Το ζήσαμε κι αυτό.
Παραλίγο να πιστέψω ότι Σαμαράς και Καρατζαφέρης θα αποφασίζουν για τις τύχες μας κι έπαθα υπόταση.
Δηλαδή, να ντρέπομαι που χρωστάμε της Μιχαλούς, να ντρέπομαι και γι αυτούς.
Συγγνώμη, αλλά κυβέρνηση συνεργασίας με Πελοποννήσιο λαδέμπορα, φραντζέα κοστουμοστούμπη και ίσως Αλέξη Μπεμπελάκ, δεν περιγράφεται ούτε στα Κινέζικα.
Τη θεωρία του χάους να τους πεις, δεν ξέρουν να την εφαρμόσουν.
Θέλετε εξουσία χαβαλεδιάρικα μου; Πολύ ευχαρίστως. Σπίτι σας.
Μαζέψτε το σόι στο σαλόνι και διαπραγματευτείτε το μνημόνιο με τα πεθερικά σας. Πόσα σας έταξαν, πόσα δεν σας έδωσαν, πόσα σας έφαγε η γυναίκα σας.
Εκεί να βοηθήσω κι εγώ, να στείλω το λογιστή μου. Αλλά αφήστε το μέλλον μου κάτω μη σας γαζώσω τα πέτα που σας πέταγαν, γιατί έχω νεύρα.
Νεύρα που δεν μου φτάνουν τα λεφτά και δεν υπάρχει μια πουτάνα τράπεζα να με δανείσει όπως παλιά.
Κουμπί θέλεις να πάρεις, πανωσήκωμα να ρίξεις, η απάντηση είναι «όχι».
Και λέω στο διευθυντή: ρε αγόρι μου, εσύ δε με παρακαλούσες πρόπερσι να βγάλω κάρτα; Ε, τώρα τη θέλω!
«Τώρα δε δίνουμε, ξυπνήσαμε» μου λέει.
Αδιέξοδο. Οι πενιχρές μου οικονομίες τελειώνουν κι έχω αρχίσει τις πρόβες.
Πάω στο φούρνο για ψωμί και λέω «γράψτα».
Πληρώνω κανονικά ακόμα, αλλά κόβω από τώρα αντιδράσεις. Γελάει ο φούρναρης γιατί νομίζει ότι κάνω πλάκα, σύντομα όμως που οι πρόβες θα τελειώσουν, το γέλιο θα κοπεί μαχαίρι.
Η αηδία είναι, πως όταν αρχίσω το φέσι εγώ, θα αρχίσει κι αυτός το φέσι στον αλευρά, ο αλευράς στο σιτέμπορα, ο σιτέμπορας στους αλλοδαπούς εργάτες κι αυτοί με τη σειρά τους στην πατρίδα τους, η οποία δεν θα έχει λεφτά να εξορύξει το πετρέλαιο ή να επεξεργαστεί την παπαρούνα, θα σταματήσει το εμπόριο όπλων στη Μέση Ανατολή, οι Ανατολίτες θα ζυμώνουν πάλι πίτες όλη μέρα, αναγκαστικά οι Αμερικάνοι θα πετάνε τάπες στου Τζακ Ντάνιελς και οι Ευρωπαίοι ελλείψει ανταγωνισμού θα επιστρέψουν στις παλιές τους ασχολίες, ξεκόπρισμα και άρμεγμα, ενώ η Κάρλα ίσως ρίξει το παιδί που περιμένει, γιατί ο Νικολά δεν θα ‘χει πλέον αίγλη και ποιος γεννάει το παιδί ενός κοντού με μύτη.
Τώρα που το σκέφτομαι, δεν θα ‘ναι άσχημα.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι κουφαίνομαι κιόλας. Είναι δυνατόν η δική μου αδυναμία πληρωμής μίας φραντζόλας και μισής τυρόπιτας, να φέρει επιτέλους την παγκόσμια ειρήνη και το τέλος της οικονομικής κρίσης;
Δηλαδή άμα αρχίσω πια να μην πληρώνω τίποτα, σε μια εβδομάδα έκλεισα Standard & Poor’s και βάλε!
Και κάποιοι τώρα θέλουν εκλογές, γιατί έχουν λέει συλλογή από πεταλούδες.
Μα είναι ψόφιες ρε κορόιδα. Ούτε τη θεωρία του χάους δεν μπορείτε να εφαρμόσετε.
