Θανάσης Καρτερός
Προφανώς πλανάται όποιος θεωρεί τη Χρυσή Αυγή ένα παροδικό φαινόμενο λίγο πολύ της πλάκας -Κασιδιάρης είναι, θα περάσει.
Αρκεί να κυκλοφορήσει λίγο στον πραγματικό κόσμο, να ακούσει τις κουβέντες καθημερινών ανθρώπων, να μην αποστρέψει το βλέμμα από το καθημερινό ναζιστικό θράσος και την καθημερινή ναζιστική βία, για να κατανοήσει ότι αυτοί οι τύποι έχουν και οργάνωση και στήριξη από ισχυρά κέντρα, και διείσδυση στο κράτος, και αποδοχή από ένα μέρος της κοινής γνώμης.
Και οι επιδιώξεις τους, όπως και οι επιδιώξεις των κύκλων που τους στηρίζουν, πάνε πολύ μακρύτερα από την καταστροφή των πάγκων κάποιων μικροπωλητών και τη χυδαία εξύβριση του Μανώλη Γλέζου.
Πώς και γιατί ξεπήδησε ένα τέτοιο φασιστικό τέρας σε μια χώρα με τέτοια ηρωική αντιφασιστική παράδοση, είναι μια σύνθετη ιστορία, με πολλές παραμέτρους. Τώρα πάντως είναι εδώ, αυτό είναι γεγονός. Είναι παρόν στη λεγόμενη κεντρική πολιτική σκηνή -για την ώρα ως κοινοβουλευτικός κουτσαβακισμός. Στους δρόμους και στις πλατείες ως μηχανισμός βίας και τρόμου. Στα σπίτια πολλών κατεστραμμένων νοικοκυραίων ως αντικείμενο φανερής εξέτασης και κρυφής λατρείας. Στα στέκια της νεολαίας ως νομιμοποιημένη πρόκληση απέναντι στο σύστημα. Και στους πολιτικούς υπολογισμούς των καθεστωτικών κοινωνικών δυνάμεων και κομμάτων ως ισχυρή ομάδα κρούσης, εργαλείο διαμόρφωσης του επιθυμητού κλίματος και των επιθυμητών συσχετισμών και εφεδρεία για τις επερχόμενες μέρες κοινωνικών συγκρούσεων.
Θα πρέπει να συμφωνήσουμε συνεπώς σε κάτι πολύ βασικό: Οι ναζί αποτελούν μια πραγματική, χειροπιαστή, άμεση απειλή. Όχι μόνο για τους μετανάστες, τους οποίους θεωρούν υπανθρώπους. Ούτε μόνο για το σύνολο των αριστερών στους οποίους επιφυλάσσουν μεταχείριση προδότη. Ούτε μόνο απέναντι στο εργατικό και στα άλλα κινήματα που αντιστέκονται στα Μνημόνια και στους αυτουργούς. Αλλά για όλους μας -για τις ελευθερίες, τα δικαιώματα, την ασφάλεια, τη ζωή κάθε πολίτη.
Και αποτελούν απειλή όχι μόνο, ούτε κυρίως αν θέλετε, επειδή οι απόψεις, οι ιδέες, οι θέσεις τους είναι απάνθρωπες και ναζιστικές -ξέρουμε όλοι πού οδηγεί αυτό- αλλά κυρίως γιατί έχουν αρχίσει να τις εφαρμόζουν με τη δύναμη που τους δίνει το εκλογικό αποτέλεσμα, η όσμωση με τις δυνάμεις καταστολής, η ανοχή του κράτους και η συνενοχή πολύ ισχυρών κύκλων.
Το πρόβλημα, δηλαδή, δεν είναι ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ναζιστικό κόμμα που οραματίζεται ένα ελληνικό ράιχ και συμμετέχει, έστω με τα φαιά του επιχειρήματα, στην πολιτική πάλη, αλλά μπροστά σε μια μαύρη εκατονταρχία που δεν δημαγωγεί απλώς γκαιμπελικά, αλλά και δρα χιτλερικά -δέρνει, σακατεύει, σκοτώνει, υπονομεύει θεσμούς, λασπώνει πρόσωπα, χτίζει από λαϊκή σε λαϊκή κι από γειτονιά σε γειτονιά τον τρόμο, με την ανιδιοτελή βοήθεια ευάριθμων απογόνων των ταγμάτων ασφαλείας, ηλιθίων, τρελαμένων, κακοποιών και του συμπαθούς στην πονετική Αριστερά αγνώστου παρασυρμένου.
