Αυτές τις ημέρες, θυμήθηκα κάτι που είχε δηλώσει πριν από πολλά χρόνια ο πρώην ηγέτης του Γαλλικού Εθνικού Μετώπου, Ζαν Μαρί Λεπέν, σε μια συνέντευξή του στο Βημαgazino. Αναζήτησα τη συνέντευξη στο διαδίκτυο αλλά δεν την βρήκα. Οπότε, θα το γράψω όπως το θυμάμαι.
Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση αυτό το απόσπασμα της συνέντευξης του Ζαν Μαρί Λεπέν. Ελπίζω να μην κατηγορηθώ επειδή είχα διαβάσει τη συνέντευξη ενός ακροδεξιού ηγέτη – διαβάζω τα πάντα. Και παλαιότερα –πριν …διεισδύσω στο διαδίκτυο-, διάβαζα τρεις εφημερίδες την ημέρα. Ο Ζαν Μαρί Λεπέν είχε ερωτηθεί –μεταξύ άλλων- από τον δημοσιογράφο του «Βήματος», αν είχε επαφές με κόμματα και χώρους της ακροδεξιάς στην Ελλάδα.
Αν θυμάμαι καλά, είχε απαντήσει πως είχε κάποιες επαφές με το «Ελληνικό Μέτωπο» – είχε επισκεφτεί μάλιστα την Ελλάδα. Προφανώς, η συνέντευξη είναι πριν το «Ελληνικό Μέτωπο» του Μάκη Βορίδη προσχωρήσει στο ΛΑΟΣ. Ίσως μάλιστα, η συνέντευξη του Ζαν Μαρί Λεπέν στο Βημαgazino να είναι πριν καν δημιουργηθεί το ΛΑΟΣ (το 2000).
Να θυμίσω, για την ιστορία, πως ο κ. Βορίδης ήταν υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων του «Ελληνικού Μετώπου», με κεντρικό σύνθημα «Κόκκινη κάρτα στους λαθρομετανάστες. Αυτό συνέβη το 1998 – πριν 13 χρόνια.
Το ενδιαφέρον σημείο του αποσπάσματος της συνέντευξης του Ζαν Μαρί Λεπέν είναι αυτό που εξηγούσε γιατί πίστευε ότι δεν μπορεί να υπάρξει ένα μεγάλο εθνικιστικό κόμμα στην Ελλάδα.
Κατά τον Ζαν Μαρί Λεπέν –και το γράφω όπως το θυμάμαι-, στην Ελλάδα δεν μπορεί να υπάρξει ένα δημοφιλές εθνικιστικό κόμμα επειδή όλα τα ελληνικά κοινοβουλευτικά κόμματα –ακόμα και το κομουνιστικό- είναι πατριωτικά.
Ίσως, ο Ζαν Μαρί Λεπέν να μην είχε χρησιμοποιήσει τη λέξη «πατριωτικά» αλλά «εθνικιστικά». Μικρή σημασία έχει, γιατί ο πολύς πατριωτισμός ονομάζεται εθνικισμός.
Πολύ ωραία τα κατάφεραν όλα αυτά τα «πατριωτικά» κόμματα και οι πελάτες τους. Υποστήριξαν -το καθένα με τον τρόπο του- τα συμφέροντα συγκεκριμένων ανθρώπων και ομάδων, και έστειλαν τη χώρα στο διάολο.
Ο λόγος που θυμήθηκα αυτά τα λόγια του Ζαν Μαρί Λεπέν είναι πως τους τελευταίους μήνες πολιτικοί, τηλεδημοσιογράφοι, πολιτικοί αναλυτές και χιλιάδες πολίτες κάνουν λόγο για το καλό της πατρίδας ή λένε πως πρέπει να σώσουμε την πατρίδα. Ξαφνικά, γέμισε η χώρα πατριώτες. Πού ήταν όλοι αυτοί οι πατριώτες τα περασμένα χρόνια;
Τι εννοεί, όμως, κάποιος που μιλάει σήμερα για «το καλό και τη σωτηρία της πατρίδας»; Για ποια πατρίδα μιλάνε; Δεν εννοούν όλοι το ίδιο. Για παράδειγμα, οι τηλεδημοσιογράφοι, όταν λένε πως πρέπει να σώσουμε την πατρίδα που κινδυνεύει, αναφέρονται στους εαυτούς τους. Εννοούν πως πρέπει να σωθούν οι ίδιοι και οι δουλειές τους. Για τον Πρετεντέρη, η πατρίδα είναι ο Πρετεντέρης.