Παραλίγο να πιστέψω ότι Σαμαράς και Καρατζαφέρης θα αποφασίζουν για τις τύχες μας κι έπαθα υπόταση.
Δηλαδή, να ντρέπομαι που χρωστάμε της Μιχαλούς, να ντρέπομαι και γι αυτούς.
Συγγνώμη, αλλά κυβέρνηση συνεργασίας με Πελοποννήσιο λαδέμπορα, φραντζέα κοστουμοστούμπη και ίσως Αλέξη Μπεμπελάκ, δεν περιγράφεται ούτε στα Κινέζικα.
Τη θεωρία του χάους να τους πεις, δεν ξέρουν να την εφαρμόσουν.
Θέλετε εξουσία χαβαλεδιάρικα μου; Πολύ ευχαρίστως. Σπίτι σας.
Μαζέψτε το σόι στο σαλόνι και διαπραγματευτείτε το μνημόνιο με τα πεθερικά σας. Πόσα σας έταξαν, πόσα δεν σας έδωσαν, πόσα σας έφαγε η γυναίκα σας.
Εκεί να βοηθήσω κι εγώ, να στείλω το λογιστή μου. Αλλά αφήστε το μέλλον μου κάτω μη σας γαζώσω τα πέτα που σας πέταγαν, γιατί έχω νεύρα.
Νεύρα που δεν μου φτάνουν τα λεφτά και δεν υπάρχει μια πουτάνα τράπεζα να με δανείσει όπως παλιά.
Κουμπί θέλεις να πάρεις, πανωσήκωμα να ρίξεις, η απάντηση είναι «όχι».
Και λέω στο διευθυντή: ρε αγόρι μου, εσύ δε με παρακαλούσες πρόπερσι να βγάλω κάρτα; Ε, τώρα τη θέλω!
«Τώρα δε δίνουμε, ξυπνήσαμε» μου λέει.
Αδιέξοδο. Οι πενιχρές μου οικονομίες τελειώνουν κι έχω αρχίσει τις πρόβες.
Πάω στο φούρνο για ψωμί και λέω «γράψτα».
Πληρώνω κανονικά ακόμα, αλλά κόβω από τώρα αντιδράσεις. Γελάει ο φούρναρης γιατί νομίζει ότι κάνω πλάκα, σύντομα όμως που οι πρόβες θα τελειώσουν, το γέλιο θα κοπεί μαχαίρι.
Η αηδία είναι, πως όταν αρχίσω το φέσι εγώ, θα αρχίσει κι αυτός το φέσι στον αλευρά, ο αλευράς στο σιτέμπορα, ο σιτέμπορας στους αλλοδαπούς εργάτες κι αυτοί με τη σειρά τους στην πατρίδα τους, η οποία δεν θα έχει λεφτά να εξορύξει το πετρέλαιο ή να επεξεργαστεί την παπαρούνα, θα σταματήσει το εμπόριο όπλων στη Μέση Ανατολή, οι Ανατολίτες θα ζυμώνουν πάλι πίτες όλη μέρα, αναγκαστικά οι Αμερικάνοι θα πετάνε τάπες στου Τζακ Ντάνιελς και οι Ευρωπαίοι ελλείψει ανταγωνισμού θα επιστρέψουν στις παλιές τους ασχολίες, ξεκόπρισμα και άρμεγμα, ενώ η Κάρλα ίσως ρίξει το παιδί που περιμένει, γιατί ο Νικολά δεν θα ‘χει πλέον αίγλη και ποιος γεννάει το παιδί ενός κοντού με μύτη.
Τώρα που το σκέφτομαι, δεν θα ‘ναι άσχημα.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι κουφαίνομαι κιόλας. Είναι δυνατόν η δική μου αδυναμία πληρωμής μίας φραντζόλας και μισής τυρόπιτας, να φέρει επιτέλους την παγκόσμια ειρήνη και το τέλος της οικονομικής κρίσης;
Δηλαδή άμα αρχίσω πια να μην πληρώνω τίποτα, σε μια εβδομάδα έκλεισα Standard & Poor’s και βάλε!
Και κάποιοι τώρα θέλουν εκλογές, γιατί έχουν λέει συλλογή από πεταλούδες.
Μα είναι ψόφιες ρε κορόιδα. Ούτε τη θεωρία του χάους δεν μπορείτε να εφαρμόσετε.