Εντάξει, ψήφισαν, σκούπισαν, τελείωσαν «ζημιές και κέρδη συμψηφίζοντας».
Ο Παπακωνσταντίνου τραβάει για την Προανακριτική, όπου ας ελπίσουμε πως
εκεί δεν θα επαναληφθούν σκηνές ρόκ. Ξεμπλέξαμε λοιπόν προς το παρόν,
αλλά εδώ και καιρό μόνο πολιτικά τυφλοί ή ανόητοι δεν έχουν καταλάβει
ότι το μεγάλο μπλέξιμο είναι αλλού:
Στα σχεδόν καθημερινά εγκλήματα ρατσιστικής βίας στις τέσσερις γωνιές της χώρας, που υποδαυλίζονται από τα κηρύγματα και τις πράξεις μίσους των Κασιδιάρηδων.
Έτσι κατεβαίνοντας του κακού τη σκάλα έφτασαν προχθές δύο αδίστακτα φασιστοειδή στη δολοφονία του 27χρονου Πακιστανού Σαχτζάτ Λουκμάν, νόμιμου μετανάστη, ενός όμορφου νέου ανθρώπου που ξεκινούσε να δουλεύει από τις 2.30 τη νύχτα για να στέλνει το μεροκάματο των 20 ευρώ στις οχτώ αδελφές του στο Πακιστάν «για να ζήσουν και να παντρευτούν», όπως είπε ένας φίλος του. Δύο μαχαιριές στο στήθος γιατί, καθώς ισχυρίστηκαν οι δολοφόνοι, έκανε με το ποδήλατό του «οχτάρια» στο δρόμο και τους προκαλούσε. Ε, βέβαια, ακριβώς όπως κάνουν «οχτάρια» όλοι όσοι σηκώνονται ακμαίοι και χαρούμενοι τα μαύρα χειμωνιάτικα μεσάνυχτα, για να κουβαλάνε τελάρα ολημερίς! «Μα ήταν τόσο νέος», έλεγε κλαίγοντας χθες ένας συγγενής του.
Σκέφτομαι τώρα τους δικούς του ανθρώπους να μαζεύουν ευρώ ευρώ το ποσό που είναι αναγκαίο για να μεταφερθεί το νεκρό του σώμα στη μακρινή χώρα και τις οκτώ αδελφές του να το υποδέχονται με σπαραγμό αλλά και οργή για τους εγκληματίες. Δεν χρειάζεται οξυδέρκεια για να κατανοήσει κάποιος τι θα ακολουθήσει σ’ αυτό τον τόπο αν κάποιοι από τους φίλους ή τους συγγενείς, συγκατοίκους του δολοφονημένου, ανταποδώσουν τα ίσα σε έναν από αυτούς που περιπολούν τα βράδια με μαύρες μπλούζες, στιλέτα και ξυρισμένα κεφάλια.
Τι κάνουνε λοιπόν οι πολιτικοί μας; Ακούσαμε πάλι «ομόθυμες καταδίκες», λόγια του αέρα δηλαδή δίχως αντίκρισμα. Μπλα μπλα και η μπάλα στην εξέδρα. Μήπως έφτασε η ώρα για μεγάλες, πρωτόγνωρες, γενναίες πολιτικές κινήσεις που θα σπάσουν το αυγό του φιδιού; Φαντάζομαι ας πούμε τον Σαμαρά, τον Τσίπρα, τον Βενιζέλο, τον Κουβέλη και την Παπαρρήγα σ’ ένα τραπέζι να έχουν ξεχάσει τη λέξη «λίστα» και άλλα συναφή δαιμόνια και να εκπονούν ένα εφαρμόσιμο σχέδιο σε όλους τομείς. Στον πολιτικό, στον επιχειρησιακό και στον κοινωνικό με έναν και μόνο στόχο: Πώς θα αντιμετωπίσουμε τα νεοφασιστικά-ρατσιστικά κηρύγματα της Χρυσής Αυγής, πώς θα μαζέψουμε από τους δρόμους τους μαχαιροβγάλτες και πώς θα πετάξουμε σαν την τρίχα από το ζυμάρι αυτά τα καρκινώματα στο μαύρο περιθώριο που ανήκουν. Θα υπάρξει έστω και ένας δημοκράτης ΄Ελληνας που θα έχει αντίρρηση γι’ αυτή την κίνηση; Και στη συνέχεια φαντάζομαι τους πέντε εκπροσώπους του 85% και βάλε του ελληνικού λαού σε κοινή συνέντευξη τύπου, κάτι σαν ομαδικό διάγγελμα, να εξηγούν και να αναλύουν αυτό το σπουδαίο όραμά τους για τη στερέωση της δημοκρατικής νομιμότητας.
