Του Niko Ago
Θα έχει πιάσει το μάτι σας, φαντάζομαι, μερικές φωτογραφίες και βίντεο στο διαδίκτυο, που δείχνουν από συνεργασία, απλούς τσακωμούς έως και ξυλοδαρμό, ανάμεσα σε διάφορα άτομα στα νησιά που φτάνουν οι πρόσφυγες, για χάρη ενός… μπιτονιού καυσίμων ή μιας μηχανής φουσκωτού.
Όχι, μη μπερδεύεσαι. Δεν πρόκειται για έλλειψη καυσίμων στα νησιά. Για τα καύσιμα των φουσκωτών λέμβων που φέρνουν τους πρόσφυγες, ο λόγος. Ωστόσο, και για να μην αδικηθεί κάποιος, υπάρχουν και αυτοί που, σε απόλυτη σύμπνοια και με άριστη συνεννόηση, αφαιρούν αμέσως τις μηχανές, τα φορτώνουν στα αυτοκίνητά τους και… από δω πάνε κ” άλλοι. Ήρεμα και πολιτισμένα… Την ώρα που δίπλα τους, κυριολεκτικά δίπλα τους, μόλις έφτασαν- αυτοί που τα κατάφεραν- μεταξύ άλλων βρέφη, παιδιά και γυναίκες και σοκάρονται από τη μανία των «υποδοχέων». Την ώρα που δίπλα τους άλλοι άνθρωποι, αλληλέγγυοι και εθελοντές, μεμονωμένα άτομα και ΜΚΟ πασχίζουν να βοηθήσουν με ο,τι μπορούν και όσους περισσότερους μπορούν.
Δεν είναι,όμως καινούργιο το φαινόμενο, όσο κι αν τώρα πήρε διαστάσεις. Από τότε που άρχισαν να φτάνουν μέσω θάλασσας στα νησιά οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, παράλληλα με τη βοήθεια, την περίθαλψη ή την αδιαφορία και το ρατσισμό, άρχισε και το «κυνήγι της βάρκας». Από το 2009 ακόμα, σε εκπομπή που είχαμε στο ραδιόφωνο με τον συνάδελφο Μάριο Διονέλλη, μας είχε καταγγελθεί επώνυμα, από Δήμαρχο νησιού, αυτή η μέθοδος. Κάποιοι, τότε και τώρα, καιροφυλακτούν όλη νύχτα στην παραλία και μόλις εμφανιστεί η φουσκωτή λέμβος, ορμάνε σαν τα πεινασμένα κοράκια, με τα μαχαίρια καλά ακονισμένα και αφαιρούν άμεσα ο,τι τους είναι χρήσιμο: Μηχανές και καύσιμα. Ναι, για ένα μπιτόνι καύσιμα, μπορεί και να πέσουν γερές μπουνιές.
Κι όλο αυτό, όταν ακόμα, κυριολεκτικά πολλές φορές, δεν έχουν προλάβει να υποβιβαστούν οι ταλαίπωροι άνθρωποι, που φεύγουν με μια βάρκα να ψάξουν την ελπίδα. Και αντικρίζουν, ως πρώτη εικόνα του… πολιτισμένου κόσμου, αυτούς που αδημονούν να έρθουν, εναποθέτοντας τις ελπίδες τους στη βάρκα. Για να βγάλουν κάποιο κέρδος. Μοιάζει, το όλο θέαμα, με τις πιο σουρεαλιστικές σκηνές που μόνο ένας Κάφκα θα μπορούσε να τις εμπνευστεί. Μοιάζει, επίσης, όσο σουρεαλιστικό κι αν ακούγεται, πως εκτός απ” όσους είναι στη βάρκα, οι μόνοι που εύχονται να φτάσουν ζωντανοί στη στεριά, να είναι οι κυνηγοί της βάρκας. Τουλάχιστον, ας πιάσουν περισσότερες φορές οι ευχές τους, να φτάσουν σώοι οι άνθρωποι, και ας καρπωθούν αυτοί μηχανές και βενζίνη. Εξάλλου, ο καθένας ορίζει με τα δικά του κριτήρια, ποια όνειρα θα κυνηγήσει.
altsantiri.gr
Θα έχει πιάσει το μάτι σας, φαντάζομαι, μερικές φωτογραφίες και βίντεο στο διαδίκτυο, που δείχνουν από συνεργασία, απλούς τσακωμούς έως και ξυλοδαρμό, ανάμεσα σε διάφορα άτομα στα νησιά που φτάνουν οι πρόσφυγες, για χάρη ενός… μπιτονιού καυσίμων ή μιας μηχανής φουσκωτού.
