Ο παράδεισος έχει όνομα: Τήλος!

Αγαπητοί φίλοι,

Είμαι στην ευχάριστη θέση να σας δώσω μία πολύ σημαντική πληροφορία:  ο παράδεισος υπάρχει. Επίσης αυτός ο παράδεισος δεν προκύπτει μόνο από τη θεϊκή δημιουργία, αλλά είναι και το δημιούργημα μιας ανθρώπινης βούλησης που συνεχίζεται με αποφασιστικότητα για περισσότερα από είκοσι χρόνια.

Φανταστείτε…

     Ένα ηλιόλουστο νησί μακριά από το Παρίσι (... ώρες πτήσης, επιπλέον μία ώρα κρουαζιέρας).

     Μία μεγάλη παραλία που απλώνεται κατά μήκος ενός πανέμορφου κόλπου.

     Ένα ξενοδοχείο στην ακροθαλασσιά, «σφηνωμένο» ανάμεσα στον ήρεμο παφλασμό μιας γυαλιστερής και ζεστής θάλασσας και στις φωνές των τζιτζικιών της εξοχής που ξεκινά ακριβώς πίσω από το ξενοδοχείο.

      Λίγες εκατοντάδες μέτρα δίπλα στην παραλία περνά ένας πεζόδρομος, ο οποίος σποραδικά πλαισιώνεται από μια σειρά χαμηλών κτιρίων, με το λόφο ακριβώς από πίσω, με τις ταβέρνες που έχουν θέα τη θάλασσα. Αυτός ο πεζόδρομος συναντά το μικρό, παραδοσιακό, ζωντανό λιμάνι και μερικές σκιερές ταβέρνες που έμειναν αναλλοίωτες τα τελευταία 40 χρόνια.

     Πολλές παραλίες, μία εκ των οποίων, με μήκος ένα χιλιόμετρο ψιλής άμμου πλαισιωμένης με σειρές από αιωνόβια αρμυρίκια και με κανένα κτίριο στον ορίζοντα, κάτι που είναι θαύμα: η ζωντανή δεκαετία του 70 μέσα στην καρδιά της τρίτης χιλιετίας! Στο τέλος της παραλίας (υπάρχει) ένα ελεύθερο κάμπινγκ, πλήρως αποδεκτό από το Δήμο, σε ένα περιβάλλον απλό, ζεστό και ξένοιαστο.  

    Ένα μικροσκοπικό ψαρολίμανο με μερικές βάρκες, μια ταβέρνα στο μουράγιο κάτω από τα αιωνόβια αρμυρίκια, στην κουζίνα η μαμά, τα κορίτσια στο σερβίρισμα: αρνί, χοιρινό, κοτόπουλο, λαχανικά από το αγρόκτημα και τα ψάρια που αλιεύονται από τον πατέρα. Αυτό το λιμάνι βλέπει  προς τη δύση… δηλαδή εδώ απολαμβάνεις ένα φανταστικό ηλιοβασίλεμα… με  δείπνο...

   Ένα ζωντανό χωριό χωμένο κατά μήκος των λόφων.
   Ένα βυζαντινό μοναστήρι με τη γάργαρη πηγή του, το οποίο προεξέχει πάνω από μια απόκρημνη ακτή.

    Και όλα αυτά μέσα σε μία εντελώς προστατευόμενη φύση, με το έντονο άρωμα του φασκόμηλου και του θυμαριού, μια φύση διάσπαρτη από πολυάριθμα μικρά ξωκλήσια, μια φύση που την διασχίζουν κατσίκια και πάνω από την οποία πετάνε αετοί και γεράκια. Μια φύση που παράγει ένα ασύγκριτο και έντονα αρωματικό μέλι.

Αν αυτή η φύση προστατεύεται, αν ο τοπικός πληθυσμός διατηρεί την ταυτότητά του, αν οι τουρίστες φιλοξενούνται με ζεστασιά, ανεξάρτητα αν είναι πλούσιοι ή «φτωχοί»,  δεν οφείλεται στην τύχη, είναι το αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης πολιτικής που ασκείται από τον τοπικό Δήμο και τον πληθυσμό για πάνω από 20 χρόνια: απαγόρευση οικοδόμησης με περισσότερους από έναν όροφο, μετατροπή του παραλιακού δρόμου σε πεζόδρομο, απαγόρευση λειτουργίας των «ντίσκο» κατά μήκος της παραλίας (ένα μουσικό μπαρ βρίσκεται σε ένα εγκαταλελειμμένο χωριό στην πλαγιά του βουνού, με φανταστική ατμόσφαιρα…), ένα τοπικό λεωφορείο με 30 θέσεις, που εξυπηρετεί τις βασικές τοποθεσίες, ο χαρακτηρισμός του νησιού ως NATURA, ...

Μια πολιτική, μια ομάδα «έξυπνη και γεμάτη φαντασία».

Αυτός ο παράδεισος έχει όνομα: Τήλος. 

Philippe Lukacs

Paris

* « Stratégie pour un futur souhaitable », edited by Dunod, the major french editor for management, with a foreword by Pascal Lamy, World Trade Organisation General Director, and of Bernard Ramanantsoa, H.E.C General Director (Hautes Etudes Commerciales is the leading french Business School, and its MBA is ranked as the leading European MBA)