Μια μαύρη εκατονταρχία που δεν γαβγίζει απλώς, αλλά δαγκώνει. Δεν οραματίζεται απλώς και δεν προετοιμάζει το μεγάλο αιματηρό πραξικόπημά της, ανοίγοντας λαγούμια σε μια σάπια δημοκρατία, αλλά το πραγματοποιεί καθημερινά δίπλα μας. Διαμορφώνοντας σιγά-σιγά μια μαύρη εξουσία δίπλα στην κρατική εξουσία. Η Χρυσή Αυγή λύνει τα προβλήματα που αδυνατεί να λύσει το κράτος, ενώ αυτή τη διαδεδομένη άποψη την ενστερνίζονται και ουκ ολίγα όργανα του κράτους -κυρίως όργανα της τάξεως.
Συνεπώς; Συνεπώς χρειάζεται δράση τώρα. Πολιτική δράση, ειρηνική, μαζική. Και κυρίως ενωτική -στη λαϊκή, στη γειτονιά, στους δρόμους, στα στέκια των νέων, κοντά σε όσους απειλούνται, κόντρα στον φόβο. Όχι για να δερνόμαστε με τους Νεάντερνταλ αλλά για να μιλάμε στους ανθρώπους, να καταλάβουν, να κινηθούν, να αντισταθούν.
Στη μάχη αυτή έχουν θέση οι πάντες που απεχθάνονται τους ναζί και τα έργα τους και θέλουν να τους πολεμήσουν. Αν εκατό Παναγιώταροι κανιβαλίζουν μια θεατρική παράσταση, χιλιάδες αντιφασίστες, δημοκράτες, ελεύθεροι άνθρωποι οφείλουν να την υπερασπιστούν. Και είναι ανόητο να τους ζητάει κανείς χαρτί κοινωνικών φρονημάτων, διότι δεν είναι ούτε αριστερή ούτε κομμουνιστική εργολαβία η αντιμετώπιση της φαιάς πανούκλας.
Και κάτι τελευταίο: Όσοι πιστεύουν ότι το μέτωπο κατά των ναζί θολώνει το βασικό μέτωπο της Αριστεράς -σήμερα κατά της πολιτικής και των κομμάτων των Μνημονίων- κάνουν ένα λάθος που πληρώθηκε παλιότερα πολύ ακριβά. Η ιστορία διδάσκει ότι έτσι κι αλλιώς ο φασισμός ενώνει. Ή εθελοντικά στα στρατόπεδα της μάχης εναντίον του ή υποχρεωτικά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης...
Αυγή
Προφανώς πλανάται όποιος θεωρεί τη Χρυσή Αυγή ένα παροδικό φαινόμενο λίγο πολύ της πλάκας -Κασιδιάρης είναι, θα περάσει.
Αρκεί να κυκλοφορήσει λίγο στον πραγματικό κόσμο, να ακούσει τις κουβέντες καθημερινών ανθρώπων, να μην αποστρέψει το βλέμμα από το καθημερινό ναζιστικό θράσος και την καθημερινή ναζιστική βία, για να κατανοήσει ότι αυτοί οι τύποι έχουν και οργάνωση και στήριξη από ισχυρά κέντρα, και διείσδυση στο κράτος, και αποδοχή από ένα μέρος της κοινής γνώμης.
Και οι επιδιώξεις τους, όπως και οι επιδιώξεις των κύκλων που τους στηρίζουν, πάνε πολύ μακρύτερα από την καταστροφή των πάγκων κάποιων μικροπωλητών και τη χυδαία εξύβριση του Μανώλη Γλέζου.
Πώς και γιατί ξεπήδησε ένα τέτοιο φασιστικό τέρας σε μια χώρα με τέτοια ηρωική αντιφασιστική παράδοση, είναι μια σύνθετη ιστορία, με πολλές παραμέτρους. Τώρα πάντως είναι εδώ, αυτό είναι γεγονός. Είναι παρόν στη λεγόμενη κεντρική πολιτική σκηνή -για την ώρα ως κοινοβουλευτικός κουτσαβακισμός. Στους δρόμους και στις πλατείες ως μηχανισμός βίας και τρόμου. Στα σπίτια πολλών κατεστραμμένων νοικοκυραίων ως αντικείμενο φανερής εξέτασης και κρυφής λατρείας. Στα στέκια της νεολαίας ως νομιμοποιημένη πρόκληση απέναντι στο σύστημα. Και στους πολιτικούς υπολογισμούς των καθεστωτικών κοινωνικών δυνάμεων και κομμάτων ως ισχυρή ομάδα κρούσης, εργαλείο διαμόρφωσης του επιθυμητού κλίματος και των επιθυμητών συσχετισμών και εφεδρεία για τις επερχόμενες μέρες κοινωνικών συγκρούσεων.