Για τα κόμματα και τους πολιτικούς ισχύει κάτι ανάλογο. Σωτηρία της πατρίδας θεωρούν τη διατήρηση της θέσης τους στο πολιτικό σκηνικό και την ασφάλειά τους.
Αλλά και για πολλούς πολίτες, πατρίδα είναι η δική τους σωτηρία. Να διατηρήσουν δηλαδή την εργασία τους, τον μισθό τους και τα κεκτημένά τους.
Φυσικά, υπάρχουν και πολίτες που αγαπούν την πατρίδα τους –και πριν τη χρεοκοπία και τώρα-, χωρίς να πιστεύουν πως η πατρίδα είναι μόνο ο εαυτός τους. Θέλω να πιστεύω πως αυτοί είναι η πλειοψηφία. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος, όμως.
Είναι ολοφάνερο πως -όσο περνάει ο καιρός-, όλο και περισσότεροι Έλληνες θα χρησιμοποιούν τη λέξη «πατρίδα». Το κακό είναι πως θα εννοούν ως πατρίδα τους εαυτούς τους. Και, άρα, αυτή δεν είναι η ίδια πατρίδα – δεν είναι μια για όλους. Άλλη έννοια έχει η πατρίδα για τον Μπόμπολα, άλλη για τον τραπεζίτη, άλλη για τον δημόσιο υπάλληλο, άλλη για τον Παπανδρέου, άλλη για τον Σαμαρά, άλλη για εμένα, άλλη για εσάς.
Ας το παραδεχτούμε. Για εκατομμύρια Έλληνες, πατρίδα είναι μόνο το προσωπικό τους συμφέρον και η προσωπική τους επιβίωση. Θέλουν να διατηρήσουν όσα κέρδισαν, έκλεψαν, άρπαξαν όλα αυτά τα χρόνια. Και αυτοί που δεν έχουν περιουσία, ιδιοκτησία και δουλειά; Ε, αυτοί δεν έχουν πατρίδα. Αν δεν έχεις οικόπεδο, δεν έχεις πατρίδα. Οι χώρες είναι άθροισμα οικοπέδων.
Στη χρεοκοπημένη Ελλάδα, η κυρίαρχη μεγαλοαστική τάξη βλέπει τα συμφέροντά της να κινδυνεύουν και θα πουλήσει ακριβά το τομάρι της. Έχουν μεταφέρει, βέβαια, τα χρήματά τους στο εξωτερικό –και τα δικά τους και όσα έκλεψαν. Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τώρα –που η πατρίδα δεν έχει κεφάλαιο- μπορούν να πάρουν την πατρίδα τους (το συμφέρον τους δηλαδή) και να πάνε σε μια νέα πατρίδα.
Ο «πατριωτισμός» είναι το τελευταίο τους χαρτί. Και θα το παίξουν γερά. Βέβαια, τα ερωτήματα που τίθενται είναι πολλά. Γιατί δεν ήταν τόσο πατριώτες όταν έκλεβαν και έπαιρναν μίζες; Γιατί συγκάλυψαν όλα τα σκάνδαλα; Γιατί μετέφεραν άρον-άρον τα χρήματά τους στο εξωτερικό, αφού αγαπούν τόσο πολύ την Ελλάδα; Γιατί ανακάλυψαν την πατρίδα μετά τη χρεοκοπία; Γιατί δεν έχουν βγάλει κιχ για τους υπεύθυνους για τη χρεοκοπία; Τα «γιατί» είναι ατελείωτα.
Τι πιο μεγάλες κραυγές για την πατρίδα και τη σωτηρία της πατρίδας δεν θα τις βγάλουν αυτοί που την αγαπούν και την πονάνε πραγματικά. Θα τις βγάλουν αυτοί που την ξεπούλησαν και την ξέσκισαν. Αυτοί και οι στρατοί από τους τραμπούκους τους.
Θα θυμίσω για μια ακόμα φορά τη φράση του Samuel Johnson «Ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των παλιανθρώπων».
Οι παλιάνθρωποι που διέλυσαν και εξευτέλισαν την Ελλάδα «μεταμφιέζονται» τώρα σε πατριώτες, για να σωθούν.
