Στην Τήλο, οι πραγματικοί, οι μόνιμοι κάτοικοι είναι 300. Ηλικίας από μιας ημέρας μέχρι ενενήντα και. Άρα, οι ενεργοί πολίτες δεν θα είναι λιγότεροι; Κι αν αφαιρέσεις και τους “περίεργους”, τους αδιάφορους, αυτούς που αρέσκονται να κάθονται στα καφενεία και να πετούν εξυπνάδες για όλους τους άλλους που ενδιαφέρονται για τα κοινά...... όλες οι κοινωνίες, μικρές και μεγάλες, έχουν τέτοιους τύπους– τα προβλήματα του νησιού αντιμετωπίζονται από ακόμα λιγότερους.
Ποιητική αδεία όμως, ας μου επιτραπεί να αναφέρομαι στους 300 της Τήλου και να γράψω λίγα λόγια, γιατί είναι άξιοι θαυμασμού.
Αυτοί οι 300 λοιπόν, από πέρυσι μέχρι και σήμερα, έχουν διασώσει και περιθάλψει 4.637 πρόσφυγες, τους έχουν προσφέρει πάνω από 10.000 μερίδες ζεστού σπιτικού φαγητού από τους περίφημους μαγείρους που έχουν στα πανηγύρια τους, τους έχουν προσφέρει ρούχα, παπούτσια, παιχνίδια για τα παιδιά, για να απαλύνουν όσο μπορούν την απάνθρωπη ταλαιπωρία τους, τους έχουν φιλοξενήσει, για τις λίγες ημέρες της διαμονής τους στο νησί, σε χώρους ανθρώπινους –στην αρχή στο μοναστήρι της Πολίτισσας κι εδώ κι ένα μήνα σε καταυλισμό που οργάνωσαν μόνοι τους, με νερό, ηλεκτρικό, τουαλέτες, ντους, πρόχειρη κουζίνα, στρώματα κ.α.– και όλα αυτά χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς “να ανοίξει μύτη”, χωρίς να έχουν πάρει μία, αντίθετα βάζοντας και απ’ την τσέπη τους.
Γιατί, για τη βενζίνη που βάζουν στο ιδιωτικό φουσκωτό τους με το οποίο κάνουν τις διασώσεις με κυβερνήτη τον Χαϊλάντερ, συγκυβερνήτη τον Αντιδήμαρχο Ανδρέα και ναύτες δύο, τρία όργανα της Αστυνομίας ή του Λιμενικού –το Λιμεναρχείο στην Τήλο δεν διαθέτει δικό του σκάφος– δεν νομίζω να έχουν πάρει μέχρι στιγμής τουλάχιστον, μία. [Ας μη ξεχνάμε ότι ο πολιτισμένος ΟΗΕ, που μέχρι πρότινος είχε ένα κονδύλι 200 ευρώ κάθε μήνα για κάθε οικογένεια προσφύγων, σήμερα διαθέτει το αστρονομικό ποσό των 24 ευρώ τον μήνα, δηλαδή 0,80 λεπτά την ημέρα].
Απ’ αυτούς λοιπόν τους τζέντλεμαν του πολιτισμού, που συχνά έχουν θέσει σε κίνδυνο τη ζωή τους με τους γκάνγκστερ διακινητές του σκοταδισμού, παραλαμβάνουν τους διασωθέντες στο λιμάνι ο Τσάρλι, η Κάρεν, η Έλενα –πρώην “τηλεγιάτρισα” στην Τήλο–, για να τους οδηγήσουν για καταγραφή στην Αστυνομία και μετά στον καταυλισμό που έφτιαξαν με τα χεράκια τους και υπάλληλοι του Δήμου σε χώρο που τους παραχώρησε ο Παπα-Θανάσης.
Εκεί τους παραλαμβάνουν άλλοι Τηλιακοί, ο Νικήτας, ο Κυριάκος, ο Μιχάλης, ο Σπύρος ο Αλβανός κ.α., που τους αλλάζουν βάρδια στα μαγειρέματα και σε ό,τι άλλο μπορεί να μετατρέψει σε ελπίδα για ζωή και πάλι τη φρίκη του πολέμου που έζησαν. [Παρ’ ότι η Χριστοδουλοπούλου εξήγησε πολύ καλά, σε μετέπειτα συνέντευξή της, τί εννοούσε με την ατυχή δήλωσή της “πλουτήσαν τα νησιά από τους πρόσφυγες”, καλό θα ήταν να έπαιρνε κι ένα τηλέφωνο τη Δήμαρχο της Τήλου και να της εκφράσει το θαυμασμό της για το πώς η τοπική κοινωνία της Τήλου συμπεριφέρεται στους πρόσφυγες].
Νομίζω ότι ήταν χρέος μου να γράψω αυτά τα λίγα για τους 300 της Τήλου που έζησα από κοντά το καλοκαίρι, που μες στην ταλαιπωρία τους για το πλοίο της Λαϊκής τους Εταιρείας, που δεν έχουν πια, όχι απλώς δεν σφυρίζουν αδιάφορα όταν η θάλασσα ξεβράζει πρόσφυγες κάθε δυο μέρες, αλλά έφτιαξαν μια κοινότητα Τηλίων που ανήκει σε άλλο Γαλαξία, τον Τηλιακό θα μπορούσε να πει κανείς, αν δεν είχε ήδη όνομα ο Γαλαξίας του Πολιτισμού, του Κοινωνικού Δικαίου και της Ειρήνης των Λαών που οφείλουμε όλοι μας να φτιάξουμε.
Του Κώστα Βρατσάλη
Κοσμήτορα Πανεπιστημίου Αιγαίου
*Παραλλαγή του στίχου του Σαββόπουλου “Των Ελλήνων οι κοινότητες φτιάχνουν άλλο Γαλαξία” στο τραγούδι του “Ας κρατήσουν οι χοροί” στο δίσκο του “Τραπεζάκια έξω”.
Φωτογραφίες από διάσωση και από τον καταυλισμό και το συνεργείο που φτιάξανε οι 300.
Αναδημοσίευση από την: ΡΟΔΙΑΚΗ www.rodiaki.gr