Προσφάτως έχουμε μπερδέψει τα πρόσωπα της βίας – με όλες αυτές τις θεωρίες των «άκρων» και των «ακραίων» του πολιτικού συστήματος που συντηρούν μια συζήτηση δίχως νόημα ψάχνοντας τάχα να ανακαλύψουν πόσες μορφές βίας υπάρχουν... Ε, λοιπόν, ναι! Η βία είναι μία – με πολλές ωστόσο διαβαθμισμένες εκδοχές.
Θα παίξουμε λοιπόν την κολοκυθιά σαν κοινωνία αστειευόμενοι στην ουσία πάνω σε προφανή και κραυγαλέα περιστατικά; Θα εγκαλούμε σαν παιδιά του νηπιαγωγείου ο ένας τον άλλο να αποκηρύξει τη βία από όπου κι αν αυτή προέρχεται; Είναι πολιτική αντιπαράθεση το αυτονόητο; Αυτό από μόνο του δεν συνιστά μια βία στη λογική μας, στην καθημαγμένη καθημερινότητά μας, ένα πρόσθετο βάρος στην ήδη απελπιστική και αδιέξοδη πραγματικότητα; Μήπως δεν είναι βία – από όπου κι αν αυτή προέρχεται – η πολιτική εκμετάλλευση της μιζέριας ενός ολοκλήρου λαού;
Εν τέλει δεν είναι βία, αποτρόπαια και καταδικαστέα, ο παραλογισμός που καλείται να αντιμετωπίσει η συντριπτική πλειονότητα του λαού, καθώς εκατοντάδες χιλιάδες συμπολιτών μας καλούνται να πληρώσουν τον ΦΑΠ του 2011, του 2012 και του 2013 ταυτόχρονα (!) από μια τσέπη που, αν δεν είναι άδεια - κυκλοφορούν ανάμεσά μας ενάμισι εκατομμύριο άνεργοι -, δεν περιέχει παρά τα αναγκαία για μια μίζερη επιβίωση στα όρια της εξαθλίωσης; Μελαγχολία, απαξίωση και κατάθλιψη είναι πλέον τα μόνιμα συναισθήματα της καθημερινότητάς μας. Ταυτόχρονα, πρέπει κανείς να καταβάλει τις δόσεις του φόρου εισοδήματος, ενώ έχει μπροστά του (για να μη νιώθει άβολα...) να τρέχουν τα παντός είδους δάνεια, τέλη κυκλοφορίας... για τους άτυχους που εξακολουθούν να διαθέτουν αυτοκίνητο, και μια σειρά απειλών για επιπλέον φόρους - τους όποιους καλούνται να πληρώσουν στις κατά τόπους εφορίες άνθρωποι με 500 ευρώ εισόδημα, δίχως ασφάλεια υγείας, δίχως κανένα εργατικό δικαίωμα, δίχως στον ήλιο μοίρα!
Αυτού του είδους η βία τείνει να μονιμοποιηθεί δίχως να υπάρχει ορατή στον ορίζοντα μια κάποια λύση... για εκείνους που καλούνται με τα πενηντάρικα και τα κατοστάρικα να ρεφάρουν τα δισεκατομμύρια που αντιστοιχούν στους κεφαλαιούχους - που «αδυνατούν», ως συνήθως, να πληρώσουν!...
topontiki
Θα παίξουμε λοιπόν την κολοκυθιά σαν κοινωνία αστειευόμενοι στην ουσία πάνω σε προφανή και κραυγαλέα περιστατικά; Θα εγκαλούμε σαν παιδιά του νηπιαγωγείου ο ένας τον άλλο να αποκηρύξει τη βία από όπου κι αν αυτή προέρχεται; Είναι πολιτική αντιπαράθεση το αυτονόητο; Αυτό από μόνο του δεν συνιστά μια βία στη λογική μας, στην καθημαγμένη καθημερινότητά μας, ένα πρόσθετο βάρος στην ήδη απελπιστική και αδιέξοδη πραγματικότητα; Μήπως δεν είναι βία – από όπου κι αν αυτή προέρχεται – η πολιτική εκμετάλλευση της μιζέριας ενός ολοκλήρου λαού;
Εν τέλει δεν είναι βία, αποτρόπαια και καταδικαστέα, ο παραλογισμός που καλείται να αντιμετωπίσει η συντριπτική πλειονότητα του λαού, καθώς εκατοντάδες χιλιάδες συμπολιτών μας καλούνται να πληρώσουν τον ΦΑΠ του 2011, του 2012 και του 2013 ταυτόχρονα (!) από μια τσέπη που, αν δεν είναι άδεια - κυκλοφορούν ανάμεσά μας ενάμισι εκατομμύριο άνεργοι -, δεν περιέχει παρά τα αναγκαία για μια μίζερη επιβίωση στα όρια της εξαθλίωσης; Μελαγχολία, απαξίωση και κατάθλιψη είναι πλέον τα μόνιμα συναισθήματα της καθημερινότητάς μας. Ταυτόχρονα, πρέπει κανείς να καταβάλει τις δόσεις του φόρου εισοδήματος, ενώ έχει μπροστά του (για να μη νιώθει άβολα...) να τρέχουν τα παντός είδους δάνεια, τέλη κυκλοφορίας... για τους άτυχους που εξακολουθούν να διαθέτουν αυτοκίνητο, και μια σειρά απειλών για επιπλέον φόρους - τους όποιους καλούνται να πληρώσουν στις κατά τόπους εφορίες άνθρωποι με 500 ευρώ εισόδημα, δίχως ασφάλεια υγείας, δίχως κανένα εργατικό δικαίωμα, δίχως στον ήλιο μοίρα!
Αυτού του είδους η βία τείνει να μονιμοποιηθεί δίχως να υπάρχει ορατή στον ορίζοντα μια κάποια λύση... για εκείνους που καλούνται με τα πενηντάρικα και τα κατοστάρικα να ρεφάρουν τα δισεκατομμύρια που αντιστοιχούν στους κεφαλαιούχους - που «αδυνατούν», ως συνήθως, να πληρώσουν!...
topontiki