Ονειρευτείτε για λίγο αυτή τη σκηνή, έστω κι’ αν το όνειρο δεν βγει.
Κώστα Ρεσβάνης
protagon.gr
Στα σχεδόν καθημερινά εγκλήματα ρατσιστικής βίας στις τέσσερις γωνιές της χώρας, που υποδαυλίζονται από τα κηρύγματα και τις πράξεις μίσους των Κασιδιάρηδων.
Έτσι κατεβαίνοντας του κακού τη σκάλα έφτασαν προχθές δύο αδίστακτα φασιστοειδή στη δολοφονία του 27χρονου Πακιστανού Σαχτζάτ Λουκμάν, νόμιμου μετανάστη, ενός όμορφου νέου ανθρώπου που ξεκινούσε να δουλεύει από τις 2.30 τη νύχτα για να στέλνει το μεροκάματο των 20 ευρώ στις οχτώ αδελφές του στο Πακιστάν «για να ζήσουν και να παντρευτούν», όπως είπε ένας φίλος του. Δύο μαχαιριές στο στήθος γιατί, καθώς ισχυρίστηκαν οι δολοφόνοι, έκανε με το ποδήλατό του «οχτάρια» στο δρόμο και τους προκαλούσε. Ε, βέβαια, ακριβώς όπως κάνουν «οχτάρια» όλοι όσοι σηκώνονται ακμαίοι και χαρούμενοι τα μαύρα χειμωνιάτικα μεσάνυχτα, για να κουβαλάνε τελάρα ολημερίς! «Μα ήταν τόσο νέος», έλεγε κλαίγοντας χθες ένας συγγενής του.
Σκέφτομαι τώρα τους δικούς του ανθρώπους να μαζεύουν ευρώ ευρώ το ποσό που είναι αναγκαίο για να μεταφερθεί το νεκρό του σώμα στη μακρινή χώρα και τις οκτώ αδελφές του να το υποδέχονται με σπαραγμό αλλά και οργή για τους εγκληματίες. Δεν χρειάζεται οξυδέρκεια για να κατανοήσει κάποιος τι θα ακολουθήσει σ’ αυτό τον τόπο αν κάποιοι από τους φίλους ή τους συγγενείς, συγκατοίκους του δολοφονημένου, ανταποδώσουν τα ίσα σε έναν από αυτούς που περιπολούν τα βράδια με μαύρες μπλούζες, στιλέτα και ξυρισμένα κεφάλια.
Τι κάνουνε λοιπόν οι πολιτικοί μας; Ακούσαμε πάλι «ομόθυμες καταδίκες», λόγια του αέρα δηλαδή δίχως αντίκρισμα. Μπλα μπλα και η μπάλα στην εξέδρα. Μήπως έφτασε η ώρα για μεγάλες, πρωτόγνωρες, γενναίες πολιτικές κινήσεις που θα σπάσουν το αυγό του φιδιού; Φαντάζομαι ας πούμε τον Σαμαρά, τον Τσίπρα, τον Βενιζέλο, τον Κουβέλη και την Παπαρρήγα σ’ ένα τραπέζι να έχουν ξεχάσει τη λέξη «λίστα» και άλλα συναφή δαιμόνια και να εκπονούν ένα εφαρμόσιμο σχέδιο σε όλους τομείς. Στον πολιτικό, στον επιχειρησιακό και στον κοινωνικό με έναν και μόνο στόχο: Πώς θα αντιμετωπίσουμε τα νεοφασιστικά-ρατσιστικά κηρύγματα της Χρυσής Αυγής, πώς θα μαζέψουμε από τους δρόμους τους μαχαιροβγάλτες και πώς θα πετάξουμε σαν την τρίχα από το ζυμάρι αυτά τα καρκινώματα στο μαύρο περιθώριο που ανήκουν. Θα υπάρξει έστω και ένας δημοκράτης ΄Ελληνας που θα έχει αντίρρηση γι’ αυτή την κίνηση; Και στη συνέχεια φαντάζομαι τους πέντε εκπροσώπους του 85% και βάλε του ελληνικού λαού σε κοινή συνέντευξη τύπου, κάτι σαν ομαδικό διάγγελμα, να εξηγούν και να αναλύουν αυτό το σπουδαίο όραμά τους για τη στερέωση της δημοκρατικής νομιμότητας.
Ονειρευτείτε για λίγο αυτή τη σκηνή, έστω κι’ αν το όνειρο δεν βγει.
Κώστα Ρεσβάνης
protagon.gr