Θανάσης Καρτερός
Δεν χρειάζεται να είσαι σοφός, ούτε καν ιδιαίτερα ευαίσθητος, για να καταλάβεις. Μια βόλτα στην πόλη και μια έστω επιδερμική ανάγνωση των εφημερίδων αρκεί: Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται υπό κατάρρευση -ήδη σοβάδες και τούβλα πέφτουν με πάταγο πάνω στις παλιές βεβαιότητες. Και πάνω φυσικά στα νέα σχέδια για νέες επιδρομές λιτότητας και νέες ευφάνταστες μεθόδους μετάγγισης από τη φτώχεια στους δανειστές - βαμπίρ.
Η πιο σπάνια σκηνή στους δρόμους της πρωτεύουσας είναι ένας άνθρωπος που γελάει ή που χαμογελάει. Σκυθρωπά πρόσωπα, προβληματισμένες εκφράσεις, αγωνία που μόλις κρύβεται -αυτός είναι ο γκρίζος πίνακας της κάποτε πολύχρωμης στις ελπίδες της Αθήνας. Άνθρωποι τυλιγμένοι σε μια παλιά κουβέρτα έχουν κάνει σπίτι τους κάθε κάπως απάνεμη γωνιά, ζητιάνοι παραμονεύουν έξω από σούπερ μάρκετ και μαγαζιά, παιδιά με πεινασμένα πρόσωπα δίνουν χαρακτηριστικά εφιάλτη σε μια πόλη που βρίσκεται στη μέγγενη της τρόικας και των ταγμάτων εφόδου του κέρδους.
Μπορεί να αραδιάσουν όσα στοιχεία θέλουν ο Παπαδήμος κι ο Βενιζέλος και οι τρόικες της συμφοράς, για να μας πείσουν ότι με τα νέα μέτρα θα αρχίσει η μεγάλη αλλαγή. Μπορούν μάλιστα να ζητούν ό,τι θέλουν από αυτούς τους αγέλαστους ανθρώπους -τον δέκατο τρίτο μισθό, τον δέκατο τέταρτο, τον ενδέκατο αν τους κάνει κέφι, ακόμα και την ψυχή τους. Δεν πρόκειται όμως να πάρουν τίποτε και, πολύ περισσότερο, να πετύχουν τίποτε. Γιατί τίποτε δεν μπορεί να πετύχει κανείς, όσο ικανός τραπεζίτης και παραγωγός κέρδους κι αν είναι, πατώντας πάνω στα τραύματα μιας κοινωνίας που αιμορραγεί.
Βγαίνει κανείς καμιά βόλτα από τους από πάνω, για να δει σε τι κατάσταση είναι οι από κάτω; Ακούει κανείς; Είναι σε θέση κανείς να καταλάβει ότι δεν πάει άλλο; Ότι αυτό που θα γεννηθεί από τόση καταστροφή, τόση ήττα και τόση απόγνωση δεν θα είναι καμιά ανάκαμψη, καμιά ανάπτυξη, ούτε καν η σωτηρία των κεφαλαίων και των τόκων που προσδοκούν οι τοκογλύφοι; Ότι αυτό που έρχεται, και βγάζει μάτι ότι έρχεται, δεν είναι παρά η προβλέψιμη κατάρρευση και η απρόβλεπτη σύγκρουση σε μια απρόβλεπτη στιγμή, με απρόβλεπτες συνέπειες;
Μπα. Πού να καταλάβουν όσοι σπέρνουν φρίκη ότι φρίκη θα εισπράξουν.
Ότι έρχεται η στιγμή που θα ακουστεί: Έπεσε, έπεσε, η μεγάλη Βαβυλώνα (τους)...
Αυγή
Δεν χρειάζεται να είσαι σοφός, ούτε καν ιδιαίτερα ευαίσθητος, για να καταλάβεις. Μια βόλτα στην πόλη και μια έστω επιδερμική ανάγνωση των εφημερίδων αρκεί: Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται υπό κατάρρευση -ήδη σοβάδες και τούβλα πέφτουν με πάταγο πάνω στις παλιές βεβαιότητες. Και πάνω φυσικά στα νέα σχέδια για νέες επιδρομές λιτότητας και νέες ευφάνταστες μεθόδους μετάγγισης από τη φτώχεια στους δανειστές - βαμπίρ.
Η πιο σπάνια σκηνή στους δρόμους της πρωτεύουσας είναι ένας άνθρωπος που γελάει ή που χαμογελάει. Σκυθρωπά πρόσωπα, προβληματισμένες εκφράσεις, αγωνία που μόλις κρύβεται -αυτός είναι ο γκρίζος πίνακας της κάποτε πολύχρωμης στις ελπίδες της Αθήνας. Άνθρωποι τυλιγμένοι σε μια παλιά κουβέρτα έχουν κάνει σπίτι τους κάθε κάπως απάνεμη γωνιά, ζητιάνοι παραμονεύουν έξω από σούπερ μάρκετ και μαγαζιά, παιδιά με πεινασμένα πρόσωπα δίνουν χαρακτηριστικά εφιάλτη σε μια πόλη που βρίσκεται στη μέγγενη της τρόικας και των ταγμάτων εφόδου του κέρδους.
Μπορεί να αραδιάσουν όσα στοιχεία θέλουν ο Παπαδήμος κι ο Βενιζέλος και οι τρόικες της συμφοράς, για να μας πείσουν ότι με τα νέα μέτρα θα αρχίσει η μεγάλη αλλαγή. Μπορούν μάλιστα να ζητούν ό,τι θέλουν από αυτούς τους αγέλαστους ανθρώπους -τον δέκατο τρίτο μισθό, τον δέκατο τέταρτο, τον ενδέκατο αν τους κάνει κέφι, ακόμα και την ψυχή τους. Δεν πρόκειται όμως να πάρουν τίποτε και, πολύ περισσότερο, να πετύχουν τίποτε. Γιατί τίποτε δεν μπορεί να πετύχει κανείς, όσο ικανός τραπεζίτης και παραγωγός κέρδους κι αν είναι, πατώντας πάνω στα τραύματα μιας κοινωνίας που αιμορραγεί.
Βγαίνει κανείς καμιά βόλτα από τους από πάνω, για να δει σε τι κατάσταση είναι οι από κάτω; Ακούει κανείς; Είναι σε θέση κανείς να καταλάβει ότι δεν πάει άλλο; Ότι αυτό που θα γεννηθεί από τόση καταστροφή, τόση ήττα και τόση απόγνωση δεν θα είναι καμιά ανάκαμψη, καμιά ανάπτυξη, ούτε καν η σωτηρία των κεφαλαίων και των τόκων που προσδοκούν οι τοκογλύφοι; Ότι αυτό που έρχεται, και βγάζει μάτι ότι έρχεται, δεν είναι παρά η προβλέψιμη κατάρρευση και η απρόβλεπτη σύγκρουση σε μια απρόβλεπτη στιγμή, με απρόβλεπτες συνέπειες;
Μπα. Πού να καταλάβουν όσοι σπέρνουν φρίκη ότι φρίκη θα εισπράξουν.
Ότι έρχεται η στιγμή που θα ακουστεί: Έπεσε, έπεσε, η μεγάλη Βαβυλώνα (τους)...
Αυγή