», το
οποίο θα πλησίαζε περισσότερο την αλήθεια, γιατί χωρίς αυτόν σίγουρα δεν θα
γινόταν τίποτα από όλα αυτά. Αυτός είχε την ιδέα, αυτός είχε το σχέδιο, το υποστήριξε
με πάθος -ως συνήθως- και το πραγματοποίησε. Στον δρόμο του όμως βρέθηκαν πολλοί
άνθρωποι που τον βοήθησαν και τον στήριξαν και πιστεύω πως και ο ίδιος, εάν τα
έγραφε, θα χρησιμοποιούσε τον πληθυντικό.
Άλλα νησιά έχουν καθημερινά καράβια, καθημερινές πτήσεις σε
μικρά βέβαια αεροδρόμια, όμως έχουν σεζόν 40-50 ημέρες, εμείς γιατί έχουμε 150;
Ε, μα τι σας γράφω τόση ώρα!
Τέλος πρώτου επεισοδίου...
Ακάλυπτος