Η σωτηρία τους θα είναι η οριστική καταδίκη της Ελλάδας. Οι πολίτες της χώρας –που δεν φωνάζουν πόσο πατριώτες είναι αλλά αγαπούν την πατρίδα τους και σέβονται και τις πατρίδες των άλλων– ας το έχουν στο νου τους.
Pitsirikos
Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση αυτό το απόσπασμα της συνέντευξης του Ζαν Μαρί Λεπέν. Ελπίζω να μην κατηγορηθώ επειδή είχα διαβάσει τη συνέντευξη ενός ακροδεξιού ηγέτη – διαβάζω τα πάντα. Και παλαιότερα –πριν …διεισδύσω στο διαδίκτυο-, διάβαζα τρεις εφημερίδες την ημέρα. Ο Ζαν Μαρί Λεπέν είχε ερωτηθεί –μεταξύ άλλων- από τον δημοσιογράφο του «Βήματος», αν είχε επαφές με κόμματα και χώρους της ακροδεξιάς στην Ελλάδα.
Αν θυμάμαι καλά, είχε απαντήσει πως είχε κάποιες επαφές με το «Ελληνικό Μέτωπο» – είχε επισκεφτεί μάλιστα την Ελλάδα. Προφανώς, η συνέντευξη είναι πριν το «Ελληνικό Μέτωπο» του Μάκη Βορίδη προσχωρήσει στο ΛΑΟΣ. Ίσως μάλιστα, η συνέντευξη του Ζαν Μαρί Λεπέν στο Βημαgazino να είναι πριν καν δημιουργηθεί το ΛΑΟΣ (το 2000).
Να θυμίσω, για την ιστορία, πως ο κ. Βορίδης ήταν υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων του «Ελληνικού Μετώπου», με κεντρικό σύνθημα «Κόκκινη κάρτα στους λαθρομετανάστες. Αυτό συνέβη το 1998 – πριν 13 χρόνια.
Το ενδιαφέρον σημείο του αποσπάσματος της συνέντευξης του Ζαν Μαρί Λεπέν είναι αυτό που εξηγούσε γιατί πίστευε ότι δεν μπορεί να υπάρξει ένα μεγάλο εθνικιστικό κόμμα στην Ελλάδα.
Κατά τον Ζαν Μαρί Λεπέν –και το γράφω όπως το θυμάμαι-, στην Ελλάδα δεν μπορεί να υπάρξει ένα δημοφιλές εθνικιστικό κόμμα επειδή όλα τα ελληνικά κοινοβουλευτικά κόμματα –ακόμα και το κομουνιστικό- είναι πατριωτικά.
Ίσως, ο Ζαν Μαρί Λεπέν να μην είχε χρησιμοποιήσει τη λέξη «πατριωτικά» αλλά «εθνικιστικά». Μικρή σημασία έχει, γιατί ο πολύς πατριωτισμός ονομάζεται εθνικισμός.
Πολύ ωραία τα κατάφεραν όλα αυτά τα «πατριωτικά» κόμματα και οι πελάτες τους. Υποστήριξαν -το καθένα με τον τρόπο του- τα συμφέροντα συγκεκριμένων ανθρώπων και ομάδων, και έστειλαν τη χώρα στο διάολο.
Ο λόγος που θυμήθηκα αυτά τα λόγια του Ζαν Μαρί Λεπέν είναι πως τους τελευταίους μήνες πολιτικοί, τηλεδημοσιογράφοι, πολιτικοί αναλυτές και χιλιάδες πολίτες κάνουν λόγο για το καλό της πατρίδας ή λένε πως πρέπει να σώσουμε την πατρίδα. Ξαφνικά, γέμισε η χώρα πατριώτες. Πού ήταν όλοι αυτοί οι πατριώτες τα περασμένα χρόνια;
Τι εννοεί, όμως, κάποιος που μιλάει σήμερα για «το καλό και τη σωτηρία της πατρίδας»; Για ποια πατρίδα μιλάνε; Δεν εννοούν όλοι το ίδιο. Για παράδειγμα, οι τηλεδημοσιογράφοι, όταν λένε πως πρέπει να σώσουμε την πατρίδα που κινδυνεύει, αναφέρονται στους εαυτούς τους. Εννοούν πως πρέπει να σωθούν οι ίδιοι και οι δουλειές τους. Για τον Πρετεντέρη, η πατρίδα είναι ο Πρετεντέρης.