Όχι, μη μπερδεύεσαι. Δεν πρόκειται για έλλειψη καυσίμων στα νησιά. Για τα καύσιμα των φουσκωτών λέμβων που φέρνουν τους πρόσφυγες, ο λόγος. Ωστόσο, και για να μην αδικηθεί κάποιος, υπάρχουν και αυτοί που, σε απόλυτη σύμπνοια και με άριστη συνεννόηση, αφαιρούν αμέσως τις μηχανές, τα φορτώνουν στα αυτοκίνητά τους και… από δω πάνε κ” άλλοι. Ήρεμα και πολιτισμένα… Την ώρα που δίπλα τους, κυριολεκτικά δίπλα τους, μόλις έφτασαν- αυτοί που τα κατάφεραν- μεταξύ άλλων βρέφη, παιδιά και γυναίκες και σοκάρονται από τη μανία των «υποδοχέων». Την ώρα που δίπλα τους άλλοι άνθρωποι, αλληλέγγυοι και εθελοντές, μεμονωμένα άτομα και ΜΚΟ πασχίζουν να βοηθήσουν με ο,τι μπορούν και όσους περισσότερους μπορούν.
Δεν είναι,όμως καινούργιο το φαινόμενο, όσο κι αν τώρα πήρε διαστάσεις. Από τότε που άρχισαν να φτάνουν μέσω θάλασσας στα νησιά οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, παράλληλα με τη βοήθεια, την περίθαλψη ή την αδιαφορία και το ρατσισμό, άρχισε και το «κυνήγι της βάρκας». Από το 2009 ακόμα, σε εκπομπή που είχαμε στο ραδιόφωνο με τον συνάδελφο Μάριο Διονέλλη, μας είχε καταγγελθεί επώνυμα, από Δήμαρχο νησιού, αυτή η μέθοδος. Κάποιοι, τότε και τώρα, καιροφυλακτούν όλη νύχτα στην παραλία και μόλις εμφανιστεί η φουσκωτή λέμβος, ορμάνε σαν τα πεινασμένα κοράκια, με τα μαχαίρια καλά ακονισμένα και αφαιρούν άμεσα ο,τι τους είναι χρήσιμο: Μηχανές και καύσιμα. Ναι, για ένα μπιτόνι καύσιμα, μπορεί και να πέσουν γερές μπουνιές.
Κι όλο αυτό, όταν ακόμα, κυριολεκτικά πολλές φορές, δεν έχουν προλάβει να υποβιβαστούν οι ταλαίπωροι άνθρωποι, που φεύγουν με μια βάρκα να ψάξουν την ελπίδα. Και αντικρίζουν, ως πρώτη εικόνα του… πολιτισμένου κόσμου, αυτούς που αδημονούν να έρθουν, εναποθέτοντας τις ελπίδες τους στη βάρκα. Για να βγάλουν κάποιο κέρδος. Μοιάζει, το όλο θέαμα, με τις πιο σουρεαλιστικές σκηνές που μόνο ένας Κάφκα θα μπορούσε να τις εμπνευστεί. Μοιάζει, επίσης, όσο σουρεαλιστικό κι αν ακούγεται, πως εκτός απ” όσους είναι στη βάρκα, οι μόνοι που εύχονται να φτάσουν ζωντανοί στη στεριά, να είναι οι κυνηγοί της βάρκας. Τουλάχιστον, ας πιάσουν περισσότερες φορές οι ευχές τους, να φτάσουν σώοι οι άνθρωποι, και ας καρπωθούν αυτοί μηχανές και βενζίνη. Εξάλλου, ο καθένας ορίζει με τα δικά του κριτήρια, ποια όνειρα θα κυνηγήσει.
altsantiri.gr