Θα πρέπει να συμφωνήσουμε συνεπώς σε κάτι πολύ βασικό: Οι ναζί αποτελούν μια πραγματική, χειροπιαστή, άμεση απειλή. Όχι μόνο για τους μετανάστες, τους οποίους θεωρούν υπανθρώπους. Ούτε μόνο για το σύνολο των αριστερών στους οποίους επιφυλάσσουν μεταχείριση προδότη. Ούτε μόνο απέναντι στο εργατικό και στα άλλα κινήματα που αντιστέκονται στα Μνημόνια και στους αυτουργούς. Αλλά για όλους μας -για τις ελευθερίες, τα δικαιώματα, την ασφάλεια, τη ζωή κάθε πολίτη.
Και αποτελούν απειλή όχι μόνο, ούτε κυρίως αν θέλετε, επειδή οι απόψεις, οι ιδέες, οι θέσεις τους είναι απάνθρωπες και ναζιστικές -ξέρουμε όλοι πού οδηγεί αυτό- αλλά κυρίως γιατί έχουν αρχίσει να τις εφαρμόζουν με τη δύναμη που τους δίνει το εκλογικό αποτέλεσμα, η όσμωση με τις δυνάμεις καταστολής, η ανοχή του κράτους και η συνενοχή πολύ ισχυρών κύκλων.
Το πρόβλημα, δηλαδή, δεν είναι ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ναζιστικό κόμμα που οραματίζεται ένα ελληνικό ράιχ και συμμετέχει, έστω με τα φαιά του επιχειρήματα, στην πολιτική πάλη, αλλά μπροστά σε μια μαύρη εκατονταρχία που δεν δημαγωγεί απλώς γκαιμπελικά, αλλά και δρα χιτλερικά -δέρνει, σακατεύει, σκοτώνει, υπονομεύει θεσμούς, λασπώνει πρόσωπα, χτίζει από λαϊκή σε λαϊκή κι από γειτονιά σε γειτονιά τον τρόμο, με την ανιδιοτελή βοήθεια ευάριθμων απογόνων των ταγμάτων ασφαλείας, ηλιθίων, τρελαμένων, κακοποιών και του συμπαθούς στην πονετική Αριστερά αγνώστου παρασυρμένου.
Μια μαύρη εκατονταρχία που δεν γαβγίζει απλώς, αλλά δαγκώνει. Δεν οραματίζεται απλώς και δεν προετοιμάζει το μεγάλο αιματηρό πραξικόπημά της, ανοίγοντας λαγούμια σε μια σάπια δημοκρατία, αλλά το πραγματοποιεί καθημερινά δίπλα μας. Διαμορφώνοντας σιγά-σιγά μια μαύρη εξουσία δίπλα στην κρατική εξουσία. Η Χρυσή Αυγή λύνει τα προβλήματα που αδυνατεί να λύσει το κράτος, ενώ αυτή τη διαδεδομένη άποψη την ενστερνίζονται και ουκ ολίγα όργανα του κράτους -κυρίως όργανα της τάξεως.
Συνεπώς; Συνεπώς χρειάζεται δράση τώρα. Πολιτική δράση, ειρηνική, μαζική. Και κυρίως ενωτική -στη λαϊκή, στη γειτονιά, στους δρόμους, στα στέκια των νέων, κοντά σε όσους απειλούνται, κόντρα στον φόβο. Όχι για να δερνόμαστε με τους Νεάντερνταλ αλλά για να μιλάμε στους ανθρώπους, να καταλάβουν, να κινηθούν, να αντισταθούν.
Στη μάχη αυτή έχουν θέση οι πάντες που απεχθάνονται τους ναζί και τα έργα τους και θέλουν να τους πολεμήσουν. Αν εκατό Παναγιώταροι κανιβαλίζουν μια θεατρική παράσταση, χιλιάδες αντιφασίστες, δημοκράτες, ελεύθεροι άνθρωποι οφείλουν να την υπερασπιστούν. Και είναι ανόητο να τους ζητάει κανείς χαρτί κοινωνικών φρονημάτων, διότι δεν είναι ούτε αριστερή ούτε κομμουνιστική εργολαβία η αντιμετώπιση της φαιάς πανούκλας.
Και κάτι τελευταίο: Όσοι πιστεύουν ότι το μέτωπο κατά των ναζί θολώνει το βασικό μέτωπο της Αριστεράς -σήμερα κατά της πολιτικής και των κομμάτων των Μνημονίων- κάνουν ένα λάθος που πληρώθηκε παλιότερα πολύ ακριβά. Η ιστορία διδάσκει ότι έτσι κι αλλιώς ο φασισμός ενώνει. Ή εθελοντικά στα στρατόπεδα της μάχης εναντίον του ή υποχρεωτικά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης...
Αυγή