Για τα κόμματα και τους πολιτικούς ισχύει κάτι ανάλογο. Σωτηρία της πατρίδας θεωρούν τη διατήρηση της θέσης τους στο πολιτικό σκηνικό και την ασφάλειά τους.
Αλλά και για πολλούς πολίτες, πατρίδα είναι η δική τους σωτηρία. Να διατηρήσουν δηλαδή την εργασία τους, τον μισθό τους και τα κεκτημένά τους.
Φυσικά, υπάρχουν και πολίτες που αγαπούν την πατρίδα τους –και πριν τη χρεοκοπία και τώρα-, χωρίς να πιστεύουν πως η πατρίδα είναι μόνο ο εαυτός τους. Θέλω να πιστεύω πως αυτοί είναι η πλειοψηφία. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος, όμως.
Είναι ολοφάνερο πως -όσο περνάει ο καιρός-, όλο και περισσότεροι Έλληνες θα χρησιμοποιούν τη λέξη «πατρίδα». Το κακό είναι πως θα εννοούν ως πατρίδα τους εαυτούς τους. Και, άρα, αυτή δεν είναι η ίδια πατρίδα – δεν είναι μια για όλους. Άλλη έννοια έχει η πατρίδα για τον Μπόμπολα, άλλη για τον τραπεζίτη, άλλη για τον δημόσιο υπάλληλο, άλλη για τον Παπανδρέου, άλλη για τον Σαμαρά, άλλη για εμένα, άλλη για εσάς.
Ας το παραδεχτούμε. Για εκατομμύρια Έλληνες, πατρίδα είναι μόνο το προσωπικό τους συμφέρον και η προσωπική τους επιβίωση. Θέλουν να διατηρήσουν όσα κέρδισαν, έκλεψαν, άρπαξαν όλα αυτά τα χρόνια. Και αυτοί που δεν έχουν περιουσία, ιδιοκτησία και δουλειά; Ε, αυτοί δεν έχουν πατρίδα. Αν δεν έχεις οικόπεδο, δεν έχεις πατρίδα. Οι χώρες είναι άθροισμα οικοπέδων.
Στη χρεοκοπημένη Ελλάδα, η κυρίαρχη μεγαλοαστική τάξη βλέπει τα συμφέροντά της να κινδυνεύουν και θα πουλήσει ακριβά το τομάρι της. Έχουν μεταφέρει, βέβαια, τα χρήματά τους στο εξωτερικό –και τα δικά τους και όσα έκλεψαν. Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τώρα –που η πατρίδα δεν έχει κεφάλαιο- μπορούν να πάρουν την πατρίδα τους (το συμφέρον τους δηλαδή) και να πάνε σε μια νέα πατρίδα.
Ο «πατριωτισμός» είναι το τελευταίο τους χαρτί. Και θα το παίξουν γερά. Βέβαια, τα ερωτήματα που τίθενται είναι πολλά. Γιατί δεν ήταν τόσο πατριώτες όταν έκλεβαν και έπαιρναν μίζες; Γιατί συγκάλυψαν όλα τα σκάνδαλα; Γιατί μετέφεραν άρον-άρον τα χρήματά τους στο εξωτερικό, αφού αγαπούν τόσο πολύ την Ελλάδα; Γιατί ανακάλυψαν την πατρίδα μετά τη χρεοκοπία; Γιατί δεν έχουν βγάλει κιχ για τους υπεύθυνους για τη χρεοκοπία; Τα «γιατί» είναι ατελείωτα.
Τι πιο μεγάλες κραυγές για την πατρίδα και τη σωτηρία της πατρίδας δεν θα τις βγάλουν αυτοί που την αγαπούν και την πονάνε πραγματικά. Θα τις βγάλουν αυτοί που την ξεπούλησαν και την ξέσκισαν. Αυτοί και οι στρατοί από τους τραμπούκους τους.
Θα θυμίσω για μια ακόμα φορά τη φράση του Samuel Johnson «Ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των παλιανθρώπων».
Οι παλιάνθρωποι που διέλυσαν και εξευτέλισαν την Ελλάδα «μεταμφιέζονται» τώρα σε πατριώτες, για να σωθούν.
Η σωτηρία τους θα είναι η οριστική καταδίκη της Ελλάδας. Οι πολίτες της χώρας –που δεν φωνάζουν πόσο πατριώτες είναι αλλά αγαπούν την πατρίδα τους και σέβονται και τις πατρίδες των άλλων– ας το έχουν στο νου τους.
Pitsirikos